Οι ταινίες «Tar» και «Πνεύματα του Ινισέριν», η νέα εκδοχή του μιούζικαλ «Ματίλντα», οι επανακυκλοφορίες των White Stripes και Pearls Before Swine.
Είμαι πραγματικά ο τελευταίος που μπορεί να εκφέρει δόκιμη γνώμη για τον κινηματογράφο. Έτσι ενώ για τη μουσική μπορώ να έχω μια εγκυρότερη γνώμη –επαναλαμβάνω: αρνούμενος κατηγορηματικά την ιδιότητα του κριτικού, όσο και την αξία της Κριτικής ως μεθόδου– στον κινηματογράφο θεωρώ τον εαυτό μου απλό θεατή. Έτσι όπως είμαι βουτηγμένος τα τελευταία 25 χρόνια στην κλασική μουσική, πήγα τρέχοντας να δω το “Tar”. Είχα διαβάσει διθυράμβους –σε ελληνικά μέσα μόνο– για την ταινία, οπότε έσπευσα. Φυσικά και πρόκειται για μια δυνατή ταινία, όπως και για μια εξαιρετική ερμηνεία από την Cate Blanchett. Όμως, ειλικρινά, η ταινία δεν με συγκλόνισε. Βρήκα υπερβολική την Blanchett στη διεύθυνση της ορχήστρας, αν και τα χέρια της στην αρχική συνέντευξη έδειχναν να δουλεύουν εξαιρετικά. Βρήκα απόλυτα εξωπραγματική την πιθανότητα παρουσίας ενός έκπτωτου αρχιμουσικού στα παρασκήνια της ζωντανής εκτέλεσης της 5ης του Μάλερ –και μάλιστα μέσα στη Philharmonie– αλλά κατανοώ τις ανάγκες ανάπτυξης της πλοκής. Τέλος, αποδέχομαι απόλυτα τη Νέμεση μετά την Ύβρι της Lydia, που δεν την οδήγησε στη φυλακή αλλά σ’ έναν άθλιο τόπο να διευθύνει μια αποτυχημένη ορχήστρα σε κακά μουσικά έργα και μπροστά σε ένα αλλόκοτο κοινό. Κι αν το “Tar” δεν με μάγεψε, τα «Πνεύματα του Ινισέριν» με κατέκτησαν ολοκληρωτικά. Ίσως είναι που λατρεύω την ιρλανδέζικη προφορά, ίσως που με συνεπαίρνει το μαύρο χιούμορ, ίσως που τρελαίνομαι όταν κάποιος τα χώνει στη θρησκεία και την εξουσία, ίσως που βρίσκω σχέσεις με το γλυκόπικρο παιχνίδι του –επίσης ιρλανδέζικου– «Πέτρες στις τσέπες του» ή με τον επίσης βόρειο «Πάνα» του Κνουτ Χάμσουν. Εξαιρετική ταινία, συγκίνηση και ζητήματα που έχουν νόημα στον σύγχρονο κόσμο. Καμία από τις δύο ταινίες δεν πήρε ούτε ένα Όσκαρ καθώς τα σάρωσε το «Τα πάντα όλα», που δεν έχω δει και φαίνεται παράνοια, πράγμα όχι υποχρεωτικά κακό. Θα επανέλθω σύντομα, ψάχνοντας να παρακολουθήσω και τις υπόλοιπες ταινίες, που ήταν υποψήφιες στην κατηγορία της «καλύτερης ταινίας».
Κι αφού έκανα το χρέος μου στέλνοντάς σας στον κινηματογράφο, να σας πω ότι αν, αν λέω, μείνετε σπίτι κι έχετε Netflix, μη χάσετε την νέα εκδοχή του μιούζικαλ της «Ματίλντα». Βασίζεται στο βιβλίο του Ρόαλντ Νταλ, είναι καλογυρισμένο, συγκινητικό κι έχει εξαιρετική μουσική. Όλα τα τραγούδια είναι μεταφρασμένα στα ελληνικά και τα ερμηνεύει η παιδική χορωδία Rosarte της Ρόζης Μαστροσάββα, μια σπουδαία παιδική χορωδία.
Ποτέ δεν μπόρεσα να αποφασίσω αν το “Elephant” ή το “Get Behind Me Satan” είναι το καλύτερο –κατά τη γνώμη μου, έστω– album των White Stripes. Η εσωστρεφής μου πλευρά τείνει προς το δεύτερο την ώρα που η εξωστρεφής καταλήγει στο πρώτο. Σε κάθε περίπτωση, το “Elephant” είναι αυτό που επανακυκλοφορεί σε διπλό έγχρωμο βινύλιο καθώς συμπληρώνονται 20 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του. Όσοι τυχόν δεν το τσιμπήσατε σε πρώτο χρόνο, έχετε τώρα μια δεύτερη ευκαιρία.
Την Amanda Acevedo δεν την ήξερα. Και αν δεν την είχε μαζί του ο Mick Harvey στον επερχόμενο δίσκο του, “Phantasmagoria In Blue”, μάλλον δεν θα τη μάθαινα ποτέ. Ο δίσκος είναι γεμάτος διασκευές: από Tim Buckley, δύο τραγούδια μάλιστα, μέχρι Jackson C. Frank. Το “Milk And Honey”, που υπάρχει εδώ, το έχει πει και η παλιά αγαπημένη του συνθέτη του, η Sandy Denny.
Όλοι –ελπίζω– γνωρίζουμε τη Sandy Denny αλλά σχεδόν κανείς τη Hako Yamazaki. Ο πρώτος της δίσκος, το “Tobimasu”, κυκλοφόρησε το 1975 και είναι ένα αριστούργημα εσωστρεφούς, χαμηλόφωνης και εμπνευσμένης ψυχεδελικής folk. Το μόνο κακό είναι ότι η Hako τραγουδάει στη γλώσσα της αλλά το ξεχνάς γρήγορα καθώς απορροφάσαι στα σημαντικά στοιχεία του δίσκου. Επανακυκλοφορεί και το “Tsunawatari”, ο δεύτερος δίσκος της τραγουδοποιού από τη φινλανδική εταιρεία που φέρει το απίθανο όνομα “We Release Whatever The Fuck We Want To”.
Επανακυκλοφορούν τον Απρίλιο οι δισκάρες των Pearls Before Swine, "Balaklava” και “One Nation Underground”. Τα βγάζει η πολύ καλή Earth Recordings, που έχει κυκλοφορήσει στο παρελθόν Bert Jansch, Judy Dyble, Trees και Jackson C. Frank.
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
9°
