Οι Sugar For The Pill κυκλοφόρησαν διαμάντι ντεμπούτο άλμπουμ

Το Wanderlust τα σπάει. Καιρό είχα να συγκινηθώ από το ντεμπούτο ελληνικής μπάντας που όχι μόνο στήνει μια κιθαριστική shoegaze αλλά παίζει και μια dream pop αξιώσεων. Αν δεν σου πουν πως κατοικούν στην Αθήνα, άνετα θα τους περνούσες για γειτονάκια των Still Corners και ανιψάκια των Ride και των Slowdive. Ειδικά οι τελευταίοι αποτελούν προφανώς την πυξίδα των Sugar For The Pill. Με όνομα που παραπέμπει ευθέως στο ομώνυμο τραγούδι των Εγγλέζων αγαπημένων, οι Αθηναίοι συγγενείς τιμούν τη ρίζα και όλη την οικογένεια. Κακά τα ψέματα, ενώ έξω το είδος δεν έπαψε ποτέ να παιανίζει, στα μέρη μας, τραπ, μέταλ, στόνερ, τέκνο, κακό rnb και παλιοροκίλα... Δεν παραπονιέμαι, γούστα είναι αυτά, άσε που πάντα ήμασταν μετρημένοι οι ταγμένοι της απέναντι όχθης.

Εν τάχει, Cocteau Twins και Cure πρώτης γενιάς εγέννησαν Slowdive και Ride, Mazzy Star άκουγαν τα τέκνα τους οι Sugar For The Pill και πάει λέγοντας. Προσοχή: Οι συγκινητικές αναφορές στο χθες δεν σημαίνει πως οι Sugar For The Pill απλώς αναπαράγουν. Κάθε άλλο! Οι γενναίοι αυτοί νέοι αναμετρώνται με το κάποτε αλλά το φαζάρουν, το πεταλάρουν και το ερμηνεύουν με όρους ολόδικούς τους που προκύπτουν από ίδιους πόρους. Και μια ακόμα διευκρίνιση: τα παραπάνω δεν αποτελούν απόπειρά μου να το παίξω John Peel. Αυτή είναι άλλη μια από τις παθογένειες των γραφιάδων, να σε ταράζουν δηλαδή στις αναφορές και τις αλτέρνατιβ εξυπναδούρες, τύπου, ναι αλλά δεν έβαλες και τους Jesus and Mary Chain ή δεν μέτρησες και τους Πιάσε το Αυγό και Κού-ρε-ψέ-το. Αιώνια του John Peel και, παιδιά, ό,τι και να γράψουμε, το ελληνικό ραδιόφωνο δεν θα παίξει τους Sugar For The Pill, και ας είναι δικά μας εντεχνόπουλα· απλώς το είδος δεν υπάρχει. Αλλά και στα μπαρ που απόμειναν να παίζουν «τέτοια», οι ελληνικές μπάντες δεν hypeάρουν σαν τις ξένες.

Vana Rose στα αγγελικά φωνητικά, Ηλίας Κωστακόπουλος και Σπύρος Μητροκώστας στις κιθάρες, Στέφανος Μανoύσης στο μπάσο και τα πλήκτρα και Κωνσταντίνος Αθανασόπουλος στα μετρονομημένα τύμπανα: το ρόστερ. Wanderlust, μαγικό ντεμπούτο. Για ακούστε μερικά τραγούδια του δίσκου τους και μετά πείτε μου γιατί θεωρώ πως αυτοί οι Sugar For The Pill γεννήθηκαν σε λάθος χώρα. Mια υπέροχη νέα μπάντα, ένα ραδιοφωνικότατο ντεμπούτο, που η εταιρεία τους μακάρι να το στείλει στο BBC 6 (θα το τσακίσουν), και μια ευχή να μπει για τα καλά η άνοιξη και να ανθίσουν τα ρόδα (και τα γούστα) όλου του κόσμου. Υπόκλιση.

Slowdive και Cocteau Twins, Lush και My Bloody Valentine (long live Kevin!), ποστ πανκ περασματάκια από Interpol και τρυφερή (κιθαριστική πάντα dream pop) από Still Corners και Beach House. Ξέχασα τους Ride, αλλά, παιδιά, είναι τόσες πολλές και συγκινητικές οι αναφορές σας, (ωχ, νομίζω πως και οι μέρες των Saint Etienne ακούγονται εδώ), που αναπόφευκτα δεν χωρούν όλοι. Συγχαρητήρια και ορίστε η πρώτη ερώτηση: Πόσο εξωγήινοι νιώθετε ή όχι, σε μια εποχή και σε μια Αθήνα όπου αυτή η μουσική αποτελεί ήχο μιας φυλής μουσικόφιλων που αποτελούν ελιτίστικη μειοψηφία;
Αρχικά σε ευχαριστούμε πολύ για τα όμορφά σου λόγια (κοκκινίσαμε» λίγο είναι η αλήθεια). Όντως, όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες που γράφεις είναι σημείο αναφοράς για εμάς, προφανώς και έχουν επηρεάσει τον ήχο μας. Ας  «έρθουμε» στο ερώτημά σου και στο αν νιώθουμε «εξωγήινοι» λόγω της μουσικής που κάνουμε. Η αλήθεια είναι πως γενικά δεν ακολουθούμε συγκεκριμένους κανόνες, ούτε τάσεις για να έχουμε περισσότερες ευκαιρίες να ακουστούμε (τώρα βέβαια να μιλάμε για τάσεις στην κιθαριστική μουσική είναι και λίγο «ανέκδοτο» για την Αθήνα και την Ελλάδα εν γένει, αλλά λέμε τώρα). Δεν είναι θέμα «ελιτισμού», απλά όντως το κοινό στο οποίο απευθύνεται αυτό που κάνουμε εμείς είναι πιο περιορισμένο σε σχέση, π.χ., με το κοινό που ακούει stoner ή ψυχεδελικό ροκ, ας πούμε. Τουλάχιστον για τη χώρα μας…Είμαστε πέντε διαφορετικοί άνθρωποι με αρκετά κοινά ακούσματα που σεβόμαστε και αγαπάμε ο ένας τον άλλον και το κυριότερο είχαμε ανάγκη να «συγκεράσουμε» τις προσωπικότητές μας και να δημιουργήσουμε μουσική. Έτσι δημιουργήθηκε το «Wanderlust». Δε νιώθουμε «εξωγήινοι», νιώθουμε όμορφα που απλά δημιουργούμε και παίζουμε μουσική που αγαπάμε, με την ελπίδα να έχει απήχηση εντός και εκτός Ελλάδας.

Πόσα χρόνια μετράει η ιστορία σας σαν μπάντα; Μπορείτε να ανακαλέσετε το ποιος γνωρίστηκε πρώτα με ποιον και μετά πώς φτάσατε να γίνετε σύνολο; Γειτονιές, στέκια, σχέσεις, κοινές αναφορές, ξέρετε, όλα αυτά που, όταν δέσουν από κοσμική συναστρία ή από πεισματική δουλειά και ταίριασμα χαρακτήρων, οδηγούν σε σχήματα σαν το δικό σας.
Eίμαστε δύο χρόνια μπάντα. Φίλοι βέβαια είμαστε όλοι πολύ περισσότερο διάστημα. Αρχικά γνωρίστηκε ο Σπύρος με τον Στέφανο στο νστρατό (όσο κλισέ και αν ακούγεται), λίγο αργότερα στην παρέα «μπήκε» η Vana, ενώ αρκετά πιο μετά γνωριστήκαμε με τον Ηλία και τον Κώστα κατά χρονολογική σειρά. Όλοι προερχόμαστε από προηγούμενες μπάντες, οπότε το 2020 ήταν το κατάλληλο timing να πορευτούμε μαζί και να κάνουμε αυτό που πραγματικά είχαμε στο μυαλό μας. Έτσι, ανάμεσα σε καραντίνες και προσωπικά ups and downs δημιουργήθηκαν οι Sugar For The Pill.
Η κοινή αναφορά και η αιτία γνωριμίας είναι η αγάπη για τη μουσική, το βασικό στοιχείο που μας έκανε να έρθουμε κοντά σε ανθρώπινο επίπεδο, να αναπτύξουμε τη φιλία μας και τον σεβασμό που έχουμε ο ένας για τον άλλο.

Αδιαπραγμάτευτα λυρικοί σε μια αναμφισβήτητα κακή εποχή και για τη μουσική και για τον άνθρωπο: τραπ, χαζοπόπ, κορωνοϊός, πόλεμος σε ζωντανή μετάδοση. Τι είναι αυτό που θέλετε να εκφράσετε και πώς συνδέεται με το παρόν, που ανάθεμα και αν ξέρει τι γυρεύει πέρα από το να σαρώσει κάθε έννοια πολιτισμού και αισθητικής...
Ο δίσκος είναι ένα ταξίδι, πρωτίστως, εσωτερικό. Θέλουμε να προτρέψουμε τον κόσμο που θα ακούσει τη δουλειά μας να μη σταματήσει να ονειρεύεται και να ταξιδεύει ακόμη και με τον νου. Ένα από τα μηνύματα αυτού του δίσκου είναι πως μέσα από τις «στάχτες» σου μπορείς να «ξαναγεννηθείς» και να επιστρέψεις πιο δυνατός. Εμείς το κάναμε αυτό, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Τη μέρα που κυκλοφόρησε το «Quicksand» κηρύχθηκε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Δεν σου κρύβουμε πως σκεφτήκαμε να προτείνουμε στις δισκογραφικές να μεταθέσουμε την ημερομηνία. Αυτόματα όμως αναλογιστήκαμε ότι η μουσική έχει δύναμη, ήταν το μόνο που μπορούσαμε να προσφέρουμε την παρούσα στιγμή και το κάναμε. Βάλαμε λίγο χρώμα σε όλο αυτό το γκρίζο που μας περιβάλλει, λίγη «ζάχαρη στο χάπι», την χρειαζόμασταν άλλωστε.

Μια μπάντα ελληνική (ή και περισσότερες) με την οποία συνδέεστε με κοινές αναζητήσεις και σχέσεις σεβασμού, συντροφικότητας και κοινού οράματος. Αποφεύγω τη λέξη «σκηνή», αλλά εσείς θα με διαψεύσετε ή όχι.
Ο όρος «σκηνή» όντως είναι λίγο αδόκιμος για την ελληνική πραγματικότητα, και δεν έχει νόημα να το αναλύσουμε εδώ τώρα. Σε αυτό το «ταξίδι» μας στη μουσική, είμαστε τυχεροί που βρήκαμε αρκετούς συνοδοιπόρους, ανθρώπους με αληθινό πάθος γι’ αυτό που κάνουμε. Για να μην αδικήσουμε κάποιον, γιατί πραγματικά είναι αρκετοί οι καλλιτέχνες που μας αρέσουν και σεβόμαστε, απλά θα κάνουμε ειδική μνεία στους label mates μας (από Make Me Happy Records και Shelflife Records). Οι Youth Valley είναι μια μπάντα που αγαπάμε, ο Joseph Powell είναι πλέον καλός μας φίλος και καλλιτέχνης με αληθινό ζήλο, κάτι που θαυμάζουμε απίστευτα! Οι Royal Arch που αποτελούνται από νέα παιδιά με αληθινό πάθος και χαιρόμαστε να επικοινωνούμε. Επίσης, οι Whimsical από τις ΗΠΑ, η μπάντα που έχουμε έρθει πιο κοντά από την Shelflife Records και υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός.

Πότε δουλεύτηκαν και ηχογραφήθηκαν τα κομμάτια του δίσκου σας;
Με το που σχηματιστήκαμε ως μπάντα (πριν 2 χρόνια δηλαδή), άρχισαν να παίρνουν σιγά σιγά μορφή σε home studio οι συνθέσεις. Στο τέλος της πρώτης καραντίνας μπήκαμε στο στούντιο (Suono Studio) και ηχογραφήσαμε-μιξάραμε το «Wanderlust» με τον Alex Bolpasis, ενώ το mastering έγινε από το Nick Townsend (CA, USA) .Όλη αυτή η διαδικασία - και λόγω της πανδημίας - κράτησε αρκετούς μήνες μέχρι την ολοκλήρωσή της. Λίγο πιο μετά ήρθαν οι προτάσεις από τα labels και υπογράψαμε με την ελληνική Make Me Happy Records και την αμερικάνικη Shelflife Records. Πραγματικά ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας τις εταιρίες μας για την εμπιστοσύνη και την υποστήριξή τους! Είναι πολύ σημαντική για εμάς!

Πέρα από τη μουσική, ειδικά το βινυλιακό φορμάτ, το packaging του ήχου σας, υπηρετείται επίσης μέσω των χρωμάτων και της τυπογραφίας. Άλλη μια αναφορά στην αισθητική της 4AD (τυχαίο το παράδειγμα) όπου μπάντες και οπτικοί καλλιτέχνες ήταν αναπόσπαστα συνδεδεμένοι. Πώς καταλήξατε σε αυτή την εικόνα;
Το μπλε και το κόκκινο συνυπάρχουν στο artwork του άλμπουμ. Το μπλε είναι το χρώμα της θάλασσας και του ουρανού, συμβολίζει το αέναο ταξίδι, την ηρεμία και την αυτοπεποίθηση. Το κόκκινο είναι το χρώμα της φωτιάς και του αίματος, είναι ένα πολύ έντονο συναισθηματικά χρώμα, οπότε συνδέεται άμεσα με την ενέργεια, τη δύναμη της ψυχής, το πάθος και την αγάπη. Δεν είναι τυχαίο ότι το εξώφυλλο του Wanderlust (σχεδιάστηκε από τον Σπύρο Καρακατσάνη και τη βραβευμένη ομάδα Typical Organization for standards & order) είναι βασισμένο στην τεχνική του χειροκίνητου animation και απεικονίζει μια τυπογραφική καρδιά, η οποία τραβώντας το outer sleeve βρίσκεται σε έναν συνεχή παλμό. Μια μεταφορά θερμότητας και ενέργειας με τη μορφή εφαρμοσμένης αναφοράς στις ζωντανές τυπολογίες του Jurriaan Schrofer. Θέλαμε να αποτυπώσουμε όλα εκείνα τα ευχάριστα συναισθήματα που σου προκαλεί η διαρκής αναζήτηση και η θέληση να γευτείς τη ζωή. Η καρδιά αυτού του άλμπουμ ξεκίνησε να χτυπά στις 18 Μαρτίου και θα χτυπά για πάντα.

Προβάρετε για κάποια λάιβ; Θα σας δω και σύντομα κάπου;
Συνεχώς προβάρουμε για να βελτιωνόμαστε, αλλά έρχονται και όμορφα πράγματα. Αρχικά θα γίνει η παρουσίαση του δίσκου μας μέσα στον Μάιο, υπάρχουν προτάσεις για live από Ελλάδα και εξωτερικό αλλά δεν είναι κάτι ανακοινώσιμο ακόμη. Το σίγουρο είναι πως θέλουμε πολύ να ξεκινήσουμε τα live, μας έχει πραγματικά λείψει.

Πού θα σας πετύχω για ποτά και μουσικές στην Αθήνα; Πού αράζετε;
Λόγω καραντίνας, εγκλεισμού και ηχογραφήσεων συνήθως μας πετύχαινες ή στο στούντιο ή σε ταράτσες με θέα, μουσική και ποτό. Προτιμάμε το κέντρο της Αθήνας γιατί σου δίνει περισσότερες επιλογές. Γενικά σε μπαρ και club που παίζουν τις μουσικές που αγαπάμε, όλο και κάποιον μπορεί να πετύχεις. Ενδεικτικά Barret, Χοροστάσιο, Death Disco, Teddy Boy κ.α

Επιστρέφω στη μουσική. Πόσες δουλειές και ποιες κάνετε προκειμένου να βιοπορίζεστε ευπρεπώς και να υπάρχετε σαν μπάντα; Πάντα για την Ελλάδα ήταν κακή κάθε εποχή για καλλιτέχνες του είδους που υπηρετείτε, υποθέτω πως η μουσική σας ακόμα δεν έφθασε να καλύπτει τις ανάγκες σας.
Αυτό είναι το «μελανό» σημείο αρκετών συγκροτημάτων στην Ελλάδα, να «αναγκάζεσαι» να κάνεις κάποια δουλειά που ίσως να μη σε εκφράζει, μόνο και μόνο για να μπορείς να βιοποριστείς και για να είσαι σε θέση να κάνεις αυτό που πραγματικά αγαπάς με μεγαλύτερη ευκολία. Αυτή η «διπλή» ζωή μας, είναι σαν να απατάς την «αιώνια ερωμένη» σου, γιατί αυτό είναι για εμάς η μουσική, ο «έρωτάς» μας, το «πάθος», η «διέξοδός» μας, η «επούλωση» των «πληγών» μας, το «ταξίδι», η δημιουργία. Είναι νωρίς ακόμη για να πούμε ότι ζούμε  μόνο από τη μουσική, αλλά διατηρούμε τον ρομαντισμό και την ελπίδα μας και δεν σταματάμε να ονειρευόμαστε. Μέχρι τότε χαιρόμαστε με τη θετική απήχηση που μέχρι τώρα απολαμβάνει το album!

Wanderlust ή και η χαρά του να περπατάς στο δάσος! Τι υπάρξεις, φιγούρες, άνθρωποι, ζώα, δένδρα και συναισθήματα κατοικούν εδώ;
Η χαρά της περιπλάνησης και της συνεχούς αναζήτης! Το δικό μας δάσος θα ήταν πολύχρωμο και οι άνθρωποι θα ήταν πλέον αισιόδοξοι. Θα καθόντουσαν γυμνοί στο γρασίδι, ατενίζοντας τον ουρανό. Τα ζώα σίγουρα θα είχαν φωνή και θα υπήρχαν απέραντα λιβάδια με μοβ αγριολούλουδα. Θα υπάρχουν δέντρα αναμνήσεων και δέντρα ευχών. Τα συναισθήματα που θα κατοικούσαν στο δάσος του Wanderlust είναι αγάπης, χαράς, αισιοδοξίας, συγκίνησης και ολοκλήρωσης. Η θλίψη θα κατοικούσε λίγο πιο κάτω, αλλά θα μας επισκεπτόταν συχνά και, επειδή εκείνη θα μας μοίραζε νότες αρκετές φορές, σίγουρα θα την κάναμε παρέα!