Η μουσικοθεατρική παράσταση «Από… Έρωτα» επιστρέφει για μία μόνο βραδιά στη Μουσική Σκηνή Σφίγγα. Μιλάμε με τον σκηνοθέτη της, Ευθύμη Χρήστου
Εφήμερες γνωριμίες, εραστές που θα μείνουν για πάντα άγνωστοι, ανθρώπινες σχέσεις που κρατούν για μια φευγαλέα στιγμή, ακριβώς σαν συμβατικό πυροτέχνημα. Oι άνθρωποι δεν ερωτευόμαστε πια. Τουλάχιστον όχι με την ίδια ευκολία. Ίσως η κοινωνία μας να είναι πια πολύ «σύγχρονη» για να αναμετρηθεί με ένα αρχέγονο συναίσθημα. Ή γενικά με οποιοδήποτε συναίσθημα, εδώ που τα λέμε, πέρα από εκείνο του φόβου. Δεν ξέρω τι φταίει και φοβόμαστε τόσο, δεν είμαι ειδική. Ξέρω όμως ότι κάπου μέσα σε όλη αυτή την κωλυσιεργία και την αντίσταση στον έρωτα, μία παράσταση που μιλάει για αυτόν σημείωσε απρόσμενη επιτυχία.
Το «Από…έρωτα» είναι μια μουσικοθεατρική παράσταση εμπνευσμένη από ερωτικά γράμματα (σταλμένα ή μη), σημειώματα, μηνύματα, ακόμη και post-it. Γεμάτη τραγούδια που όλοι έχουμε σιγοτραγουδήσει (ή αφιερώσει) και κείμενα μεγάλων ποιητών, δημιουργήθηκε ακριβώς για να μας υπενθυμίσει τη σημασία του έρωτα και της ποίησης σε έναν σχεδόν αντι-ερωτικό κόσμο. Το «Από… έρωτα» επιλέχθηκε από το θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις για το άνοιγμα του Adapt Festival, συμπεριλήφθηκε στις δράσεις του Υπουργείου Πολιτισμού για την Αυγουστιάτικη Πανσέληνο σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Κοζάνης, ταξίδεψε σε ιδιωτικές αυλές και Δήμους και τώρα επιστρέφει για μία και μοναδική παράσταση στις 14 Φεβρουαρίου 2025 εκεί από όπου ξεκίνησε: στη μουσική σκηνή Σφίγγα. Κι εμείς απόψε μιλάμε με τον Ευθύμη Χρήστου, σκηνοθέτη και δημιουργό της.
Φωτογραφία: Χρίστος Συμεωνίδης
Γιατί αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο; Νομίζω πως ήταν κάπως συμπαντικό. Απλώς αφέθηκα σε αυτό που ερχόταν. Δεν πιστεύω πως επιλέγει κανείς αυτό το επάγγελμα ως ένα έξυπνο επιχειρηματικό σχέδιο. Τουλάχιστον εγώ δεν αισθάνομαι ότι το επέλεξα. Κάτι άλλο σε κάνει να ασχοληθείς στην αρχή και μετά να παραμείνεις σε αυτό. Νομίζω ότι το κάνεις, μόνο όταν καταλάβεις ότι δεν μπορείς χωρίς να το κάνεις.
Ποια θεωρείτε την κορυφαία στιγμή στην καριέρα σας μέχρι σήμερα; Πιστεύω στα σταθερά, γερά βήματα, όχι στις κορυφαίες στιγμές. Ίσως επειδή με φοβίζουν και τα ύψη. Προσπαθώ να σκέφτομαι σκαλί - σκαλί. Βλέπω κάθε στιγμή μου ως προετοιμασία για την επόμενη, είμαι εκεί, παρών, και τη δουλεύω ως εργάτης, για να ξέρω τον δρόμο καλά. Όχι πως δε ρισκάρω - φυσικά και ρισκάρω. Αλλά κοιτάζω να έχει προοπτική το ρίσκο μου, όχι να βουτάω στο κενό. Χαίρομαι εξίσου κάθε δουλειά μικρή ή μεγαλύτερη. Ξεχωρίζω, σίγουρα, κάποιες διεθνείς συνεργασίες μου με σημαντικούς καλλιτέχνες, τη συμμετοχή μου σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο, όπως το Gwuanju Theater Festival στην Ν. Κορέα, το φεστιβάλ του Ανόβερο, το Bramat Festival στην Πολωνία κ.α., αλλά απολαμβάνω και όταν μαζευόμαστε πέντε τρελοί και φτιάχνουμε το «Από… έρωτα», ας πούμε. Είναι ταξίδια - εμπειρίες που σίγουρα γράφουν αλλιώς, αλλά είναι και παραστάσεις με φίλους που γράφουν εξίσου στη σκαλωσιά που έλεγα πιο πάνω.
Φωτογραφία: Χρίστος Συμεωνίδης
Υπηρετείτε το θέατρο από διάφορους ρόλους, μερικές φορές «αντικρουόμενους». Πότε ως σκηνοθέτης, πότε ως κινησιολόγος, ως δραματουργός, συχνά ως ηθοποιός. Εσείς σε ποιον ρόλο νιώθετε καλύτερα; Αν δεν έπρεπε να δηλώνω ένα από αυτά, ώστε να μπορεί να καταγραφεί στη δουλειά ένα επαγγελματικό επίθετο δίπλα στο ονοματεπώνυμο μου, θα δήλωνα όλα τα παραπάνω με το ίδιο πάθος. Ήταν πολλά χρόνια το μπέρδεμά μου - κι ακόμα είναι πολλές φορές, αλλά προς το παρόν μου το επιτρέπω. Κυρίως, αισθάνομαι σκηνοθέτης, μέσα σε αυτό νομίζω πως συμπυκνώνεται όποια άλλη μου ιδιότητα.
Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Από… έρωτα». Πώς γεννήθηκε η ιδέα της; Τι θέλατε να καταδείξετε; Το «Από… έρωτα» ξεκίνησε ως ιδέα μια μέρα, στο δρόμο, μιλώντας με τον Κωνσταντίνο Τσονόπουλο για διάφορα. Πάνω στη συζήτηση με ρώτησε «πώς θα έγραφες σήμερα αν ήσουν συγγραφέας;». «Από έρωτα», του απάντησα κι εκείνος μου είπε «Αυτό είναι! Πάμε να κάνουμε μια παράσταση από έρωτα». Και όντως, μαζευτήκαμε πέντε τρελοί που πίστευαν στον έρωτα, (τότε ο Βασίλης, η Αντριάνα, η Όλγα, ο Κωνσταντίνος, ο Γκάρυ), κάπως και για πλάκα στην αρχή. Φέραμε ο καθένας ό,τι υλικό πίστευε τότε και φτιάξαμε μια σύνθεση από ποιήματα, τραγούδια, γράμματα, post it, όλα για τον έρωτα και από έρωτα. Είχε μια συγκινητική και αναπάντεχη απήχηση. Συνεχίστηκε να παίζεται για πολύ καιρό (από το 2018 έως το 2021) και καταλάβαμε ότι μάλλον κάπου χτυπήσαμε φλέβα. Τώρα επιστρέφει επετειακά για μια μόνο παράσταση στις 14/2 στη Σφίγγα. Μ’ αρέσει να μη δείχνω στο κοινό τι είναι, αλλά τι θα μπορούσε να είναι. Και πιστεύω σε ένα κοινό ερωτευμένο, τρελό από έρωτα, παθιασμένο. Μ’ αρέσει να θυμίζω στον κόσμο τι μπορούμε να είμαστε, όχι τι γινόμαστε από τον φόβο και την παράνοια της υπερπληροφόρησης.
Ποια είναι η σχέση του έρωτα με την ποίηση και το θέατρο; Όταν είναι αληθινά, καίνε και τα τρία εξίσου.
Φωτογραφία: Χρίστος Συμεωνίδης
Πιστεύετε ότι ο έρωτας έχει χαθεί από τις σημερινές κοινωνίες; Διανύουμε μία αντι-ερωτική εποχή γιατί φοβόμαστε, ίσως, να ερωτευτούμε; Ναι και είναι λογικό. Εν καιρώ υπερπληροφόρησης, καταιγισμού στα social media, εφαρμογών εύκολης γνωριμίας, σωματικής υπερκατανάλωσης, αλγοφοβίας και πολλών άλλων παραγόντων, δεν αφήνεται κανείς εύκολα. Φοβάται. Και εγώ φοβάμαι. Αν μπορούσα θα τον απέφευγα, αλλά μάλλον δεν μπορώ, ευτυχώς! Ελπίζω σ’ αυτό, πως κι άλλοι δεν μπορούν να τον αποφύγουν, όσο κι αν φοβούνται. Ας τον υπερασπιστούμε όσοι αντέχουμε και για εκείνους που φοβούνται περισσότερο. Ας τον διαφυλάξουμε όσο μπορούμε, τουλάχιστον, ως δικαίωμα όλων.
Αν θες να πεθάνεις, μπορείς να πάψεις να ερωτεύεσαι
Τελικά πόσο σημαντικός είναι ο έρωτας στη ζωή μας; Είναι φυσικό φαινόμενο, οργανικό, ζωτικό. Άρα, δεν τον θεωρώ σημαντικό - τον θεωρώ ζωτικής σημασίας και αναπόφευκτο. Όπως έχουν πει άλλοι πριν από εμένα, είναι αντίδοτο απέναντι στο θάνατο. Αν θες να πεθάνεις, μπορείς να πάψεις να ερωτεύεσαι.
Εσείς έχετε μετανιώσει για κάποιο ερωτικό μήνυμα που δεν έχετε στείλει; Ευτυχώς, έχω στείλει όλα τα ερωτικά «γράμματα» που θέλησα. Πάντα. Ακριβώς γι’ αυτό: για να μην έχω τίποτα να μετανιώνω.
19°
