O μουσικός Louis Tillett κινδυνεύει να βρεθεί (ξανά) άστεγος και να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του στον δρόμο με σοβαρά κλονισμένη την υγεία του
Τον γνωρίσαμε στα τέλη των eighties, το «Trip To Ka-lu-ki Bar» –τουλάχιστον– μας συντρόφευε συχνά εκείνη την εποχή, τον είδαμε στη σκηνή στην Αθήνα πολλές φορές και τον αγαπήσαμε με τον ίδιο παράφορο τρόπο που αγαπήσαμε τον Nick Cave και τους Triffids. Το τελευταίο διάστημα η υγεία του Louis Tillett έχει κλονιστεί, και ο άνθρωπος με το καπέλο κινδυνεύει να βρεθεί (ξανά) άστεγος και να ζήσει την υπόλοιπη ζωή του στον δρόμο.
Η μυθολογία του rock σε θέλει νέο. Ενδεχομένως σε θέλει και όμορφο αλλά αυτό δεν μπορούν να το πετύχουν όλοι. Η μυθολογία του rock σε θέλει σκληρό, σε θέλει να πέφτεις με τα μούτρα στις εξαρτήσεις κι αυτές –περιέργως– να σε κάνουν κάθε μέρα πιο δυνατό. Η μυθολογία του rock σε θέλει άγριο, αυθάδη, επιθετικό, επικοινωνιακό στη σκηνή και απόμακρο στα παρασκήνια. Η μυθολογία του rock σε θέλει νέο. Συχνά, για να δουλέψει αυτή η συνθήκη είναι αναγκαίο να πεθάνεις νέος. Αλλά ούτε αυτό μπορούν να το πετύχουν όλοι.
Ο Louis Tillett ξεκίνησε να παίζει μουσική στα 20 και συνεργάστηκε με μερικά από τα πιο σημαντικά συγκροτήματα της Αυστραλίας. Ο πρώτος solo δίσκος του, το «Ego Tripping At The Gates Of Hell» ήρθε στα 28 του και ο τελευταίος στα 47 του, πίσω στο 2006. Άρα η συνθήκη της νεότητας –σχεδόν– εκπληρώθηκε. Αλλά και η συνθήκη των εξαρτήσεων εκπληρώθηκε. Μόνο που στην περίπτωση αυτή δεν ίσχυσε η ρήση «ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό». Ο Louis Tillett δεν πέθανε αρκετά νωρίς ώστε να μπει στο club των 27. Δεν μεγάλωσε τόσο όμορφα, όσο άλλοι για να συνεχίζει μέχρι σήμερα να παίζει μουσική και να τον έχουμε στο μυαλό μας ως έναν γερόλυκο του rock n’ roll. Ο Louis Tillett δεν είναι καν ιδιαίτερα μεγάλος. Είναι μόλις 62 ετών. Κι έχει ζήσει ήδη ένα αρκετά μεγάλο διάστημα ως άστεγος στον δρόμο.
Τους τελευταίους μήνες, η υγεία του χειροτέρευσε ραγδαία. Και δεν ήταν μόνο η ολοκληρωτική κατάρρευση του συκωτιού. Τα περισσότερα από τα ζωτικά όργανά του παρουσιάζουν μεγάλα προβλήματα. Η επίσημη διάγνωση μιλάει για ένα πλέγμα μιτοχονδριακών συνδρόμων μυοπάθειας, με συμπτώματα, όπως μυϊκή αδυναμία, χρόνια κούραση, δυσανεξία σε σωματική άσκηση, γαστρεντερικές διαταραχές, προβλήματα ισορροπίας, διαταραχές ύπνου, προβλήματα όρασης, ή και ακοής, πονοκέφαλους, περιφερική νευροπάθεια, δυσλειτουργία ήπατος και νεφρών. Δυστυχώς, δεν υπάρχει θεραπεία, απλώς αντιμετώπιση των επιμέρους συμπτωμάτων από μεγάλες και εξειδικευμένες ομάδες γιατρών.
Με την κατάσταση των νοσοκομείων στην Αυστραλία αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο να είναι εξαιρετικά δύσκολη λόγω covid - 19, για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στα έξοδα της θεραπείας, ο Louis άνοιξε έναν λογαριασμό διαδικτυακού εράνου από τον οποίο μάζεψε αρκετά χρήματα. Στις 13 Φεβρουαρίου, οι γιατροί ανέβασαν ένα ανακοινωθέν στη σελίδα αυτή, που λέει ότι είναι αδύνατον για εκείνον να παρευρεθεί σε συνεδρίες στο νοσοκομείο λόγω μεγάλης δυσκολίας στην αναπνοή και γενικότερης αδυναμίας. Μάλιστα, κάποια από τα φάρμακα δημιούργησαν αύξηση βάρους -πράγμα πολύ κακό για τη συγκεκριμένη ασθένεια- και κυρίως βαριά κατάθλιψη. Το μόνο που περιμένουν είναι ένα καινούργιο ραντεβού για τον ερχόμενο Οκτώβριο, κι αυτό, αν το επιτρέψει η covid - 19!
Χθες, ο ίδιος ο Louis ανέβασε στη σελίδα του στο Facebook ένα κείμενο, όπου ευχαριστεί όσους τον βοήθησαν και τον βοηθούν μέσω του διαδικτυακού εράνου αλλά θεωρεί ότι αυτή η ιστορία δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Προσπάθησε να πουλήσει τα δικαιώματα των δίσκων του και ολόκληρο το αρχείο του, όμως η απάντηση που πήρε από πολλές πλευρές είναι ότι όλα αυτά δεν έχουν καμία αξία, ούτε καν για να τα δωρίσει. Σ’ αυτό το βαθιά συγκινητικό κείμενο, ο μουσικός που κάποτε αγαπήσαμε, γράφει: «Δώδεκα δίσκοι (όλοι με δικά μου έξοδα) και σχεδόν τέσσερις χιλιάδες συναυλίες στην Αυστραλία και στο εξωτερικό και να τώρα πώς τελειώνουν όλα… Δεν με νοιάζει να πεθάνω φτωχός αλλά αρνούμαι να πεθάνω ζητιάνος… Η σκληρή πραγματικότητα αυτής της κατάστασης είναι ότι σύντομα θα έρθει η ώρα να δημοσιεύσω την τελευταία φωτογραφία όλου του υλικού μου να πετιέται στον σκουπιδοτενεκέ, ακριβώς τη στιγμή που θα είμαι αναγκασμένος να φύγω από εδώ και να επιστρέψω στη ζωή στο δρόμο, μ’ ένα μικρό βοήθημα από την κοινωνική πρόνοια. Τουλάχιστον, κρατώντας την ιδιοκτησία του υλικού όλα αυτά τα χρόνια, θα έχω το προνόμιο να το πετάξω ο ίδιος κι όχι να δω να το πετάει κάποιος άλλος»…
20°
