Ακουμπισμένη στην κολόνα της ΔΕΗ καπνίζω ένα τσιγάρο και αναρωτιέμαι πώς να μοιάζει το κορίτσι εκείνο που ταξίδεψε από την Αργεντινή για να σκηνογραφήσει μια παράσταση στην Αθήνα. Είναι μόλις 20 χρονών. Αυτό είναι το μόνο που ξέρω για εκείνη.
Από το αυτοκίνητο κατεβαίνει μια κοπέλα με αδιόρατη συστολή, καλά κρυμμένη κάτω από ένα ζεστό λατινοαμερικάνικο χαμόγελο. Η Angie Delgado μοιάζει πιο σοφή από την ηλικία της, κάτι που την κάνει να φαίνεται μεγαλύτερη. Μιλάει με σιγουριά στην κάθε της φράση, κοιτάζοντάς με στα μάτια και ενθαρρύνοντας τα φτωχά ισπανικά μου. Είναι γλυκός άνθρωπος. Δίπλα της στέκεται ο Νίκος Πασχίδης, σκηνοθέτης της παράστασης «Νίνα», που παίζεται αυτές τις μέρες στο θέατρο 104. «Ήθελα μια άλλη οπτική από έναν νέο άνθρωπο, εντελώς έξω από τη δικιά μας κουλτούρα», λέει ο ίδιος.
Με την Angie γνωριστήκανε στο Buenos Aires, στο πανεπιστήμιο του Παλέρμο. Εκείνος έζησε εκεί 6 μήνες σπουδάζοντας σκηνοθεσία. Εκείνη σπουδάζει (ακόμα) σκηνογραφία. Συναντήθηκαν σε ένα κοινό μάθημα σκηνοθεσίας και δούλεψαν μαζί πάνω στον Γυάλινο Κόσμο του Τένεσι Ουίλιαμς. «Μου άρεσε όπως δούλευε, όπως σκεφτόταν. Για αυτό, όταν γύρισα στην Αθήνα και αποφάσισα να ανεβάσω τη Νίνα, τη σκέφτηκα αμέσως».
Κοιτάω την Angie. Είναι 20 χρονών. Ξαφνικά της γίνεται η πρόταση να δουλέψει στην άλλη άκρη του πλανήτη από έναν άνθρωπο που ξέρει ελάχιστα. Πώς ένιωσε; Φοβήθηκε καθόλου;
«Στην αρχή ενθουσιάστηκα. Ήταν για εμένα μια πολύ μεγάλη ευκαιρία και ένιωσα πραγματικά τυχερή γιατί αυτή η δουλειά θα μου ανοίξει πολλές πόρτες όταν γυρίσω πίσω. Στην Αργεντινή δεν υπάρχει κουλτούρα θεάτρου. Οι άνθρωποι δεν πάνε στο θέατρο γιατί είναι πολύ ακριβό, κι αν πάνε, πηγαίνουν σε εμπορικές παραστάσεις με ηθοποιούς που έχουν γίνει γνωστοί από την τηλεόραση. Μπορεί να δουλεύεις 20 χρόνια ως βοηθός κάποιου μέχρι να γίνεις ο ίδιος σκηνοθέτης, μπορεί να περιμένεις 30 χρόνια για μια ευκαιρία σαν αυτή που μου έδωσε ο Νίκος. Οπότε για εμένα το «ναι» ήταν ξεκάθαρο. Ευτυχώς οι γονείς μου με υποστήριξαν πάρα πολύ. Ο πατέρας μου, μου είπε: «Αν μπορείς να τα παρατήσεις όλα αύριο κιόλας, κάν’ το!».
Μου εκμυστηρεύεται ότι όταν είδε τον Παρθενώνα, την πρώτη μέρα που έφτασε στην Αθήνα, έκλαψε. «Η ενέργεια που υπάρχει σε αυτόν τον Ιερό βράχο, είναι φοβερή. Με έκανε να θυμηθώ όλο το ταξίδι μου και να συνειδητοποιήσω για πρώτη φορά ότι είμαι εδώ. Είναι πολύ σημαντικό για εμένα ότι βρίσκομαι στην πρωτεύουσα του θεάτρου.
»Στην Αθήνα, αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι ο κόσμος. Είναι όλοι πολλοί φιλικοί και πρόθυμοι να σε βοηθήσουν. Πραγματικά όλοι με κάνουν να αισθάνομαι άνετα και κάποια στιγμή θέλω να επιστρέψω εδώ για να μείνω μόνιμα».
Όμως το να δουλεύεις ως σκηνογράφος σε μια εντελώς άγνωστη χώρα, είναι από την πρακτική του πλευρά, δύσκολο έως ακατόρθωτο. Πώς ξεπέρασε αυτές τις αντιξοότητες, πώς ήξερε πού να ψάξει για να βρει τα σκηνικά;
«Αρχικά διάβασα το έργο και ανέλυσα την ιστορία με βάση την ψυχολογία των χαρακτήρων. Έτσι, κατέληξε να είναι απλό, από την άποψη ότι είχα ήδη φανταστεί στο μυαλό μου τα σκηνικά και ήταν υλικά, τα οποία βρίσκεις παντού. Ένα γραφείο, βιβλία, λάμπες, χαρτιά, δεν ήταν δύσκολο να τα βρω όλα αυτά. Αυτό που με δυσκόλεψε λίγο ήταν τα κουστούμια, γιατί φαντάζεσαι τα ρούχα ενός χαρακτήρα και μετά όταν γνωρίζεις τον ηθοποιό που τον υποδύεται, συνειδητοποιείς ότι δεν του ταιριάζουν καθόλου! Για παράδειγμα, είχα φανταστεί τη Νίνα να φοράει ένα παντελόνι, αλλά όταν αργότερα παρακολούθησα στις πρόβες τη Μαριλού (Κατσαφάδου) και πώς κινείται στον χώρο, κατάλαβα ότι μία φούστα θα έδινε μεγαλύτερη ένταση στις κινήσεις της, θα την ακολουθούσε καλύτερα.
»Η σκηνογραφία με γεμίζει συναισθηματικά. Μου αρέσει που έχεις στο μυαλό σου ένα πράγμα, το χτίζεις, και αυτό στο τέλος φτάνει κάτω στη σκηνή και συγκινεί τους θεατές. Όλο αυτό έχει να κάνει και με τον ηθοποιό. Αυτό που του βάζεις να φορέσει, είτε αυτό είναι ένα λουλούδι ή μια στάμπα στην μπλούζα, κάτι μεταδίδει».
Δεν μπορώ να διακρίνω αν αυτό που νιώθω τώρα καθισμένη στη μισοφωτισμένη αίθουσα του θεάτρου 104 οφείλεται στην σκηνογραφία της Angie, στο τρομερό παίξιμο του Θανάση (Ισιδώρου) και της Μαριλούς, στη σκηνοθεσία του Νίκου ή στην αρμονική συνεργασία όλων τους. Πάντως είναι συγκλονιστικό. Αναρωτιέμαι γιατί ο Νίκος επέλεξε το συγκεκριμένο έργο. «Γιατί μιλάει για την πράξη. Σου λέει “κάνε!”, έχεις μολύβι και χαρτί, γράψε, κάνε κάτι. Αυτό είναι το βασικό. Ας αφήσουμε τη θεωρία, και ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε στην πράξη, εκεί που όλοι είμαστε ίσοι». Κάποια στιγμή, η Νίνα θα πει: «…έχεις αρκετές φόρμες. Έχεις χαρτί μπροστά σου. Έχεις είκοσι έξι γράμματα και χιλιάδες μέρες. Κάνε κάτι με αυτό…».
Info: H «Νίνα», ένα έργο του Steven Dietz, αφηγείται σαράντα τρεις διαφορετικές παραλλαγές της τελευταίας σκηνής του «Γλάρου» του Άντον Τσέχωφ. Μέχρι τις 11 Απριλίου στο Black Box του Θεάτρου 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι). Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 9. Γενική είσοδος: €10, φοιτητές, άνεργοι: €5.
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
12°
