«Αγάπη (Πόσο πολύ σ’ αγάπησα)» του Χρήστου Θηβαίου: Ο Άγγελος Σφακιανάκης θυμάται την ιστορία πίσω από τη δημιουργία του γνωστού τραγουδιού.
Το 1993, με πρόταση του Γιώργου Νταλάρα, «Οι Οπισθοδρομικοί» (Γιάννης Εμμανουηλίδης, Θοδωρής Παπαδόπουλος, Άγγελος Σφακιανάκης) συμμετείχαμε στο soundtrack του σίριαλ «Βαμμένα κόκκινα μαλλιά» του Βασίλη Δημητρίου. Από τις πρόβες κιόλας γίναμε φίλοι με τον Βασίλη. Έτσι ήταν στον κατάλογο των καλλιτεχνών που τους είχα στείλει το βινύλιο Συνήθεις Ύποπτοι, «Μέρες Αδέσποτες».
Ξανασυναντηθήκαμε στην κηδεία του Άκου Δασκαλόπουλου, τον Φλεβάρη του ‘98. Εκεί μέσα στη θλίψη η ζωή σπαρτάραγε. «Θέλω να τα πούμε… Κάτι ετοιμάζω» μου είπε. Βρεθήκαμε. Είχε εντυπωσιαστεί με τους Υπόπτους και ιδιαίτερα με τη φωνή του Θηβαίου. Ετοίμαζε το soundtrack για το νέο σίριαλ του Κώστα Κουτσομύτη, «Ο Μεγάλος Θυμός», βασισμένο στο μυθιστόρημα της Ντόρας Γιαννακοπούλου*. Με ρώτησε αν θα ενδιέφερε τη Λύρα να αναλάβει την παραγωγή. Ήθελε να συμμετέχουν οι Ύποπτοι. «Και βέβαια μας ενδιαφέρει αλλά ξέχνα το θέμα των Συνήθων Υπόπτων. Είναι ένα συγκρότημα από τα Εξάρχεια, αντικομφορμιστικό, εναλλακτικό, δεν πρόκειται να βγουν σε σίριαλ». Κι εγώ να ήθελα δεν θα θέλουν αυτοί.
Ο Βασίλης όμως επέμενε ότι ο Κουτσομύτης είναι ποιοτική εγγύηση, ότι θα τους βοηθήσει η συμμετοχή τους. Υπήρχε μια διάσταση απόψεων. Δέχτηκα όμως να ακούσω τα τραγούδια. Μου έδωσε μια κασέτα. Τα τραγούδια μού άρεσαν πολύ, αλλά… έπαθα πλάκα με την «Αγάπη», τη φαντάστηκα με τη φωνή του Χρήστου.
Ξαναβρεθήκαμε με τον Βασίλη. Έπρεπε να μου δώσει κάτι δελεαστικό για να διαπραγματευτώ τους «Συνήθεις». Δεν θα τους έφτανε η ποιότητα του Κουτσομύτη. Του πρότεινα την «Αγάπη» για τραγούδι τίτλων. Δεν το απέκλεισε. Μου εξήγησε πως μπορούσε να το εισηγηθεί, αλλά η απόφαση ήταν του Κουτσομύτη που το γραφείο του έκανε και την παραγωγή.
Με τον Βασίλη τα βρήκαμε και η δουλειά θα γινόταν στη Λύρα. Είχα έναν λόγο παραπάνω στην ολοκλήρωσή του δίσκου. Του πρότεινα την Αναστασία Μουτσάτσου για τα γυναικεία τραγούδια. Του άρεσε η Αναστασία. Τους έφερα σε επαφή και το cast ολοκληρωνόταν με τη συμμετοχή του Γρηγόρη Βαλτινού. Το θέμα όμως γινόταν περίπλοκο γιατί ήθελε τους «Υπόπτους» να παίξουν και στη σειρά. Ήθελε να ενταχθούν στην παρέα των νέων του μυθιστορήματος.
Ο Θηβαίος, ως γόνος ηθοποιών, ήταν δοτικός. Οι άλλοι δύο ήταν οπαδοί του «Γκυ Ντεμπόρ», εν ολίγοις κατά της τηλεόρασης. Ξεκίνησα τις κουβέντες αλλά δεν τους έψηνα ούτε με τη Γιανακοπούλου, ούτε με τον Κουτσομύτη και βέβαια ούτε με το τραγούδι των τίτλων. Είχαν άποψη. Θεωρούσαν ότι θα αποπροσανατολίσουν αισθητικά το κοινό τους. Του Θηβαίου όμως του άρεσε η «Αγάπη». Είχε συγκινηθεί που η ποιήτρια ήταν η αδελφή της ηθοποιού Αλέκας Παίζη αλλά κι από την ιστορία του ποιήματος. Η νεαρή Κατίνα Παίζη πάει σε ένα σουαρέ σε φιλικό οικογενειακό σπίτι για να ακούσει ένα κονσέρτο. Εκεί ερωτεύεται κεραυνοβόλα τον νεαρό τσελίστα. Είναι μικρή για να διεκδικήσει τον έρωτά της. Δεν μιλάει σε κανέναν για το φλογερό της αίσθημα αλλά δείχνει στην αδερφή της το ποίημα που έγραψε. Η αδερφή της την εμψυχώνει για τη γραφή και η μοίρα της την ευνοεί και συναντά στην Αθήνα την αγάπη της, τον τσελίστα, και μοιράζονται την υπόλοιπη ζωή τους. Χάπι εντ! Του Θηβαίου του άρεσε επίσης πολύ και το «Ποια θάλασσα» σε ποίηση του Νάνου Βαλαωρίτη.
Είχα λοιπόν τη συγκατάθεση του Θηβαίου. Όλα αυτά τα κατέθεσα στον Βασίλη.
Στο πρώτο γύρισμα πήγαν. Ο Χρήστος στην ώρα του, οι άλλοι δύο με καθυστέρηση 1-2 ωρών. Με πήρε ο Βασίλης ενοχλημένος και μου έκανε παράπονα. Τους πήρα στα τηλέφωνα. Στο επόμενο ήταν ελαφρώς συνεπέστεροι. Στο τρίτο δεν πήγαν καθόλου. Πήγαινε σταθερά μόνο ο Χρήστος. «Βασίλη, σου τα έλεγα. Δεν τους πάει το σίριαλ. Δεν τους πάει η τηλεόραση». Ο Θηβαίος όμως ήταν γοητευμένος. Αναβίωνε σχεδόν παλιές οικογενειακές στιγμές. Η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει. Τελικά έμοιαζε πως μπορεί και να είναι μόνο ο Θηβαίος συμμετέχων σαν τραγουδιστής.
Συμφωνήσαμε όλοι να συμμετέχει ο Χρήστος σε έξι τραγούδια και να ξεχνάγαμε τους Υπόπτους. Δύσκολες στιγμές για ένα συγκρότημα να βλέπει τον front man να τους αφήνει για να πάει στην πρώτη του σόλο δοκιμή.
Ήρθε η ώρα της ηχογράφησης. Πήγαμε στο Polysound με ηχολήπτη τον Γιώργο Καριώτη, τον αποκαλούμενο «ήρεμη δύναμη». Γράφαμε αναλογικά σε 24κάναλη μπομπίνα. Ο Δημητρίου κάλεσε εξαιρετικούς μουσικούς, μερικοί ήταν χρόνια συνεργάτες του. Στις 12.00 έγραψε η ορχήστρα γρήγορα κάτω από την καθοδήγησή του. Όλοι μαζί. Έτσι γράφαμε τότε.
Στην «Αγάπη» έπαιξαν ο Κώστας Γρηγορέας με τον Κώστα Χατζόπουλο τις κλασσικές κιθάρες. Αστέρια. Έβαλε κάτι στακάτα celli που έπαιξε ο Κώστας Θέος και το τραγούδι έγινε συναρπαστικό. Έπαιξε κι ο Χρήστος Πολύδωρας αυτή τη συγκινητική φυσαρμόνικα και μετά πήρε το θέμα ο Στάθης Κιοσόγλου με το κλαρινέτο του και συνέχισε την τρυφερή νοσταλγία. Το τραγούδι ήταν έτοιμο. Ήρθε η σειρά του Θηβαίου. Η πρώτη εγγραφή ήταν αναγνωριστική. Το δεύτερο ήταν πλήρες. Έκανα νόημα στον Καριώτη να το φυλάξει. Ο Βασίλης ήθελε να δοκιμάσει κι άλλο. Στο στούντιο λέμε πως ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Προσπαθώντας για την καλύτερη ερμηνεία, χαθήκαμε. Κάθε τόσο υπενθύμιζα στον Καριώτη να μην σβηστεί το δεύτερο take γιατί τα κανάλια για δοκιμή δεν ήταν πολλά. Οι δοκιμές συνεχίστηκαν αγχωτικά μέχρι που φτάσαμε στις 22.30 κι ο Θηβαίος –πράγμα σπάνιο– άρχισε να βραχνιάζει. Είπαμε να κάνουμε ένα διάλειμμα.
Στο κουζινάκι ο Βασίλης έφτιαχνε έναν καφέ. «Τσάμπα τον βασανίζεις», του είπα, «το κομμάτι το έχουμε». «Πού το έχουμε;» με ρωτάει. «Ας κάνουμε το διάλειμμα και πάμε να ακούσουμε». Το διάλειμμα ήταν όντως χαλαρωτικό. «Βάλε το δεύτερο» είπα στον Καριώτη. Πάτησε το play. Ακρόαση. Παύση. Και, ω του θαύματος, αναγνωρίστηκε η ερμηνεία που αγαπήθηκε τόσο! Αυτό κρατήσαμε.
Τα γυρίσματα προχωρούσαν αλλά για το τραγούδι των τίτλων δεν γινόταν κουβέντα. Άρχισα να ανησυχώ. Πήρα πρωτοβουλία και πήρα τον Κουτσομύτη.
Η ιστορία έχει παρελθόν. Ο Κουτσομύτης το ‘74 θα έκανε σίριαλ τον «Ερωτόκριτο» και με είχε επιλέξει από audition να κάνω τον Πολύδωρο, τον φίλο του Ερωτόκριτου. Θα έπαιζα και λαούτο. Έγινε η επιστράτευση για την Κύπρο και το σίριαλ δεν έγινε. Αλλά η εκτίμηση και η συμπάθεια παρέμειναν. Έτσι, με αυτό το θάρρος, τον κάλεσα και τον ρώτησα για το τραγούδι των τίτλων. Μου είπε ότι είχε αγωνία και ο ίδιος γιατί σε αυτά που του έδωσε ο Βασίλης δεν βρήκε κάτι που να του ταιριάζει. Είχε δύο στα χέρια του. Τον ρώτησα αν είχε την «Αγάπη». Δεν την είχε. Τον παρακάλεσα να την ακούσει.
Την μεθεπόμενη –στο εν τω μεταξύ είχα λιώσει από την αγωνία μου– με πήρε ο Κουτσομύτης και μου είπε ενθουσιασμένος «Άγγελε, αυτό είναι το τραγούδι!» Συμφώνησε κι ο Βασίλης.
Όταν έκανε πρεμιέρα ο «Μεγάλος Θυμός», η de profundis ερμηνεία του Θηβαίου συγκίνησε το τηλεοπτικό κοινό πανελλαδικά. Μία νέα, άγνωστη φωνή με πάθος επαναλάμβανε «πόσο πολύ, πόσο πολύ, πόσο πολύ σ’ αγάπησα ποτέ δεν θα το μάθεις…» Μαζί του συλλάβιζαν τόσα σπίτια την «Αγάπη».
* Ο Μεγάλος Θυμός είναι η τηλεοπτική μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος της Ντόρας Μπακοπούλου (Εκδόσεις Καστανιώτη) σε σενάριο του Κώστα Κουτσομύτη και του Νίκου Απειραθίτη. Συνεργάστηκε ο Μάριος Ποντίκας.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
