Η Αναστασία Σταϊκοπούλου τραγουδάει στη νοηματική για να ενώσει κόσμους

«Μισό μισό, αυτό το τραγούδι λέγεται...». Έτσι ξεκινούν τα περισσότερα βίντεό της. Κάμερα, παύση και μετά, φωνή και χέρια. Κίνηση. Έκφραση. Η Αναστασία Σταϊκοπούλου ή αλλιώς Θελξιέπεια δεν ερμηνεύει απλώς τραγούδια στη νοηματική, τα ζει. Κι αυτός ο τρόπος που νιώθει, γράφει, εκφράζεται και τραγουδά (μ’ αυτή τη φωνή φερμένη από κάποια άλλη εποχή), είναι σίγουρα από τους λόγους που τα βίντεό της γίνονται viral στα social media.

Τα τραγούδια που γράφει έχουν τον δικό τους χαρακτήρα – το καταλαβαίνεις από τη στιγμή που τα πρωτοακούς. Μέσα σε ένα κομμάτι μπλέκονται διάφορα συναισθήματα: χαρά, λύπη, αγάπη και έρωτας. Ακόμα κι αν ο στίχος λέει «μα τελικά το νιώθω μόνο εγώ», ο ρυθμός σε κάνει να θέλεις να χορέψεις. Συνήθως, η μουσική που γράφει έχει αυτή την αντίθεση: συναίσθημα και ελαφρότητα μαζί.

Η Αναστασία είναι φωτεινή. Ένα χαρούμενο και δοτικό πλάσμα. Όταν τη γνώρισα, με αγκάλιασε αμέσως – κι αυτό το τόσο αυθόρμητο, τόσο ανθρώπινο, με ξάφνιασε. Με έκανε πάντως να νιώσω οικεία. Σαν να τη γνώριζα ήδη. Ήθελα να της μιλήσω περισσότερο. Με τράβηξαν οι κινήσεις της, τα λόγια της, η ενέργειά της. Μοιάζει πράγματι με τη Σειρήνα Θελξιέπεια – το όνομα που χρησιμοποιεί και στα κοινωνικά της δίκτυα. Στη μυθολογία, η Θελξιέπεια ήταν εκείνη που γοήτευε με τον λόγο. Επέλεξε λοιπόν το όνομα αυτό συνειδητά: όχι για να εντυπωσιάσει, αλλά για να της θυμίζει την ευθύνη που κουβαλά όποιος θέλει να συγκινεί και να εμπνέει μέσα από τη δημιουργία. «Μακάρι κάποτε να μπορώ να γοητεύω με τον λόγο μου, όπως η Σειρήνα», μου λέει.

Τα παιδικά χρόνια, το πρώτο τραγούδι που ερμήνευσε και οι σπουδές

Μεγάλωσε στη Σαντορίνη, έχοντας ρίζες από την Πάτρα, κι όπως λέει η ίδια, η παιδική της ηλικία είχε όλα τα κλασικά της επαρχίας. Ήταν πάντα παιδί με έντονο χαρακτήρα και σε ένα μικρό μέρος όπως το νησί, έμαθε από νωρίς τι σημαίνει να στέκεσαι μπροστά σε κόσμο και να μιλάς. Η έκθεση δεν την τρόμαξε ποτέ, της έμαθε να συνδέεται με τους ανθρώπους γύρω της. «Είχε τα καλά του, με έκανε φιλική, επικοινωνιακή και κυρίως με δίδαξε να μην επηρεάζομαι από την άποψη των άλλων, εκτός κι αν τα σχόλια γίνονται για το καλό μου».

Στο σπίτι της δεν υπήρχε κάποιος που να έχει άμεση σχέση με τη μουσική, βέβαια η μουσική ήταν πάντα παρούσα. Ο πατέρας της άκουγε ροκ και η μητέρα της λαϊκά. Δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι, που τελικά της άνοιξαν τον δρόμο για τα δικά της ακούσματα. «Οι γονείς μου έδιναν πάντα περισσότερη σημασία στο γράψιμο, παρά στη φωνή μου», λέει η Αναστασία. Στην Α’ δημοτικού μπήκε στη χορωδία του σχολείου και το πρώτο τραγούδι που ερμήνευσε ήταν ο «Κεμάλ».

Όταν τελείωσε το σχολείο, δεν βιάστηκε. Ήθελε να πάρει λίγο χρόνο για να καταλάβει τι πραγματικά θέλει να κάνει. Μετακόμισε στην Πάτρα και ξεκίνησε να δουλεύει στον χώρο της εστίασης. Τα πρώτα επαγγελματικά της βήματα δεν την εξέφραζαν, ένιωθε ότι δούλευε απλώς για να βιοπορίζεται. Παρ’ όλα αυτά, στην καθημερινότητα έβρισκε πάντα κάτι που μπορούσε να την αγγίξει. Έβλεπε την ομορφιά στα μικρά πράγματα, παρατηρούσε τους ανθρώπους και προσπαθούσε να επικοινωνήσει μαζί τους με χιούμορ και φροντίδα.

Η πορεία μου δεν ήταν δύσκολη, ήταν όμως απόλυτα συνειδητή. Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα άβολα, καθώς όλοι γύρω μου σπούδαζαν κι εγώ ψαχνόμουν ακόμη. Ευτυχώς, το ξεπέρασα γρήγορα. Οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου κι αυτό με κράτησε.

Όσο για τη μουσική, δεν τραγουδούσε συχνά σε παρέες, ούτε είχε φίλους μουσικούς. Κι όταν κάποιος της έλεγε ότι έχει ωραία φωνή ή τη ρωτούσε αν τραγουδάει, το αρνιόταν σχεδόν πάντα.

Αναστασία Σταϊκοπούλου: Η νοηματική και το τραγούδι

Η Αναστασία αποφάσισε να σπουδάσει Ψυχολογία και να μάθει την ελληνική νοηματική γλώσσα. Για καλή της τύχη, όπως επισημαίνει, ξεκίνησε με τη νοηματική. Και κόλλησε. Ερωτεύτηκε τη γλώσσα, την αμεσότητά της, τον μοναδικό τρόπο έκφρασής της. Και πολύ γρήγορα γεννήθηκε μια νέα ιδέα: να τραγουδά στη νοηματική. Από μικρή άλλωστε τραγουδούσε κι έγραφε, χωρίς να έχει παρακολουθήσει μαθήματα φωνητικής ή να πηγαίνει σε κάποιο ωδείο. Μόνο με το συναίσθημα.

Γνωστούς κωφούς δεν είχε. Το πρώτο της ερέθισμα ήρθε από την ταινία «Η οικογένεια Μπελιέ», μια γαλλική ιστορία όπου η πρωταγωνίστρια –παιδί κωφών γονιών– ονειρευόταν να γίνει τραγουδίστρια. «Υπάρχει μια σκηνή όπου η πρωταγωνίστρια τραγουδά και ταυτόχρονα μεταφέρει τους στίχους στη νοηματική, για να την καταλάβουν οι γονείς της. Αυτή η σκηνή με ταρακούνησε». Αυτό ήταν που τη βοήθησε να καταλάβει πως η έκφραση, κι όχι η ψυχολογία όπως πίστευε αρχικά, ήταν κάτι που την αφορούσε βαθιά. Μέσω της αυτογνωσίας που καλλιέργησε είδε έναν δρόμο που βρήκε το θάρρος να ακολουθήσει.

Ξεκίνησε ταχύρυθμα μαθήματα νοηματικής στη σχολή Talking Hands Patras, τον Οκτώβριο του 2023 και έλαβε την επάρκεια στη γλώσσα τον Ιούλιο του 2025. «Δύο μέρες πριν από τις εξετάσεις για την επάρκεια, ανέβασα για πλάκα ένα βίντεο με ένα γαλλικό τραγούδι στα social. Το θυμάμαι ακόμα: “Αν αυτό γίνει viral, τα παρατάω όλα και το κυνηγάω φουλ”, είχα πει. Τελικά έγινε όντως viral κι από τότε απλά συνεχίζω».

Κάθε φορά που γράφει έναν στίχο, βγάζει μια μελωδία στο μυαλό της και ύστερα μεταφράζει τον στίχο σε κίνηση. Η ίδια, λοιπόν, γράφει στίχους και μουσική για τα τραγούδια της, ενώ η εναρμόνιση και η ενορχήστρωση γίνονται από συνεργάτες της. «Όταν οι άνθρωποι συγκινούνται μ’ αυτό που κάνω, νιώθω αμηχανία και ευγνωμοσύνη μαζί. Κάθε φορά αισθάνομαι σαν παιδί που λέει το ποίημά του στη σχολική γιορτή. Έπειτα έρχεται το χειροκρότημα και ντρέπομαι απίστευτα. Το “ευχαριστώ” μού μοιάζει πάντα λίγο μπροστά σε όσα λαμβάνω από τους ανθρώπους που με παρακολουθούν».

Τα σχόλια του κόσμου είναι γεμάτα αγάπη. «Μ’ έναν μαγικό τρόπο, στις πιο δύσκολες μέρες λαμβάνω πάντα ένα μήνυμα που λέει “Μη σταματάς” ή “Συνέχισε”. Είμαι βαθιά ευγνώμων για όλα αυτά». Η αναγνώρισή της από τον κόσμο είναι διαχειρίσιμη. «Δεν με σταματούν συχνά στον δρόμο, αλλά όταν συμβαίνει, αρχικά πάντα νομίζω πως πρόκειται για κάποιον γνωστό μου που έχω ξεχάσει. Μετά καταλαβαίνω ότι πρόκειται για ανθρώπους που με παρακολουθούν στα social. Πάντα με προσεγγίζουν με αμεσότητα και σεβασμός. Το εκτιμώ απίστευτα αυτό».

Δεν της αρέσει να παίρνει τον ρόλο του παντογνώστη. «Θέλω απλώς αυτό που κάνω να λειτουργεί ως ερέθισμα ώστε κάποιος να νιώσει, να ταρακουνηθεί, να γελάσει ή να ταυτιστεί. Μακάρι να ερωτευόμασταν λίγο περισσότερο τη ζωή και να αφήναμε τις διαφορές μας στην άκρη. Να υπήρχε ένα “εμείς” που να τους χωράει όλους». Και κάπως έτσι, όσα κάνει (τραγούδια, βίντεο, λέξεις) γίνονται γέφυρα. «Αυτό που κάνω δεν το βλέπω ως ψυχοθεραπεία, αλλά ως τρόπο έκφρασης και σύνδεσης με τους άλλους».

Τη ρωτάω ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει αντιμετωπίσει. «Ό,τι κάνω το κάνω με αγάπη, με την ελπίδα να το δουν περισσότεροι ακούοντες και να νιώσουν πως οι κόσμοι μας μπορούν να ενωθούν. Δεν μου είναι εύκολο. Δεν είμαι διερμηνέας, ούτε δασκάλα. Μπορεί να υπάρχουν λάθη στη μεταφορά των στίχων, αλλά αυτό που με νοιάζει είναι να υπάρξει το ερέθισμα. Να εμπνευστεί κάποιος, να κάνει εγγραφή σε μια σχολή για να μάθει τη νοηματική γλώσσα. Όταν το βλέπω αυτό να συμβαίνει, όταν ο κόσμος ενδιαφέρεται ουσιαστικά, νιώθω πραγματικά γεμάτη».

Πέρα από τη μουσική, η Αναστασία γράφει και ένα βιβλίο. Της αρέσουν τα έντονα συναισθήματα και οι εικόνες και θέλει τα κείμενά της να έχουν χρώμα, ρυθμό, μυρωδιές. Αν έχουν και μουσική, ακόμη καλύτερα.

Η φράση του Τσαρλς Μπουκόφσκι: «Κάν’ το μόνο αν νιώσεις ότι το να μην το κάνεις θα σε οδηγήσει στην τρέλα, στην αυτοκτονία ή στον φόνο», την εκφράζει απόλυτα. Γράφει από ανάγκη, όχι από υποχρέωση. «Αν νιώσω την ανάγκη να τραγουδήσω, θα το κάνω. Αν αισθανθώ πως πρέπει να δημιουργήσω ένα βίντεο, θα το κάνω. Όλα έρχονται φυσικά, χωρίς συνταγή ή τεχνική».

Η Αναστασία δεν υπόσχεται παλάτια. Λέει τα πράγματα όπως είναι, ακόμη κι όταν πονάνε. Τώρα ετοιμάζει το πρώτο της άλμπουμ και γράφει και το πρώτο της βιβλίο: «Τα γράμματα που δεν θα λάβεις ποτέ». Το άλμπουμ, όπως το περιγράφει, είναι γεμάτο συναίσθημα, ειλικρίνεια και όλες τις ερωτικές απογοητεύσεις που πέρασε τα τελευταία πέντε χρόνια. «Είναι μια εξομολόγηση», λέει απλά.

Το βιβλίο είναι άλλο πράγμα. Δεν το βλέπει σαν κάτι στημένο. Είναι κάτι ζωντανό. Ένας έρωτας που δεν βρήκε ανταπόκριση, αλλά έδωσε υλικό για σελίδες που καίνε. Η Αναστασία αναζητά εκδοτικό οίκο, καθώς θέλει να μοιραστεί το βιβλίο της με το αναγνωστικό κοινό.

Τα όνειρά της είναι να διαβάσει κάποιος το βιβλίο της και να νιώσει ότι «αυτό είμαι εγώ». Να παίζει κάποιο από τα τραγούδια της στα ακουστικά δύο ερωτευμένων ανθρώπων που κάθονται αγκαλιασμένοι, χωρίς να μιλούν. Και πάνω απ’ όλα, να συνεχίσει να κάνει αυτό που αγαπά. Με τη νοηματική να της δίνει φωνή και το τραγούδι να της δίνει ψυχή.