Ο ήρωάς μου κι εγώ: Η Ζωή Ρηγοπούλου είναι η Μαντλέν στην παράσταση «Πριν ανοίξουμε φτερά» του Φλοριάν Ζελέρ, σε σκηνοθεσία της Άννας-Μαρίας Παπαχαραλάμπους
Τι συμβαίνει σε μια οικογένεια όταν η άνοια χτυπάει την πόρτα; Όταν αρχίζει ν’ αλλάζει εντελώς η συμπεριφορά ενός ατόμου απέναντι στους δικούς του ανθρώπους; Το κενό βλέμμα, οι σιωπές, τα ξεσπάσματα, η άρνηση για τα πάντα… Αυτό είναι το θέμα της παράστασης «Πριν ανοίξουμε φτερά» του Φλοριάν Ζελέρ, που ανεβαίνει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, σε σκηνοθεσία της Άννας-Μαρίας Παπαχαραλάμπους.
Η Ζωή Ρηγοπούλου υποδύεται τη Μαντλέν, τη σύζυγο του Αντρέ (Δημήτρης Καταλειφός), ο οποίος έχει αρχίσει να εμφανίζει συμπτώματα απώλειας μνήμης. Ενώ ζουν μαζί μια ζωή, ξαφνικά εκείνος δεν τη θυμάται. Είναι παρών-απών μέσα στον χώρο που άλλοτε μοιράζονταν καθημερινά. Το σπίτι μετατρέπεται σε έναν λαβύρινθο και η Μαντλέν πρέπει να επιστρατεύσει την αγάπη της για να στηρίξει έναν άντρα που τον χάνει, ενώ είναι ακόμα ζωντανός. Στο πλευρό τους οι δυο κόρες τους, οι οποίες προσπαθούν να σταθούν στους γονείς τους αλλά κι εκείνες δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα, διότι οι ισορροπίες στο σπίτι έχουν διαταραχθεί για τα καλά. Πόση δύναμη έχει η αγάπη και πόσο ψυχικό σθένος χρειάζεται για να διαχειριστείς μια τέτοια κατάσταση;
Η Μαντλέν φαίνεται να έχει τέτοια στοιχεία χαρακτήρα και στέκεται στο πλευρό του ανθρώπου που αγαπά βαθιά με ευαισθησία και λεπτότητα, προσπαθώντας να προσαρμοστεί σε μια νέα πραγματικότητα στην κοινή ζωή τους. Ζητήσαμε από την πρωταγωνίστρια της παράστασης Ζωή Ρηγοπούλου να «μπει» στη θέση της...
Ζωή Ρηγοπούλου: Η ηρωίδα μου κι εγώ
Γράμμα στην ηρωίδα μου: Αν μπορούσες να μιλήσεις απευθείας στον χαρακτήρα του έργου –με τρυφερότητα, απορία ή ακόμα και κριτική– τι θα του έλεγες; Θα του έλεγα: Μπράβο για την ψυχραιμία, τη στωικότητα, την αφοσίωση.
Η ηρωίδα μου κι εγώ: Αν σύγκρινες τον εαυτό σου με τον ρόλο, τι κοινό θα έβρισκες και πού είσαι τελείως αντίθετη; Έχουμε κοινά την αφοσίωση και τη δοτικότητα. Αλλά εγώ, εκτός από μαμά, θέλω και στιγμές που να είμαι κόρη.
Αν ήμουν εγώ στη θέση σου: Πώς θα αντιδρούσες εσύ στις καταστάσεις που βιώνει η ηρωίδα που υποδύεσαι; Νομίζω πως θα είχα διαλυθεί με την απώλεια. Αλλά ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πώς θα αντιδράσεις σε τέτοια περίσταση.
Τι μου έμαθες: Τι σου δίδαξε ο συγκεκριμένος ρόλος ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη; Το κυριότερο που μου έμαθε είναι πως, ό,τι κι αν σου συμβεί στη ζωή ή στη δουλειά, είναι σπουδαία κατάκτηση το να καταφέρεις να μη γίνεσαι ποτέ κακομοίρα.
Αν μπορούσα να σε αλλάξω: Αν σου δινόταν η ευκαιρία να γράψεις εσύ τον ρόλο, τι θα άλλαζες; Θα κρατούσα για μένα και όχι για τον σύζυγο τον ρόλο του εμπνευσμένου συγγραφέα, κάπως όπως σ’ εκείνη την ταινία, στο «Σύζυγος» με την Γκλεν Κλόουζ.
Αυτό ήταν δύσκολο: Υπήρξε κάποιο στοιχείο του ρόλου που σε δυσκόλεψε ιδιαίτερα και γιατί; H μακροθυμία, η ικανότητα για συγχώρεση, η μαμαδίστικη υπομονή. Δεν έχω τέτοιο μεγαλείο.
Έλα στη θέση μου: Αν μπορούσες να συναντήσεις τον χαρακτήρα στην πραγματική ζωή, τι θα του έλεγες; Μπράβο! Σε ζηλεύω γι’ αυτή τη φιλοσόφηση. Πώς το κάνεις;
Το soundtrack της ηρωίδας μου: Αν η ηρωίδα είχε playlist, ποια τραγούδια θα είχε; «Les feuilles mortes» του Ιβ Μοντάν, «More» του Φρανκ Σινάτρα, «Tous les visages de l’amour» τoυ Σαρλ Αζναβούρ, «Smile» του Τσάρλι Τσάπλιν, «When I fall in love» του Νατ Κινγκ Κόουλ.
Όταν όλοι οι δρόμοι της ζωής μοιάζουν να οδηγούν σε αδιέξοδο, το εσώτατο περιεχόμενο της ανθρώπινης ψυχής παραμένει απρόσιτο, ανυπέρβλητο και πάντα μεγαλειώδες.
18°
