Στο μεγάλο αφιέρωμα της ATHENS VOICE για τον Διονύση Σαββόπουλο
«Μπαμπά, πέθανε ο Σαββόπουλος…». Στο τηλέφωνο η κόρη μου, 13 ετών. Δεν είπε καν γεια. Ήξερε πόσο θα ταραζόμουν όταν θα το μάθαινα και με πήρε η ίδια για να μην το δω μόνος. Ήξερα ότι πέρναγε δύσκολα. Αλλά πάλευε τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια και νόμιζα ότι και τώρα θα έβγαινε νικητής.
Εκεί γύρω στα 10 τον είδα πρώτη φορά. Εκπομπή στην ΕΡΤ «ΖΗΤΩ το ελληνικό τραγούδι». Μετά, στα στούντιο που παίζαμε μουσική στο γυμνάσιο, ένας φίλος έφερε το «Βρώμικο ψωμί». Αυτό ήταν! Αρχές δεκαετίας ’90 και η καριέρα του προσωρινά στα κάτω της. Δεν ήξερα τότε τον λόγο. Έπαιζε σε ένα σινεμά, κάτι τέτοιο, με λίγο κόσμο. Πήγα και έπαθα σοκ.
Ρούφηξα με μανία όλους τους δίσκους με τη σειρά. Στο μυαλό μου ήταν σαν τους Beatles. Κάθε δίσκος του ένα σύμπαν. Τελευταίο κατάλαβα το «Φορτηγό». Δεν υπάρχει τέτοιο ντεμπούτο σε κανέναν καλλιτέχνη. 20 ετών και η ποίηση, η αρμονία, η μελωδία είναι ασύγκριτες. Αγαπημένος δίσκος; Δεν ξέρω! Πότε κοιμόμουν αγκαλιά με τον «Μπάλλο», πότε με το «Περιβόλι». Αλλά η «Ρεζέρβα»; τα «Τραπεζάκια»; Τώρα τελευταία ακούω τα «Δέκα χρόνια κομμάτια». Την κα Μάνου ή τη Θεία Μάρω την παίζαμε στις συναυλίες στο πρώτο μου συγκρότημα. Στα «Φώτα που Σβήνουν». Δεν μπορώ να γράψω κείμενο με ροή. Γιατί έχω χάσει έναν συγγενή. Έναν άνθρωπο που μου άλλαξε τη ζωή.
Ποιος είναι ο Σαββόπουλος; Είναι ο ποιητής που άλλαξε όλο το νέο ελληνικό τραγούδι; Είναι ο συνθέτης ασύλληπτης τεχνικής με τις τρομερές μετατροπίες, μελωδίες και ενορχηστρώσεις; Είναι ο τραγουδιστής με τη βραχνή φωνή που σε υπνωτίζει; Ο σκηνοθέτης; Ο λεξιπλάστης; Ο δημοσιολόγος σχολιαστής; Όλα αυτά μαζί και κάτι παραπάνω. Ο Σαββόπουλος είναι από τους λίγους που στην τέχνη του έκαναν διάλογο η ελληνική παράδοση και η σύγχρονη παγκόσμια τραγουδοποιία. Είναι επαρχιώτης Βαλκάνιος και κοσμοπολίτης μαζί. Είναι αστός και χίπης μαζί. Είναι και κωλοέλληνας και υμνητής της ελληνικότητας στο «Ας κρατήσουν οι χοροί».
Είχα την τύχη να έρθει σε δίσκο μου να τραγουδήσει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μα ποτέ τι έκανε στο στούντιο!
Δεν χωράει σε ένα κείμενο το πνεύμα του. Είχα την τύχη να έρθει σε δίσκο μου να τραγουδήσει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μα ποτέ τι έκανε στο στούντιο! Λίγο πριν, λιγομίλητος ευγενής στο αμάξι. Και όταν έβαλε τα ακουστικά… Ξεχύθηκε ένας δράκος ερμηνείας μέσα στο στούντιο Σιέρρα. Γιατί, εκτός από όλα τα άλλα, δεν υπάρχει ερμηνευτής σαν τον Σαββόπουλο. Ακούγαμε με τον ηχολήπτη το κομμάτι και δεν πιστεύαμε στα αυτιά μας. Το άλλαξε χωρίς να το αλλάξει. Μια ανεπαίσθητη αλλαγή στον τόνο εδώ κι εκεί, μια λεξούλα μια συλλαβή, και ξαφνικά το τραγούδι έγινε όπως το φανταζόμουν. Γιατί διαλέξαμε ένα παλιό μου, που όταν το έγραφα τον είχα σκεφτεί. Στην πρώτη ηχογράφηση, που ήμουν μόνος, δεν τα είχα καταφέρει. Όταν μπήκε ο Σαββόπουλος έγινε το θαύμα.
Αλλά θα κλείσω αυτό το παραλήρημα με αγάπη και όχι με γκρίνια. Ναι, είναι από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες που έβγαλε αυτή τη χώρα. Αλλά όσοι πονάμε δεν είναι για αυτό. Ο Σαββόπουλος είναι ο πατριάρχης της φυλής των ελλήνων τραγουδοποιών. Τα τραγούδια μας είναι παιδιά του. Αυτός έδειξε τον δρόμο. Αυτός πληγώθηκε, γυμνώθηκε μπροστά στο κοινό. Είναι ο πατέρας μας. Και τον χάσαμε. Και πονάμε. Σε ευχαριστούμε για όλα, Νιόνιο. Για όλα!
Διονύσης Σαββόπουλος και Στάθης Δρογώσης | Στο στούντιο Sierra, τον Νοέμβριο του 2017, για το τραγούδι «Λουλούδια στον γκρεμό»
14°
