Ήταν ο Έλβις των διαταραγμένων. Λάγνος, λάβρος, επικίνδυνος. Ήταν ό,τι και το rock’n’roll δηλαδή, στα χρόνια πριν το emo. Ο Lux Interior γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου του 1946 και πέθανε απροσδόκητα τον Φεβρουάριο του 2009, όμως τα μνημόσυνα δεν του ταιριάζουν. Ο psychobilly λαρυγγισμός του θα αντηχεί για πάντα. Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο SOUL 33, την επαύριον του θανάτου του τραγουδιστή των Cramps.
Είμαι βουτηγμένος στο σκοτάδι του δωματίου και παρακολουθώ το «The Wrestler» του Αρονόφσκι, ακούγοντας σιροπιαστό γκλαμ μέταλ που μου τσιτώνει την τρίχα: Cinderella, Accept, Scorpions, Quiet Riot. Όταν όμως ο Μίκι Ρουρκ σκαρφαλώνει τα σχοινιά του ρινγκ για το «ram dam» που θα τον αποτελειώσει, πιάνω τον εαυτό μου να συλλογιέται άλλα τραγούδια, ενός άλλου βετεράνου entertainer εγκλωβισμένου στην παλαίστρα της δημόσιας εικόνας του, κάποιου που θα μπορούσε παρομοίως να απευθυνθεί στο κοινό του με τα λόγια: «Δεν πίστευα ότι θα ξαναβρισκόμουν εδώ. Δεν έχω και πολλά δόντια στο στόμα μου. Η ισορροπία μου δεν είναι πια αυτή που ήταν, ούτε είμαι όμορφος όσο παλιότερα».
Απόψε είναι βράδυ 4ης Φεβρουαρίου και κάπου στην Καλιφόρνια ο Lux Interior έχει αποβιώσει από ανακοπή καρδιάς. Με έναν πρόχειρο απολογισμό, ήταν ο ήρωας των εφηβικών μου χρόνων από το 1989 ώς το 1993, το αιμοσταγές λογότυπο των Cramps, γιγαντοαφίσα στο δωμάτιό μου.
Ο Lux Interior (πραγματικό όνομα Erick Lee Purkhiser, τόπος γέννησης Akron, Ohio) ανήκε ούτως ή άλλως στην ερμηνευτική σχολή του «The Wrestler». Σκαρφάλωνε, πηδούσε, κοβόταν, μπουκωνόταν μικρόφωνα, μασούσε καλώδια, χαρακωνόταν, κυλιόταν σε σπασμένα γυαλιά, πετούσε στο κενό από δέκα μέτρα ύψος και, όταν προσγειωνόταν, κράδαινε απτόητος το φαλλό του στο πλήθος. Καμώματα βγαλμένα από τη μανιέρα του Iggy, ενδεχομένως, μονάχα τραβηγμένα στα εξώτερα άκρα και την ωμότερη εκδοχή τους.
Στα είκοσι έξι χρόνια που διετέλεσε Cramp, όλη η καριέρα του Lux Interior θα μπορούσε να συνοψιστεί σαν ένα κράμα παραγνώρισης, στενοκεφαλιάς, ατυχίας και κακού timing. Φιγουράρισε στη μαρκίζα του «CBGB» από συστάσεώς του, χωρίς ποτέ οι πανκ να τον ασπαστούν σαν όμοιό τους. Εισήγαγε τις έννοιες «γκαράζ», «ροκαμπίλι» και «σερφ», δεκαετίες πριν τους White Stripes, τους Jon Spencer Blues Explosion και τους Raveonettes, δίχως να καρπωθεί ούτε το μισό της δικής τους επιτυχίας. Ευαγγελίστηκε την trashy, b-movie αισθητική που διασπάθισε ο Ταραντίνο, χωρίς αναφορά στους τίτλους τέλους.
Λέγεται πως ήταν 62 ετών, αλλά η πληροφορία ελέγχεται. Αγάπησε τα ναρκωτικά, το σεξ, το κακό γούστο, το ναρκισσισμό, την Poison Ivy και το ροκαμπίλι σαν bigger than life μυθολογία. Η μουσική του θα παραμείνει για το δισκογραφικό στερέωμα μια απομονωτική ανωμαλία, οι δωδεκάμετρες κλίμακες του «The Way I Walk» ένα διονυσιακό μήνυμα άλλου αιώνα, εκείνου που τα ζόρικα αγόρια έκρυβαν χτένα στην κωλότσεπη, αρνούνταν να ενηλικιωθούν και δε σήκωναν πολλή φιλολογία στο ροκ εν ρολ τους.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
11°
