Η συναυλία των Type O Negative στην Ελλάδα, στο Gagarin Open Air Festival τον Ιούλιο του 2007, στην Αθήνα, μέσα από φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
Από τη μέρα που κυκλοφόρησε το άλμπουμ “October Rust”, το συγκρότημα Type O Negative συνδέθηκε άρρηκτα με τον ερχομό του Οκτωβρίου και τη φθινοπωρινή μελαγχολία. Στις 14 Απριλίου του 2010 ο γιγαντόσωμος Petrus Thomas Ratajczyk, δημοφιλέστατος ηγέτης των Type O Negative ως Peter Steele, έφυγε άδικα και πρόωρα από σηψαιμία που προκλήθηκε από εκκολπωματίτιδα, κι ας γράφτηκε κατά κόρον πως έπαθε καρδιακή προσβολή. Όπως και να ’χει όμως, η άχαρη αυτή εξέλιξη είχε ως αποτέλεσμα να διαλυθούν πρόωρα οι αμερικανοί γκοθομεταλλάδες τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, μια για πάντα…
Όμως για δες εδώ φέτος. Το για πολλούς μνημειώδες “Dead Again” συμπλήρωσε μόλις εικοσιπέντε χρόνια από την επίσημη κυκλοφορία του και η Αργυρή του Επέτειος το θέλει ξανά στο προσκήνιο με μια περιορισμένης ποσότητας συλλεκτική επανέκδοση σε κάθε μέσον και μορφή: τριπλό βινύλιο, cd, κασέτα, και κοντομάνικο μπλουζάκι, για κάθε αρρωστάκι του κουϊντέτου.
Να λοιπόν μια ακόμη τέλεια αφορμή για να ταξιδέψουμε ξανά μαζί προς τα πίσω δεκαπέντε χρόνια, στη μια και μοναδική φορά που πρόλαβαν να πατήσουν τους δερμάτινους κοθόρνους τους σε χώμα Ελληνικό. Ήταν στα πλαίσια του «ανοιχτού» καλοκαιρινού φεστιβάλ του αείμνηστου Νίκου Τριανταφυλλίδη επ’ ονόματι “Gagarin Open Air Festival”.
Φωτορεπορτάζ Paradise Lost, Type O Negative, Rotting Christ – Gagarin Open Air Festival: Γήπεδο Baseball Ελληνικού, Κυριακή 8 Ιουλίου 2007
Η Αγία (ή βδελυρή, όπως το δει κανείς) Τριάδα της εν λόγω βραδιάς υπήρξε για πολλούς έως και μαγική. Μια σύναξη «γιγάντων». Με τον ήλιο ακόμη ψηλά, οι πολυαγαπημένοι μας Rotting Christ έσπειραν τον πανικό από νωρίς όπως ελάχιστοι ακόμη συμπατριώτες μας ξέρουν να κάνουν. Κι ας μην είχαν τον ήχο μαζί τους. Κι ας έπαιξαν εκ των πραγμάτων λίγη ώρα.
Όμως στις δέκα παρά τέταρτο ήταν η ώρα που περίμεναν τόσοι και τόσοι συγκάτοικοι της μεταλλικής κοινότητας. Βλέπεις ήταν το μοναδικό σχήμα του billing που δεν είχε ξαναδώσει παράσταση στη χώρα μας ως τότε. Και που να ξέραμε πως θα ήταν η πρώτη και τελευταία τους…
Με τον επιβλητικότατο Peter να φλερτάρει εξαρχής από σκηνής οτιδήποτε θηλυκό έπεφτε στο βλοσυρό του βλέμμα, το παιχνίδι είχε μονομιάς κερδηθεί από τα αποδυτήρια. Με ένα μπουκάλι κρασί διαρκώς στο χέρι που χρησίμεψε μάλιστα σε μια στιγμή και ως slide στο μαυροπράσινο μπράτσο του κρεμασμένου μπάσου του, το χειροκρότημα υπήρξε ομαδικό έως και ξέφρενο. Και όλα αυτά, κόντρα σε ένα αφύσικα «αντιεμπορικό» πρόγραμμα τραγουδιών. Πόσο μάλλον για ένα συγκρότημα που εκτίθεται για πρώτη φορά σε ένα διψασμένο κοινό σαν το δικό μας που έμεινε με το παράπονο, δικαιολογημένα.
Δες το setlist πιο κάτω και θα συμφωνήσεις πάραυτα. Πέρα από τα “Love You To Death”, “Christian Woman”, “Black No.1” και “The Profits Of Doom”, τα υπόλοιπα κομμάτια που επιλέχθηκαν θα είχαν νόημα π.χ. στο κοινό του Μπρούκλιν, ως «εναλλακτικά». Όχι σε μας εδώ. Φαντάσου δηλαδή να ακούγαμε το “My Girlfriend’s Girlfriend” τι θα είχε συμβεί από κάτω!...
Να αναφέρω πάντως πως προσωπικά καταχάρηκα τον απρόσμενο φόρο τιμής που επιφύλαξε σε μας τους παλαιότερους ο αδικοχαμένος ηγέτης της μπάντας, μέσα από ένα ξεκούδουνο medley που πάντρεψε κλασικοροκάδικους / κλασικομεταλλάδικους ύμνους όπως τo “Aqualung” (Jethro Tull), το “Dazed And Confused” (Led Zeppelin), το “Iron Man”(Black Sabbath) και δυο-τρία ακόμη που δεν θυμάμαι πια.
Ήταν έντεκα το βράδυ που τους διαδέχθηκαν οι λατρεμένοι του ελληνικού κοινού Paradise Lost. Οι οποίοι έπαιξαν ένα best-of που αποζημίωσε υπέρ το δέον όλους τους παραπάνω!
