Η Ιωάννα Παππά γράφει για το ρόλο της ως Μαρία Πολυδούρη.
«H Μαρία Πολυδούρη γράφει σ’ έναν στίχο της: “Με τις σκιές μαζί γυρίζω”. Το κείμενο της Ρούλας Γεωργακοπούλου βρίσκει την ποιήτρια στο νοσοκομείο Σωτηρία, βαριά άρρωστη, λίγο πριν πεθάνει, να συνομιλεί με τα φαντάσματα του παρελθόντος, κάνοντας έναν τελικό απολογισμό. Με αναφορές στην παιδική της ηλικία, στην εκπαίδευσή της, στη μητέρα της, στην ιδιαίτερη πατρίδα της την Καλαμάτα, στους έρωτές της, στο μεγαλύτερο έρωτα της ζωής της, Κώστα Καρυωτάκη, στη σχέση της με την ποίηση, με τον κόσμο, με το θάνατο.
Η Πολυδούρη ήταν καταρχήν γυναίκα, και όπως αναφέρει και η ίδια στο ημερολόγιό της, “ήμουν η πιο γυναίκα απ’ όλες”. Μια πολύ δυναμική γυναίκα, που διεκδικούσε τα πάντα με πάθος και πυγμή. Προερχόταν από μια οικογένεια αρκετά δημοκρατική, με φιλελεύθερες απόψεις και καλλιέργεια. Ζούσε απόλυτα, ένιωθε απόλυτα και στο τέλος ματαιώθηκε στον απόλυτο βαθμό. Είχε από μικρή μια ιδιαίτερη σχέση με το θάνατο, κάτι που την καθόρισε αρκετά και στο έργο της. Ήταν ένας άνθρωπος αντισυμβατικός, χωρίς ταμπού και ηθικές αναστολές, με χιούμορ και σαρκαστική διάθεση για τον κόσμο, τον οποίο έμοιαζε να μην εκτιμά ιδιαίτερα στο σύνολό του.
Ο έρωτάς της για τον Καρυωτάκη την έκανε να συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορούσε να ζήσει μια ζωή χωρίς εκείνον, κι ακριβώς επειδή ο έρωτάς τους ήταν ανεκπλήρωτος εκείνη οδηγήθηκε στη φυγή και μετά στην αυτοκαταστροφή. Αφέθηκε να αρρωστήσει, ζώντας στο Παρίσι μια απόλυτα μποέμικη ζωή, με καταχρήσεις και ασυδοσία. “Ομως όταν δείξω τις πληγές μου στ’ άστρα, θα ’μαι πεθαμένο”. Η Πολυδούρη, όπως και ο Καρυωτάκης, πέρασαν στην περιοχή των δημιουργών που δημιουργούν και πεθαίνουν, με τη συνέπεια που χαρακτηρίζει τους ολίγους και εκλεκτούς”, όπως χαρακτηριστικά έγραψε η Ελλη Αλεξίου».
Εν κατακλείδι, και για όλα τούτα λοιπόν, η Μαρία Πολυδούρη, και ως προσωπικότητα και στο πλαίσιο του συγκεκριμένου κειμένου, μας αφορά στις μέρες μας ως μια γυναίκα που ενσάρκωσε το σημερινό πρότυπο της σύγχρονης γυναίκας έναν αιώνα πριν. Οπως γράφει η Χριστίνα Ντουνιά στο βιβλίο της “Τα Ποιήματα”, “η Πολυδούρη από πολύ νωρίς συνειδητοποιεί ότι αποτελεί μια παραφωνία ανάμεσα στο πλήθος των καταπιεσμένων και συμβιβασμένων γυναικών της εποχής της, στέκει μοιραία και ανυποχώρητη απέναντι στα ταμπού και τις προκαταλήψεις μιας κοινωνίας ανδροκρατούμενης και κλειστής, στην Ελλάδα του 1920.
Όσα πεζά της κείμενα διασώθηκαν (ημερολόγιο, επιστολές, ημιτελής αυτοβιογραφία, μυθιστόρημα), μαρτυρούν την κριτική της στάση απέναντι στην υποκριτική ηθική, τις κοινωνικές ανισότητες και κυρίως το ενδιαφέρον της για τη χειραφέτηση της γυναίκας. “Επειτα στο αίμα βουτηγμένη του πληγωμένου κεφαλιού θα βγάλω μια κραυγή πνιγμένη σαν κρώξιμο άγριου πουλιού”».
17°
