Ο Μάκης Μηλάτος γράφει για τη συνάντηση των Callas με τον Jim Sclavunos
Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί το καινούργιο άλμπουμ των Callas που έχει τίτλο “Am I Vertical?” και ο κρυφός άσος στο μανίκι των αδελφών Λάκη και Άρη Ιωνά είναι φυσικά ότι κατόρθωσαν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του Jim Sclavunos –μουσικού με μεγάλη ιστορία και πολλές ενδιαφέρουσες συνεργασίες, για χρόνια ντράμερ του Nick Cave και βασικό μέλος των Bad Seeds και των Grinderman–, ώστε να τους κάνει την παραγωγή. Βρήκαμε την ευκαιρία να τους ζητήσουμε ένα προσωπικό κείμενο γι’ αυτή την αναπάντεχη συνεργασία με τον Nick «the greek» Sclavunos. Να πώς έζησαν αυτή την ενδιαφέρουσα συνάντηση…
Am I Vertical? Έλα μου ντε! Τον Jim τον παραλάβαμε από το αεροδρόμιο. Η ζέστη τον Ιούλιο απίστευτη. Σκάει ο τζίτζικας και σκάει μούρη και ο ψηλός με τις βαλίτσες. Πάνω από 2 μέτρα και με φουλ κουστούμι σετ! Οκ, λέμε, ο άνθρωπος μόλις μας έχει έρθει από Νότια Γαλλία όπου ηχογραφούσαν το τελευταίο άλμπουμ των Nick Cave & The Bad Seeds, θα θέλει να φάει, να πιει κάτι. Μπα, αρχίζει από το πρώτο λεπτό να μας λέει για τα Demos που του είχαμε στείλει, ιδέες του, τι νομίζουμε για το ένα τραγούδι, τι θα κάνουμε με το τάδε ακόρντο, με το ένα intro, με το δείνα ήχο. Το δημιουργικό αυτό κρεσέντο δεν σταμάτησε ούτε λεπτό όλες τις μέρες που ήμασταν μαζί.
Από την πρώτη μέρα στο στούντιο έδειξε τα δόντια του. Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Όσο εμείς αδειάζαμε τις μπίρες από το ψυγείο και αυτός άδειαζε τους φραπέδες (γύρω στους 6-7 τη μέρα) έπρεπε όλοι να είμαστε πάντα σε δημιουργική ετοιμότητα, ανά πάσα στιγμή μπορεί να είχε κάποια ιδέα, μας ρώταγε και την κάναμε μπαμ-μπαμ. Αν διαφωνούσαμε απαιτούσε να του αποδείξουμε πως έκανε λάθος. Πολύ γέλιο τώρα που τα ξανασκεφτόμαστε, τότε βέβαια ήταν δύσκολη δουλειά. Απίστευτη εμπειρία να παίζουμε live στο studio μαζί του... κιθάρα ο Άρης, μπάσο ο Λάκης, τύμπανα ο Jim. Έτσι γράψαμε το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου.
Στιγμές έντασης μέσα στο στούντιο υπήρξαν μπόλικες. Βέβαια δεν μας έπαιρνε να πλακωθούμε μαζί του... είναι και 2 μέτρα (χεχε)... Ο Νίκος ο Αγγλούπας, που ήταν μηχανικός ήχου (έκανε και το mastering του άλμπουμ), προσπαθούσε να κρατάει τις ισορροπίες και ήταν αυτός που του λέγαμε: «Νίκο, πες του τέλος, δεν αντέχουμε άλλο σήμερα, μας ψόφησε», πολύ-πολύ σημαντική η δουλειά του σε όλους τους τομείς. Η Θεοδώρα Μαλάμου επίσης έσκισε στα οργανωτικά. Καθημερινά κατά τις 5 ο Jim άρχιζε να μας ρωτάει για το αν έχουμε νέα από την Αννίτα και αν ξέρουμε τι ώρα θα έρθει για να κάνει τα φωνητικά της ή κάποια πλήκτρα. Του λέγαμε να μην ανησυχεί, ότι έρχεται όπου να ’ναι. Αυτό βέβαια το όπου να ’ναι κρατούσε κάνα δίωρο! (χεχε)... Αλλά όταν ερχόταν όλα ήταν σούπερ. Γελάγαμε, πίναμε και δουλεύαμε. Άλλο highlight ήταν όταν ήρθαν και οι Callasettes... Vikki Paras, Τερψιχόρη Σαββάλα, Αγγελική Χατζή, που μαζί με τη Θεοδώρα κάνανε κάποια backing vocals. Σκίσανε τα κορίτσια!
Τελειώναμε κατά τις 10. Μετά πηγαίναμε σπίτι στο Μετς, όπου η Άντα και η Ειρήνη ετοίμαζαν σούπερ μάσες και ποτά. Χαλαρώναμε, μιλάγαμε περί ανέμων και υδάτων, τους γονείς του, πολιτικά, θρυλικές ιστορίες από τα 70s, σεξ, άλλες μπάντες, το No Wave, τον Cave, τους Grinderman, τους Cramps, τον Iggy, τους Sonic Youth, τους Ramones, το CBGB, την disco...
Σε γενικές γραμμές είναι αυτό που βλέπεις, ένας τζέντλεμαν μεγαλωμένος στους δρόμους του Brooklyn. Έχει ζήσει και έχει κάνει τα χειρότερα ή τα καλύτερα, εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπεις... drugs, ψωνιστήρι, τα πιο χλιδάτα ξενοδοχεία και πάρτι, η Lydia Lunch, φτώχεια, προσπάθεια, προδοσία, πάθος, επαγγελματισμός, χιούμορ. Είναι ένας άνθρωπος που έχει σπουδάσει κινηματογράφο, έχει διαβάσει πολύ και σιχαίνεται τη music business, τα θεωρεί σκατά... κι ας είναι μέσα σε αυτό φουλ. Έντονα πολιτικοποιημένος, με μια ματιά χωρίς συνθηματολογία, κολλήματα και μαλακίες. Είναι τιμή μας που δουλέψαμε μαζί του και είναι μεγαλύτερη τιμή μας που είναι φίλος μας».
19°
