Γιάννης Ντρενογιάννης - VooeeTone: Παραμένω ένας πιτσιρικάς που λαχταράει να παίξει μουσική

Ένα ολοκαίνουργιο σχήμα φτιαγμένο από παλιά και αθάνατα υλικά. Ένα σούπερ-γκρουπ, που αποτελείται από τους Άκη Μπογιατζή, Φωνές, Μπάσο (Sigmatropic, Libido Blume. Cpt. Nefos), Αντώνη Λιβιεράτο, Πλήκτρα (Dr. Atomik, Chapter 24, Sigmatropic, Illegal Operation), Γιάννη Τρυφερούλη, Τύμπανα (Sigmatropic, Dr. Atomik, Chapter 24, Low Noise) και Γιάννη Ντρενογιάννη, Κιθάρες (The Anti Troppau Council, Yeah!, Libido Blume, Sigmatropic). Τα πέντε τραγούδια, του «The Structure In Me», αυτού του απίθανου δίσκου, είναι γραμμένα από τον Γιάννη Ντρενογιάννη. Mάλιστα, κάποια από αυτά έχουν γραφτεί εδώ και πολλά χρόνια. Μέσα σε μόλις 20 ώρες στούντιο, οι τέσσερις μουσικοί, που γνωρίζονται εδώ και πολλά χρόνια, ηχογραφούν ζωντανά, δημιουργώντας έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Έναν δίσκο που θα συγκινήσει όσους θυμούνται τον Πήγασο αλλά όχι στη λογική των χαμένων για πάντα παλιών καλών ημερών. Το «The Structure In Me» ακούγεται ολόφρεσκο κι έτοιμο να κατακτήσει ένα ολοκαίνουργιο κοινό.

VooeeΤone ή Βουητόν… Δεν είναι κάπως παράξενο όνομα για συγκρότημα, ειδικά μάλιστα όταν το συγκρότημα είναι αρκετά μελωδικό;
Με μια λυτρωτική απόλαυση πάντα άνοιγα την ένταση στους ενισχυτές ηλεκτρικής κιθάρας, τους φόρτωνα με εφέ παραμόρφωσης και περίμενα για λίγο μέχρι να αφήσω το «θηρίο» να ξεχυθεί… εκεί πάντα εμφανιζόταν το «βουητόν», δηλαδή «σύμμικτος ήχος φωνών, πνέοντος ανέμου, ρέοντος ποταμού, κυμαινόμενης θαλάσσης κλπ» όπως πολύ σωστά αναφέρει η Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια του Δρανδάκη. Οι ήχοι που ξεπηδούν και διαχέονται μέσα στα κομμάτια του δίσκου έχουν πολύ τέτοιο «πράμα». Πάντα έκανα φασαρία με τη κιθάρα… όχι τόσο πια. Έτσι όλο και πιο συχνά εμφανίζεται το «VooeeTone», ένα σχέδιο προσωπικής διεξόδου, µια µονάδα ψυχικής επούλωσης και µια πρωτοβουλία που περιέχει µουσική, κείµενα, φωτογραφίες, βίντεο, βέσπες, µοτοσυκλέτες, ταξίδια και ότι άλλο έχω αγαπήσει στη ζωή µου, συµπεριλαµβανοµένων όλων των ανθρώπων που χρειάστηκαν για να φτάσω ως εδώ.

Πες μου λίγο γι’ αυτά τα τραγούδια; Πώς και πότε καταπιάστηκες μαζί τους;
Κοίτα… Τον Νοέμβριο του 2024 μπήκαμε στο στούντιο, χωρίς πρόβα και μερικές ώρες μετά ξεκίνησε η ζωντανή ηχογράφηση! Βέβαια θα πρέπει να ομολογήσω πως υπάρχει τραγούδι που γράφτηκε 20 χρόνια πριν… δεν βγήκε προς τα έξω ποτέ και ξαφνικά ήμουν απολύτως σίγουρος πως ήρθε η ώρα του. Και τα 5 τραγούδια -και πολλά που δεν ηχογραφήθηκαν ακόμα- έχουν ένα κοινό συνδετικό «κονίαμα». Την σε τακτά χρονικά διαστήματα, δική μου μικρή απομόνωση, σε ένα χωριό του Πηλίου. Εκεί διαβάζω, γράφω, παίζω, μαστορεύω τη βέσπα μου που χαλάει, ταΐζω αλήτες γάτους, κάνω ό,τι αηδία μπορείς να φανταστείς και για καλή μου τύχη, ακόμα ονειρεύομαι. Και μερικά από τα όνειρα, γίνονται πραγματικότητα… όπως αυτός ο δίσκος.

Ποιος είναι ο λόγος που αυτά τα τραγούδια δεν ταίριαζαν στους Yeah!;
Μα τα περισσότερα από αυτά τα τραγούδια τα έχουμε παίξει με τους Yeah! Κάποια μάλιστα και σε συναυλίες. Έχουν όμως άλλη χροιά, άλλη ένταση, άλλον χαρακτήρα και άλλο πρόσημο για εμένα. Δέκα κιθαρίστες αν πάρεις και τους πεις να παίξουν ένα Λα Ματζόρε, θα ακούσεις 10 διαφορετικά πράγματα. Κι όταν μπήκα στο στούντιο με τον Άκη, τον Αντώνη και τον Γιάννη, δεν ήξερα εάν θα μου βγει… Ήμουν όμως πολύ σίγουρος για τον τρόπο που και οι τρεις τους καταπιάνονται με τη μουσική και την ποιότητα της προσωπικότητάς τους που παράγει… ήχους!

Τι διαφορές έχουν από τα υπόλοιπα πράγματα που έχεις κάνει;
Τώρα εσύ περιμένεις να σου πω περί ωριμότητας σε προσωπικό και μουσικό επίπεδο, εξέλιξης στο πέρασμα του χρόνου, πολυεπίπεδης διαμόρφωσης ετσετερά, ετσετερά… Μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά, αλλά εγώ παραμένω ένας “πιτσιρικάς” που λαχταράει να παίξει μουσική, να μιλήσει παίζοντας κιθάρα, να ακουστεί μέσα από στίχους που του φαίνονται ενδιαφέροντες, να χαμογελάει και να χαίρεται τη κάθε στιγμή. Επί της ουσίας τίποτε δεν έχει αλλάξει, αλλά είμαι πλέον 62, ακούω Ramones, Husker Du και Dr. Feelgood όταν μαγειρεύω, έχω δυο μαντράχαλους γιούς που με κοροϊδεύουν, εργάζομαι ακόμα εντατικά για τα προς το ζην και η μουσική στη ζωή μου με κάνει ευτυχισμένο. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά σε σχέση με το παρελθόν…η μουσική με κάνει ευτυχισμένο κι αυτό πιθανά φαίνεται, ή καλύτερα, ακούγεται! Τα 5 τραγούδια ανεξάρτητα από το κομμάτι της σύνθεσης και των στίχων, καθώς τα ακούς -προτείνω ανεπιφύλακτα το βινύλιο- διαχέονται στον χώρο με έναν τρόπο που μου δημιουργεί ενθουσιασμό. Εδώ θα πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στον εκπληκτικό μηχανικό ήχου τον Δημήτρη-elrey-Δημητριάδη. Χωρίς την συμβολή του, τον τρόπο ηχογράφησης live και την μετέπειτα διαχείριση των αρχείων, τίποτε δεν θα ακουγόταν έτσι. Απίθανο και το mastering του Γιάννη Πετρόλια. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που τους βρήκα.

Πώς (ξανα)βρέθηκες με τον Άκη, τον Αντώνη και τον Γιάννη;
Ουσιαστικά δεν χαθήκαμε ποτέ. Με τον Άκη σε τακτά χρονικά διαστήματα από την δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα παίζουμε μαζί με διάφορα σχήματα, από τους Cpt. Nefos, Libido Blume μέχρι τους Sigmatropic. Ο Αντώνης να σκεφτείς παίζει και στον δίσκο των Yeah! που θα κυκλοφορήσει σε λίγο. Ο Γιάννης είναι η ρυθμική μηχανή πίσω από την δουλειά που έκανα πέρυσι με τον Ζε Μήτσο και τον «ενοχλώ» εδώ και δεκαετίες, από την εποχή των Low Noise! Δεν ήταν τυχαία η σύσταση του «σχήματος»… ήταν απλά επιτυχής.

Πόσο και με ποιον τρόπο συνέβαλαν στην τελική μορφή των τραγουδιών;
Τίποτε δεν θα ακουγόταν έτσι αν δεν ήταν Αυτοί-οι-Τύποι και η ψυχή τους που απλόχερα κατέθεσαν. Έχω ανεβάσει ένα video, από τις πρόβες του τραγουδιού «The Structure In Me», μισή ώρα πριν ηχογραφηθεί. Εκεί φαίνεται - σε μορφή RAW- η εσωτερική ένταση όλων, η προσήλωση σε κάτι αόρατο όπως η μουσική δημιουργία και η μοναδική προσωπικότητα του καθενός που ως άτομο ηθελημένα συγκλίνει με τους υπόλοιπους για να σχηματίσουν ένα σύνολο. Περάσαμε απίστευτες στιγμές, όπως όταν ο Γιάννης ο Τρυφερούλης στα τύμπανα “πήρε επάνω του” ένα από τα κομμάτια δημιουργώντας απίθανο groove και μας τράβηξε όλους μαζί σε βαθμό που να φωνάζουμε ενθουσιασμένοι «Μπράβο ρε μ…». Aπό δίπλα ο Αντώνης ο Λιβιεράτος “ανακατεύει” τα κουμπιά και από το κλαβιέ αναδύεται ένας πολύ ξεχωριστός ήχος, οπότε γυρνάμε φωνάζοντας… «Αυτό… αυτό… είναι τέλειο»! Εκείνος χαμογελάει και λέει… «τίποτα δεν θυμάστε ρε παλιόγεροι… είναι ο ήχος που χρησιμοποιούσαμε στο “Venus in Furs”, όταν παίζαμε στο σχήμα Lou and David!»…

Πρόκειται για ένα project που ξεκίνησε και τελείωσε στη συγκεκριμένη ηχογράφηση ή ετοιμάζετε συναυλίες;
Μια τουλάχιστον εμφάνιση για την παρουσίαση του δίσκου σίγουρα θα κάνουμε . Έχουμε ξεκινήσει πρόβες και αφού ξαναθυμηθήκαμε τα τραγούδια, τώρα με το δεύτερο «πέρασμα» ακούγονται πολύ καλύτερα! Είναι επίσης σίγουρο ότι θα παίξουμε και καινούργια κομμάτια που δεν έχετε ξανακούσει, άρα αυτή η βραδιά αναμένεται να είναι πολύ ξεχωριστή. Όπου να ’ναι θα ανακοινώσουμε ημερομηνία και σημείο. Το αν θα συνεχίσουμε να παίζουμε οι 4 μαζί, ως Vooeetone αυτή τη στιγμή δεν το γνωρίζει κανείς από μας. Το Vooeetone άλλωστε είναι ένα προσωπικό project και εκτός από μουσική θα βρει και άλλες μορφές έκφρασης.

Μήπως υπάρχουν στα σκαριά και καινούργια τραγούδια;
Πάντα υπάρχουν καινούργια τραγούδια… και μερικά από αυτά θα δοκιμάσουμε να τα παίξουμε σε κοινό πριν ηχογραφηθούν. Αυτή τη φορά όμως το «σχέδιο δράσης» θα είναι διαφορετικό. Είναι γεγονός ότι περνάω μια όμορφη δημιουργική φάση, έχοντας αποδεσμευθεί από πολλά «πρέπει» -όχι όλα- και τα έχω αντικαταστήσει με τα δικά μου «θέλω». Και τα καινούργια τραγούδια έρχονται μόνα τους και βρίσκουν τη θέση τους. Θα έχουμε όμως «αντιδράσεις» και από τον Άκη και τον Αντώνη. Ιδιαίτερα ο πρώτος γνωρίζω ότι είναι «φορτωμένος» με πολλές νέες συνθέσεις που αργά η γρήγορα θα γίνουν τραγούδια, ενώ ο δεύτερος ετοιμάζει νέα κυκλοφορία οσονούπω. Ανήσυχοι, δραστήριοι και ασυγκράτητοι!

Οι Yeah! Είναι ενεργοί αυτή τη στιγμή; Ετοιμάζουν κάτι;
Οι Yeah! έχουν καινούργιο δίσκο με τίτλο «Dust Come UP» ο οποίος έχει καθυστερήσει πολύ να κυκλοφορήσει, για διάφορους «συμπαντικούς» λόγους που δεν θα ήθελα να αναφέρω καθόλου… διότι μου ανεβαίνει η πίεση! Ναι, είμαστε ενεργοί, κάνουμε πρόβες και ελπίζω ότι θα κάνουμε περισσότερες ζωντανές εμφανίσεις μέσα στο 2026. Έχουμε ακόμα όρεξη, αρκετή ενέργεια και πιστεύω ότι όποιος περθει να μας δει να παίζουμε ζωντανά, θα περάσει μια υπέροχη βραδιά. Tα δύο κορίτσια, η Αλίκη και η Μισέλ έχουν δώσει μια υπέροχη ανάσα δροσιάς, όσο για τον Ηλία Ασλάνογλου ως frontman, ε, δεν χρειάζονται συστάσεις από εμένα!

Θα σε πάω πίσω στον χρόνο, στη δεκαετία του 1980, στην εποχή του Πήγασου. Τι ήταν αυτό που υπήρχε τότε κι έχει κάνει τον Πήγασο να θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς χώρους του rock στην Ελλάδα;
Αυτό το μία σταλιά κλαμπ που γέμιζε ασφυκτικά με 100-150 άτομα θεωρείται και ήταν σπουδαίο γιατί δημιούργησε και συντήρησε μια ξεχωριστή ελληνική μουσική σκηνή σε μια δύσκολη δεκαετία. Τότε όσοι έπαιζαν ή τραγουδούσαν «τα ξένα» ήταν μιάσματα, «Αμερικάνοι φονιάδες των λαών», ταγάρια, αντάρτικα και 1-2-3 πολλά πολυτεχνεία! Τέσσερις βραδιές την εβδομάδα 2 γκρουπ τη φορά με είσοδο 170 δραχμές και ένα ποτό μαζί. «Ντάνυ…θα πουλήσω το πιάνο και θα πάρω τύμπανα και μικροφωνική, θα βάλω εγώ έναν ενισχυτή και θα βρούμε από κάπου κι άλλον ένα…». Ψυχή ο Ντάνυ, μεγάλη ψυχή και είπε πάμε! Τα γκρουπ και τα ηχητικά τα κανόνιζα εγώ, ο Ντάνυ τα ρέστα. Λυμπέρης, Νάνα, Λένα, Θανασάκης, Ποπ, Βρούτος ξεχνάω πολλούς ακόμα, ήταν στη πρώτη γραμμή. Μετά ήρθε και ο Κουτσούμπας από φαντάρος… δέσαμε και ιδεολογικώς και γενικώς! Δασκαλόπουλος και Κατσούρης συνήθως στα ντεκ στη γωνία με σωρό βινύλια, που δεν μπορούσες να ακούσεις αλλού. Μουσικοί και κοινό σε απόσταση μηδέν, φάτσα με φάτσα, ιδρώτας, ένταση και πάρε να’χεις! Ανάμεσα στα τραγούδια φωνές «Μπράβο ρε μ…ς!» Κατέβαινες από το ύψους 10 εκατοστών πάλκο, αδειανός από ενέργεια και σε αγκάλιαζαν να γεμίσεις και πάλι από το άυλο υλικό με το οποίο φτιάχνονται τα όνειρα. Κάπως έτσι βλέπω σήμερα τον «Πήγασο» 40 χρόνια μετά.

Αλήθεια, γιατί μπλέχτηκες, γιατί μπλεχτήκατε σ’ αυτή τη φάση;
Για την εποχή της μεταπολίτευσης έχουν γραφεί τόσα και τόσα και τους επώνυμους από τη ¨γενιά του πολυτεχνείου” τους έχουμε θαυμάσει σε πολλαπλά επίπεδα κι ας με συγχωρέσουν για την ειρωνεία αυτοί που αληθινά αγωνίστηκαν στα 70s. Στα 80s εμείς όμως δεν χωρούσαμε πουθενά και δεν μας άφηναν σε χλωρό κλαρί. Η μουσική μας, η συμπεριφορά μας, τα πιστεύω μας ήταν «ξενόφερτα». Ο Αρκουδέας (Αττικάρχης πολιτσμάνος-βλαχαδερό) έστειλε 4 φορές τα ΜΑΤ στον Πήγασο για να διαλύσουν το μαγαζί. Μία τα κατάφεραν. Δεν γνωρίζω κάποιο από τα γκρουπ του Πηγάσου να έπαιξε εκείνη τη εποχή σε κάποιο φεστιβάλ νεολαίας που έδιναν γενναίες αμοιβές, δεν μας ήθελαν αλλά ούτε κι εμείς θα πηγαίναμε έτσι κι αλλιώς! Το ’81-82 τραγουδούσα για κάποια φεγγάρια με τους Magic de Spell όταν έπαιζαν new-wave /punk στα αγγλικά… είχαμε 1 φορά την εβδομάδα εμφάνιση σε ένα κλαμπ στη Πλάκα που λεγόταν «Μέκκα», support στους TVC οι οποίοι είχαν υπογράψει με εταιρεία και έβγαλαν δίσκο. Έπρεπε λοιπόν να πάρω τον ηλεκτρικό ντυμένος- αρματωμένος για το live, δεν μπορείς να φανταστείς πώς με κοιτούσαν, τι μου έσουρναν, τι σπρωξιές έτρωγα. «Βικτώρια-Ομόνοια-Μοναστηράκι, έφτασα γ..ώ το σπίτι σας, φτου ξελεφτερία. Θα γυρίσω με τα πόδια!».

Υπάρχουν κάποιες ιστορίες από τότε που θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας;
Χιλιάδες ιστορίες- ίσως θα πρέπει να γράψω βιβλίο. Τώρα που γερνάω τις επαναλαμβάνω γαμώτο και για να προφυλαχτώ πριν με κοροϊδέψει κάποιος από τους φίλους μου ξεκινάω με τη φράση… ιστορία Νο 35 / κάθετος 123 / topic Πήγασος, έχουμε και λέμε: Ο Πήγασος ήταν στην οδό Τηλέμαχου , 50 μέτρα από το 5ο Αστυνομικό τμήμα (Καλλιδρομίου & Τηλέμαχου). Ποτέ δεν τους ενοχλήσαμε, ποτέ δεν μας ενόχλησαν, όταν κάτι πήγαινε στραβά το λύναμε μονάχοι μας. Κάποια στιγμή ο διοικητής αποφάσισε να βάλει κουβούκλιο για τον φρουρό που ξεροστάλιαζε στη γωνία. Το έβαλε αλλά ο άμοιρος έπαθε αυχενικό να κοιτάει κάθε βράδυ προς τη μεριά μας. Είκοσι μέρες μετά εμφανιζόμαστε με κατσαβίδια, βίδες, τρυπάνια χειρός και έναν κλεμμένο καθρέπτη από παπί μπροστά από το αστυνομικό τμήμα, βγαίνουν απορημένοι - όχι αγριεμένοι να ξηγιόμαστε- «Τι συμβαίνει παιδιά;» - «Εμπιστοσύνη και 5 λεπτά ζητάμε». Μετράμε, προσαρμόζουμε, βιδώνουμε τον καθρέπτη στο κουβούκλιο και φεύγοντας τους λέμε: «Ρυθμίστε τον όπως σας βολεύει, εμείς εκεί θα είμαστε». Άλλες εποχές…

Έχω μείνει με μια τεράστια απορία και πιστεύω ότι δεν είμαι ο μόνος: Γιατί διαλύθηκαν έτσι απότομα οι Anti-Troppau Council; Ήταν μια πολύ καλή μπάντα και είχαν και μεγάλη αποδοχή…
Μπορώ να το συνοψίσω σε μία πρόταση. Ο ντράμερ και ατμομηχανή της μπάντας Τάκης Κανέλλος έφυγε για 8 μήνες σε κρουαζιερόπλοιο στην «Καραβαϊκή» για τα προς το ζην. Τα ίδια με άλλο επαγγελματικό προσανατολισμό και ο μπασσίστας Μάκης Γκατζέλιας. Με τον Βασιλάκη (aka. Βασίλης Τζαβάρας) προσπαθήσαμε (έχω και βιντεοσκοπημένη πρόβα) να το συνεχίσουμε, αλλά δεν έβγαινε κατά τη γνώμη μου . Εγώ στα 25 μου χωρίς στον ήλιο μοίρα και η απόφαση ήταν προφανής. Πάμε γι’ άλλα! Οι μοναδικοί που συνεχίζουμε να παίζουμε μουσική τόσα χρόνια μετά, είμαστε ο Κανέλλος κι εγώ. Ο Τάκης για μένα είναι ο κορυφαίος Έλληνας ντράμερ αυτή τη στιγμή (Mode Plagal). Έχω δει στιγμές που μόνος του κάνει χαρτοπόλεμο ένα τζαζ κλαμπ… και υποτίθεται ότι είμαστε κουλ εκεί… Ο γιός του ο Αχιλλέας είναι υπερμουσικάρα στα πλήκτρα. Σε ενθουσιάζει να τον ακούς ενώ -άκουσον-άκουσον- παίζανε σε μπάντα με τον δικό μου γιό τον Ασημάκη (κιθάρα), χωρίς να ξέρουν ότι είναι παιδιά μας! Πως τα φέρνει η ζωή ποτέ δεν ξέρεις…

Αν έκανες ένα top-5 των συγκροτημάτων του Πήγασου, ποια θα ήταν αυτά;
Δεν βάζω τους The Anti-Troppau Council γιατί θα μου πουν ότι ευλογάω τα γένια μου αλλά θα βγάλω έξω από τη λίστα τους Cpt Nefos, τις Τρύπες και τους Last Drive, διότι με όλους μας γινόταν… πόλεμος! Moist Device, Femmes Fatales, Not 2 without 3, Χωρίς Περιδέραιο, Protest March, Alive She died, Ασημένια Τραίνα. Με την τελευταία μου 6η επιλογή θα σε αφήσω να ψάχνεσαι, αλλά για μένα ήταν εξαιρετικοί. Το μοναδικό που έχω να προσθέσω είναι ότι έρχονταν κάθε φορά από την Άμφισσα!

Έπαιζες πολύ διαφορετικά όταν ήσουν με τους Anti-Troppau κι εντελώς διαφορετικά όταν ήσουν με τους Libido Blume για παράδειγμα. Πώς αποφάσιζες ποιος ήχος ήταν πιο ταιριαστός σε κάθε μπάντα;
Δεν ήμουν και δεν είμαι βιρτουόζος στη κιθάρα. Διαβάζω με μεγάλη δυσκολία νότες σε παρτιτούρα -σαν τον κάβουρα- και είμαι σχεδόν αυτοδίδακτος. Τα δάχτυλα μου δεν είναι αυτά που ταιριάζουν σε μουσικό… περισσότερο μοιάζουν με αυτά ενός νταλικιέρη! Αγωνίζομαι να νικήσω την αδυναμία μου στη τεχνική και μελετάω σχεδόν καθημερινά. Όλα αυτά κατατάσσονται στα τεχνικά μου χαρακτηριστικά. Από την άλλη προτάσσω την ψυχή, την επιθυμία και την φαντασία που καλπάζει, την ενσυναίσθηση και την ευαισθησία του αλήτη που έχει μάθει τη γεύση που έχει να γλύφεις πεζοδρόμιο… και δεν μου αρέσει! Σε κάθε σχήμα που συμμετέχω προσπαθώ να ανακαλύψω πού χωράω και πώς μπορώ να συμβάλλω θετικά, για να στο πω πιο «σκηνοθετικά», προσπαθώ να ανοίξω ένα παράθυρο με θέα για να μπει φρέσκος αέρας! Το καλύτερο παράδειγμα είναι με τους Sigmatropic. Ιστορία Νο 64 / 125 / topic Sigmatropic: Tους βλέπω να παίζουν στο Six Dogs πριν κυκλοφορήσει το τελευταίο LP. Παίζουν μερικά από τα ακυκλοφόρητα και αναμέσα τους το «Crystallised». Κολλάω. Ακούω κιθάρες στο μυαλό μου! Κατεβαίνουν από τη σκηνή. Λέω στον Άκη: “Ρε ’σύ, ακούω κάτι στο “Crystallised”, μήπως μπορείς να μου το στείλεις απόψε,να γράψω και να στείλω πίσω;” Χαμογελά και συμφωνεί. Ξενυχτάω. Τηλέφωνο την άλλη μέρα. «Μου γά….ς τον δίσκο! έλα στο στούντιο να γράψουμε αυτές τις 3 νότες…». Ήταν μόνο ένα ντινγκ-ντανγκ-ντονγκ !

Με την κιθάρα πώς καταπιάστηκες αρχικά;
Στην οικογένεια μου ποτέ δεν είχαμε κάποιον μουσικό, ούτε επαφή με μουσικά όργανα. Εγώ όμως ήμουν διαφορετικός. Θυμάμαι το εαυτό μου μπροστά σε ένα ραδιόφωνο Blaupunkt να αναζητώ στα μεσαία (δεν υπήρχαν μεταδόσεις στα FM εκείνη την εποχή) τη μουσική που μου άρεσε. Ο Πετρίδης ήταν μια ανακούφιση όταν τον ανακάλυψα, καθώς και ο σταθμός της Αμερικάνικης Βάσης στο Ελληνικό. Κάποιες νύχτες, αργότερα όταν απέκτησα κασετόφωνο, έγραφα τον Θείο Νώντα για να τον ακούσω ξανά την επόμενη μέρα, γιατί τα μάτια μου έκλειναν και έπρεπε να πάω σχολείο. Από την δεκαετία του 1970 είχα αποφασίσει ότι θα γίνω μουσικός και συγκεκριμένα κιθαρίστας, με ηλεκτρικό ήχο όμως. Δεκαεννιά χρονών δουλεύω σερβιτόρος στο Μον Παρνές και τα πρώτα χρήματα πάνε σε μια κατάμαυρη Ibanez, απομίμηση Les Paul. 10 ώρες δουλειά - 10 μελέτη - 4 ύπνος. Αυτό το πρόγραμμα για 6 μήνες και βάλε και τον Παναγιώτη τον Αρκούδο να με βοηθάει να βρίσκω τα πατήματα στο όργανο. Μετά βοήθησε και Βασίλης ο Σπυρόπουλος και ο συγχωρεμένος ο Θεόφιλος ο Βανδώρος. Φυσικά και έπαιξα πανκ με τη μία!

Γιατί δεν επέλεξες να αναλάβεις τα φωνητικά σε κάποια από τις μπάντες σου;
Πάντα τραγουδούσα με όλες τις μπάντες που έπαιζα. Προσπάθησα πολύ και με τα φωνητικά. Τρία χρόνια ορθοφωνία έκανα, αλλά όλα πήγαν στράφι πρόσφατα. Είχα μια άσχημη πτώση από βράχο καθώς απρόσεκτος φωτογράφιζα και από το χτύπημα η καρωτίδα πίεσε τις φωνητικές χορδές. Το αποτέλεσμα είναι να έχω διαθέσιμη σκάρτη μια οκτάβα και αν… Δεν βαριέσαι. Ποτέ δεν ήμουν καλός τραγουδιστής άλλωστε!

Πέρα από τη μουσική, έχεις και τα ταξίδια. Με μηχανές αλλά και με αυτοκίνητα. Σε τραβάει άραγε προς τα εκεί μια αντίστοιχη μυθολογία με αυτή του rock n' roll;
Στο rock n’ roll δεν με τράβηξε καμιά μυθολογία. Ήταν ο τρόπος έκφρασης που μου ταίριαζε περισσότερο και ποτέ μου δεν παραμυθιάστηκα ότι είμαι κάτι πολύ μεγαλύτερο ή σημαντικότερο από αυτό που βλέπεις και σήμερα. Τα ταξίδια προέκυψαν ανακουφιστικά θα μπορούσα να σου πω. Προσπάθησα να ζήσω από τη μουσική μου αλλά δεν τα κατάφερα και πείνασα αληθινά. Οπότε σκέφτηκα, ποια άλλη δεξιότητα έχω; Μπορώ να γράφω καλά. Περιοδικό Μουσική, περιοδικό Ήχος, περιοδικό 2 Τροχοί, περιοδικό 4 Τροχοί, Εφημερίδα Τα Νέα, στοπ για 16 χρόνια. Στο περιβάλλον της εφημερίδας ήμουν σαν τη μύγα μεσ το γάλα. Με βάζουν δοκιμαστικά να δώσω ένα ταξιδιωτικό κείμενο. Γράφω σε πρώτο πρόσωπο και δεν χαρίζομαι σε τίποτε, πανκ ρε χαρτογιακάδες, τρομακτική επιτυχία. Παίρνω το κεντρικό σαλόνι κάθε Παρασκευή στα ΝΕΑ και από τότεδεν με ξαναείδαν στο γραφείο για μια δεκαετία! Φτου ξελεφτερία για όλους… ξανά και ξανά!

Τι διατηρείται μέσα σου σταθερό από τότε που ξεκίνησες και τι έχει αλλάξει;
Σε ότι καταπιάνομαι έχω ένταση και πάθος. Δοκιμάζω τα όρια τα δικά μου, αλλά και των ανθρώπων γύρω μου. Παλιότερα δεν έκανα ποτέ πίσω. Αν δεν νικήσεις, να μη γυρίσεις μου έλεγε η μάνα μου η Φανή. Ευτυχώς μετά από πολλά χρόνια ψυχοθεραπείας και εκατομμύρια λάθη κατάφερα να αγαπήσω περισσότερο τον εαυτό μου, αλλά και εσάς, είτε σας χρειάζομαι, είτε όχι. Σταθερή παραμένει η επιθυμία μου να γράφω και να παίζω μουσική. Όλα τα άλλα έχουν μεταβληθεί, όποιος έχει κάνει οικογένεια-παιδιά το ξέρει πολύ καλά. Και δεν μιλάω για απλά τεχνικά ζητήματα του τύπου «πρέπει να βγάζουμε λεφτά» αλλά κυρίως για εσωτερικές διεργασίες. Η ψυχή σε σκοποβολή και άντε να τα βγάλεις πέρα μαζί της χρησιμοποιώντας τη λογική!

Τι θα άλλαζες από όλα αυτά που έχεις κάνει, αν μπορούσες;
Δεν μετανιώνω για τίποτε, αλλά πολλά θα άλλαζα, του τύπου στερνή μου γνώση να σ΄είχα πρώτα! Το σύνηθες στους μουσικούς της γενιάς μου ήταν ότι θα θέλαμε όλοι να φύγουμε από την Ελλάδα, να δοκιμάσουμε τη τύχη μας σε Ευρώπες, Αμερικές και Αυστραλίες, ίσως εκεί να χωρούσαμε. Κανείς δεν ξέρει. Θα μας παραπέμψω όλους μας στο ποίημα “Ατλαντικός” του Νίκου Εγγονόπουλου και πετάξω χαρούμενος από κλαδί σε κλαδί!

Έχεις αυτή τη στιγμή κάποιο άλλο ανοιχτό πρότζεκτ που κυνηγάς;
Δύο βασικά. No1: Μια μουσική παράσταση-ταινία-video-πρόζα βασισμένη στα τραγούδια του Jeffrey Lee Pierce και των Gun Club ( οι πρόβες έχουν ξεκινήσει από την Άνοιξη που μας πέρασε). Νο2: Το επόμενο VooeeTone με τα τραγούδια έτοιμα. Παράλληλα πρόβες με τους Yeah!, ζωντανές εμφανίσεις με όλους και η ζωή συνεχίζεται…

Τι θέλεις πιο πολύ να κάνεις στο επόμενο διάστημα;
Έχω εδώ και πολύ καιρό καταλάβει ότι το μοναδικό πράγμα που με ενδιαφέρει είναι η μουσική. Μακάρι να μπορούσα να αφιερωθώ ολοκληρωτικά σ’ αυτήν. Ολοένα κλέβω χρόνο από το βιοποριστικό κομμάτι την καθημερινότητας για να παλέψω με τις χορδές της κιθάρας, κι έτσι έρχομαι στα ίσια μου και συνεχίζω. Πετάω στους 7 ουρανούς όταν με αγκαλιάζουν οι δύο γιοι μου, απολαμβάνω κάθε στιγμή με τη Νάντια - ιδιαίτερα δε όταν μας σερβίρουν και κρύβομαι συχνά στο Πήλιο, ευτυχισμένος σε ένα δωμάτιο γεμάτο δίσκους και κιθάρες. Δεν χρειάζομαι κανένα πράγμα.