20+1 δίσκοι του 2025 που ξεχώρισαν, σε μια πλούσια και καθόλα υποκειμενική λίστα
Τις προηγούμενες χρονιές προσπαθούσα να δημιουργήσω μια λίστα που να πατάει με το ένα πόδι στο προσωπικό μου γούστο, στην υποκειμενικότητά μου, και με το άλλο σε ένα είδος αντικειμενικότητας, τι μοιάζει σημαντικό, τι θεωρήθηκε σημαντικό από τα έντυπα, τους μουσικούς και τα site σε όλο τον κόσμο.
Αυτή τη χρονιά, πρόλαβα να ακούσω τους δίσκους που πρόλαβα να ακούσω, διάβασα για όσους δίσκους πρόλαβα να διαβάσω κι επιπλέον αποφάσισα ότι οι αντικειμενικότητες όπως κι οι πλειοψηφίες δεν με αφορούν καθόλου. Για να μην υπάρχουν κανενός είδους παρανοήσεις, το ξεκαθαρίζω από τώρα: η λίστα που ακολουθεί είναι απόλυτα υποκειμενική. Δηλαδή, από τους δίσκους που θέλησα ή/και πρόλαβα να ακούσω, αυτοί εδώ -για κάποιο λόγο- μου άρεσαν πιο πολύ.
2. Jeff Tweedy: Twilight Override. Αν έχεις αγαπήσεις τον Neil Young, ο Jeff Tweedy και οι Wilco από τον πρώτο μέχρι τον πιο πρόσφατο δίσκο τους, είναι δικοί σου άνθρωποι. Ο Jeff Tweedy βγάζει τριπλό άλμπουμ και δεν διστάζει -όπως κάνει συχνά να τελευταία χρόνια- να πειραματιστεί αλλά και να προσφέρει σπουδαία μελωδικά νιλγιανγκικά τραγούδια. Αν δεν με είχαν πονέσει τόσο οι Geese, θα ήταν Νο 1.
3. Geckos: Geckos. Desert, φίλε! Εκείνο το desert που έφερε κοντά σου μπάντες σαν τους Giant Sand, τους Green On Red κι αργότερα τους Calexico. Εδώ παίζει ο Howe Gelb των Sand μαζί με τον M. Ward των She & Him και τον Mark Mccausland των Soft Brothers. Ήρεμο και μελωδικό αυτό το άλμπουμ μεταδίδει όλη την ατμόσφαιρα της ερήμου που σου έχει λείψει. Καλό είναι να ακουστεί μαζί με το soundtrack του «The Spin» που έχει ηχογραφήσει ο McCausland.
4. Jonathan Richman: Only Frozen Sky Anyway. Ενδεχομένως υπάρχουν πολλά που πηγαίνουν λάθος σ’ αυτόν τον δίσκο. Φαλτσάκια στις κιθάρες, φωνή που άλλοτε πατάει κι άλλοτε όχι, όμως εκείνο που παίζει τον σημαντικότερο ρόλο είναι η αλήθεια που φέρνει μαζί του κάθε -μα κάθε- τραγούδι που έχει ηχογραφήσει ο Jonathan. Αυτός ο δίσκος μ’ έκανε να νιώσω όπως όταν πρωτάκουσα το «Jonathan Sings».
5. Cameron Winter: Heavy Metal. Κατά κάποιον τρόπο προαπαιτούμενο -και πιο βατό- άλμπουμ για να κατανοήσεις απόλυτα το «Getting Killed». Ο Cameron Winter είναι ο τραγουδιστής των Geese. Ο δίσκος αυτός κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 2024 και κταχρηστικά μπαίνει σ’ αυτή τη λίστα, αν και όπως καταλαβαίνω θα είναι σε πολλές λίστες του 2025.
6. Nation Of Language: Dance Called Memory. Με τον τίτλο να έρχεται από ποίημα της Anne Carson, είναι βέβαιο ότι ο δίσκος θα πάει πολύ καλά! Το πιο σκοτεινό τους ως τώρα άλμπουμ με αρκετούς Cure, με My Bloody Valentine και με σπουδαίες μελωδίες.
7. Adrian Quesada: Boleros Psicodelicos Vol. 2. Αυτός ο άνθρωπος ξέρει να γράφει riffs και να διαλέγει φωνές. Επιπλέον, βρίσκει τον τρόπο να διασκευάσει τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα. Μέχρι στους Pasteles Verdes από το Περού έφτασε!
8. Snails: Just Look Around. Σχήμα που αγαπάει τις ακουστικές κιθάρες και προέρχεται από την πατρίδα μου (!) το Bristol. Δεν πρόκειται για την μπάντα του αιώνα αλλά πρόκειται για μια μελωδικότητα που όχι μόνο γεννήθηκε «south west» αλλά και μεταφέρει ατόφια τη αίσθηση του να περπατάς στο Clifton.
9. Brad Mehldau: Ride Into The Sun. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι ο Brad Mehldau κάνει έναν δίσκο αφιερωμένο στην τραγουδοποιία του Elliott Smith, σημαίνει ότι πέρα από ένας από τους σπουδαιότερους πιανίστες της γενιάς του, είναι κι ένας εξαιρετικά ευαίσθητος ακροατής μουσικής. Αυτές οι εκδοχές εμπλουτίζουν τις συνθέσεις του Smith και αναδεικνύουν την αξία τους.
10. The Steams: Vile Wonders. Έσκασε την τελευταία στιγμή και δεν μπορούσε παρά να μπει στη δεκάδα με τους δίσκους της χρονιάς. Τρίτο άλμπουμ, που -όπως λέει η μπάντα- έρχεται να κλείσει έναν κύκλο και να ανοίξει κάποιον άλλο. Ώριμο, σφιχτοδεμένο, δυνατό και γεμάτο καλοδουλεμένες συνθέσεις, είναι έτοιμο να σε τινάξει στον αέρα.
11. Drink The Sea: Drink The Sea Vol. I & II. Αν και θα περίμενε κανείς ότι η φωνή του Duke Garwood -που μοιάζει τόσο διαβολεμένα με τον Mark Lanegan- θα έφερνε αυτόν το πολύ καλό ψυχεδελικό δίσκο στην πεντάδα, συμβαίνει το αντίθετο, τον απομακρύνει. Ο Garwood μοιάζει να τραγουδάει στην πλάτη κάποιου που δεν υπάρχει πια κι αυτό από κάποιο σημείο και μετά, αρχίζει να με ενοχλεί. Κατά τα άλλα, σούπερ γκρουπ: Peter Buck, από R.E.M., Barrett Martin από Mad Season και αυτή η καταπληκτική τύπισσα με τα κρουστά, η Lisette Garcia.
13. Mark Fry: Not On The Radar. Πέρασε κάτω από τα ραντάρ -όπως λέει κι ο τίτλος- αλλά όσοι θυμούνται τον Mark Fry από την εποχή της Alice, θα συγκινηθούν ακούγοντας τη φωνή του έτσι όπως έχει βαθύνει μέσα στα χρόνια. Στην τελική, πόσοι είναι οι δίσκοι που μεταφέρουν τόση συγκίνηση σήμερα;
14. Demi Spriggs: Nights On The Folkway. Κυκλοφορεί τη δουλειά της σε μόλις 50 κασέτες και 50 cd. Κι η δουλειά της είναι εξαιρετική: Είχα πολύ καιρό να ακούσω τόσο ενδιαφέρουσα, γόνιμη και σύγχρονη προσέγγιση της βρετανικής φολκ.
15. Micah P. Hinson: The Tomorrow Man. Έπαιζε με μια κιθάρα και αντιπαθούσε τις μεγάλες ενορχηστρώσεις. Στο νέο άλμπουμ βάζει ορχήστρα και παρά τις αντίθετες -δικές του- προβλέψεις, τα πάει καλύτερα από ποτέ.
17. Alan Sparhawk with Trampled By Turtles: s/t. «Η αγάπη είναι το πιο σημαντικό συναίσθημα». Έτσι έκλεινε το μήνυμα του Alan για τον θάνατο της συντρόφου του Mimi, συντρόφου του στους Low αλλά και στη ζωή. Κι αν οι Low σήμαιναν κάτι ιδιαίτερο για σένα, δεν μπορείς παρά να λατρέψεις την πλούσια folk που ο Alan -μόνος πια- δημιουργεί με τους Trampled By Turtles.
18. Μονόκερως: Μονόκερως. Ο τελευταίος δίσκος που ηχογραφήθηκε στα Antart Studios. Η μουσική ανήκει στον Νίκο Κόλλια και οι στίχοι στους Νίκο Βεργέτη και Σεραφείμ Γιαννακόπουλο. Έχεις όμως εδώ μερικούς τραγουδιστές που βάζουν το δικό τους πολύ προσωπικό στοιχείο με εξαιρετικά dreamy pop αποτελέσματα: Sophie Lies, Moa Bones, Φώτης Σιώτας, Ειρήνη Αραμπατζή δημιουργούν έναν υπέροχο κόσμο εδώ…
20. Allo Darlin’ Bright Nights. Είναι αυτή η κρυστάλλινη καθαρή ποπ αισθητική της Αυστραλέζας Elizabet Morris, που μετακόμισε στο Λονδίνο και γράφει λες και περιμένει να ξεπεταχτούν από κάπου ο Matt και η Claire και να την υπογράψουν στη Sarah.
21. Hekate: Μαύρη Τρύπα. Δεν μπορώ να πω ότι παρακολουθώ φανατικά τη σκηνή του ελληνικού underground punk. Όμως αυτός εδώ ο δίσκος με γύρισε στα μετεφηβικά ακούσματα σχημάτων όπως οι Αντί κι έπαιξε -αυτή τη χρονιά- πολύ στο πικάπ μου.
