Καθώς η πραγματικότητα ορίζεται από μέτριους και ανίκανους πολιτικούς που δεν έχουν να αφηγηθούν ούτε μια έξυπνη ή συναρπαστική ιστορία κι αντί να κοιτάζουν το μέλλον στα μάτια βλέπουν μόνο εχθρούς που τους καταδιώκουν, από δημοσιογράφους που πρώτα ξέρουμε τι ψηφίζουν ή τι ομάδα είναι και μετά διαβάζουμε τις επιδοτούμενες μπούρδες τους, από τα τρολ που είναι η πανούκλα του 21ου αιώνα, από ξεβλαχεμένα βλαχαδερά, πρώην νεόπλουτους, που συνεχίζουν να είναι το δηλητήριο της αισθητικής αξιοπρέπειας, από ξεδιάντροπα τηλεριάλιτι που υποβαθμίζουν τους ανθρώπους με την υπόσχεση πως μπορεί να κερδίσουν 15 λεπτά δημοσιότητας ή μερικά χρήματα για να πληρώσουν κανά δάνειο, δημιουργείται ένα μικρό δίκτυο «αντίστασης». Ένας μικρόκοσμος που αντιδρά δουλεύοντας, δημιουργώντας, κάνοντας «μικρές» γενναίες πράξεις. Οι Sound Explosion που βγάζουν δίσκο μετά από 24 χρόνια, δισκάδικα που τολμάνε να μπούνε στην παραγωγή (όπως τo diskadiko, το unfollow ή το sound effect), παρέες όπως η Black Athena που ξανοίγονται σε διάφορα μουσικά είδη και σε σχήματα που έχουν κάτι να πουν, υπόγεια (πιτσαρίας και όχι μόνο) που γίνονται σημεία δράσης, δισκάκια που κυκλοφορούν «συνωμοτικά» σε 150-200 αντίτυπα και σκορπίζουν σαν κομφετί μέσα σε αυτό το δίκτυο, άνθρωποι που διατηρούν μια φλογίτσα αναμμένη μέσα στο πίσσα-σκοτάδι.
The Sound Explosion - The Explosive Sounds of... The Sound Explosion
Τι έχεις να περιμένεις από ένα άλμπουμ, όταν το αισθητικό πλαίσιο είναι απόλυτα καθορισμένο; Τι άλλο από την αποτελεσματικότητα και από τη σοφή χρήση των δεδομένων υλικών. Οι Sound Explosion επιστρέφουν στη δισκογραφία με ένα rock ’n’ roll party που διαρκεί όσο τα 14 τραγούδια του δίσκου. Οι garage κιθάρες, η Farfisa και τα αξιαγάπητα κλισέ του είδους είναι όλα εδώ. Το κουαρτέτο είναι πια απόλυτα έμπειρο, σεβαστικό προς τα αισθητικά στάνταρ του είδους και η εμπειρία τους από τα live τους δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσουν 14 σιγκλάκια συγκεντρωμένα σε ένα άλμπουμ. Έτσι το revival έχει νόημα.
Drobs - Xipalba
Πολλά έχουν ειπωθεί και έχουν γραφτεί για το φαινόμενο της «κοπτοραπτικής» στη δημιουργία. Υπάρχουν αρκετοί που αμφισβητούν αυτή τη νεότερη γενιά μουσικών που κόβει, ράβει, συναρμολογεί, τσιμπολογάει από δω κι από κει, σαμπλάρει και με αυτή τη μέθοδο φτιάχνει μουσική. Στενόμυαλη θεώρηση, αν σκεφτείς πως είμαστε στον 21ο αιώνα κι όλα τα δεδομένα έχουν αμφισβητηθεί. Ο Drobs ψαχουλεύει σε ήχους απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη και συνθέτει ένα προσωπικό παζλ –αφού με τα πλήκτρα του βάζει και τη δική του πινελιά– δημιουργώντας ατμόσφαιρες, εικόνες και trip hop αισθητική. Το αποτέλεσμα δεν είναι αδιάφορο, ο δίσκος έχει πρόσωπο και αισθητική και η πρώτη κοπτοραπτική απόπειρα του Drobs του λέει πως αξίζει να συνεχίσει.
Ένα καινούργιο ντουέτο (πιάνο/πλήκτρα και τύμπανα) που συνομιλεί με την τζαζ φόρμα και αισθητική, κοιτάζοντας ενίοτε προς το progressive και το fusion. Στο πρώτο τους άλμπουμ δείχνουν τις δυνατότητές τους, τις επιρροές τους και τις προθέσεις τους, αλλά αυτού του είδους οι «συνομιλίες» χρειάζονται χρόνο ώστε οι μουσικές αφηγήσεις τους να μη δείχνουν σημάδια αμηχανίας και να ρέουν γάργαρα, καθώς συμπλέκονται και απεμπλέκονται. Το πρώτο δείγμα των Loop Vertigo είναι τόσο ενθαρρυντικό που αναμένουμε με ενδιαφέρον και τη συνέχεια.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
