Το πρόγραμμα που ανακοίνωσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, Νίκος Διαμαντής, περιλαμβάνει παραστάσεις-που-οπωσδήποτε-θέλουμε-να-δούμε. «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Σέξπιρ σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου (από 14/2) και «Προδοσία» του Χάρολντ Πίντερ σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου (από 7/3), ενώ ο Κωνσταντίνος Ντέλλας καταλαμβάνει το θέατρο σε τρεις ημερομηνίες (24.00-4.00) με το «Insomnia Greca» καλώντας τους θεατές να έρθουν όποτε θέλουν. Την πρεμιέρα όμως της θεατρικής σεζόν κάνει η Κατερίνα Ευαγγελάτου με τον «Φάουστ» του Γκαίτε. Φάουστ ο Νίκος Κουρής και Μεφιστοφελής ο Αργύρης Πανταζάρας (από 11/12).
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου μιλάει για τον «Φάουστ»
»Η πρόταση ήρθε από τον καλλιτεχνικό διευθυντή Νίκο Διαμαντή και ομολογώ με ξάφνιασε γιατί δεν ήταν στα σχέδιά μου, κι ας είναι ένα έργο που κάθε σκηνοθέτης ονειρεύεται να κάνει. Μετά όμως από σκέψη και μελέτη δέχτηκα. Είναι πολυσύνθετο με πολλές έννοιες, με πολλές τεχνικές δυσκολίες, αλλά μαζί και ένα ταξίδι σε πολλά είδη θεάτρου. Είμαστε τυχεροί που δουλεύουμε με τη μετάφραση του Σπύρου Ευαγγελάτου, γιατί η γλώσσα του είναι ο βασικός πυλώνας και κάνουμε τεράστια δουλειά με αυτή.
Θεωρώ πως λανθασμένα θεωρείται πως ο Φάουστ κλείνει συμφωνία με το διάβολο προκειμένου να βρει τη νιότη του• ο Φάουστ, φτάνοντας στο τέλος της ζωής του και έχοντας σπουδάσει όλα τα επιστημονικά πεδία της εποχής του (φιλοσοφία, ιατρική, νομικά και θεολογία), νιώθει ενετελώς κενός και ότι είναι ά-σοφος. Δεν του αρκεί η ανθρώπινη γνώση, αλλά χρειάζεται τη γνώση που θα τον δικαιώσει ως άνθρωπο. Δεν έχει ζήσει ούτε μια στιγμή στη ζωή του που να πει, εδώ βρήκα το νόημά της. Γι’ αυτό και κάποια στιγμή λέει: “Δεν σου μιλάω για χαρά, θέλω να χτυπηθώ και να νιώσω ό,τι δεν έχω νιώσει μέχρι τώρα. Κι αν μια στιγμή σ’ αυτό το ταξίδι αναφωνήσω χρόνε σταμάτα, στιγμή σταμάτα είσαι τόσο όμορφη, τότε καταποντίζομαι μαζί σου και γίνομαι υπηρετής σου εκεί• στην κόλαση ή όπως αλλιώς την ονομάζεις. Μέχρι τότε όμως εσύ θα είσαι ο υπηρέτης μου”.
»Ο Φάουστ εκπροσωπεί το σύγχρονο άνθρωπο, άλλον λιγότερο και άλλον περισσότερο. Γιατί και σήμερα νιώθουμε μια ακόρεστη δίψα για κάτι ακόμη, ελπίζοντας πως έτσι θα πιάσουμε τη στιγμή που θα μας δώσει νόημα ή ευτυχία.
Το μαρτύριό του είναι πως επιστρέφει στη νεότητα με τη γνώση του ηλικιωμένου. Αυτό είναι που τον κάνει ένα πρόσωπο διφορούμενο. Δεν είναι άγγελος ο Φάουστ, αλλά είναι ένα με τον Μεφιστοφελή. Έχει το σκοτάδι μέσα του γι’ αυτό και του επιτρέπει να... μπει. Είναι οι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος.
»Ο Μεφιστοφελής είναι συνώνυμο των γήινων απολαύσεων και της ανθρώπινης εμπειρίας. Της γνώσης είναι ο Φάουστ. Υπάρχει ένα πολύ ωραίο σημείο όπου ο Φάουστ λέει στον Μεφιστοφελή: “Θέλω να νιώσω τη χαρά που προσφέρει η οδύνη, την πυρκαγιά που δροσιά δίνει, ας ορμήσουμε στην εποχή της βίας όπως σε παραλλήρημα μετά από τραύμα”. Είναι τελείως η δική μας εποχή. Αυτή που χτυπάμε ο ένας στον άλλο επιθυμώντας να νιώσουμε κάτι. Σ’ αυτή την εποχή πάει ο Μεφιστοφελής τον Φάουστ και μέσα σ’ όλα αυτά ξεφυτρώνει και ο έρωτας για τη Μαργαρίτα».
16°
