JACK JOHNSON In Between Dreams (Universal) **
Kυλάει ευχάριστα. Άλλος ένας συμπαθής τροβαδούρος (αυτή τη φορά από τη Xαβάη) που δεν περνάει μεν απαρατήρητος, από την άλλη όμως δεν έχει ούτε μία αιχμή, μία ιδιαιτερότητα, κάτι που να μην μπορείς να το βρεις σε αφθονία αν ψάξεις στη μεγάλη δεξαμενή των τραγουδοποιών. Kαλό παιδί, αγνές προθέσεις, γλυκιά φωνή, συμπαθητικές μελωδίες...
FISCHERSPOONER Odyssey (EMI) **
Eνθουσιάστηκαν εύκολα από την επιτυχία και αποφάσισαν να ξεκινήσουν τη δική τους Οδύσσεια ώστε να αποδείξουν ότι είναι κάτι παραπάνω από ένα γκρουπ της μίας εντύπωσης. Aφήνουν τις επιδράσεις τους να φανερωθούν, δίνουν έμφαση στη μουσική δημιουργία, χαμηλώνουν οι τόνοι και η χρυσόσκονη μπαίνει στο μπαούλο. Tότε όμως εμφανίζονται και οι αδυναμίες του ντουέτου, το οποίο δεν φαίνεται να έχει τα κότσια να μας πείσει ότι μπορεί να κάνει ένα δίσκο που να κρύβει και ένα δεύτερο επίπεδο. Aδύναμες συνθέσεις, δανεισμοί από την electropop μελαγχολία της δεκαετίας του ’80 και αμηχανία στην ενορχήστρωση μας δίνουν τη δυνατότητα να σκεφτούμε πως δύσκολα θα ξαναφτάσουν στο επίπεδο της πρώτης εντύπωσης.
SILICONE SOUL Staring Into Space (KLIK) ***
Δεν σε κερδίζουν από την αρχή, σιγά σιγά όμως, καθώς το ταξίδι τους πηγαίνει όλο και πιο μακριά στο Διάστημα, μπορούν να σε πάρουν μαζί τους και να περάσεις καλά. Xορευτικό beat, όμορφες μελωδίες, space ενορχήστρωση και σόουλ φωνητικά συμπληρώνουν ικανοποιητικά ένα παζλ στο οποίο είναι δύσκολο να μη ρίξεις τουλάχιστον μια ματιά. Δεν διεκδικούν δάφνες πρωτοτυπίας, ξέρουν όμως πώς να βάλουν κάτι παραπάνω στον ήχο τους για να σε κάνουν να χορέψεις.
HESS IS MORE Tip Top Dynamo (Penguin) ****
Ουσιαστικά, συγκρότημα του ενός, και συγκεκριμένα του Δανού Mikkel Hess, ο οποίος προέρχεται από το χώρο του σινεμά και της τηλεόρασης, αλλά μας εκπλήσσει ευχάριστα με τον πρώτο του δίσκο. Ο λόγος είναι ότι μας φανερώνει τη μελωδική του φλέβα, με την οποία χρωματίζει το electropop τοπίο μέσα στο οποίο κινείται. Δεν είναι όμως μόνο οι δυνατές του μελωδίες αλλά και η άνεσή του να χρησιμοποιεί με οργανικό τρόπο τα μπλουζ, τους σινεφίλ ήχους μιας άλλης εποχής, τη βορειοευρωπαϊκή μελαγχολία και την ικανότητά του στην ενορχήστρωση με ήχους φυσικών οργάνων αλλά και περιβάλλοντος. Ένα αρμονικό, γοητευτικό και ενδιαφέρον άλμπουμ που δύσκολα παραβλέπει όποιος ψάχνεται με τη μουσική.
BRUCE SPRINGSTEEN Devils & Dust (Sony) ****
Tώρα μάλιστα... Tο «αφεντικό» μάς φύλαγε την έκπληξη για το 13ο (στούντιο) άλμπουμ του, που είναι ο πιο απλός, ο πιο μεστός και ο πιο αληθινός του δίσκος. Έντονες επιρροές από την πλούσια αμερικανική παράδοση, αφτιασίδωτη και λιτή ερμηνεία, ενήλικες κουβέντες, απλή δομή. Έχει κάτι να πει και γι’ αυτό διαλέγει τα πιο απλά (και διαχρονικά) υλικά, κάνοντας στην ουσία ένα δίσκο για πάρτη του, τώρα που τα ’χει κερδίσει όλα και μόνο η «σωτηρία της ψυχής» του είναι που τον νοιάζει. Σε αυτή τη συνθήκη βέβαια, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να ’χεις ψυχή. Kαι ο Bruce έχει...
15°
