Ακίνητος δρομέας: Μια παράσταση με απόλυτα δική της γλώσσα
Η ιδιάζουσα κινησιολογική γλώσσα της Ομάδας Πλεύσις βρίσκει πάλι νέους εκφραστικούς τρόπους, διατηρώντας πάντοτε την υψηλή, κυριολεκτικά χειροποίητη, αισθητική της
Ακίνητος δρομέας: Κριτική για την παράσταση σε σύλληψη και ερμηνεία Αντώνη Κουτρουμπή στο Θέατρο Ρεκτιφιέ
Η Ομάδα Πλεύσις δραστηριοποιείται από το 1996 ανεβάζοντας τακτικά παραστάσεις της, όπως, ενδεικτικά, «Η μπλε γραμμή» (2007-2008), ο «Ακίνητος ταξιδιώτης» (2009-2010), «Στο στόμα του λύκου» (Φεστιβάλ Αθηνών, 2017), ενώ πολλές παραστάσεις της έχουν ταξιδέψει σε διεθνή φεστιβάλ και έχουν τύχει θερμής υποδοχής.
Η Ομάδα Πλεύσις και ο Αντώνης Κουτρουμπής, σκηνοθέτης και συχνά συν-χορογράφος της ομάδας, μεταξύ άλλων, με σταθερότερες συνεργάτριες τις Θένια Κουτρουμπή και Όλγα Γερογιαννάκη στις περισσότερες περφόρμανς, ασκεί το σωματικό εκείνο θέατρο που βρίσκεται στα όρια της χορογραφίας. Το σώμα στις διαφορετικές του εκδοχές, ένα βουβό σώμα που κινείται, χειρονομεί, εκφράζεται χωρίς λόγια. Το συνηθέστερο συνδιαλέγεται με αντικείμενα, αν όχι με τον ίδιο τον χώρο-σκηνογραφία. Τα αντικείμενα, συχνά, δεν είναι παρά περίτεχνες μινιατούρες, ενώ άλλοτε ακόμη και μια πόρτα μπορεί να αποτελέσει έναν εφάμιλλο συνομιλητή-δρώντα σε σχέση με το σώμα.
Στην τελευταία του αυτή παράσταση, όπου η σύλληψη, τα σκηνικά αντικείμενα, οι φωτισμοί και η ερμηνεία είναι του ίδιου του Αντώνη Κουτρουμπή, μόνου επί σκηνής, ο διάλογος γίνεται με εικαστικά αντικείμενα, τους φωτισμούς και, κυρίως, με τη μουσική. Η τρομπέτα του Νίκου Κουλούρη, αφού θα εισαγάγει με τον αιχμηρό ήχο της τον θεατή στην παράσταση, μοιάζει να δίνει κάθε φορά το πρόσταγμα για την έναρξη και τη ροή του «κειμένου» που ποιεί επί σκηνής το σώμα, σε συνδυασμό με τους ποικίλους ηχητικούς αυτοσχεδιασμούς του ίδιου. Ταυτόχρονα, τα live electronics του Μηνά Εμμανουήλ δημιουργούν τα δικά τους ηχητικά τοπία, έτσι ώστε οι ήχοι, η μουσική, να παίζουν κεντρικό ρόλο στη συγκεκριμένη περφόρμανς.
Ο «Ακίνητος δρομέας» είναι μια σειρά από κινούμενα ταμπλό που εμφανίζονται διαδοχικά επί σκηνής, με τη βοήθεια των φωτισμών που χειρίζεται ο Κωνσταντίνος Μιχαήλ, συνεχώς παρών, ορατός αόρατος δίπλα στις περσόνες που συνθέτει κάθε φορά ο Κουτρουμπής, φροντίζοντας ταυτόχρονα τα σκηνικά αντικείμενα που εμφανίζονται διαδοχικά μετά από μικρές παύσεις-σκοτάδι ως πέρασμα σε μια νέα ενότητα.
Το σώμα του περφόρμερ συνδιαλέγεται με τα αντικείμενα αυτά, τα οποία στην ουσία τους είναι μικρά έργα τέχνης τοποθετημένα σε πλαίσιο: μια μάσκα, ένα πανί που αποκτά προσωπικότητα, ένας κορμός που αντιπαρατίθεται ως alter ego στον κορμό του ερμηνευτή, ένα χέρι από τον βραχίονα που θα ενσωματωθεί στον βραχίονα του περφόρμερ σε αντίθετη φορά, ως ένα παράδοξο μηχανικό εξάρτημα, ακόμα μια γάμπα που, στο πλαίσιο ενός κάδρου, θα αντικαταστήσει τη φυσική γάμπα, παραπέμποντας εμμέσως στο παιχνίδι του Δημήτρη Παπαϊωάννου με τα δύο σώματα (γυμνό-ντυμένο) της «Πρώτης ύλης».
Η συνεύρεση με τα σπαράγματα «άλλου» σώματος δεν επιδιώκει, ωστόσο, την πλήρη ενσωμάτωση: αντίθετα, αφήνει ορατές τις ατέλειες εφαρμογής, έτσι ώστε η σύζευξη να μην είναι παρά μια επιθυμία που μένει ατελέσφορη. Το ίδιο δηλώνεται και με τη σύγκριση του ίδιου του ερμηνευτή σε τεμάχια πορτρέτου και του δικού του προσώπου: αδυνατούν να ταυτιστούν, οι ρωγμές λειτουργούν αποτρεπτικά. Η «άλλη» ταυτότητα φαίνεται να αναζητείται μάταια.
Οι εικαστικές, σχεδόν σουρεαλιστικές, εικόνες που δημιουργεί ο Αντώνης Κουτρουμπής είναι σπάνιας ομορφιάς, ενώ το σώμα, χορογραφούμενο, εντός ή πέριξ ή με αφορμή τα σκηνικά αντικείμενα, μετακινείται εκφραστικά από την ευωχία της αναλαμπής στη συνειδητοποίηση της ματαιότητας, σαν η πραγματικότητα να διαλύει το όνειρο.
Η ιδιάζουσα κινησιολογική γλώσσα της Ομάδας Πλεύσις βρίσκει πάλι νέους εκφραστικούς τρόπους, διατηρώντας πάντοτε την υψηλή, κυριολεκτικά χειροποίητη, αισθητική της: δεν είναι μόνο η μουσική που εδώ παίζει, ως ολοκληρωμένο έργο, σημαντικό ρόλο, καθώς ορίζει τη χορογραφία, αλλά είναι και οι φωτισμοί που δημιουργούν τη δική τους σύνθεση, είναι και τα σκηνικά αντικείμενα που εμφανίζονται διαδοχικά και θα μπορούσαν να αποτελούν εκθέματα μοντέρνας τέχνης. Μια παράσταση με απόλυτα δική της ιδιάζουσα όσο και ενδιαφέρουσα γλώσσα.
Την επιμέλεια των φωτισμών είχε η Ελίζα Αλεξανδροπούλου, ενώ των σκηνικών αντικειμένων η Θένια Κουτρουμπή και ο Κωνσταντίνος Μιχαήλ.
Μια συζήτηση για τη ζωή της στη Γαλλία, τη θεσμική μνήμη, το θέατρο ως πράξη ευθύνης, για τον ρόλο του ηθοποιού στην κοινωνία αλλά και για τον Θεόδωρο Τερζόπουλο και την «Ορέστεια»
34°
