Πώς να περιγράψεις ένα έργο που έχει αποσπάσει τα πιο σημαντικά θεατρικά βραβεία;
Πώς να σχολιάσεις "ένα αγόρι που περπάτησε ανάμεσα σε δυο από τα πιο απολυταρχικά καθεστώτα του 20ού αιώνα, τους Ναζί και το Κομμουνιστικό Καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας, φορώντας τα τακούνια του;"
Πώς να καταλάβεις ένα παιδί που "γλίτωσε από στρατεύματα πολέμου, φορώντας τη ρόμπα της μητέρας του";
Πώς να κατακρίνεις έναν άνθρωπο που σκότωσε τον πατέρα του που ήταν Ναζί και απειλούσε την οικογένειά του με θάνατο;
Πώς να μισήσεις μια γυναίκα που έγινε προδότης για να προστατέψει όλα όσα με ζήλο και κίνδυνο της ζωής της μάζευε μια ζωή, πώς να την κατηγορήσεις ότι πρόδωσε τον πιο στενό της φίλο - ίσως και εραστή της, όταν ο ίδιος της το ζήτησε;
Πώς να αρνηθείς το ρόλο που έπαιξε η Σαρλότε Φον Μάλσντορφ, τόσο στη ζωή τη δική της και της οικογένειάς της όσο και στους gay του Ανατολικού Βερολίνου, που κατατρεγμένοι από τη Στάζι έβρισκαν καταφύγιο στο υπόγειο του μουσείου της;
Πώς να μη σοκαριστείς που η ίδια η κοινωνία που την αγκάλιασε, την λάτρεψε, την αποθέωσε, την παρασημοφόρησε, στο τέλος την ώθησε να εγκαταλείψει ό,τι αγάπησε και να ζήσει εξόριστη στη Σουηδία;
Πώς να μη θαυμάσεις το μεγαλειώδες ένστικτο επιβίωσης ενός… λουλουδιού, που "όπου πάει, παίρνει μαζί του και τη γλάστρα του";
Πώς να μην θυμηθείς ξανά και ξανά την αγαπημένη θεία Λουίζε, που έλεγε στον μπερδεμένο ανιψιό της, Λόθαρ - και αργότερα Σαρλότε: "Να είσαι σαν το φίδι στο μυαλό. Το λέει στη Βίβλο. Μην ξεχνάς ποτέ πως ζεις μέσα στο στόμα του λύκου. Κάποιες φορές θα πρέπει να κάνεις το ουρλιαχτό του";
Πώς να μην ανατριχιάσεις με το πόσο επίκαιρο είναι το “I Am My Own Wife” και πώς να μην διαπιστώσεις ότι ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος, κύριος, ήρωας, γυναίκα του εαυτού του…;
Δείτε και ακούστε το τραγούδι της παράστασης «Ich erinnere mich» με τη φωνή της Μαριέττας Φαφούτη:
Ποιος είναι ο Lothar;
Ο Lothar Berfelde γεννήθηκε το 1928 στο Βερολίνο. (Αγόρι.) Έγινε μέλος της Νεολαίας του Χίτλερ το 1944. (Φασίστας.) Σκότωσε τον πατέρα του με έναν πλάστη το 1945. (Δολοφόνος.) Βγήκε από το αναμορφωτήριο με την πτώση του Τρίτου Ράιχ. Στο Ανατολικό (πια) Βερολίνο, άρχισε να μαζεύει αντικείμενα από τα βομβαρδισμένα σπίτια. Άρχισε και να ντύνεται πιο θηλυκά. Μάζευε ό,τι άφηναν πίσω τους όσοι δραπέτευαν στη Δύση. Το 1960, στην έπαυλη των Von Mahlsdorf, με τα αντικείμενα που μάζευε άνοιξε ένα μουσείο...
Ποια είναι η Charlotte;
… Κι έγινε η Charlotte Von Mahlsdorf. (Γυναίκα.) Από το 1970 και μετά, οι gay του Ανατολικού Βερολίνου, είχαν στο μουσείο της έναν χώρο, όπου μπορούσαν να συγκεντρώνονται και να συναναστρέφονται ο ένας τον άλλον. (Ευεργέτης.) Μετά την πτώση του Τείχους της απονεμήθηκε το μετάλλιο τιμής για την προσφορά της στο gay κίνημα της Ανατολικής Γερμανίας. (Ηρωίδα.) Μέχρι που άρχισαν να κυκλοφορούν έντονες φήμες, ότι η Charlotte ήταν πράκτορας της Στάζι και «εξαγόραζε» την ανοχή των αρχών, με αντάλλαγμα πληροφορίες για τους θαμώνες του άτυπου gay bar της. (Προδότης.)
Αυτή είναι η πραγματική ιστορία της Σαρλότε φον Μάλσντορφ.
Το έργο του Νταγκ Ράιτ “I am my own wife”, έχει κερδίσει δεκάδες θεατρικά βραβεία, ακόμα και το Τόνι και το Πούλιτζερ. Αφηγείται την ιστορία της Σαρλότε, μέσα από συζητήσεις με τον ίδιο τον συγγραφέα και με αναδρομές στο παρελθόν. Όμως ολόκληρο το έργο, παίζεται από έναν μόνο ηθοποιό που αλλάζει ταυτότητες. Από τη Σαρλότε και τον συγγραφέα μέχρι Ναζί αξιωματικούς και πράκτορες της Στάζι.
Mια παράσταση με πολύ χιούμορ και απροσδόκητες εντάσεις που αποδεικνύει ότι κανείς μπορεί να συνεχίζει να ονειρεύεται, ακόμα και κάτω από τις πιο ακραίες συνθήκες.
Ποιος είναι ο Ιωσήφ Βαρδάκης;
Ο Ιωσήφ Βαρδάκης σπούδασε στη Νέα Υόρκη, στο New York University (NYU – B.F.A. και M.A.). Πρώτη του παράσταση στην Αθήνα ήταν «Ο Κύκνος» της Elizabeth Egloff που παρουσιάστηκε στις Χοροροές το 1997. Από τότε έχει σκηνοθετήσει πάνω από 20 παραστάσεις σε Αθηναϊκά θέατρα, μένοντας γενικά στο χώρο του «fringe», συνεργαζόμενος με μικρές ομάδες και υπογράφοντας παραστάσεις που χαρακτηρίζονταν από τρυφερότητα, συναίσθημα και (σε γενικές γραμμές) απλότητα. Ανάμεσα σ’ αυτές είναι οι «Φυλλωσιές» του Lars Noren στο «Από Μηχανής» Θέατρο το 1997, η «Κοιλιά του Ψύλλου» της Naomi Wallace στο Θέατρο Αυλωνίτη το 1999, η «Δεσποινίς Τζούλια» του A. Strindberg με το Θανάση Ευθυμιάδη και τη Φιλαρέτη Κομνηνού το 2000 στο θέατρο Ιλίσια, το “Q.E.D. ή Τί απέδειξε ο κύριος Φάινμαν” του Peter Parnel με το Γιώργο Κοτανίδη, το «Εδώ» του Michael Frayn στο Τρένο στο Ρουφ το 2009.
Ποιος είναι ο Χάρης Αττώνης;
Ο Χάρης Αττώνης σπούδασε media και performing arts στα De Montfort University και University of Surrey-Roehampton και χορό/physical theatre στα The Place, Dance Fulham Attic και Froebel College της Μ. Βρετανίας. Συνέχισε με υποκριτική στη σχολή του Γ. Κιμούλη και τραγούδι, σύγχρονο και λυρικό με τους: Μ. Μουτσίου, Ελ. Λιώνα, Αν. Αρμάνι, Ηλία Δοξάκη, Α. Παγκάλου κ.α. Συνεργάστηκε με τους: Val. Lucas, Γ. Κιμούλη, Δ. Σαββόπουλο, Σ. Σπυράτου, Μ. Magni, Ν. Μαστοράκη, Στ. Κραουνάκη, Κων. Ρήγο, Λ. Λαζόπουλo, Γρ. Χατζάκη, Απ. Παπαδαμάκη, Κουρούμπαλη, Λ. Πλάτωνος, Χρ. Θεοδώρου, Κ. Πιλάβιο, Φ. Κανακάρη κ.α., σε παραστάσεις σύγχρονου και αρχαίου θεάτρου, χοροθεάτρου και musical. Το 2010 δημιούργησε την ομάδα Degree Zero ανεβάζοντας την παράσταση “Rejected” σε σκηνοθεσία Γ. Σαρακατσάνη και μουσική Tareq, ενώ συμμετείχε στο πρώτο προσωπικό CD του Tareq, “Cocoon” (στίχοι – ερμηνεία). Το 2011 συμμετείχε στο CD & συναυλίες “Retropolis” και οργάνωσε και σκηνοθέτησε τα «Σύγχρονα Αθηναϊκά Παραμύθια» σε συνεργασία με τις «Μητροπολιτικές Ιστορίες».
Info:
“I am my own wife”, του Doug Wright
Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 9.15 μ.μ.
Πόση βία κρύβουν οι σχολικές τάξεις; Μπορούμε να διδάξουμε με τη βία; Γιατί είναι σημαντικό να δουν εκπαιδευτικοί και μαθητές την παράσταση «Η Μέρα της Φούστας»;
Τι μας είπε για τα ιστορικά γεγονότα και τη σχέση τους με το σήμερα, τους ακίνητους ταξιδιώτες και την παράσταση «Ματαρόα στον ορίζοντα» στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ
11°
