Ο Γιάννης Ντρενογιάννης μας ξεναγεί στη δική του Αθήνα

Κιθαρίστας - μορφή της ελληνικής punk rock σκηνής όπως αυτή δημιουργήθηκε στα 80s, δημοσιογράφος, φωτογράφος, μηχανόβιος ταξιδευτής, εικονολήπτης και χωροθέτης οπτικού υλικού 360 μοιρών, ο Γιάννης Ντρενογιάννης αποτελεί μία από τις δημιουργικές φωνές της Αθήνας εδώ και δεκαετίες. Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή του Fuzz Music Club, μαζί με τους Yeah!, το Σάββατο 12 Νοεμβρίου, ο Γιάννης Ντρενογιάννης μοιράζεται τις διαδρομές που κάνει στην πόλη, τις αναμνήσεις που έχει και τα ερεθίσματα που παίρνει από αυτή.

Τα 3 πράγματα που σου αρέσουν περισσότερο στην πόλη…
O γαλάζιος ουρανός (κλισέ ε;), οι γειτονιές με τα χαμηλά σπίτια, οι βέρες Αθηναίες γιαγιάδες όταν βγαίνουν για ψώνια στη Νεάπολη, στο Κολωνάκι.

Τα 3 πράγματα που αν έλειπαν θα έκαναν την Αθήνα λίγο ομορφότερη…
Η άναρχη κυκλοφορία οχημάτων, οι θυμωμένοι μετανάστες, τα καλώδια της ΔΕΗ.

Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα έκανες αν ήσουν δήμαρχος για μια μέρα;
Απαγόρευση κυκλοφορίας οχημάτων και κλασική μουσική για τουλάχιστον δύο ώρες σε κάθε πλατεία, προαύλιο εκκλησίας και σχολείου. Αυτά την πρώτη ημέρα... δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα με άφηναν να συνεχίσω το προγραμματικό μου έργο!

Η πρώτη δουλειά που έκανες στην Αθήνα…
Από 11 χρονών βοηθούσα τον πατέρα μου σε ένα γραφείο μεταφορών που είχε στον Κεραμεικό. Το πρώτο μεροκάματο όμως ήταν σαν βοηθός βιβλιοδέτη σε βιοτεχνία στα Σεπόλια, όλο το καλοκαίρι, ετών 15.

Το πρώτο σου διαμέρισμα στην Αθήνα;
Γεννήθηκα στην Αθήνα στην οδό Αγησιλάου, αλλά το πρώτο σπίτι που νοίκιασα σαν έφηβος ήταν στην οδό Οικονόμου στα Εξάρχεια, ένα δώμα στην ταράτσα μονοκατοικίας 20 τετραγωνικά. Δεν θυμάμαι κανέναν από τους γείτονες... άσε που μιλούσα ελάχιστα τότε.

Πού ζεις τώρα;
Στην Πλατεία Αττικής επέστρεψα μετά από πολλές διαδρομές σε συνοικίες της πόλης. Το σπιτάκι αυτό ήταν από τα 25 και μετά το μόνιμο καταφύγιό μου στα δύσκολα.

Η πιο τρελή αθηναϊκή ιστορία που έχεις ακούσει / ζήσει…
Φτιάξαμε μια ολόκληρη μουσική σκηνή τη δεκαετία του 1980, ανεξάρτητη και αυτόνομη και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς, στο μπαρ του Πήγασου, στην οδό Τηλεμάχου στα Εξάρχεια. 50 μέτρα από το Ε’ αστυνομικό τμήμα... επειδή θέλαμε να παίζουμε τη δική μας μουσική... που ήταν ροκ και ξενόφερτη και εμείς αλήτες - πανκ - μιάσματα!

O αγαπημένος σου αθηναϊκός ήχος / θόρυβος;
Το καροτσάκι του Σκλαβενίτη να κροταλίζει πάνω στην άσφαλτο... κάποιος πάλι θα αδειάσει τον κάδο των σκουπιδιών... σκατά!

Τι είναι αυτό που κάνει κάποιον Αθηναίο;
Η ανεκτικότητα, η γνώση πως είναι κι αυτός περαστικός από την πόλη, το να ψηφίζει πάντα τον πιο μαλάκα, αριβίστα δήμαρχο, το να περιμένει στην ουρά του ζαχαροπλαστείου των Ασημακόπουλων τα Χριστούγεννα και άλλα πολλά!

Πού αλλού θα μπορούσες ή θα ήθελες να ζήσεις στην Ελλάδα;
Στην Αυστραλία θα μπορούσα σίγουρα. Έχω πάει 3-4 φορές και μου κάνουν πολύ οι down-under… άλλωστε μερικά από τα πιο αγαπημένα μου μουσικά συγκροτήματα είναι από εκεί (π.χ. Radio Birdman, Birthday Party, Beasts of Burbon, Go-Betweens… μακρύς ο κατάλογος)

Το καλύτερο σύνθημα που έχεις δει σε αθηναϊκό τοίχο.
Βασανίζομαι

Ποιο είναι το καλύτερο μέρος για να απομονώνεσαι στην Αθήνα;
Εκτός από το σπίτι μου, τα Αναφιώτικα τον χειμώνα με ξεροβόρι, τα σκαλιά της παλιάς Βουλής.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου εστιατόριο στην Αθήνα;
Από 5 χρόνων τρώω παϊδάκια στην «Τριχωνίδα» στην πλατεία Αττικής, χοιρινές μπριζόλες στον Τέλη -αλλά τώρα μάλλον το παραμύθι τέλειωσε εκεί- ούζα στη Λέσβο στην Μπενάκη, τσίπουρα στου Λάκη στην πλατεία Βικτωρίας, καλαμάκια στη «Λιβαδειά», σουβλάκια στον «Κάβουρα» (Εξάρχεια) και το καλύτερο μακράν εστιατόριο της Αθήνας ήταν το Κεντρικόν...  (στο ανακαινισμένο δεν έχω φάει ακόμα).

Ο μεγαλύτερος αθηναϊκός φόβος σου;
Να πέσω μέσα στον Κηφισό... απελπισία!

Αγαπημένη σου αθηναϊκή πλατεία;
Ηταν εκείνη των Εξαρχείων με τον κυρ-Κώστα, τους χαφιέδες της Μαρονίτας, το Βοξ, τη Ριβιέρα... δεν μπορώ να πω το ίδιο για σήμερα, δεν μένω πια εκεί.

Σε ποιες πόλεις του εξωτερικού έχεις ζήσει; Ένα μειονέκτημα και ένα πλεονέκτημά τους σε σχέση με την Αθήνα;
Έχω μείνει για λίγο σε δεκάδες, αλλά δεν έχω ζήσει σε καμμία. Το Σαν Ντιέγκο με την αμερικανομεξικάνικη μεικτή κουλτούρα του μου κάνει πολύ. Το Παρίσι επίσης. Το πλεονέκτημα όλων είναι η στοιχειώδης καθαριότητα και τάξη στο κέντρο τους ή στα πολυσύχναστα μέρη. Ο σεβασμός στον άνθρωπο που μένει εκεί, αλλά και στον επισκέπτη. Καμιά όμως από τις πολιτείες του κόσμου δεν έχει τον δικό μας ουρανό... ό,τι και να λέτε!

Το αγαπημένο σου αθηναϊκό σινεμά / θέατρο / βιβλιοπωλείο / συναυλιακός χώρος;
Τι ωραία σινεμά το Αττικόν και το Μπρόντγουεϊ... μου λείπουν! Βιβλιοπωλείον Εστία απέναντι από τη σχολή μου και πιο κάτω Πολιτεία (παλιότερα Δωδώνη) που χανόμουν στα υπόγειά της. Πάει το Ρόδον, μόνο το Gagarin 205 έχει μείνει στη Λιοσίων... εκεί που πάλαι ποτέ ήταν το Σινέ Αντινέα (δύο έργα σεξ και ένα καράτε) το οποίο είχε ένας μακρινός θείος μου!

Ένα επίθετο που χαρακτηρίζει ακριβώς τους Αθηναίους.
Εσώκλειστοι.

Ένα επίθετο που δεν ταιριάζει καθόλου στους Αθηναίους.
Φοβισμένοι.

Ποιο είναι το πρώτο αθηναϊκό στιγμιότυπο που θυμάσαι;
Να την πέφτει η χωροφυλακή στον τεκέ του Τάκου στη Μυκάλης και να βγαίνει στο δρόμο η γειτονιά να τους διώξει... Τον πατέρα μου να βάζει οδόφραγμα την Κορτίνα κάτω από το σπίτι μας, το βράδυ της 17 Νοέμβρη του 1973...

Πώς φαντάζεσαι την Αθήνα σε 50 χρόνια;
Κέντρο χωρίς οχήματα, ούτε πατίνια, ούτε ποδήλατα, χωρίς άλλους εξωραϊσμούς και αναπλάσεις. Ας τα αφήσουν ως έχουν!

Τι σου λείπει από την Αθήνα της παιδικής σου ηλικίας;
Το παιχνίδι έξω στον δρόμο, η απογευματινή ρούγα στις γειτονιές, τα ταγέρ και τα κουστούμια των κυριακάτικων επισκέψεων, το ποδόσφαιρο στα τρανζίστορ, τα μουσικά πρωϊνά στους σινεμάδες.

«Αθηναϊκές» λέξεις που δεν υπάρχουν πια.
Παγοκολώνα, Μπακάλικο, Νεροπούλος, κουτσαβάκι (ψευτόμαγκας), αρουραίος (ο φορτηγατζής), Αηδόνια - είχε στο Ροσινιόλ! Και πολλές άλλες που δεν μου ’ρχονται τώρα!

Ποιος σκηνοθέτης θα ήθελες να γυρίσει μία ταινία για την Αθήνα;
Μακάρι ο Γούντι Άλεν...

Η πιο τυπική αθηναϊκή ταινία που έχεις δει.
«Η θεία από το Σικάγο», ή «Οι Απέναντι»

Αν η Αθήνα ήταν ένα πρόσωπο, ποιο θα ήταν αυτό;
Της Μαίρης Χρονοπούλου με το ύφος - χαρακτήρα που παρουσιαζόταν στις ταινίες

Η καλύτερη θέα στην Αθήνα.
Όταν ήταν ανοιχτό και πιο ασφαλές, ανεβαίναμε στο πάρκινγκ του θεάτρου στον Λυκαβηττό. Τώρα με τα πόδια στο τρόχαλο στα Τουρκοβούνια.

Τι θα πρωτοέδειχνες στην πόλη σε έναν ξένο καλεσμένο σου;
Θα μας άφηνε το ταξί στη πύλη του Αδριανού και θα τον έβαζα μέσα στις Στήλες Ολυμπίου Διός να ακουμπήσει μερικά μάρμαρα που ακόμα επιτρέπεται. Θα συνεχίζαμε Διονυσίου Αρεοπαγίτου, θα μπαίναμε Αδριανού παράλληλα με τις γραμμές, θα βγαίναμε Μοναστηράκι και θα τον έκανα μαύρο στο μεθύσι κάπου στου Ψυρρή ή ενδιάμεσα. Ακούγεται πολύ κλασικό, αλλά δεν έχετε ιδέα τι θα έλεγε το στόμα μου όλη αυτή την ώρα!

Μια συναυλία στην Αθήνα που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.
Τους Birthday Party στο Σπόρτινγκ. Δεν ήξερα τι να κάνω και από που μου ήρθε όλο αυτό! Χρόνια πολλά μετά ένιωσα το ίδιο δυνατά βλέποντας τους American Music club επί σκηνής, αλλά και παίζοντας μαζί με τους Wipers στο Ρόδον. Πρόσφατα συγκλονιστική ήταν και η στιγμή που ανέβηκα μετά από 30-40 χρόνια, μαζί με τον -συγχωρεμένο- Νίκο Αγγελή (Χωρίς Περιδέραιο) στη σκηνή. Το Gagarin 205 ήταν ασφυκτικά γεμάτο από πιτσιρικάδες οι οποίοι ήξεραν όλα τα λόγια των τραγουδιών που παίζαμε στα 80s απ’ έξω... τα τραγουδούσαν μαζί μας και ήταν απίστευτη η επαφή στο σύνολό της!

Ποιος μουσικός δικαιούται να γράψει το σάουντρακ της Αθήνας;
Ο μεγάλος μαέστρος κος Μάνος Χατζιδάκις και ο Γιώργος Ζαμπέτας σίγουρα θα μπορούσαν και θα τα κατάφερναν υπέροχα. Εγώ θα εμπιστευόμουν τον Ιάκωβο Μανή (από τους Cpt. Nefos και Low Noise τότε) που είναι μουσικός με «υπερηχητικές» ικανότητες και τον κο καθηγητή Άκη Μπογιατζή (Sigmatropic)

Ο αγαπημένος σου περίπατος στην Αθήνα.
Για κάποιο λόγο πάντα μ’ άρεσε να κατεβαίνω την Αλεξάνδρας και να στρίβω Πατησίων προς το κέντρο. Το πεδίον Άρεως το ανακάλυψα ξανά με τα παιδιά μου, αλλά ο Εθνικός Κήπος με καταθλίβει... πιο καλά Ζάππειο - Διονυσίoυ Αρεοπαγίτου κλπ κλπ.

Αγαπημένη διαδρομή με το αυτοκίνητο στην Αθήνα;
Αθηνάς - Ερμού με χαοτική κίνηση, μηχανάκια, πατίνια, ποδήλατα, πεζοί, κράχτες, πορτοφολάδες, σκούροι, κίτρινοι, πορτοκαλί, αναξιοπαθούντες, τουρίστες, αχθοφόροι, σεκιουριτάδες, σκύλοι με λουριά... ένα απίθανο συνονθύλευμα, καθαρή διασκέδαση!

Τι σε ζορίζει και τι σε χαλαρώνει στην Αθήνα;
Με ζορίζουν οι εξαθλιωμένοι ανεξαρτήτως καταγωγής και προσανατολισμού, οι τελειωμένοι από τα χημικά, η ανομία που πλημμυρίζει τα στενά της πόλης. Με χαλαρώνουν οι γιαγιάδες που παίρνουν τα παιδιά από το σχολείο, το χαμόγελο, το καλημέρα και καλησπέρα, οι όμορφες μουσικές που ξεχύνονται από ανοιχτά παράθυρα σπιτιών. Το να κοιτάω τον αττικό ουρανό και να διαβάζω τα σύννεφα όταν εμφανίζονται.