Η τελευταία συναυλία του Ronnie James Dio στην Ελλάδα, τον Ιούλιο του 2009, λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή, μέσα από τις φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
Είναι αλήθεια. Το έχω δει και με τα μάτια τα δικά μου. Και κυριολεκτικά, και μεταφορικά. Λίγο πριν σβήσει μια για πάντα, η «φλόγα» του κεριού θεριεύει! Αυτό ακριβώς συνέβη λοιπόν και με τον αείμνηστο Ronnie James Dio την τελευταία φορά που τον απολαύσαμε επί σκηνής τη Δευτέρα 29 Ιουλίου του 2009 στον ρόλο του μπροστάρη των Black Sabbath (ποιους Heaven & Hell μωρέ και κουταμάρες;!;) που έλαμψαν ως headliners του Rocking Athens Festival: μας άφησε άναυδους!
Λένε πως η γήρανση επηρεάζει εύλογα μεταξύ άλλων και τις φωνητικές χορδές των επί του μικροφώνου ηρώων μας. Ισχύει. Λογικό και επόμενο. Αναμενόμενο. Για αυτό και (οι περισσότεροι εξ ημών των ιδίων) έχουμε δεχθεί με κατανόηση την αισθητή φθορά που από σκηνής έχουμε βιώσει από ακρογωνιαίους ερμηνευτές του σκληρού ήχου όπως ο ανεπανάληπτος Ian Gillan, ο λατρεμένος David Coverdale, ο μοναδικός Brian Johnson, μα ακόμη ακόμη και οι δυο που αντιστέκονται σθεναρά στο φυσικό γήρας: οι Klaus Meine και Rob Halford. Ε, λοιπόν ο Ronnie κατάφερε και παρέμεινε αναλλοίωτος μέχρι τέλους, κι ας ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία από όλους τους! Και για να το πω κι αλλιώτικα, ο μοναδικός μαζί με αυτόν που στέκει ακόμη κυριολεκτικά άφθαρτος μπροστά στον αδίστακτο Χρόνο είναι ο φίλος και θαυμαστής του Glenn Hughes. Μακράν.
Πότε πέρασαν κιόλας μια ντουζίνα χρόνια από τον άδικο χαμό του Ronald Padavona, ένας Θεός το ξέρει... Το κενό που άφησε πίσω του δυσαναπλήρωτο, αφού η μουσική του κληρονομιά κρίνεται ανυπέρβλητη σε παγκόσμιο επίπεδο. Εμείς εδώ στη χώρα μας προλάβαμε να τον απολαύσουμε με βουλιμία τρεις χρονιές ως σόλο καλλιτέχνη (1993, 2003, 2005) και δυο ως ερμηνευτή των θρυλικών Black Sabbath MkII (2007, 2009) υπό το όνομα Heaven & Hell με το στανιό, ας όψεται η Sharon Osbourne…
Και ήταν λοιπόν στα Ολυμπιακά Ακίνητα του Φαλήρου που παρέα με το ιερό δίδυμο των όσιων εγχόρδων Tony Iommi και Geezer Butler και τον αχώριστο φίλο του Vinnie Appice στο βάθρο των τυμπάνων, μας χάρισε απλόχερα -όπως μόνο αυτός ήξερε- μια από τις κορυφαίες ερμηνείες του. Και αυτό παρακαλώ μόλις εννιάμιση μήνες πριν τον θάνατό του. Εν τω μέσω της πάλης του με το «θεριό» που του έτρωγε κυριολεκτικά τα σωθικά!...
Μιλάμε για τον Απόλυτο Μαχητή.
Με αφορμή την επικείμενη πρεμιέρα του πολυαναμενόμενου βιογραφικού ντοκιμαντέρ “DIO: Dreamers Never Die”, ας θυμηθούμε παρέα κείνη τη βραδιά όπου η Φλόγα του αξεπέραστου Ronnie σήκωσε ανάστημα γενναίο, λίγο πριν σβήσει, με εικόνες πλέον ιστορικές.
Οι Αθηναίοι Mencea θα έχουν να το θυμούνται μια ζωή πως άνοιξαν μια τέτοια βραδιά! Βλέπεις οι Γάλλοι Gojira ήταν ήδη στα πάνω τους στο χώρο της εξτρεμιστικής metal ως εντυπωσιακά ανερχόμενοι, παραμένοντας… «διαφορετικοί». Ακολούθησαν οι ισοπεδωτικοί Testament, η dream team των Chuck Billy, Eric Peterson, Gregg Christian, Alex Skolnick και Paul Bostaph. Χάος απύθμενο. Όσο για τους αγαπημένους του ελληνικού κοινού Blind Guardian, ο Hansi Kursh ανταπέδωσε για άλλη μια φορά την αμέριστη αγάπη που αυτός και η γερμανική αρμάδα του εισπράττει από μέρους μας ανελλιπώς. Όμως ετούτη τη φορά το πράγμα με ήθελε έως και οργισμένο, αφού με το που ολοκληρώθηκε το ωριαίο πρόγραμμα του κουιντέτου, ένα μεγάλο μέρος των θεατών στράφηκε προς την έξοδο επιλέγοντας να αποχωρήσει πρόωρα! Πριν τους Διδασκάλους όλων, ήτοι και σύσσωμων των Blind Guardian! Αλήθεια τώρα; Στάθηκα στην πύλη αποσβολωμένος. Αν το μπορούσα, θα άπλωνα τα χέρια να τους εμποδίσω. Να τους ΞΥΠΝΗΣΩ. Είχα πάθει σοκ. Μα το ξεπέρασα με συνοπτικές διαδικασίες αφού εγώ θα ήμουν εκεί που έπρεπε, κάτω από τη θεόρατη σκιά τους, στα photo pits!
Με το άλμπουμ “The Devil You Know” δισκογραφικά ολόφρεσκο στα χέρια τους ήταν αναμενόμενο να συμπεριληφθούν στο πρόγραμμα και κάποια τραγούδια του, αφαιρώντας αντιστοίχως δυο ύμνους του “Mob Rules” που είχαν συμπεριλάβει το 2007 στη Μαλακάσα. Με ήχο ισοπεδωτικό, ο γεννήτορας της μουσικής που αγαπάμε, o Tony Iommi μοίρασε ανατριχίλες με κείνες τις ριφάρες του, παλαιότερες και φρέσκιες όπως το “Follow the Tears”. Άλλωστε το… αλεξίσφαιρο ρυθμικό υπόβαθρο των Geezer Butler και Vinny Appice δεν άφηνε περιθώρια για κάτι λιγότερο!
Όσο για τον εδώ τιμώμενο, τον θεόρατο κοντοπίθαρο της καρδιάς μας, οι ερμηνείες του σε ανθεμικά τραγούδια όπως τα “Heaven And Hell” και “Die Young” υπήρξαν καλύτερες και από αντίστοιχες ζωντανά ηχογραφημένες, όπως το λέω, μα το Θεό. Μα τον Dio. Και ήταν έτσι λοιπόν που μας αποχαιρέτησε μια για πάντα, ως άλλος ένας Muhammad Ali, ένας Michael Jordan της μεταλλικής κοινότητας.
16°
