Μέρα 1η: EURO στο transit, τζετ λαγκ στα τέρματα και η στρατιωτική αστυνομία στη διάθεσή μου...
Το πώς και το γιατί δεν έχει πολύ σημασία. Ο yours truly υπογράφων θα ανταποκρίνεται για τις επόμενες μέρες από το Καράκας. Με την "επίσημη αγαπημένη" εθνική ομάδα μπάσκετ να διεκδικεί την πρόκρισή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου.
Ξημερώματα Κυριακής και η δημοσιογραφική αποστολή έχει ραντεβού για το ταξίδι στην άλλη άκρη της γης. Από την πρώτη στιγμή, ως μη "αθλητικός", είναι ξεκάθαρο ότι είμαι ο ρούκι της παρέας, οι υπόλοιποι έχουν κοινές αναμνήσεις από πολλά ταξίδια και διοργανώσεις. Θα πρέπει να συνηθίσω, λοιπόν, για τις επόμενες ώρες/ημέρες να διορθώνω όλες τις πιθανές κι απίθανες απόπειρες τονισμού κι εκφοράς του επωνύμου μου.
Το δίωρο μέχρι τη Ρώμη είναι παιχνιδάκι. Ίσα ίσα που παίρνουμε μια μυρωδιά από το πώς περιμένουν οι τιφόζι τον τελικό του ποδοσφαιρικού Euro. Ναι, κορίτσια, ο Μαρκίζιο είναι δημοφιλής. Το Ρώμη - Καράκας είναι 11 ώρες όμως. Το Jumbo της Alitalia είναι μεγάλο, αλλά ο πολικός κλιματισμός του υποτιμήθηκε βάναυσα τη στιγμή που απέκλεισα το μακρυμάνικο από τη χειραποσκευή. Για τις (πολλές) επόμενες ώρες η πικέ κουβέρτα της αεροπορικής εταιρείας κι εγώ γινόμαστε ένα. Ο ύπνος έρχεται σε δεκάλεπτα και φεύγει ακριβώς την στιγμή που νομίζεις ότι βρήκες την πολυπόθητη στάση ισορροπίας κεφαλιού-μέσης-ποδιών (οι πάνω από 1.80 ξέρουν). Λίγα επεισόδια 'Mad Men', μέχρι να τελειώσει ο Don Draper την μπαταρία του λαπτοπ και ο διπλανός μου έφηβος το kosher φαγητό που του φέρνει κάθε μισή ώρα ένας κύριος με μεγάλη γενειάδα και η ώρα θα περάσει, που θα πάει.
Στο αεροδρόμιο της Βενεζουέλας μια οθόνη σε έναν από τους τρεις ελέγχους διαβατηρίων μας πληροφορεί ότι η Ισπανία ανοίγει το σκορ στο Euro. Αλλάζουμε μερικές μπολιβάρες για να κινηθούμε και δεχόμαστε πυρά προσφορών από ταξιτζήδες για να μας πάνε πρωτεύουσα, Φυσικά, ο καθένας λέει μεγαλύτερη τιμή από τον προηγούμενο, τον οποίο αποκαλεί "πειρατή". Μπαίνουμε τελικά σε κάτι 4x4 και διασχίζουμε την 40λεπτη περιπετειώδη διαδρομή από αεροδρόμιο "Σιμόν Μπολίβαρ" μέχρι Καράκας. Αριστερά - δεξιά μας, εμφανίζονται πολύχρωμοι οικισμοί από παραγκουπόλεις, ενώ ο δρόμος μοιάζει με φεστιβάλ καλτ ρετρό οχημάτων (απίστευτες '50s Chevrolettes χωρίς πινακίδες) και εξεζητημένων τρόπων οδήγησης.
Στο Hotel Tamanaco γίνονται οι απαραίτητες συνεννοήσεις για τα δωμάτια, με τους Βενεζουελανούς να τιμούν τις Λατινοαμερικάνικες καταβολές τους στο παζάρι με το που μυρίζονται οργανωμένη αποστολή. Το χρήμα, που λέτε, στην Βενεζουέλα είναι μια σχετική υπόθεση. Η ισοτιμία είναι χοντρικά 1 euro προς 5,5 bolivars, αλλά κυκλοφορεί η ισχυρή φήμη ότι στο δρόμο αλλάζεις από 1 προς 8 έως 1 προς 11. Και φυσικά το δολάριο τελειώνει συνοπτικά κάθε συζήτηση. Κάπως έτσι, κάποιοι Έλληνες ακόμα προσπαθούν να καταλάβουν πως κάτι πίτσες - σαλάτες - κοτόπουλα προκάλεσαν έναν υπέρογκο λογαριασμό φαγητού την προηγούμενη νύχτα, κάπως έτσι το Καράκας είναι η 16η πιο ακριβή πόλη στον κόσμο.
Τρεις δημοσιογράφοι και η Βερόνικα, η Βενεζουελανή συνοδός της αποστολής που λύνει όλα τα προβλήματα, κατευθυνόμαστε προς το γήπεδο για να λύσουμε κάτι εκκρεμότητες με τις διαπιστεύσεις, Με ένα μικρό, επίσης καλτ, βανάκι. Κι ομολογώ ότι ποτέ δεν περίμενα ότι θα είχα ποτέ στη διάθεσή μου δύο μοτοσικλετιστές από την στρατιωτική αστυνομία να καθαρίζουν το δρόμο για να φτάσουμε εξπρές στον προορισμό μας. Είναι προφανές, και με τις ιστορίες περί εγκληματικότητας να μη βοηθάνε, ότι υπάρχει μια ανάγκη να "γίνει καλή διοργάνωση", να βγει το καλό πρόσωπο της Βενεζουέλας προς τα έξω. Είναι και η μέρα της Ανεξαρτησίας στις 5/7 οπότε περιμένουμε λογικά ένα Hugo Chavez show τώρα που είναι λίγα περισσότερα διεθνή μάτια στραμμένα στο Καράκας με την αφορμή του Προολυμπιακού. Για την ώρα πάντως η φάτσα του είναι παντού, ειδικά στην τηλεόραση.
Επιτέλους νυχτώνει, μια Κυριακή με 32 ώρες φτάνει στο τέλος της και οι βραδινές πίτσες στο εστιατόριο είναι κι αυτές από εκείνες που μετριούνται σε καράτια παρά σε κομμάτια.
Σε λίγες ώρες πάμε να ξεκινήσουμε με το δεξί νικώντας την Ιορδανία (από την 12αδα όπως θα γνωρίζετε κόπηκαν Σλούκας - Καββαδάς) και το μάθημα της πρώτης μέρας είναι..."Όταν είσαι στο Καράκας, σκέψου πριν παραγγείλεις μια πίτσα".
15°
