Κωνσταντίνα Πανταζή, τι αλλιώτικο φέρνει η Dinara Records στο κομμάτι «ανεξάρτητη ελληνική δισκογραφική»;

Το πρώτο μας ραντεβού με τη μουσική της Dinara Records έγινε το 2019 μέσα από το «Territorial Pissings», ένα βινυλιακό ανθολόγιο του ανεξάρτητου ήχου της Θεσσαλονίκης, το οποίο μίλησε επί ίσοις όροις με τη διεθνή electronica και συμπύκνωσε στα αυλάκια του την ένταση και τον δημιουργικό πυρετό που κυλάει στο αίμα της πόλης.

Ένας πραγματικά βαρβάτος δίσκος που καταναλώθηκε άπληστα από το κοινό του τοπικού underground, η συλλογή αυτή εκδήλωσε τις επιθυμίες της δημιουργού της για μια δισκογραφική εταιρία η οποία θα μπορούσε οργώνει τους δρόμους και τα στούντιο της συμπρωτεύουσας προκειμένου να επικοινωνήσει το πλούσιο μουσικό χαρμάνι της παραέξω. Έκτοτε, η Dinara Records αποτυπώνει σε αναλογικά φορμά και ψηφιακές πλατφόρμες τις ωραιότερες ιστορίες που έχει να αφηγηθεί το θεσσαλονικοχώρι, οργανώνει συναυλίες και φεστιβάλ, έχει παρουσία στα φυσικά και digital δισκοπωλεία της Ελλάδας και του κόσμου, κεντρίζει ολοένα και συχνότερα το ενδιαφέρον των μουσικών ΜΜΕ.

Το «Territorial Pissings» διαδέχτηκε η κασέτα «From the Caves of Tomorrow» των Bone Rave, ενώ ακολούθησαν τα ντεμπούτα LP των Slots, των Tuflon, των Chasing Bone και των Bora Barx. Μια πανδημία και αμέτρητες αναβολές από τα εργοστάσια κοπής βινυλίου αργότερα, η Dinara Records προεκτείνει τους ορίζοντές της με δύο ακόμη σημαντικές κυκλοφορίες: Το πρώτο άλμπουμ των Monofo, καθώς και μια νέα συλλογή, αυτή τη φορά προσανατολισμένη στο πιο ενδιαφέρον μουσικό αμάλγαμα που προέκυψε την τελευταία περίοδο στη Θεσσαλονίκη, από σχήματα του ηλεκτρονικού και κιθαριστικού ήχου. Με αφορμή τις κυκλοφορίες αυτές, μιλήσαμε με την Κωνσταντίνα Πανταζή για δίσκους, μπάντες, ηχογραφήσεις και συναφή θέματα που συναρπάζουν εμάς τους μουσικοληπτικούς τύπους.

Ποια είναι η Dinara Records;
Η Dinara Records είναι μια μικρή ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία με έδρα τη Θεσσαλονίκη, ένα ανεξάρτητο label δηλαδή, με σκοπό να αναδείξει και να προωθήσει τη μουσική σκηνή της πόλης.

Πριν τη σύσταση του label, είχες ήδη ενεργό ρόλο στην τοπική σκηνή, ως μέλος συγκροτήματος, αλλά και ως ραδιοφωνική παραγωγός. Ήταν φυσικό επακόλουθο η δημιουργία μιας εταιρίας; Ή μήπως διέκρινες κάποιο κενό το οποίο θεώρησες απαραίτητο να καλυφθεί;
Αρχικά, πριν ακόμη συμβούν όλα αυτά, υπήρξα μέλος της ομάδας κρουστών «Κρούση» υπό την καθοδήγηση του Νίκου Τουρμπή. Εκεί ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά με τη live σκηνή της πόλης, καθώς πέρα από τις αμέτρητες συμμετοχές σε εμφανίσεις που κάναμε τότε, ο χώρος διοργάνωνε συχνά party-jam sessions, στα οποία μαζεύονταν μουσικοί και έπαιζαν. Αυτά τα πάρτι ήταν πραγματικά κάτι πολύ ιδιαίτερο και με έφεραν σε επαφή με διάφορους μουσικούς και ηχολήπτες μέσα στα χρόνια.

Αργότερα ήμουν μέλος, την τελευταία χρονιά λειτουργίας (έως τότε καθημερινός θαμώνας) του live stage-bar Υπόγειο, ένα ιστορικό μέρος της πόλης, που δυστυχώς διήρκησε μόνο για 4 χρόνια και έκλεισε ενώ είχε ακόμα πολλά να προσφέρει. Από εκεί πέρασαν αμέτρητα σχήματα και μπάντες, από όλο τον κόσμο, καθώς καθημερινά φιλοξενούσε κάποιο live. Νομίζω είναι περιττό να αναφέρω ονόματα, αφού σχεδόν όλες οι ενεργές μπάντες εκείνη την περίοδο πέρασαν από εκεί. Αυτό ήταν ένα τεράστιο κεφάλαιο για εμένα, εφόσον εκεί παγιώθηκαν κάποιες σχέσεις μου με ανθρώπους του χώρου. Όταν έκλεισε, συζητούσαμε για καιρό με κάποια από τα παιδιά του Υπογείου, αλλά και με άλλους, σχετικά με την ανάγκη ύπαρξης ενός τέτοιου χώρου, όπως και άλλες εναλλακτικές ενέργειες που έλειπαν από την πόλη. Άλλαξα πολλούς συνεργάτες, ψάξαμε χώρους, όμως τελικά οι προσπάθειες δεν ευδοκίμησαν. Οπότε, με το κλείσιμο του Υπογείου υπήρχε –και ακόμα υπάρχει πιστεύω– μια νοσταλγία και μια μελαγχολία γύρω από το κενό που άφησε μουσικά στην πόλη. Με τη δημιουργία της δισκογραφικής, ένιωσα ότι κάνω ένα βήμα ώστε να ενώσω τις μπάντες γύρω από ένα label, γιατί σίγουρα όταν είμαστε ενωμένοι, ακουγόμαστε πάντα περισσότερο.

Στη Θεσσαλονίκη των δύσκολων συνθηκών και των μικρών μπάτζετ, οπωσδήποτε θα έμοιαζε για πολλούς σαν ουτοπική σκέψη η δημιουργία μιας εταιρίας. Τι σε έκανε να αναλάβεις το ρίσκο;
Ένα διάστημα έτυχε να φιλοξενώ στο σπίτι μου την Αμερικανίδα εικαστικό καλλιτέχνη, χορεύτρια και χορογράφο Julie Tolentino μέσω της επίσης συναδέλφου της, Μαρίας Σιδέρη, η οποία είναι και η φωνή των Bora Barx. Ήρθαν τότε στο Πικάπ που έκανα ραδιοφωνική εκπομπή, παίζοντας αποκλειστικά τη μουσική σκηνή της πόλης. Η Julie με ρώτησε για δύο κομμάτια που της άρεσαν και πού θα μπορούσε  να τα βρει, αλλά της απάντησα πουθενά. Αυτά τα κομμάτια είτε ήταν ακυκλοφόρητα, είτε προσωπικά πρότζεκτ φίλων. Και τότε ήταν που μου είπε: «Γιατί δεν τους βγάζεις εσύ δίσκο;».

Έτσι προέκυψε λοιπόν η πρώτη συλλογή. Μάζεψα τέσσερα άτομα των οποίων τη δουλειά εκτιμώ πολύ και τους ζήτησα από δύο κομμάτια, που με χαρά δέχτηκαν να μου παραχωρήσουν. Τη στιγμή εκείνη δε σκόπευα να το πάρω σοβαρά, μου αρκούσε η διαδικασία και η προοπτική να υπάρξουν τα κομμάτια αυτά σε μορφή βινυλίου. Αργότερα, ο Αποστόλης των SLOTS μου έστειλε το άλμπουμ τους. Εκεί δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά, γιατί άκουσα κάτι καινούριο και διαφορετικό που μου άρεσε πολύ. Αποφάσισα να πάρω το ρίσκο, να επενδύσω και όσο αντέξω. Κι αν δεν αντέξω, θα είμαι ικανοποιημένη που θα έχω αφήσει κάτι μέσα από αυτή την προσπάθεια και φυσικά γεμάτη από τις ευκαιρίες που κατάφερα να δώσω σε αυτές τις μπάντες. Άλλωστε, όπως μου είπε κάποτε κάποιος, «υπάρχει τρόπος να γίνεις εκατομμυριούχος κάνοντας δισκογραφική εταιρία! Να είσαι δισεκατομμυριούχος!».

Υπάρχει όντως κάτι αλλιώτικο στη Θεσσαλονίκη σαν μουσική σκηνή σε σχέση με τις άλλες πόλεις; Εάν ναι, πού το αποδίδεις;
Πιστεύω πως υπάρχει. Και δεν είναι ένας ο λόγος, είναι πολλοί. Επειδή η Θεσσαλονίκη δεν είναι πρωτεύουσα, ώστε να επηρεάζεται άμεσα από οτιδήποτε καινούριο, κρατάει κάτι δικό της, μία ταυτότητα. Αυτό αποτυπώνεται και στη μουσική. Δεν ακολουθεί δηλαδή την τάση στη μουσική, δοκιμάζει τον τρόπο, με τη δική της αισθητική, μακριά από φόρμες. Επίσης, πολύ σημαντικό θεωρώ το γεγονός ότι, επειδή η Θεσσαλονίκη είναι μικρή πόλη σε σχέση με την Αθήνα, οι μουσικοί γνωρίζονται μεταξύ τους, παίζουν μαζί συχνά, βρίσκονται σε κοινά μέρη, πειραματίζονται. Αυτό το θεωρώ σπουδαίο και πολύ σημαντικό στη διαμόρφωση του ήχου και της μουσικής. Για την Αθήνα έχω ακούσει ελάχιστα να γίνεται αυτό, υπάρχουν οι αποστάσεις, ο ανταγωνισμός. Εδώ ανταγωνισμός δεν υφίσταται.

Όσο για την υπόλοιπη Ελλάδα, είναι απλά άδικο. Σίγουρα υπάρχουν αξιόλογες μπάντες, όμως λείπουν και πάλι οι παραπάνω προϋποθέσεις, τα ερεθίσματα που θα σου προσφέρει μία πόλη, η ποικιλία. Φυσικά θα υπάρξουν εξαιρέσεις αλλά θα είναι λίγες. Επιπλέον η Θεσσαλονίκη είναι μία πολυπολιτισμική πόλη και κοιτώντας την ιστορία της, (Σλάβοι, Βούλγαροι, Εβραίοι κ.ά.), θεωρώ πως από τις επιρροές και μόνο είμαστε ίσως πιο ευαίσθητοι, ευαισθητοποιημένοι και εκφραστικοί, οπότε αυτό αποτυπώνεται και μουσικά (βλέπε ΛΕΞ, Αγγελάκα). Δεν αναφέρομαι μόνο στον στίχο, ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με τη μελωδία.  

Είναι κοινότητα η Θεσσαλονίκη στο δημιουργικό της σκέλος; Ή μήπως απλά έχουν μαζευτεί πολλά πρόσωπα με κοινά ενδιαφέροντα στον ίδιο τόπο;
Προσωπικά πιστεύω πως είναι κοινότητα. Όπως είπα και προηγουμένως, δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Όλοι θα βοηθήσουν σε περίπτωση ανάγκης, θα μοιραστούν επί ίσοις όροις την αμοιβή τους, θα προτείνουν κάποια άλλη μπάντα αν χρειαστεί, θα αλληλοϋποστηριχτούμε. Θεωρώ ότι αυτό εκτιμάται και το έχω νιώσει προσωπικά. Έχω τριγύρω μου εξαιρετικούς συνεργάτες, για εμένα τους καλύτερους και αυτό δεν είναι τυχαίο. Δεν είναι τυχαίο να συνεργάζομαι με τον Τίτο Καργιωτάκη, τον καλύτερο ίσως ηχολήπτη στην Ελλάδα. Από την ομάδα Avoid Productions, υπεύθυνοι για το οπτικό αποτέλεσμα στα βίντεο live sessions στο κανάλι μου στο ΥouΤube, έως τον φωτιστή Lopez (Νίκος Κεχαγιάς), που περιοδεύει στις μεγαλύτερες συναυλίες. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη τη δουλειά που θα τους αναθέσω, το κάνουν κυρίως για να με βοηθήσουν και επειδή αναγνωρίζουν ταυτόχρονα τη δική μου προσπάθεια να βοηθήσω τη μουσική της Θεσσαλονίκης. Με λίγα λόγια, γουστάρουν και το κάνουν. Αν δεν θεωρείται αυτό κοινότητα, τότε τι είναι;

Πόσα demo δέχεται η Dinara Records; Είναι περισσότερα από όσα περίμενες; Τα ακούς όλα; Απαντάς σε όλους;
Κατά διαστήμα έχουν επικοινωνήσει μπάντες και μουσικοί. Δεν είναι πολλοί αλλά για τη δυναμική της εταιρίας θα έλεγα πως είναι. Ακούω ό,τι μου αποστέλλεται, δεν θα απορρίψω κάτι χωρίς να το έχω ακούσει. Όμως για να είμαι ειλικρινής, δεν απαντάω σε όλους. Γιατί κάποιοι δεν στέλνουν τη μουσική τους, υστερούν στον τρόπο επικοινωνίας, γίνονται απαιτητικοί, ίσως και αγενείς. Φυσικά αναφέρομαι στην πρώτη προσέγγιση - γνωριμία. Κάποιοι προσπαθούν να με προσεγγίσουν έξω, κάτι που δεν με βρίσκει σύμφωνη επειδή όταν βρίσκομαι σε ένα μπαρ, είτε θα δουλεύω είτε θα είμαι εκεί για διασκέδαση και όχι για να μιλήσω για δουλειά. Υπάρχουν πολλές και διαφορετικές προσωπικότητες.

Αντίθετα, υπάρχουν και άτομα με πολλή ευγένεια και ειλικρίνεια. Για παράδειγμα έχει τύχει να μου στείλει υλικό κάποιος από το εξωτερικό απλά για να του πω τη γνώμη μου και κάθισα και έγραψα αναλυτικά τις παρατηρήσεις μου για κάθε κομμάτι. Νομίζω εκτίμησε τον χρόνο που αφιέρωσα και εγώ ένιωσα τιμή που ζήτησε την άποψή μου για τη μουσική του.

Έχει λόγους να είναι απελπισμένος ο ιδιοκτήτης μιας δισκογραφικής εταιρίας εξαιτίας της τροπής που έδωσε στα πράγματα η πανδημία; Πολλές δουλειές έχουν πάει πίσω… Συναυλίες ελάχιστες, έσοδα λίγα, αποκαρδιωτικά deadline από τα εργοστάσια βινυλίου. Πώς αντιπαρέρχεσαι τόσα εμπόδια; 
Προσωπικά, η αρχή της πανδημίας μπορώ να πω πως με βοήθησε στο ξεκίνημά μου. Επειδή ο πρώτος επίσημος δίσκος, εκείνος των SLOTS κυκλοφόρησε στις αρχές της πρώτης καραντίνας, ο κόσμος είχε χρόνο να τον ακούσει. Για άλλες εταιρείες σίγουρα ήταν ένας μεγάλος ανασταλτικός παράγοντας, όμως εγώ το βλέπω διαφορετικά. Ο κόσμος ήταν κλεισμένος στο σπίτι  οπότε ακόμα και από βαρεμάρα άκουγε περισσότερη μουσική, ψαχνόταν, είχε άπλετο χρόνο να ασχοληθεί με κάτι, να μάθει κάτι -εδώ η μισή Ελλάδα έμαθε να φτιάχνει ψωμί! Επίσης, είχε λεφτά, μια που τα έξοδα ήταν λιγότερα. Σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι έβγαλε λεφτά μέσα στην καραντίνα, αλλά τα έξοδα ψυχαγωγίας ήταν λιγότερα (δεν μπορούσαν να βγουν σε μπαρ, να πάνε θέατρο ή κινηματογράφο, εστιατόριο), οπότε αγόραζαν για παράδειγμα έναν καινούριο δίσκο.

Επομένως είχα τον χρόνο να οργανωθώ, να σκεφτώ τις επόμενες κινήσεις μου δίχως άγχος ή πίεση, αφού δεν είχα και πολλές επιλογές. Στην πορεία, αυτό το άνοιξε-κλείσε με την εστίαση ήταν εκνευριστικό, σίγουρα μη αποδοτικό και ανούσιο. Εκεί ναι, υπήρξε πρόβήμα. Ακόμα και η φοβία του κόσμου, ήταν δικαιολογημένη, επειδή κάθε εβδομάδα ανακοίνωναν και κάτι άλλο, οπότε δεν υπήρχε προσέλευση στα lives. Εννοείται πως δεν έφταιγε ο φόβος του κόσμου μόνο, όλα τα μέτρα, με τον τρόπο που πάρθηκαν και τα ανακοίνωναν, ήταν καταστροφικά για όλους. Δεν υπήρχε κανένα απολύτως σχέδιο, απρόοπτα έκλειναν και άνοιγαν την εστίαση, οι «καθήμενοι», τα ωράρια που άλλαζαν συνεχώς, ο αποκλεισμός του κόσμου λόγω πιστοποιητικών, δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Έτσι τίποτα δεν λειτουργούσε σωστά, διότι δεν μπορούσες με σιγουριά να προγραμματίσεις κάτι, αυτό θα μπορούσε να ακυρωθεί ή να μεταφερθεί ανά πάσα στιγμή, και μετά άντε πάλι από την αρχή...

Οι καθυστερήσεις των εργοστασίων από την άλλη, είναι μία νέα κρίση που πρέπει να αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία. Θεωρώ ότι θα λυθεί σύντομα, αν δεν έχει ξεκινήσει ήδη να λύνεται σιγά σιγά. Πολλά εργοστάσια επεκτείνονται, ανοίγουν μονάδες παραγωγής βινυλίων με μικρότερη δυνατότητα παραγωγής, όμως έτσι αυξάνεται και ο ανταγωνισμός, προς το παρόν πιστεύω πως επικρατεί μία σύγχυση σε αυτό το κομμάτι. Από την άλλη, αυτό είναι καλό γιατί υποδεικνύει τη ζήτηση του βινυλίου. Βέβαια, για αυτό το φαινόμενο δεν ευθύνεται μόνο η πανδημία, αλλά και η απότομη αύξηση στη ζήτηση παραγωγής του βινυλίου, την αύξηση των κοντέινερ εκτός Ευρώπης, η έξοδος του Ηνωμένου Βασιλείου από το ευρώ και όλα αυτά εν μέσω πανδημίας. Συνεχίζω λοιπόν να σκέφτομαι όπως στην αρχή, ή τουλάχιστον προσπαθώ, χωρίς άγχος ελπίζοντας ότι όλα θα γίνουν όταν έρθει η ώρα τους.

Τι σε χαροποιεί περισσότερο σε μια καινούργια κυκλοφορία της Dinara Records;
Τα πάντα! Φυσικά το feedback του κόσμου. Όμως αυτό που με χαροποιεί ιδιαίτερα, είναι η συνεργασία. Με τις περισσότερες μπάντες, συζητάμε για τον δίσκο (το μουσικό κομμάτι τους ανήκει αποκλειστικά, εκεί δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξω ποτέ κάτι), βρισκόμαστε για τα γραφιστικά, επιλέγουμε τι μας αρέσει, τι όχι. Όλη η διαδικασία φέρνει έναν ενθουσιασμό, με την πρώτη κορύφωση όταν έρχεται το test pressing. Εκεί, μαζευόμαστε να το ακούσουμε σε κάποιο σπίτι, τριγυρνάω μετά σε διάφορα στέκια-μαγαζιά που παίζω, ώστε να το ακούσουμε από διαφορετικά ηχοσυστήματα. Και αργότερα η δεύτερη κορύφωση, η παραλαβή της παραγγελίας, όταν ξεκινάνε να μπαίνουν μπρος τα πλάνα. Παρουσιάσεις του δίσκου, συναυλίες... Αυτά τα κομμάτια με χαροποιούν, όμως αυτό δεν τελειώνει ποτέ γιατί μπορεί, για παράδειγμα, μετά από καιρό να στείλω τον δίσκο σε άλλη πόλη, να γνωρίσουν το label, να μου πουν τη γνώμη τους και να προκύψει μία νέα συνεργασία.

Και ποια θεωρείς τη μεγαλύτερη επιτυχία της ετικέτας μέχρι σήμερα;
Σε αυτό δεν μπορώ να απαντήσω και εξηγώ: Υπάρχουν δίσκοι που έχουν πουλήσει περισσότερο, αλλά βρίσκονται πιο πολύ καιρό σε κυκλοφορία, άλλοι που πουλάνε περισσότερο στη Θεσσαλονίκη, άλλοι που έχουν πανελλήνια εμβέλεια και άλλοι που έχουν περισσότερη ζήτηση στο εξωτερικό. Ποιο από αυτά θεωρείται επιτυχία λοιπόν; Επίσης υπάρχουν δίσκοι που μετά την κυκλοφορία, η μπάντα διαλύεται και αυτό συμβάλει σημαντικά στο να μείνει ο δίσκος στάσιμος, ακόμα κι αν η μπάντα θα είχε προοπτικής επιτυχίας. Γενικά πάντως, όταν βγαίνει ένας δίσκος φαίνεται από τους πρώτους μήνες αν θα πάει καλά. Επίσης, άλλοι πουλάνε περισσότερο διαδικτυακά οπότε είναι κάπως δύσκολο να κατατάξεις στατιστικά ποιος έχει τη μεγαλύτερη επιτυχία.

Μίλησέ μας για τα προσεχή άλμπουμ που θα κυκλοφορήσουν από τη Dinara: Γιατί οι Monofo; Kαι γιατί μια νέα συλλογή;
Οι Monofo θα κυκλοφορήσουν πολύ σύντομα, γύρω στο δίμηνο θέλω να πιστεύω. Η μπάντα αποτελείται από άτομα των οποίων την αισθητική εμπιστεύομαι πλήρως. Επίσης είναι εύκολοι στη συνεννόηση και για να μην παρεξηγηθώ, εννοώ πως μετά την πρόταση που τους έκανα για να βγει ο δίσκος, από εκεί και πέρα δεν χρειάστηκε να πούμε τίποτα παραπάνω. Τους θεωρώ φίλους.

Όσο για τη νέα συλλογή, μέχρι στιγμής έχω κυκλοφορήσει άλμπουμ με φίλους - μουσικούς ή τουλάχιστον καλούς γνωστούς. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας του όρου «κοινότητα» που προαναφέραμε. Με βοηθάνε και τους βοηθάω. Η συλλογή ωστόσο, με το όνομα «Μember», ήρθε ως έμπνευση ενώ σκεφτόμουν σε πόσες μπάντες θα ήθελα να βγάλω έναν δίσκο, όμως δεν έχω αυτή τη δυνατότητα, ήταν πάρα πολλές. Αποφάσισα λοιπόν να τις συγκεντρώσω σε μία συλλογή  η οποία θα αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό που κάνω. Να υπάρχει η δυνατότητα να είναι συγκεντρωμένα σε έναν δίσκο οκτώ μουσικά σχήματα από τη Θεσσαλονίκη, μία πολύ προσεγμένη συλλογή, υπό τη γραφιστική επιμέλεια και τον σχεδιασμό του gazoza.

Όσοι σε ξέρουν, γνωρίζουν ότι η Dinara Records είναι πλήρης απασχόληση για την Κωνσταντίνα Πανταζή. Γίνεται μήπως ενίοτε εξαντλητικό όλο αυτό; Θα ήθελες να προσλάβεις βοήθεια, εάν κάποτε τα οικονομικά της εταιρίας το επέτρεπαν;
Είναι εξαντλητικό όσο το αφήνεις εσύ να γίνεται. Θέλω να πω, πως δεν ασχολούμαι τόσο ώστε να μου αποφέρει ακόμα κέρδη. Περιμένω να δω τις προοπτικές και τις ευκαιρίες χωρίς να βιαστώ, με αργά και σταθερά βήματα. Αν απασχολούμουν εντατικά, τότε ναι θα ήταν εξαντλητικό για ένα άτομο. Υπάρχουν για παράδειγμα μήνες στους οποίους υπάρχει παραλαβή παραγγελίας, οπότε γίνεται χαμός με κουβαλήματα και τα τοιαύτα. Οι γύρω σου θεωρούν πως είσαι πάντα χαλαρός και επειδή εσύ ορίζεις το ωράριο σου, δεν κουράζεσαι ή δεν κάνεις κάτι σοβαρό. Το να τα κάνεις όμως όλα, από τη συνεννόηση, την πληρωμή, την παραγγελία, την ενασχόληση στα ψηφιακά μέσα, τα social media, τη διανομή, τις αποστολές... δεν ακούγεται κουραστικό; Είναι δύσκολο για ένα άτομο, οπότε εννοείται πως θα ήθελα να γίνει αυτό το βήμα και να έχω ανθρώπους να με βοηθούν, γιατί έτσι όλα θα είναι πιο αποτελεσματικά.

Ψηφιακές πλατφόρμες vs φυσικών πωλήσεων: Ποιο κομμάτι της δουλειάς προτιμάς; Και ποιο είναι αποδοτικότερο, στα όποια break even έσοδα της εταιρίας;
Προτιμώ τις φυσικές πωλήσεις, γιατί αυτή είναι και η φιλοσοφία της εταιρείας. Αν αποσκοπούσα στις ψηφιακές πλατφόρμες δεν θα κυκλοφορούσα βινύλια. Για εμένα είναι πιο ευχάριστο, πιο ρομαντικό να έχεις τη μουσική σε φυσική μορφή, γιατί τότε ξέρεις πως με αυτό το αντικείμενο θα ακούσεις αυτή τη μουσική και τίποτα άλλο. Είναι ένα μέσο για να ακούσεις τον ήχο που έγραψε ένα συγκρότημα και άφησε το «αποτύπωμά» του. Γιατί η χάραξη του βινυλίου είναι σαν τα δαχτυλικά αποτυπώματα της κάθε μπάντας.

Από το γραφιστικό κομμάτι μέχρι και τη διαδικασία να το βάλεις να παίξει, οι δίσκοι προϋποθέτουν μια ιεροτελεστία. Το βινύλιο το σκαλίζεις όπως ένα βιβλίο, πολλές φορές ακούγοντάς το διαβάζεις τις πληροφορίες, αφοσιώνεσαι στο εξώφυλλο, το εσωτερικό, το artwork. Βάζεις τον δίσκο να παίζει και ξέρεις ότι θα τον ακούσεις ολόκληρο, δεν υπάρχει το skip. Αν θες να προσπεράσεις κάτι, τότε θα πρέπει αν σηκωθείς από τη θέση σου. Είναι κάτι ολοκληρωμένο που συμβαίνει. Στις ψηφιακές πλατφόρμες δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Πιστεύω ότι κερδίζουν πιο πολλά σήμερα γιατί είναι ο σύγχρονος τρόπος διανομής και μετάδοσης της μουσικής, άμεσος και γρήγορος. Εκεί παίζει και η διαφήμιση, κάτι που σου προτείνεται, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Δεν το υποτιμώ, αν το χειρίζεσαι σωστά μπορείς να βγάλεις σαφώς περισσότερα. Όμως δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει να κερδίσω τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Βλέπουμε για παράδειγμα τράπερς που είναι τόσο δημοφιλείς, ώστε να βγάζουν αρκετά χρήματα από ό,τι φαίνεται, όμως δεν είδαμε να ενδιαφέρεται κανείς να βγάλει τη μουσική του σε βινύλιο. Είναι απλά διαφορετικός τρόπος προσέγγισης της μουσικής, απευθυνόμαστε σε τελείως διαφορετικό κοινό, και δεν εννοώ ηλικιακό. 

Θα έβγαζες ποτέ σου έναν δίσκο έστω και αν γνώριζες ότι προορίζεται να πατώσει; Απλά και μόνο γιατί τον πιστεύεις η ίδια; Ή αντίθετα σε ενδιαφέρει οι κυκλοφορίες σου να ανταποκρίνονται στις προτιμήσεις του κοινού;
Νομίζω πως όλοι οι δίσκοι που έχω βγάλει είναι αποκλειστικά επειδή τους πιστεύω. Με ενδιαφέρει οι κυκλοφορίες να ανταποκρίνονται στις προτιμήσεις του κοινού, νιώθω δικαιωμένη. Όταν θα διαλέξω μία μπάντα, είναι αποκλειστικά επειδή νιώθω μία βεβαιότητα ότι η μουσική τους είναι καλή. Θεωρώ εκείνη τη στιγμή πως αυτό το υλικό πρέπει να το ακούσει και να το μάθει περισσότερος κόσμος, να μείνει. Αισθάνομαι ότι χάνουν μία ευκαιρία, πως τους συμβαίνει κάτι άδικο (ίσως είμαι υπερβολική, αλλά το νιώθω). Δεν πιστεύω πως κάποιος δίσκος θα γίνει ανάρπαστος, γιατί ακριβώς μιλάμε για μία πολύ μικρής εμβέλειας μπάντα και εταιρεία. Όμως αυτό δεν με κάνει να πιστεύω πως δεν είναι οι μπάντες άξιες για κάτι τέτοιο. Αν δεις αυτές τις μπάντες live, είναι πολύ δυνατές. Και οι κυκλοφορίες μου καλύπτουν πολλά γούστα! Υπάρχει ποικιλία, δεν οριοθετούμαι σε ένα είδος.

Αν μπορούσες να κυκλοφορήσεις τρία άλμπουμ στην ετικέτα της Dinara, από όλο το φάσμα, τη μυθολογία και την ιστορία της μουσικής, ποιοι θα ήταν αυτοί;
Υπερβολικά δύσκολη ερώτηση. Κάθε μέρα αν μου κάνεις την ίδια ερώτηση, θα παίρνεις διαφορετική απάντηση! Θα ξεκινήσω όμως λέγοντας σίγουρα τους Talking Heads, για τους οποίους δεν μπορώ να αποφασίσω ανάμεσα στο «Talking Heads: 77» και το «Remain in Light». Επίσης θα πω το «Rage Against the Machine» και το «Pills ‘N’ Thrills and Bellyaches», των Happy Mondays. Και οι τρεις αυτές μπάντες, εντελώς ασύνδετες μεταξύ τους, έχουν όμως κάποια πολύ κοινά χαραστηριστικά: ένα τρομερά προσωπικό ύφος, μία ταυτότητα που αμέσως αναγνωρίζεις και έκαναν κάτι εντελώς δικό τους, το οποίο υποστήριξαν.

Είσαι αισιόδοξη για το μέλλον της Dinara; Τι άλλο ετοιμάζεις, πέρα από τις δύο επικείμενες κυκλοφορίες;
Δεν θα πω ότι είμαι αισιόδοξη, θα πω όμως πως σίγουρα δεν είμαι απαισιόδοξη. Όπως προανέφερα, δεν ξέρω πού θα φτάσει αυτό, είμαι ήδη ικανοποιημένη από ό,τι έχει συμβεί έως τώρα. Για εμένα συνέβη σχεδόν από μόνο του. Θα ήθελα να παρουσιάσουμε τις κυκλοφορίες μαζί με τις μπάντες στη Αθήνα, ίσως σε μορφή μικρού φεστιβάλ. Επίσης φέτος έχω σκοπό να επιστρέψω στα live sessions στο ΥouΤube, με περισσότερο υλικό. Φυσικά παρουσιάσεις βινυλίων που έπονται, και περισσότερες μετακινήσεις προς Αθήνα. Προσωπικά, ξεκίνησα πέρυσι και συνεχίζω να παίζω τα βινύλια μου σε μαγαζιά που αγαπάω εδώ στη Θεσσαλονίκη, συνεχίζω με ένα  ενδιαφέρον ραδιοφωνικό κόνσεπτ που είχε ανταπόκριση στο ραδιόφωνο του Pikap και είμαι υπεύθυνη για τα live σε ένα καινούριο μαγαζί το οποίο με εμπιστεύτηκε και το ευχαριστώ. Αυτά...;

Παρακολουθήστε τα νέα και τις κυκλοφορίες της Dinara Records στο Bandcamp, στο YouTube, στο Facebook και στο Instagram.