To ροκ μιούζικαλ «Tick, Tick… Boom!» του Τζόναθαν Λάρσον παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής
Γραμμένο από τον βραβευμένο με Πούλιτζερ και Τόνυ Νεοϋορκέζο συνθέτη, στιχουργό και θεατρικό συγγραφέα Τζόναθαν Λάρσον, το «Tick, Tick… Boom!» είναι ένα μιούζικαλ αστείο, τρυφερό, γεμάτο ενέργεια, έντονες συγκινήσεις και υπέροχα τραγούδια. Αφηγείται την ιστορία του Τζον, ενός νέου συνθέτη στη Νέα Υόρκη των αρχών των 90s, που κοντεύει να γίνει 30 ετών και αναρωτιέται αν πρέπει να συνεχίσει να κυνηγά το καλλιτεχνικό του όνειρο ή να τα παρατήσει για μια πιο σταθερή ζωή. Είναι, ουσιαστικά, η προσωπική εξομολόγηση της δικής του ζωής και της αγωνίας του να βρει τη θέση του στον κόσμο του μουσικού θεάτρου. Το γεγονός δε ότι προηγήθηκε του «Rent», του μιούζικαλ που έμελλε να τον κάνει διάσημο σε όλο τον κόσμο, το κάνει να μοιάζει σαν κάποιο μήνυμα που έστειλε πριν φύγει -ο Λάρσον πέθανε ξαφνικά στα 36 του χρόνια, το 1996, τη νύχτα πριν την πρεμιέρα του «Rent»- για να μας διαβεβαιώσει ότι παρά τα εμπόδια, παρά τον φόβο, αξίζει να κυνηγάμε το πάθος μας και να συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε.
«Tick, Tick… Boom!» του Τζόναθαν Λάρσον: Οι περιπέτειες ενός έργου
Το «Tick, Tick… Boom!» δεν ξεκίνησε σαν μιούζικαλ. Το έργο γράφτηκε ως μονόλογος στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 και παρουσιάστηκε το 1990 με τον τίτλο «Μποέμικες μέρες», με τον ίδιο τον Λάρσον και το πιάνο του επί σκηνής. Μετά τον θάνατό του, η φίλη και συνεργάτιδά του Βικτόρια Λίκοκ και ο θεατρικός συγγραφέας Ντέιβιντ Ώμπερν το μετασχημάτισαν σε μιούζικαλ δωματίου για τρία πρόσωπα και το «Tick, Tick… Boom!» έκανε την «οφ-Μπρόντγουεϊ» πρεμιέρα του το 2001. Η παραγωγή όμως κατέβηκε σύντομα εξαιτίας του πλήγματος που δέχτηκε ο χώρος των παραστατικών τεχνών από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους. Ωστόσο, τα θεμέλια είχαν μπει. Το «Tick, Tick… Boom!» αναγνωρίστηκε ως ένα από τα πιο άμεσα και ανθρώπινα μιούζικαλ της σύγχρονης σκηνής στην Αμερική αλλά και διεθνώς και του χάρισε επιτυχία που κορυφώθηκε με την κινηματογραφική μεταφορά του το 2021, σε σκηνοθεσία Λιν-Μανουέλ Μιράντα και με πρωταγωνιστή τον Άντριου Γκάρφιλντ, ο οποίος απέσπασε υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου. Η μουσική του Τζόναθαν Λάρσον, με 80s-90s ροκ αναφορές που εκτοξεύουν τον ρυθμό αλλά και ποπ ευαισθησία, δημιουργεί μέσα από φαινομενικά απλά τραγούδια έντονα συναισθηματικές στιγμές, γι’ αυτό και παραμένει φρέσκια και αγαπητή μέχρι σήμερα.
Πριν ακόμα ξεκινήσει η παράσταση, ακούς ένα αδιάκοπο, αγχωτικό τικ τακ, σαν τον χρόνο που περνά, σαν μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Το μόνο που διακρίνεις στη σκοτεινή σκηνή είναι μια πελώρια, λευκή τούρτα γενεθλίων. Όπως αποκαλύπτεται στη συνέχεια, δεν βρίσκεται εκεί απλά για να μας υπενθυμίζει ότι ο Τζον, ο ήρωάς μας, σε μια εβδομάδα κλείνει τα τριάντα. Κάθε κομμάτι της αποσπάται και μεταμορφώνεται σε δωμάτιο, κρεβάτι, ντάινερ, γραφείο, ζαχαροπλαστείο - μια πραγματικά ευρηματική χρήση του χώρου από τη Νίκη Ψυχογιού που έκανε το σκηνικό και τα κοστούμια.
Η παράσταση αρχίζει, ένας προβολέας ανάβει στο σκοτάδι και ένας αγχωμένος, χαοτικός, ευάλωτος και βαθιά παθιασμένος Τζον, πλησιάζει το μικρόφωνο για να μας εξηγήσει τι του συμβαίνει. Λένε πως το «Tick, Tick… Boom!» στηρίζεται σχεδόν εξολοκλήρου στην ενέργεια, το χιούμορ και την ευαισθησία του πρωταγωνιστή του. Ο Πάρις Παρασκευάδης τα διαθέτει όλα αυτά σε αφθονία, μαζί με μια φωνή κομμένη και ραμμένη για το μουσικό θέατρο - κάτι που είχαμε ήδη διαπιστώσει το 2023 στο μιούζικαλ «The Last Five Years» της Εναλλακτικής Σκηνής στο οποίο πρωταγωνιστούσε. Αποτυπώνει την αγωνία του καλλιτέχνη που νιώθει τον χρόνο να τον κυνηγά, προσπαθεί να βρει νόημα ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Αυτοσαρκάζεται, μεταπηδά από το κωμικό στο δραματικό χωρίς να σπάει ο ρυθμός, συγκινεί με τις μικρές, καθημερινές του ρωγμές, την αβεβαιότητα, την αμφιθυμία, τη ματαίωση. Η ειλικρίνειά του χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά του θεατή.
Δίπλα του, ακόμα δύο υπερταλαντούχοι καλλιτέχνες της νέας γενιάς: ο Αργύρης Λάμπρου, ο συγκάτοικος και καλύτερος φίλος του, ο ζεστός και ανθρώπινος Μάικλ, που όμως έχει «συμβιβαστεί» εγκαταλείποντας το θέατρο για να γίνει επιτυχημένο στέλεχος διαφημιστικής, και η Δανάη Βασιλοπούλου, η Σούζαν, σύντροφος του Τζον, μια δασκάλα μπαλέτου που κυνηγά τις επιθυμίες και τα όνειρά της με κάθε κόστος. Η φανερή χημεία που έχουν μεταξύ τους δημιουργεί επί σκηνής ένα καλοκουρδισμένο τρίο που τραγουδά, χορεύει, εναλλάσσει ρόλους –ο τρόπος που ζωντανεύουν τους δευτερεύοντες χαρακτήρες με τις φωνές τους είναι σπαρταριστός– και μεταμορφώνεται αστραπιαία, δίνοντας την αίσθηση ότι ξεφυλλίζουν μπροστά μας το γεμάτο χιούμορ και απελπισία προσωπικό τους ημερολόγιο.
Τέλος, ένα μεγάλο μπράβο αξίζει στην ορχήστρα. Από το βάθος της σκηνής, οι Γιάννης Αγγελόπουλος (ντραμς), Γρηγόρης Ντάνης (κιθάρα), Μάνος Αναγνωστόπουλος (μπάσο), Φρίξος Μόρτζος /Μιχάλης Παπαπέτρου (πιάνο, συνθεσάιζερ) –στον τελευταίο ανήκει και η μουσική διεύθυνση του συνόλου– έφεραν στ’ αυτιά μας τη δύναμη του ροκ στοιχείου μέσα από το γνώριμο beat των 80s-90s, χωρίς ωστόσο να καλύπτουν τις φωνές.
Με μια κουβέντα… Το «Tick, Tick… Boom!» δεν ανήκει στις υπερπαραγωγές του είδους. Είναι ένα μιούζικαλ δωματίου. Ένα έργο μικρό σε κλίμακα, χωρίς περίτεχνα σκηνικά ή πολυάριθμο θίασο, αλλά τεράστιο σε συναισθηματική ένταση. Αν βρείτε εισιτήρια (θα παίζεται μέχρι τις 11 Ιανουαρίου) μην το χάσετε. Η μουσική του χρονοκάψουλα θα σας μεταφέρει σε μια δεκαετία, όχι και τόσο μακρινή και θα ακούσετε τη φωνή μιας άλλης γενιάς –ή ίσως της δικής σας– να μιλά και να τραγουδά για πράγματα και καταστάσεις τόσο μα τόσο σημερινά που θα σας φέρουν δάκρυα στα μάτια πότε από τα γέλια και πότε από συγκίνηση…
Την αγαπήσαμε για τη θρυλική της ατάκα “Σας αγαπώ”. Τώρα τη συναντήσαμε και, με αφορμή την παράσταση “Blue Train” στην οποία πρωταγωνιστεί, της ζητήσαμε να μας μιλήσει για όλα.
Ο Θωμάς Μοσχόπουλος πραγματεύεται τα θέματα της εξουσίας και του ανταγωνισμού, σε ένα κείμενο που συνομιλεί ανοιχτά με τον Μπέκετ, τόσο σε επίπεδο γραφής όσο και περιεχομένου
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
12°
