Ο συγγραφέας Άρης Σφακιανάκης προτείνει 10 οικονομικές ταβέρνες με καλό φαγητό

Συγχωρέστε με που θεωρώ γελοίο να πληρώσω σ’ ένα εστιατόριο 30 και 40 ευρώ για ένα κομμάτι κρέας (έστω κι αν έχουν κάνει μασάζ στο ζώο πριν το σκοτώσουν ή έχουν βαλθεί να το χαλαρώσουν πρώτα με νοκτούρνα του Σοπέν). Συγχωρέστε με αν αδυνατώ να συλλάβω πώς μπορεί μερικά σκόρπια λαχανικά σε μια γαβάθα, ποτισμένα με μπαλσάμικο (που απεχθάνομαι), να στοιχίζουν 15 και 20 ευρώ. Συγχωρέστε με αν δεν αγγίζω φιάλες οίνου που κοστολογούνται από τον καταστηματάρχη άνευ ερυθριάσεως –κι ας είναι κόκκινο το κρασί– 50 κι 70 ευρώ. Για μένα αυτό που μετράει είναι η παρέα και να μη νιώθω ότι με πιάνουν κορόιδο. Ιδού λοιπόν κάποια μαγαζιά που όχι μόνο δεν παίρνουν το σκαλπ του πελάτη, αλλά του προσφέρουν και καλό φαγητό.

10 εστιατόρια με καλό φαγητό σε λογικές τιμές

Ταβέρνα του Θωμά, στον Νέο Κόσμο (απέναντι από την παλιά Ελευθεροτυπία). Μόλις πρόσφατα έβαλε ταμπέλα με την ονομασία της έξω από το παλιό σπιτάκι που σε ταξιδεύει σε μια Αθήνα άλλης εποχής. Ο κήπος για τα θερινά βράδια θυμίζει ασπρόμαυρες ταινίες του ’50. Μαγειρεύει ο Μανόλης από την Κρήτη.

Ρόδακας, στην αρχή της λεωφόρου Βουλιαγμένης. Νεοκλασική οικία, με τους παραδοσιακούς ρόδακες κάτω από τα ταβάνια κι ένα όμορφο κηπάριο. Ο Νίκος, ο ιδιοκτήτης, είχε παλιά στο κέντρο της Αθήνας το εστιατόριο Κεντρικόν. Για μεγάλες παρέες υπάρχει δωμάτιο που λειτουργεί και ως σεπαρέ. Πολύ καλό φαγητό και οίνος ερυθρός εκ της Νεμέας ορμώμενος.

Το καπηλειό.  Χωρίς ταμπέλα απ’ έξω –μόνο ένας μικρός προβολέας φωτίζει την πρόσοψη αυτού του σπιτιού που μέσα φιλοξενεί το όμορφο αυτό ταβερνάκι. Στους τοίχους βαρέλια κρασιού και παλιές φωτογραφίες από σταρ του ελληνικού κινηματογράφου. Το καλοκαίρι κάποιος τροβαδούρος άδει πλακιώτικα άσματα. Όσο για τις τηγανητές πατάτες του, αμβροσία σκέτη.

Μαγεμένος Αυλός. Το στέκι του Μάνου Χατζηδάκι στο Παγκράτι δεν χρειάζεται συστάσεις. Το καλοκαίρι βγάζει τα τραπέζια του στον κήπο των Προσκόπων, ενώ τον χειμώνα, στο πανέμορφο περιβάλλον του που θυμίζει Μπελ Επόκ, μπορεί να έχετε την τύχη να ακούσετε να τραγουδάει ο Κώστας Βενετσάνο ή η Ελένη Ροδά.

Ρέρρας, στο Λαύριο. Πολλοί μου είπαν να μη γράψω γι’ αυτό το μαγαζί, γιατί δύσκολα μετά θα βρίσκαμε τραπέζι. Το ανακαλύψαμε το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής κι ήταν σαν να κάναμε Ανάσταση. Υπέροχη ψαρόσουπα, λαμπρά τηγανισμένες κουτσομούρες και ντολμαδάκια που φτιάχνει η μητέρα του ιδιοκτήτη Γιάννη Ρέρρα, ο οποίος έχει το δικό του κρασί και μαγειρεύει ο ίδιος.

Το δικό μας, στην Καλλιθέα. Εξαιρετικές γεύσεις με τραπεζάκια στον δρόμο το καλοκαίρι. Εκεί δίπλα βρίσκεται και το βιβλιοπωλείο Koukoubook που μπορείτε να επισκεφτείτε πρώτα προς άγραν πνευματικής τροφής και κατόπιν να κατευθυνθείτε στο μαγέρικο της γειτονιάς.

Το Πεύκο, στα Μελίσσια. Με ένα γιγαντόσωμο πεύκο στη μέση της αυλής, το άλλοτε εξοχικό αυτό κεντράκι φιλοξενεί τους θαμώνες του στη δροσιά των βορείων προαστίων, με εξαιρετικό σέρβις και πολύ καλά φαγητά. Παρκάρετε κοντά στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής και βολτάρετε ως εκεί σε μια βραδινή ρομαντζάδα.

Το χατίρι, στο Παγκράτι. Όμορφο περιβάλλον, πολύ καλό φαγητό και εξαίρετο σέρβις.

Στου Βελετάκου. Καθώς τελευταία βρίσκομαι όλο και συχνότερα στο Λαύριο για ψάρι, ο Βελετάκος είναι ο τελευταίος μεταλλωρύχος που βγήκε από τις σήραγγες των λατομείων. Έχει δικό του καΐκι και ψαρεύει ο ίδιος. Κάποια βράδια παίζει μουσική ο γιος του με παρέες φίλων. Εκπληκτική θέα και υπέροχες ψαριές.

Στου Γκίνη, για αντικριστό και άλλες γευστικότατες  κρεατοφαγίες, χώρια η μαραθόπιτα που αρέσει στην Ηρώ. Ανάμεσα σε Λαύριο και Σούνιο. Μου το σύστησε ο Νίκος Ορφανός και τώρα το συστήνω εγώ σε εσάς…