Η Patti Smith, οι trappers, οι influencers και οι γερόνεοι

Ανεβαίνεις τα σκαλιά του Ηρωδείου κι αναρωτιέσαι: μα είναι ανάγκη να βλέπω κάθε μουσικό που έρχεται στην Ελλάδα κι είναι μιας κάποιας ηλικίας με τον φόβο ότι μπορεί να το πάρει απόφαση ότι μεγάλωσε και να σταματήσει τις περιοδείες; Πώς θα είναι απόψε η Patti Smith; Μήπως κουράστηκε από το ταξίδι; Μήπως μεγάλωσε πολύ; Μήπως δεν έχει τίποτα που να ενδιαφέρεται πλέον να μας πει; Και λύνονται οι απορίες σου γιατί βλέπεις μια νέα γυναίκα 75 ετών που η φωνή της είναι όπως ήταν στα 40 και που έχει να σου πει όλες τις ιστορίες της Νέας Υόρκης που δεν ήξερες. Θα σου διαβάσει την «Υποσημείωση» στο «Ουρλιαχτό» του Allen Ginsberg, θα διασκευάσει το “One Too Many Mornings” του Bob Dylan επειδή το τραγουδούσε από μικρή, θα σου μιλήσει για τη Maria Callas, θα σου παίξει το τραγούδι που έγραψε για τα γενέθλια του Johnny Depp. Θα σε ταξιδέψει από την κλασική μουσική μέχρι την Αντικουλτούρα κι από εκεί μέχρι το Hollywood. Οι αξίες της είναι μια συνισταμένη της ειρηνιστικής οπτικής των 60s κι εκείνης της πιο μαχητικής του punk. Mέσα στην ιστορικότητα του πολιτισμού, έχουμε τη δύναμη να ονειρευόμαστε, να συμμετέχουμε στα κοινά, να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο και μέσα από την ενότητά μας μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο. Α ναι, και να «προστατεύουμε τον κόσμο από τους ανόητους».

Κάτι παλληκάρια ας πούμε, που κουβαλάνε μαζί τους μπράβους, μπας και χρειαστεί να λύσουν τίποτα διαφορές με κάποιον από τους ομοίους τους. Την ίδια στιγμή, θα μπορούν να φτάσουν μέχρι τη δημιουργία ενός συνθήματος -max- επτά (7) λέξεων, θα μπορούν να ανεβάσουν ένα ολόκληρο (!) tweet -με απειλές κατά κύριο λόγο- θα μπορούν να αποκαλέσουν αστειευόμενοι -δήθεν- την κοπέλα τους «πατσαβούρα», θα μπορούν να το παίζουν σκληροί και άγριοι. Οι αξίες τους είναι τα ναρκωτικά, τα εύκολα λεφτά που προέρχονται από την πώληση τους, τα γαμάτα αυτοκίνητα, ο μισογυνισμός -το μίσος σε κάθε έκφανσή του- και τα πιστόλια.

Αυτή εδώ η στήλη είναι αντίθετη στη δαιμονοποίηση κάθε ιδέας, κάθε συμπεριφοράς και κάθε ανθρώπου, ακόμη κι αν δείχνει αθεράπευτα ανόητος. Η trap είναι άθλια μουσική αλλά ούτε αυτή, ούτε οι trappers, είναι το πρόβλημα. Πρόβλημα και μάλιστα μεγάλο είναι κάτι ημιγερόντια -δήθεν αναλυτές- που είναι έτοιμοι να αγκαλιάσουν οποιαδήποτε παπαριά κυκλοφορεί επειδή -υποτίθεται- ότι αυτή η παπαριά προέρχεται από τους νέους. Με την ίδια έλλειψη αισθητικής και κριτηρίων που άλλα ημιγερόντια απορρίπτουν οτιδήποτε νεανικό, ετούτοι εδώ το αποδέχονται. Κι έχουν δύο λόγους: ο ένας είναι να πείθουν τον εαυτό τους ότι είναι ακόμα νέοι. Ο δεύτερος είναι γιατί θέλουν να τσιμπήσουν για τις άθλιες μιντιακές δουλίτσες τους ένα ξεροκόμματο πρόσκαιρης επιτυχίας. Μια μικρή κονόμα στη μεγάλη κονόμα που παίζεται γύρω τους. Είναι πιο ανόητοι από τον πιο ανόητο trapper και θα τους ονομάσω για οικονομία «γερόνεους». Λοιπόν, δες το αποτέλεσμα: Ο ΛΕΞ -που σ’ αρέσει ή δεν σ’ αρέσει, έχει κάτι να πει- είναι για τους γερόνεους το ίδιο με τον Snik και τον Light - τους αναφέρω επειδή βρέθηκαν πρόσφατα στην επικαιρότητα. Είναι η ίδια ακριβώς διαδικασία που έκανε τους γερόνεους να ακολουθήσουν σαν τα πρόβατα τους λεγόμενους influencers: δίπλα στους ελάχιστους σοβαρούς, τοποθέτησαν κάθε ημιμαθές παιδάκι που το μοναδικό του όνειρο είναι να φτάσει τόσο ψηλά ώστε να του δίνουν να διαφημίσει πατατάκια, κρεμούλες, τσιμπιδάκια, ρουχαλάκια, παπουτσάκια και αναψυκτικά. Οι αξίες που προκύπτουν από όλο αυτό το πανηγύρι είναι η αναζήτηση του εύκολου χρήματος προς κατανάλωση, προς διασκέδαση και μια ενοχλητική εμμονή στην εξωτερική εμφάνιση. Ένα απέραντο σκυλάδικο αισθητικής. Και δεν μιλάω για το σκυλάδικο ως τόπο διασκέδασης των πιο λούμπεν στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, αυτό το σέβομαι απεριόριστα. Μιλάω για το σκυλάδικο όπου κάτι αργυροί, κάτι χάλκινοι και κάτι ντενεκεδένιοι -κυρίως αυτοί- μετατρέπουν την πρόσκαιρη διαφυγή από τις ζόρικες μέρες που ζούμε, σε μαζική κουλτούρα κενότητας. Από ‘κει είναι που δανείζονται τους μπράβους τα τραπόπαιδα. Των ντενεκεδένιων τα προγράμματα ανοίγουν. Την αδυναμία τους να αρθρώσουν λόγο κρύβουν -αυτοί- πίσω από τα γκάνια και -οι άλλοι- πίσω την «τοποθέτηση προϊόντων».

Μα ξέρεις κάτι; Την Callas τη θυμάσαι 7 δεκαετίες. Και την Patti, 5. Εκείνος ο «μαμαααά, όχι δεν είναι μαμααααά», πού στο διάβολο χάθηκε;