Η Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης και ο Λεωνίδας Καβάκος ενθουσίασαν το κοινό του Ηρωδείου, σε μια εμφάνιση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Το Σάββατο 22/6, σε ένα καυτό Ηρώδειο όπου δεν έπεφτε καρφίτσα, η Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης και ο Λεωνίδας Καβάκος με τη διπλή ιδιότητα του σολίστ και μαέστρου, ολοκλήρωσαν τη φετινή τους περιοδεία σε Ισπανία και Ελλάδα με μια εμφάνιση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, που ενθουσίασε − και όχι μόνο λόγω της παρουσίας του «δικού μας παιδιού».
Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης
Μπορεί να είναι η Νο 2 ορχήστρα της πόλης, μετά τη διάσημη Φιλαρμονική της Βιέννης, στο πόντιουμ όμως της υπεραιωνόβιας Wiener Symphoniker −ιδρύθηκε το 1900−, έχουν βρεθεί θρυλικοί αρχιμουσικοί από τον Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ και τον Χέρμπερτ φον Κάραγιαν ως τον Λέοναρντ Μπερνστάιν και τον Ζούμπιν Μέτα.
Αυτή τη φορά, τους μουσικούς της σπουδαίας ορχήστρας διηύθυνε ο Λεωνίδας Καβάκος. Ο πολυβραβευμένος έλληνας βιολονίστας τα τελευταία χρόνια έχει διευρύνει τους καλλιτεχνικούς του ορίζοντες και κρατά τακτικά τη μπαγκέτα του μαέστρου, συχνά μάλιστα συνδυάζοντας τους δύο ρόλους.
Αυτό ακριβώς έκανε στο δημοφιλέστατο κονσέρτο για βιολί και ορχήστρα (Οp. 64) του Μέντελσον, με το οποίο άνοιξε τη συναυλία. Η ενθουσιώδης είσοδος του βιολιού από τα πρώτα κιόλας μέτρα της παρτιτούρας, ο λυρισμός, η εσωτερικότητα του δεύτερου μέρους, αλλά και οι θυελλώδεις στιγμές του φινάλε, όλα έφτασαν στ' αυτιά μας μέσα από τη γεμάτη αυθορμητισμό και συναίσθημα ερμηνεία του Λεωνίδα Καβάκου, τους διαρκείς «διαλόγους» του με τα έγχορδα και τα πνευστά και βέβαια, χάρη στον υποδειγματικό τρόπο που διηύθυνε την ορχήστρα.
Το πρώτο μέρος της συναυλίας έκλεισε με τη Συμφωνία Νο 31, ή «Του Παρισιού» του Μότσαρτ, ένα έργο που δεν συγκαταλέγεται ίσως στα πιο γνωστά του συνθέτη, ήταν ωστόσο μια σωστή επιλογή. Με τον Λεωνίδα Καβάκο στο πόντιουμ, η Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης μάς χάρισε μια εκτέλεση ανάλαφρη, πιστή στο Μοτσάρτειο ύφος, προσφέροντας ένα ακόμα δείγμα της μεγάλης ερμηνευτικής της κλάσης. Όμως, η μεγάλη στιγμή για την ορχήστρα ήταν η αριστουργηματική 7η Συμφωνία του Μπετόβεν που ακούστηκε στο δεύτερο μέρος της βραδιάς. Με το βλέμμα του να περνά μηνύματα και συναισθήματα στους μουσικούς και τη γλώσσα του σώματος να δίνει το γρήγορο τέμπο −η εφηβική ορμή του μου θύμισε τον Γκουστάβο Ντουνταμέλ−, ο Καβάκος ανέδειξε μοναδικά τον θριαμβικό χαρακτήρα της 7ης: τη ζωηρή εισαγωγή, τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα των εγχόρδων στο μελαγχολικό allegretto, τις βουκολικές αντηχήσεις των πνευστών, κυρίως από το solo φλάουτο −παιγμένο από τον Stefan Tomaschitz, έναν εξαιρετικό νεαρό φλαουτίστα−, την ενέργεια που διατρέχει όλο το έργο, το εκρηκτικό φινάλε. Κι ύστερα ήρθε η αποθέωση...
Ανταποκρινόμενος στο ενθουσιώδες χειροκρότημα του κοινού, ο Λεωνίδας Καβάκος επέστρεψε στη σκηνή −αυτή τη φορά με το βιολί του− για ένα και μοναδικό ανκόρ. Αφήνοντας το δοξάρι του −όπως έκαναν και τα υπόλοιπα έγχορδα της ορχήστρας− κάθισε δίπλα στους συναδέλφους του και όλοι μαζί, βιολιά, βιόλες, βιολοντσέλα και κοντραμπάσα έπαιξαν με τρομερό κέφι −τι άλλο;− την pizzicato polka του Στράους! Ένα απολαυστικό κλείσιμο, μιας απολαυστικής συναυλίας...
13°
