Bruce Springsteen, Madonna, Bill Callahan: Ο Μάκης Μηλάτος γράφει για τα νέα μουσικά άλμπουμ που κυκλοφορούν
Bruce Springsteen -Western Stars
Μεγαλώνει και γίνεται καλύτερος, πιο σοφός, πιο ανθρώπινος, πιο μεστός. Είναι πιά κοντά στα 70, δεν έχει να αποδείξει τίποτα, δεν χρωστάει σε κανέναν και η τέχνη του είναι η ανακουφιστική φροντίδα για τον ίδιο και το εργαλείο του για να αντιστέκεται στην κατάθλιψη. Λίγο πριν μπει στο στούντιο για ένα drive άλμπουμ με τους E street Band που θα τον ξαναβγάλει στον δρόμο, περιπλανιέται μόνος του στην αχανή Αμερική «I follow the weather and the wind» γιατί είναι «a rolling stone just rolling on», με old fashion αυτοκίνητα, με old fashion αποστάγματα, σταματάει σε μυστικά μπαρ και ξεχασμένα μοτέλ, από το Νάσβιλ στην Αριζόνα, από το Σαν Φρανσίσκο στη Μοντάνα. Στη διαδρομή ακούει τραγούδια του Jimmy Webb, του Glen Campbell και του Burt Bacharach, Zydeco, Δυτική Ακτή και ήχο της Καλιφόρνια, και φτιάχνει τραγούδια με ψυχή, με στοχασμό, με έγχορδα και πνευστά που λένε «the same sad story, love and glory, going round and round/ same old cliché, a wanderer on his way, slippin’ from town to town». Ενας πραγματικά καλός δίσκος για να σου κάνει παρέα είτε είσαι on the road είτε ταξιδεύεις με το νου σαν τον Πεσόα.
Madonna - Madame X
Δεν είναι τυχαίο… Το καλύτερο σημείο του δίσκου είναι αυτό που φαίνεται, δηλαδή το εξώφυλλο. Όταν προχωρήσεις πιο μέσα τα πράγματα θολώνουν. Σαν δίσκος/πολυκατάστημα που είναι, διαθέτει υλικά ευρείας κατανάλωσης αλλά και εξωτικές γεύσεις, από αφρικάνικους ρυθμούς μέχρι disco, από reggaeton μέχρι trap, από orchestral pop μέχρι fado και λατινοαμερικάνικους ήχους. Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει…
Η παραγωγή είναι προφανώς σε υψηλό επίπεδο, το autotune δουλεύει υπερωρίες για να φέρνει τη φωνή στα ίσια, ο στίχος έχει κάθε πιθανό κλισέ κοινωνικού ενδιαφέροντος, όμως τίποτα δεν δείχνει να έχει βάθος, ουσία και να είναι ικανό να νικήσει το πέρασμα του χρόνου. Ενθουσιώδεις σχολιαστές που γράφουν σε σάιτ, περιοδικά ή εφημερίδες θριαμβολογούν επειδή, με το που βγήκε, πήγε Νο1 σε 60 χώρες. Από τότε που η ρηχότητα του lifestyle μετέτρεψε την εμπορική επιτυχία σε αξιολογικό κριτήριο για την τέχνη, έχει χαθεί η μπάλα.
Η περσόνα Madame X που δημιούργησε η Madonna είναι ένα βεγγαλικό που τώρα ανεβαίνει, εκρήγνυται και απλώνεται σε πλάτος. Το βάθος όμως είναι πάντα το ζητούμενο, ακόμη και από μία ποπ σταρ που όμως δεν είναι παιδούλα. Αν ωρίμαζε καλλιτεχνικά θα αισθανόταν την ανάγκη να μας πει κάτι που να έχει ψυχή και βάθος αντί να κυνηγάει το teenager attitude γεμάτη αγωνία να πιάσει τον παλμό της εποχής. Λέω, λοιπόν, πως είναι ένα κακό άλμπουμ γιατί το φαίνεσθαι είναι εντυπωσιακό αλλά το είναι πολύ φτωχό. Μοιάζει σαν κάτι κινέζικα σε εντυπωσιακές συσκευασίες, με σούπερ ντιζάιν που χαλάνε μετά από λίγο.
Bill Callahan- Shepherd in a Sheepskin Vest
Ένας όμορφος δίσκος με ανθρώπινες διαστάσεις καθόλου σκοτεινός, «let the blind call me dark», φτιαγμένος χειροποίητα με απλά υλικά από ένα κανονικό ον που άφησε τον χρόνο να κυλήσει από το προηγούμενο άλμπουμ του γιατί παντρεύτηκε, έκανε παιδί, έχασε τη μητέρα του και τον φίλο της αδερφής του. Κι όλα αυτά τα ζύμωσε και τα έκανε τέχνη –«now I may not have been born to deliver the truth/ but I sure do love to ride the route»– για τον ίδιο και για μας που τον συμπαθούμε από τότε που ήθελε –ως Smog– να κρύβεται μέσα στην ομίχλη. Χώμα, νερό, συναισθήματα, απώλειες, χαρές, λύπες, καθημερινότητα: αθάνατα υλικά για να φτιάξεις εξαιρετικές ιστορίες, αν έχεις κάτι να πεις, κι αν έχεις την ψυχή ενός καλλιτέχνη –«I sing for answers, I sing for good listeners and tired dancers». Ποιος μπορεί να πει πως ο Bill Callahan δεν είναι καλλιτέχνης και δεν μεγαλώνει ωραία...
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
