«Τα κόκκινα τετράδια» ανεβαίνουν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Ελεάνας Γεωργούλη.
Η Βάσω ήταν αντιστασιακή. Η Βάσω συμμετείχε στον αντιφασιστικό αγώνα. Η Βάσω μπήκε στη φυλακή. Η Βάσω Στροφύλλα έγινε πρωτότυπο θεατρικό έργο. Από την εγγονή της.
«Μεγάλωσα με ιστορίες από τις φυλακές και τα ξερονήσια. Η γιαγιά μου ήταν αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης, ΕΠΟΝίτισα. Ο παππούς μου ΕΑΜίτης & αντάρτης του ΕΛΑΣ. Ερωτεύτηκαν μέσα στον πόλεμο. Όταν τ’ άλλα παιδάκια πηγαίνανε στα συγκρουόμενα τη σχολική αργία, εγώ βάδιζα με τον παππού μου και τη γιαγιά μου στην πορεία, κρατώντας τους το χέρι. Όταν τα άλλα παιδάκια τραγουδούσαν “στου Μανώλη την ταβέρνα” εγώ τραγουδούσα το “στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω κι ίσα ένα αντρίκιο ανάστημα ψηλό σαν το σωρό”. Οι λέξεις: φυλακή, εξορία, διωγμός, ελευθερία,επανάσταση, αγώνας ήταν οι λέξεις που με μεγάλωσαν. Δεν ξέρω τι μας φέρνει εδώ. Είναι η μοναχικότητα της γενιάς μου, είναι το καθήκον της μνήμης..Σημασία δεν έχει. Τη λέγαν Βάσω και αυτή είναι η ιστορία της» -Ελεάνα Γεωργούλη
Λίγα λόγια για το έργο:Η παράσταση ζωντανεύει την Οδύσσεια της νεαρής Βάσως από το 1940, τα χρόνια της στον αντιφασιστικό αγώνα, τη συνάντησή της με τον έρωτά της, τον Γιάννη, τη δολοφονία της αδελφής της, τη διαδρομή της στην παρανομία και τη φυλακή μέχρι την απελευθέρωσή της το 1953.
Πολλά λόγια από τους συντελεστές. « “Είκοσι χρονών κορίτσι. Η Βάσω, κομμουνίστρια και μαχήτρια της αντίστασης. Είχε ξαστεριά εκείνο το βράδυ. Δύο τουφεκιές ακούστηκαν και ύστερα σιωπή. Το σώμα της αδερφής της ξαπλωμένο στο κατώφλι της πόρτας, μισό μέσα, μισό έξω. Εμφύλιος. Οι γειτόνοι εξαφανισμένοι. Ο φονιάς δεν θα γλιτώσει. Η Βάσω άδειασε όλο το περίστροφο πάνω του. Τρεχάλα και ποδοβολήτα στα βουνά της Αχαϊας για να μην την συλλάβουν. Δεσποινίς είστε κομμουνίστρια; Φυλακή, εξορία, εικονικές εκτελέσεις. Πως ζει ο άνθρωπος μετά από αυτά; Πώς κάνει παιδιά; Πως μεγαλώνει εγγόνια; Πως αντέχει που γλίτωσε; Σώθηκε χάρις στον έρωτα. Αθήνα 2020. Η καραμπίνα κρέμεται από έναν γάντζο. Πάνω έχει χαραγμένα τα αρχικά USSR. Την πιάνω κι εγώ στα χέρια μου. Λοιπόν σύντροφε, θυμάσαι;”» -Μάρια Φλωράτου
«Η αναπαράσταση του εγκλήματος - είτε αυτή πραγματοποιείται από έναν αστυνομικό απέναντι στον εγκληματία, είτε από έναν θεατρίνο Άμλετ απέναντι στο δολοφόνο του πατέρα του - έχει σκοπό να ξεκαθαρίσει, να διαλευκάνει, να ρίξει φως σε μια παλιά, ή πρόσφατη υπόθεση. Να σηκώσει έναν μεγάλο πεντακάθαρο καθρέφτη στο θεατή και να του πει: “αυτός είσαι εσύ”. Όταν μάλιστα η θεατρική ιστορία αφορά άμεσα σε μια ιστορική Ιστορία που λέγεται εμφύλιος, εκεί υπάρχει κάτι που δε μπορεί να χωρέσει στα σχολικά βιβλία. Θα σου το χορέψουμε αυτό; Θα σου το τραγουδήσουμε; Θα σου το πούμε απλά; Σημασία δεν έχει: ΑΥΤΟ είναι ΕΣΥ. Εσύ, που θαρρετά έρχεσαι να καθρεφτιστείς στο νερό μιας σκηνής, με τη λυτρωτική επίγνωση ότι ένας κόσμος δίχως θέατρο, θα ήταν ένας κόσμος χωρίς αυτοκριτική, χωρίς κάθαρση» -Γιάννης Φίλιας
«“'Γεννήθηκα το 1923 σ' ένα μικρό χωριό. Ο πατέρας μου Αριστείδης το γένος Στροφύλλα, απόφοιτος της Μαρασλείου Ακαδημίας και δάσκαλος στο επάγγελμα. Η μητέρα μου Ευγενία, το γένος Κράππα, αγροτονοικοκυρά. Κι εμείς 6 παιδιά. Η Ουρανία, εγώ, ο Γιώργης, ο Τάσος, η Γιώτα και ο Θοδωράκης. Τα πράγματα στην ύπαιθρο τότε είχαν ως εξής, νόμος δεν υπήρχε. Τον νόμο τον όριζε καθείς είτε μοναχός του, είτε με το τουφέκι του. Αυτοδικία. Κι όποιος δεν ήταν νταής να τραμπουκίζει και να επιβάλλεται, ήταν είτε αυτεξούσιος είτε λακές. Λήσταρχοι σκοτώσανε τον παππού μου τον Μήτσο. Ο πατέρας μου τους βρήκε και τους τουφέκισε. Όσο ήταν στη φυλακή για τον τραυματισμό τους, ζωοκλέφτες θέριζαν το μαντρί και το κοτέτσι μας. Μια νύχτα τους παραφύλαγε η μάνα μου την ώρα που βγαίναν με τα ζώα και τους τουφέκισε. Τα παίρναμε τα κουμπούρια στην οικογένεια, τέτοιο ήταν το αίμα μας, τέτοιο, που σάλευε από παραφορά μόλις το αδικούσαν”» -Βάσω Στροφύλλα, Νάνσυ Μπούκλη
«Η ιστορία είναι ένας καθρέφτης από αίμα. Όπως ξεραίνεται το αίμα, έτσι ξεραίνεται και το βλέμμα στον καθρέφτη και ο αντικατοπτρισμός αυτός πληγώνει, γιατί αυτό που ήταν κάποτε ζωή, γίνεται τώρα αφήγηση, ερμηνεία, ρητορεία, ιδεολογία. Πάνω σε αυτήν την σχέση ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν ανιχνεύσαμε την έννοια της ιστορικής μνήμης και προσπαθήσαμε να φτιάξουμε μία παράσταση με εντιμότητα και ανθρωπιά» -Ανδρέας Κοντόπουλος
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
Εκατό χιλιάδες ευρώ τώρα ή ένα εκατομμύριο σε δέκα χρόνια; Εσύ τι θα επέλεγες; Πόσο κοστίζουν οι αρχές μας; Μπορεί μια απλή ερώτηση να διαλύσει μια σχέση;
Το αλληγορικό παραμύθι του βραβευμένου Γιάννη Ξανθούλη είναι ένας ύμνος για την αγάπη, την ισότητα, την ελευθερία, τη διαφορετικότητα και τον σεβασμό στο περιβάλλον.
13°
© Δομνίκη Μητροπούλου
© Δομνίκη Μητροπούλου
© Δομνίκη Μητροπούλου
© Δομνίκη Μητροπούλου
