Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Penguin Classics η αυτοβιογραφία του Βρετανού κρούνερ Morrissey. Το πρώην μέλος των θρυλικών Smiths άδραξε την ευκαιρία μέσα από τις σελίδες της αυτοβιογραφίας του να βγάλει όση χολή έχει για το βρετανικό δικαστικό σύστημα, τη βιομηχανία της μουσικής αλλά και να αποκαλύψει τη στιγμή που κατάφερε να απεγκλωβιστεί από το «εγώ» του και να περάσει στο «εμείς».
«Περηφάνια της μικρότητας», χαρακτηρίζει ο Morrissey έναν από τους δικαστές που πρωταγωνίστησαν στη δικαστική του διαμάχη με το πρώην μέλος των Smiths, Mike Joyce, τη δεκαετία του ’90. Μέσα από τις σελίδες της αυτοβιογραφίας του ασκεί δριμεία κριτική στη δισκογραφική εταιρεία Rough Trade και παράλληλα δηλώνει βέβαιος πως το βρετανικό μουσικό περιοδικό NME είχε κηρύξει πόλεμο εναντίον του. «Ήταν αποφασισμένοι να χτυπήσουν τον Morrissey», γράφει ο ίδιος.
Ο εγωκεντρικός και υπερπροστατευτικός με την προσωπική του ζωή Βρετανός μουσικός αποκαλύπτει στην αυτοβιογραφία του πότε ερωτεύτηκε για πρώτη φορά στη ζωή του. Συνέβη, λοιπόν, το 1994 και το όνομα του ανθρώπου που άγγιξε την ψυχή του Morrissey λέγεται Jake Walters. «Για πρώτη φορά στη ζωή το αιώνιο “Εγώ” έγινε “Εμείς”. Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα ότι μπορώ να συνυπάρξω, να συμβιώσω με έναν άλλο άνθρωπο», παραδέχεται ο Morrissey και περιγράφει ότι με τον Walters συναντήθηκαν σε ένα εστιατόριο. «Με ακολούθησε ως το σπίτι μου, μπήκε μέσα και έμεινε για δύο χρόνια».
Αποκαλύπτει, επίσης, ότι ήθελε να αποκτήσει παιδί ή, όπως το περιγράφει, «ένα κλαψιάρικο τερατάκι» με την Tina Dehgani με την οποία διατηρούσαν μια «νοικοκυρεμένη σχέση».
Για την παιδική του ηλικία ο Morrissey αφιερώνει αρκετές παραγράφους για να εκθειάσει τη βαρβαρότητα του διδακτικού προσωπικού στο σχολείο Σεν Μάρι στο Στρέτφορντ του Μάντσεστερ, το οποίο όπως λέει ο ίδιος ήταν «ένας καθημερινός καφκικός εφιάλτης». Και θυμάται «ένα γυμναστή που στεκόταν και κοιτούσε τα γυμνά αγόρια στο ντους κι έναν άλλο που με όσο πιο αργές κινήσεις γίνεται μού έβαζε αλοιφή στο πονεμένο μου καρπό. Στα 14 μου κατάλαβα πόσο ασήμαντα είναι τα αργά και αισθησιακά χάδια».
Πέντε ακόμα μυστικά
• Την πρώτη βραδιά που άνοιξε το θρυλικό κλαμπ του Μάντσεστερ Hacienda ο Morrissey ήταν εκεί. Κι όπως λέει στο βιβλίο είναι το κλαμπ που μετά γέμισε από «κακοβαλμένους χορευτές ντίσκο», κοκκινοτρίχηδες με μπουκλάκια που βρωμούσαν χοιρινό και μπέικον και συμπεριφέρονταν στη Hacienda σα να βρίσκονται σε δημόσια τουαλέτα.
• Γνωρίστηκε με τον Johnny Marr μετά από μια συναυλία της Patti Smith στο Μάντσεστερ. Οι πρώτες κουβέντες του κιθαρίστα των Smiths στον Morrissey ήταν: «Έχει αστεία φωνή».
• Στις πρώτες συναυλίες των Smiths ο ιδιοκτήτης της δισκογραφικής εταιρείας Tony Wilson είχε απορρίψει τελείως τον τρόπο παιξίματος του Marr, λέγοντας ότι «αυτό το στιλ των Byrds είναι πια βαρετό».
• Κάποιος από τη δισκογραφική Rough Trade σφύριξε στον Morrissey ότι το πρώτο τους άλμπουμ «Hand In Glove» έφτασε στο νούμερο 2 των βρετανικών τσαρτς χάνοντας το νούμερο 1 από τους Thompson Twins. «Θα πήγαινε κατευθείαν στο νούμερο 1 αλλά δεν προλάβαμε να έχουμε έτοιμες της κασέτες», του είπε και ο Morrissey απάντησε «η ζωή μου είναι σκατά».
• Δεν του άρεσε ποτέ το «There Is a Light That Never Goes Out» και είχε πει στον Marr να μην το συμπεριλάβουν στο άλμπουμ «The Queen is Dead». «Ζω με την ταπείνωση του ότι δεν μπόρεσα να δω ότι αυτό θα ήταν το πιο δυνατό και πιο διαχρονικό τραγούδι των Smiths. Πού και πού είναι μεγάλη ανακούφιση να κάνεις λάθος».
8°
