Μουσικη

Για τον Διονύση Σαββόπουλο: Αντίο αγαπημένε

Ο «Νιόνιος» των Ελλήνων από γενιά σε γενιά

22.10.2025, 13:33
Ζιζή Σφυρή
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

2ο Forum ATHENS VOICE | Οι Αρετές του 21ου αιώνα: Ανθεκτικότητα

Ελλαδα 2ο Forum ATHENS VOICE | Ανθεκτικότητα

A.V. Team

Life in Athens Ο Voice 102.5 live από το μετρό Πανεπιστήμιο σε χριστουγεννιάτικο mood

A.V. Team

Γιάννης Τσουμαράκης (Πολυνείκης), Γιώργος Ζιάκας (Ετεοκλής), Δανάη-Αρσενία Φιλίδου (Αντιγόνη)

Θεατρο - Οπερα Ένας μοντέρνος Οιδίποδας στη Στέγη: ένας φιλαλήθης ελπιδοφόρος ηγέτης με προδιαγεγραμμένο τέλος

Νίκη - Μαρία Κοσκινά

Για τον Διονύση Σαββόπουλο: Αντίο αγαπημένε μας εκδρομέα. Ο Μπάλλος, το Φορτηγό και οι φίλοι οι παλιοί

Από τότε που ο καθείς μπορούσε να γρατζουνίσει μια κιθάρα, έπαιζε τη Συννεφούλα και την Μία Άνοιξη, μ' ένα Σύννεφο κ τη χρυσή βροχή, σε κάθε πάρτυ μας κ σε κάθε σχολική εκδρομή. Μετά μεγάλωσα λίγο κ σε συνάντησα στους Μπάλλους, πάνω στο ωραίο Φορτηγό σου και κατάλαβα πώς αναπνέει ο Χο τσι Μιν. Εσύ γεννήθηκες στη Σαλονίκη το 1944, εγώ στην Αθήνα το 1961. Δεν συναντήθηκα μόνο με τα τραγούδια σου, έκλαιγα κάθε φορά που άκουγα την παιδική σου φίλη να κατεβαίνει στο φωταγωγό, κολυμπούσα κ τραγούδαγα την μικρή θάλασσα του καλοκαιριού, έχω χορέψει με τα τραπεζάκια έξω, έχω μεθύσει στο πάρτυ της Βουλιαγμένης κολυμπώντας, έχω τραγουδήσει εκατομμύρια φορές τα αεροπλάνα κ τα βαπόρια και τους φίλους τους παλιούς, έχω γνωρίσει την Ελευθερία Αρβανιτάκη μικρό κορίτσι, να καίτε μια βραδιά τη Λόντζα του Ηρακλείου, στην Κρήτη. Τραγούδησα τα τραγούδια σου κ ένιωσα την ποίησή σου να ταυτίζεται με τη ζωή μου. Ποια αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω αναρωτήθηκα σε όλες μου τις στιγμές, με 1002 εικόνες στο μυαλό. Σε έμαθα στους γονείς μου, μεγάλωσα τα παιδιά μου με τον Καραγκιόζη σου, που τώρα τον τραγουδάω στην εγγονή μου κ τρελαίνεται απ' τον έβδομο μήνα της ζωής της.

Αντίο αγαπημένε μου εκδρομέα. Το Αγέρι σου με Φύσαγε όλη μου τη ζωή και με πήγαινε πολύ μακριά, και θα με φυσάει ώσπου να φύγω. Θα ονειρεύομαι ως το τέλος σαν τον Καραγκιόζη κι ας με τρώει κι ας με σώζει. Γιατί εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίζω γελάω. Είναι Κλαίω και σκέφτομαι.

Ζίζη Σφυρή