- CITY GUIDE
- PODCAST
-
14°
Ο Γιάννης Κακλέας και η παρανοϊκή «Συμμορία των 5»
Τον συναντήσαμε για να μάθουμε για τη διαχρονική βρετανική κωμωδία που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο Θέατρο Κιβωτός
Η μαύρη κωμωδία «Η συμμορία των 5» (The Ladykillers) του William Rose γυρίστηκε το 1955 με πρωταγωνιστές, ανάμεσα σε άλλους, τους Alec Guiness και Peter Sellers, με τους κριτικούς να γράφουν διθυράμβους και το κοινό να την αποθεώνει. Το 2004 οι αδελφοί Coen γύρισαν το remake της και το 2011 ο συγγραφέας Graham Linehan τη διασκεύασε ως θεατρική παράσταση στο Λονδίνο. Τώρα, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Θέατρο Κιβωτός, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Λίγες ώρες πριν την επίσημη πρεμιέρα, τον συναντήσαμε για να μάθουμε περισσότερα.
Η «Συμμορία των 5» έχει κάνει τρομερή επιτυχία ως ταινία, αλλά και ως θεατρική παράσταση στο Λονδίνο. Πώς αποφασίσατε να τη σκηνοθετήσετε;
Η αλήθεια είναι ότι το 2011 ο Ιρλανδός Graham Linehan έκανε μια εξαιρετική θεατρική διασκευή στο θέατρο Gielgud. Αυτή την εκδοχή πήρε ο Θοδωρής Πετρόπουλος, που είναι master στη διασκευή ταινιών, και μαζί δημιουργήσαμε αυτή την παρανοϊκή κωμωδία για το ελληνικό κοινό. Ξέρετε, το 1955 που κυκλοφόρησε η ταινία, τα Ealing Studios είχαν επιλέξει τους καλύτερους σεναριογράφους του κόσμου για αυτό το έργο. Επομένως το σενάριο είναι τόσο καλά και θεατρικά δομημένο που στέκεται άνετα, ακόμη και σήμερα.
Πώς διαφοροποιείται η θεατρική εκδοχή από τις κινηματογραφικές;
Όχι σε πολλά πράγματα, περισσότερο ίσως στην ανάπτυξη της κωμωδίας. Η κινηματογραφική απόδοση ήταν στο μεταίχμιο του θρίλερ, της κωμωδίας και του νουάρ. Εδώ δίνεται μεγαλύτερη έμφαση στην κωμωδία και το νουάρ, και το θρίλερ ακολουθεί. Βέβαια, η παράσταση ξεκινάει φωτεινά, χαρούμενα, αστεία, αλλά σιγά-σιγά σκοτεινιάζει γιατί συμβαίνουν κάποιοι φόνοι. Σε εκείνο το σημείο αγγίζουμε κατά κάποιον τρόπο την τεχνική που αναπτύχθηκε στην ταινία. Θα έλεγα ότι πρόκειται για μια τρελή, ξεκαρδιστική, νουάρ κωμωδία.
Οπότε στη δική σας σκηνοθεσία θα δώσετε περισσότερη έμφαση στη νουάρ πλευρά της ιστορίας ή στην κωμική, όπως βγαίνει μέσα από την παράνοια, το λοξό, το απίθανο, την τρέλα;
Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι η παράνοια του σεναρίου και ως εκ τούτου του θεατρικού κειμένου. Είναι τόσο όμορφα φτιαγμένο, που αν ακολουθήσει κανείς τα βήματα της γραφής τότε θα εμφανιστούν όλα τα στοιχεία που αρχίζουν από μια τυπική αγγλική κωμωδία, συνεχίζουν σε μια Monty Python αντίληψη χιούμορ, έπειτα αρχίζει η παράνοια των κωμωδιών του ’60 και η τρέλα των ταινιών του Peter Sellers και καταλήγει σε μια νουάρ αντίληψη που αναπτύχθηκε ιδιαίτερα τη δεκαετία του ’70. Το σενάριο κάνει όλο αυτό το ταξίδι και η θεατρική σκηνοθεσία το ακολουθεί.
Μια γλυκιά και ηθική γριούλα μπλέκεται άθελά της στα πόδια των 5 κακοποιών και τους «καταστρέφει». Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το έργο είναι ένας ύμνος στη δύναμη της αθωότητας, της καλοσύνης;
(γελάει) Δεν ξέρω, θριαμβεύουν πολλά πράγματα στη ζωή, μάλλον άσχημα, ίσως όμως καμιά φορά θριαμβεύει και η καλοσύνη. Η πλάκα όμως εδώ είναι η εξής: συνήθως στη ζωή αλλά και στα έργα τέχνης, όταν πρόκειται να σκοτεινιάσει η υπόθεση και να συμβούν φόνοι, το κίνητρο είναι η απληστία, η εκδίκηση, η ζήλια, πάντα το κακό είναι που «καθαρίζει» ανθρώπους. Εδώ η παράνοια είναι ότι σκοτώνει η φιλοτεχνία, η καλοσύνη, η ευγένεια, η συγκατάβαση, όλα τα θετικά στοιχεία, δηλαδή, εξοντώνουν μια συμμορία κακοποιών –ο Θεός να τους κάνει– και τα λάφυρα της ληστείας καταλήγουν στην καλή πλευρά. Ως εκ τούτου, θα μπορούσαμε να πούμε ότι θριαμβεύει η καλοσύνη. Αλλά όλα αυτά μέσα στα πλαίσια της κωμωδίας, δεν υπάρχει «διδακτικό μήνυμα» στην παράσταση.
Η συγκεκριμένη κωμωδία έχει ένα έντονο ύφος Λονδίνου, η εποχή, η ζωή εκεί... Τι ήταν αυτό που σας δυσκόλεψε περισσότερο στη μεταφορά του έργου στην αθηναϊκή σκηνή;
Όταν παίρνεις ένα κείμενο διασκευασμένο από τον Θοδωρή Πετρόπουλο, έχεις έτοιμη τη μισή σκηνοθεσία. Όλο το χιούμορ και το αγγλικό ήθος υπάρχει στο κείμενο και οι ηθοποιοί που δουλεύουν μαζί μου σέβονται τις ισορροπίες και έπιασαν αμέσως την αλήθεια των χαρακτήρων και το χιούμορ του έργου. Εκείνο που δυσκόλεψε είναι ότι το έργο είναι πολύ σύνθετο: έχει τρένα που περνάνε, περιστροφικές που γυρίζουν και αποκαλύπτουν άλλους χώρους, μουσικές και ατμόσφαιρες που πρέπει να μεταφερθούν, κάθε 3 λεπτά υπάρχει ένα σκηνικό εύρημα που πρέπει να πραγματοποιηθεί. Στ’ αλήθεια, η τεχνική του να διαμορφωθεί η αφήγηση της παράστασης είναι αυτό που με δυσκόλεψε και όχι το περιεχόμενο, γιατί με αυτή την ομάδα ηθοποιών όλα ήταν εύκολα.
Αγαπάτε περισσότερο την κωμωδία (μαύρη) από τα άλλα είδη θεάτρου και, αν ναι, γιατί;
Είναι αλήθεια ότι τα περισσότερα έργα που σκηνοθέτησα είναι κωμωδίες. Στο σινεμά ή το θέατρο, μια καλή κωμωδία με κάνει να αισθάνομαι καλά. Αλλά οι καλές κωμωδίες είναι σπάνιο είδος. Σκέφτομαι με πόση προσδοκία πηγαίνω στις ταινίες του Woody Allen ή βλέπω έργα των Monty Python για να αισθανθώ ότι είδα μια ποιοτική κωμωδία. Όταν λοιπόν δουλεύω μια ωραία κωμωδία, όπως αυτή, νιώθω κι εγώ καλά, η διάθεση όλων είναι ανεβασμένη, οι σχέσεις με τους ηθοποιούς και τους συντελεστές είναι πιο εύκολες, γιατί δεν μπαίνεις σε βαθιά «λαγούμια» και περίεργα μονοπάτια δύσκολων καταστάσεων. Η σκηνοθεσία μιας τέτοιας κωμωδίας καμιά φορά μπορεί να χαρακτηριστεί και ως διασκεδαστική εμπειρία.
Από την εποχή του «Τεχνοχώρου» στο παλιό Παγοποιείο του Φιξ μέχρι σήμερα έχουν περάσει πολλά χρόνια. Τι έχει αλλάξει και τι έχει μείνει ίδιο;
Όλα στη ζωή είναι μια συνέχεια. Την εποχή εκείνη η αγάπη μας για τα κόμιξ και για μια underground θεματική ήταν τόσο ισχυρή που μας διαμόρφωσε όλους, και εμένα προσωπικά. Αυτός ο άνθρωπος συνεχίζει να κάνει παραστάσεις, είναι ο ίδιος άνθρωπος. Μερικές φορές κάνω πιο mainstream παραστάσεις γιατί τα μεγάλα θεάματα που απευθύνονται σε πολλούς ανθρώπους πρέπει να έχουν πιο συμβατούς κανόνες για να μπορέσουν να επικοινωνηθούν. Άλλοτε σκηνοθετώ 24ωρες παραστάσεις Μπέκε στο φεστιβάλ ή Σάρα Κέιν για να έρθω στα ίσα μου, άλλες φορές πάλι κάνω κωμωδίες για να διασκεδάζω. Ο αληθινός μου πυρήνας όμως είναι ο πυρήνας του Παγοποιείου. Μια απόδειξη σε αυτή την παράσταση είναι ο Γιάννης Μποσταντζόγλου, ο Κώστας Φλωκατούλας, ο Στέλιος Πέτσος και ο Μανώλης Παντελιδάκης, που είναι παιδιά του Τεχνοχώρου και ξαναβρισκόμαστε γιατί έχουμε ανάγκη να συνεχίσουμε αυτό το στιλ, αυτό το ύφος. Εγώ δεν είμαι χαμαιλέων σκηνοθέτης, διαμορφώνω τα θεάματα ανάλογα με το θέατρο και το target group, αλλά η καρδιά μου βρίσκεται ακόμη στον Τεχνοχώρο.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας
Μετάφραση: Θοδωρής Πετρόπουλος
Σκηνικά: Μανώλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Νίκος Χαρλαύτης
Συνεργάτης σκηνοθέτης: Φρόσω Λύτρα
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Μουσική: Μιχ. Νιβολιανίτης – Αλεξ. Χρηστάρας
Κινησιολογία: Αγγελική Τρομπούκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Νουρμάλα Ήστυ
Βοηθός σκηνογράφου: Ελίνα Δράκου
Πρωταγωνιστούν: Θανάσης Τσαλταμπάσης, Γιάννης Μποστάτζογλου, Αγορίτσα Οικονόμου, Κώστας Αποστολάκης, Στέλιος Πέτσος, Κώστας Φλωκατούλας, Στέλιος Ιακωβίδης.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για τη «Συμμορία των πέντε» στο Guide της Athens Voice
ΠΡΟΣΦΑΤΑ
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Δείτε αναλυτικά όλα τα βραβεία και τους νικητές
Ξεχωρίσαμε πολλές επαναλήψεις από τις προηγούμενες σεζόν και αρκετές νέες παραγωγές
Γιατί ο ιταλός σκηνοθέτης Αντόνιο Λατέλα επέλεξε να ανεβάσει το συγκεκριμένο έργο και πώς δουλεύει με τους ηθοποιούς ενώ δεν μιλάει ελληνικά; Τι μας είπαν οι ηθοποιοί για τους ρόλους τους;
Η πρωταγωνίστρια της παράστασης «Σπυριδούλες» μιλάει για το μεγαλείο της ηρωίδας του έργου της Νεφέλης Μαϊστράλη
Μοναδικές ευκαιρίες, ειδικές τιμές κι εκπτώσεις σε παραστάσεις και στο δίκτυο συνεργατών του Παλλάς
Η Δανάη Σπηλιώτη σκηνοθετεί τον Αντώνη Καφετζόπουλο και τον Μιχάλη Τιτόπουλο στην «κωμωδία της απειλής»
Ο πρωταγωνιστής στο ανατρεπτικό «Κράτα με» του Geoffrey Nauffts μιλάει για το θεατρικό έργο αλλά και για τη ζωή του
11 νέες παραγωγές και 3 επαναλήψεις από προηγούμενες σεζόν
Το βραβευμένο έργο του Geoffrey Nauffts έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε σκηνοθεσία Βασίλη Μυριανθόπουλου
Η παράσταση αποτελεί το τελευταίο μέρος της σκηνοθετικής τετραλογίας, του σκηνοθέτη με την οποία ολοκληρώνει την προσωπική του διερεύνηση πάνω στη σχέση θεάτρου και κινηματογράφου
Η απονομή θα πραγματοποιηθεί στις 21 Οκτωβρίου στο Μουσείο Γουλανδρή
Μια εκδοχή του έργου του Paul Hindemith της δεκαετίας του 1920
Από τον «Χορό των εραστών» του Τιάγκο Ροντρίγκες μέχρι και το «Λέγε λέγε» της Λένας Κιτσοπούλου, ο έρωτας είναι κεντρικό θέμα στα έργα που επιλέξαμε
Μια συζήτηση για το έργο του Νικολάι Γκόγκολ που σκηνοθετεί στο θέατρο Γκλόρια με πρωταγωνιστές τον Θοδωρή Σκυφτούλη και τον Στέλιο Μάινα
Μιλήσαμε με τη συγγραφέα της νέας θεατρικής κωμωδίας που ανεβαίνει στη Θεατρική σκηνή Αντωνίου
Ο Μανώλης Μάτα και ο Γιάννης Κουρής συμμετείχαν στο 24ωρο κοινωνικο-θεατρικό πείραμα στη Στέγη και μοιράζονται την εμπειρία τους
Ποιες παραστάσεις θα δούμε φέτος στις τρεις σκηνές του θεάτρου αλλά και έξω από αυτό
Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και η Γαλήνη Χατζηπασχάλη στους δυο κεντρικούς ρόλους στην παράσταση «Στο διπλανό δωμάτιο ή το έργο του δονητή»
Μια παράσταση - κατάδυση στις κυριότερες στιγμές της καλλιτεχνικής και προσωπικής του ζωής
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.