Ο Γιώργος Φλωράκης γράφει για το ιστορικό γκρουπ της Αθήνας, Yeah! με αφορμή τα νέα τραγούδια και το live τους στο Fuzz, το Σάββατο 12 Νοεμβρίου
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 οι άνθρωποι που κινούνταν γύρω από τη μουσική δεν ήταν και τόσο πολλοί. Αντίθετα, ήταν υπερβολικά λίγοι. Κι αν υπήρχαν αρκετά αρνητικά σ’ αυτό, υπήρχε κι ένα θετικό: ότι είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε μεταξύ μας.
Με τους τρεις από τους έξι σημερινούς Yeah! μας συνδέει -πάνω απ’ όλα- κάτι προσωπικό. Κι ενόψει της συναυλίας τους στο Fuzz, χωρίς ίχνος ντροπής, είπα να το βγάλω στη φόρα…
Με τον Ηλία (Ασλάνογλου) συναντιόμασταν στο Happening. Δεν είχαμε παρτίδες εκτός. Είχαμε να πούμε για το καινούργιο των Bauhaus, για τις διαφορές του “Unknown Pleasures” από το “Closer”, τις δισκάρες που ξεκινούσε να βγάζει η 4AD, τα 12” των Sisters. Σπάνια η κουβέντα πήγαινε στα ελληνικά συγκροτήματα. Είχα πάρει το “A Body In A Snare” για να δω τι μπορεί να τραγουδάει αυτός ο τύπος και το “Kiss The Mirror” ένα χρόνο πιο μετά, επειδή πραγματικά μου άρεσαν οι Magic de Spell. Όλη αυτή η φάση με το τέλος της συνεργασίας του με την μπάντα με είχε στενοχωρήσει, τόσο για εκείνον, όσο και για το υπόλοιπο συγκρότημα, που στο ενδιάμεσο είχα δει πολλές φορές live. Ύστερα η σχέση του με τη δισκογραφία και μια πολύ όμορφη συνεργασία που κρατάει μέχρι σήμερα.
Με τον Τάκη (Γιαννούτσο), τα πράγματα ήταν αλλιώτικα. Παιδικοί φίλοι, παραθερίζαμε σ’ ένα από τα βορειοανατολικά θέρετρα της Αθήνας, τον γνώρισα πριν από τους Yeah!, ακόμη και πριν από τους Protest March, το πρώτο του συγκρότημα. Τον γνώρισα την εποχή που δεν είχε καν σκεφτεί να παίξει τύμπανα. Μαζί με τον κολλητό του (μέχρι σήμερα) φίλο, τον πολύ καλό κιθαρίστα Χρήστο Γεωργακόπουλο και τον Τάκη Δελάλη (μπάσο, φωνή) έφτιαξαν στα τέλη των seventies τους Protest March και τους θυμάμαι να παίζουν για πρώτη φορά στο στουντιάκι που έκαναν πρόβες, (υπόγειο σπιτιού στην πραγματικότητα) και πιο μετά στη μοναδική ντισκοτέκ του θέρετρου. Αθωότητα, οι πρώτες συνθέσεις, οι θάλασσες, ο καρχαρίας, ο κωπηλάτης, η μπάλα, τα απίστευτα γέλια, η ΑΠΟΒΑ, οι συναυλίες στον Πήγασο, οι Σρίμανση με τον Δημήτρη Δημητράκα, Κυριακή πρωί στο Άλσος της Νέας Σμύρνης, μετά τη Σρίμανση έπαιζε ο Άσιμος κι ο Τάκης με τον Χρήστο έβγαζαν το σλόγκαν των ημερών, «Νικόλας Άσιμος, Δελάλης διάσημος». Ύστερα οι Yeah! -επαγγελματική δουλειά- το ραδιόφωνο, η τηλεόραση… Κάθε φορά που συναντάω τον Τάκη, αν και στο μεταξύ έχει κάνει απίστευτα πράγματα -στον επαγγελματικό τομέα αλλά και στην προσωπική του ζωή- νιώθω ότι συναντάω τον ίδιο έφηβο που πρωτογνώρισα: παραμένει έτοιμος να σε πειράξει οτιδήποτε κι αν πεις κάθε στιγμή.
Τον Γιάννη (Ντρενογιάννη) τον ήξερα λιγότερο. Ήταν υπερβολικά καλός κιθαρίστας για να παίξω μαζί του (γραντζούναγα -βλέπεις- μια κιθάρα εκείνη την εποχή) και έβαζε πάντα σε οτιδήποτε κι αν έκανε μια σφραγίδα μεγάλης σοβαρότητας, είτε αυτό ήταν οι Anti Troppau Council -πόσο μεγάλη δισκάρα ήταν το “A Way Out”!- είτε ήταν οι Yeah! είτε ήταν τα ταξίδια με τη μηχανή και τα κείμενά του. Μέσα στα χρόνια είχα μαθήτρια μιαν ανιψιά του, η οποία στην πορεία παντρεύτηκε έναν -επίσης μαθητή μου- και πολύ αγαπημένο μου φίλο.
Τώρα, οι τρεις αυτοί γνώριμοι από τη δεκαετία του 1980 συναντιούνται στους καινούργιους Yeah! και μαζί τους είναι και οι Μισέλ Μόργκαν Χάουερς (φωνητικά), Αλίκη Πριόβολου (πιάνο, keyboards) και Στέφανος Γραμμένος (μπάσο).
Το Σάββατο στις 12 Νοεμβρίου όλο αυτοί οι άνθρωποι που μετρούν μερικές δεκαετίες μουσικής παρουσίας και δημιουργίας, θα γεμίσουν με ήχους το κλαμπ Fuzz και όσοι τους ξέρουμε από παλιά -ως προσωπικούς φίλους ή ως μουσικούς- θα είμαστε σίγουρα εκεί. Επιπλέον, θα είναι εκεί όσοι θα ήθελαν να συναντήσουν ένα ζωντανό κομμάτι ιστορίας της ελληνικής μουσικής σκηνής αλλά και όσοι θα ήθελαν να ακούσουν μερικά πολύ καλά τραγούδια.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
