Μη σας ζαλίζω με αχρείαστα νούμερα, αλλά όλοι οι δείκτες λένε πως η πτώση των άλμπουμ είναι τραγική. Η ποπ κουλτούρα επιστρέφει ταχέως εκεί απ’ όπου ξεκίνησε: στα τραγούδια και στα σιγκλάκια.
Μια ιστορία 50 χρόνων με σπουδαία άλμπουμ που έβγαλαν την ποπ μουσική από την «ανυποληψία» και της έδωσαν διαστάσεις μουσικής δημιουργίας φαίνεται να χάνεται οριστικά πια και μαζί τους η αισθητική απόλαυση της ακρόασης ενός ολόκληρου δίσκου.
Τα νούμερα λένε πως τα πετυχημένα άλμπουμ της χρονιάς (Drake, Kanye West, Eminem, CardiB κ.λπ.) βασίζουν την επιτυχία τους σε 2-3 τραγούδια, που σημαίνει πως οι ακροατές πάνε στο άλμπουμ του Drake (ας πούμε) το οποίο περιλαμβάνει 25 τραγούδια και ακούνε τα 3 (σε ποσοστό 63%) ή τα 6 (σε ποσοστό 82%). Και τα υπόλοιπα 19; Απλώς δεν υπάρχουν…
Όλα μετατρέπονται σε στιγμιαία εσταντανέ, όπως οι λίγες λέξεις στο Τwitter, μια φωτογραφία στο Instagram, ένα τραγούδι που κρατάει μερικές μέρες μέχρι να έρθει το επόμενο. Όμως στιγμιαία επαφή με την τέχνη δεν υπάρχει, αυτό θυμίζει πρόωρη εκσπερμάτιση και μοιάζει τρομακτικό.
Wolfgang Muthspiel - Where the River Goes
Μια καλή ομάδα μπορεί πάντα να κάνει τη διαφορά. Ο ικανός αλλά όχι σπουδαίος αυστριακός κιθαρίστας της τζαζ Wolfgang Muthspiel έχει την πρόνοια να καλέσει για βοήθεια τους πληθωρικούς και σπουδαίους: Ambrose Akinmusire στην τρομπέτα και Brad Mehldau στο πιάνο, κι ένα δημιουργικό και με προσωπικότητα rhythm section: Larry Grenardier στο μπάσο και Eric Harland στα τύμπανα, για να υποστηρίξουν τις συνθέσεις του. Σημείο συνάντησης ένα «αγροτικό» στούντιο στη Γαλλία και δημιουργική δουλειά που φέρνει αποτελέσματα. Μπορεί ο Muthspiel να κρατά για τον εαυτό του μια διακριτική παρουσία δίνοντας χώρο αλλά τα παιξίματα είναι ευφρόσυνα, τα πάντα ρέουν σαν γάργαρο νερό, το αποτέλεσμα είναι ανώτερο των συνθέσεων.
Leifur James - A Louder Silence
Δύσκολο στις μέρες μας να συναντήσεις ντεμπούτο άλμπουμ με προσωπικότητα και απτό ταλέντο. Ο άγγλος πολυοργανίστας και παραγωγός ηλεκτρονικών ήχων μεγάλωσε σε μουσικό σπίτι με θείο μουσικό της τζαζ και μητέρα κλασική πιανίστρια κι όλα αυτά τα συμπλέκει με αριστοτεχνικό τρόπο. Αναλογικά σινθεσάιζερ, φυσικά όργανα, ωραίες μελωδίες και ζεστή ερμηνεία δημιουργούν ένα άλμπουμ που ακούγεται ευχάριστα και στο οποίο εύκολα επανέρχεσαι.
Το δεύτερο άλμπουμ της νεαρής Ισπανίδας είναι το καινούργιο αντικείμενο ενθουσιασμού για έγκριτα περιοδικά και εφημερίδες και για τους ειδικούς της λάτιν μουσικής που βλέπουν εδώ μια μοντέρνα και δημιουργική επαναπροσέγγιση του φλαμένκο. Ήδη έχει κερδίσει βραβεία, γνωστοί καλλιτέχνες μιλούν γι’ αυτή με πολύ καλά λόγια, ο Αλμαδοβάρ την έχει ήδη καπαρώσει για την επόμενη ταινία του, τα βίντεό της έχουν εκατομμύρια θεατές. Όλος αυτός ο ενθουσιασμός όμως για «τη Ριάνα της Ισπανίας» δεν έχει και πολύ στέρεες βάσεις. Είναι προφανές πως μια 25χρονη θα προσεγγίσει το φλαμένκο με σύγχρονη ματιά και θα το ανακατέψει με σόουλ και χιπ-χοπ, αλλά τα όποια δημιουργικά στοιχεία μένουν ουσιαστικά υποταγμένα στις ανάγκες και τις απαιτήσεις της ευρείας κατανάλωσης και της mainstream αντίληψης που δεν πάει και πολύ μακριά. Μπορεί να κερδίζει τον ενθουσιασμό που κέρδισε η CardiB πριν από μερικούς μήνες, αλλά αυτή η διαρκής αποθέωση του μετρίου ή απλώς καλού δεν έχει δυστυχώς ποτέ μακριά ποδάρια.
Τους δίσκους αυτούς, μαζί με πολλή ακόμα καλή μουσική, μπορείτε να ακούτε κάθε Σάββατο & Κυριακή 18.00 με 20.00 στο Athens Voice Radio 102,5 στην εκπομπή του Μάκη Μηλάτου.
16°
