Ήταν το 2012 όταν ο Αθηναίος dj Mr.Z, aka Ζώης Χλακιόπουλος, κάνοντας digging ανακάλυψε ένα μικρό διαμάντι, το σινγκλάκι με το κομμάτι της Μαίρης Λω «Βαριέμαι». Ο τίτλος, αλλά και το γεγονός πως τη μουσική έχει γράψει ο συνθέτης και πιανίστας Νίκι Γιάκοβλεφ τον έκαναν να το αγοράσει χωρίς δεύτερη σκέψη. Το πρώτο άκουσμα τον συνεπήρε, σαν να τον ρούφηξε μία χρονομηχανή και να τον «έφτυσε» μέσα σε ένα σκοτεινό jazz bar των 60’s.
Έκτοτε, το ενέταξε στα set του και έκανε τους θαμώνες των μπαρ να τον πλησιάζουν για να τον ρωτήσουν «Τι κομμάτι είναι αυτό;». Δεν άργησε η ώρα που το τραγούδι ξέφυγε από τα μικρά σκοτεινά μπαρ που παίζει ο Mr.Z, πέρασε στην ποπ κουλτούρα με διάφορους τρόπους (αναγορεύτηκε από τα sites ως χιπστεριά και ακόμη, έχει υπηρετήσει ως «τζιγκλάκι» σε δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή που σχολίαζε τα ρούχα που φορούν παρουσιάστριες και άλλοι) και εν τέλει έγινε viral. Σήμερα, ζει μια τρίτη ζωή μέσα από το υπέροχο cover που τραγουδά η Μυρτώ Ναούμ, νεαρή τραγουδίστρια που φαίνεται ότι θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον. Το κομμάτι συνοδεύεται και από ένα πολύ ωραίο βίντεο σε σκηνοθεσία Κυριάκου Αντονόπουλου. Δίπλα στη Μυρτώ συμπρωταγωνιστεί ο ηθοποιός Ορέστης Τζιόβας.
Ο Ζώης Χαλκίοπουλος διηγείται την ιστορία του «Βαριέμαι», από τα χείλη της Μαίρης, στα αθηναϊκά μπαρ και την pop κουλτούρα, έως τα χείλη της Μυρτούς.
O Αθηναίος dj Mr.Z, aka Ζώης Χλακιόπουλος
«Χαμένος στη νοσταλγία και την αναζήτηση του μαγικού ήχου μακριά από το 2000, πολλές φορές έχω οδηγηθεί να βιώσω πολύ δυνατά συναισθήματα και με συνοπτικές διαδικασίες να μεταφερθώ σε άλλους κόσμους. 'Όταν αγαπάς κάποιες μουσικές, π.χ. από τη Βραζιλία, προφανώς και θα ήθελες να ξέρεις και να ακούσεις στη συνέχεια αν υπήρχαν δείγματα τέτοια και στη χώρα σου. Τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση.
Έτσι, κάπου στο 2012, ψάχνοντας επίμονα τις ετικέτες που τα Ελληνικά ''ελαφρά'' (όπως τα αποκαλούν οι παλαιότεροι, κοινώς τζαζ, μπιγκίν, φοξ, τσα τσα, μποσσανόβα) κυκλοφόρησαν, έπεσα πάνω σε έναν αστείο τίτλο. Η αλήθεια είναι πως πολλά κομμάτια εκείνης της περιόδου είχαν αστείους τίτλους. ''Βαριέμαι''. Λίγο ο Γιάκοβλεφ που είναι γκαραντί στο diggin, λίγο η Μαίρη Λω που αντιπροσώπευε το jazz στην Ελλάδα, δεν δίστασα να βάλω το δισκάκι στη τσάντα μου. Να σημειωθεί σε αυτό το σημείο πως πάρα πολλές φορές έχω αγοράσει δίσκους επειδή έπρεπε να ακούσω περί τίνος πρόκειται. Πολλά από αυτά βγαίνουν νερόβραστα, όχι όμως το συγκεκριμένο.
Είναι βράδυ, περπατάω μόνος κάπου περιμετρικά της πλατείας Ομονοίας όταν σε κάποια στοά ανοιγοκλέινει βιαστικά μια βαριά μπορντό πόρτα, ίσαίσα για να ξεφύγουν μερικές νωπές νότες και να με κάνουν να κοιτάξω επίμονα προς τα κει. Μου τραβάει την προσοχή το νέον που τρεμοσβήνει απο πάνω και διαφημίζει το εν λόγω μπάρ. Δεν χάνω λεπτό, μπαίνω ενώ ο μετρ με ρωτάει αν περιμένω παρέα αφού με έχει καλησπερίσει. Κάθομαι σε ένα στρογγυλό τραπέζι και αμέσως το γκαρσόνι μού φέρνει μια φιάλη ουίσκι, α λα αμερικάνικα. Οι λιγοστοί θαμώνες αρχίζουν να χειροκροτούν και ευθύς αμέσως ο πιανίστας κάνει σήμα στη μπάντα να ξεκινήσει. Η σκηνή έχει αρχίσει να γεμίζει καπνό από τα τσιγάρα. Οι πρώτες νότες μαρτυρούν ένα βαρύ jazz πράμα. Ο κοντραμπασίστας αρχίζει να παίζει και η τραγουδίστρια δειλά - δειλά, αλλά με σίγουρο βλέμμα, πιάνει το μικρόφωνο.
''Βαριέμαι, Βαριέμαι, Βαριέμαι, Βαριέμαι να σ' αγαπώ''. Έχω ανατριχιάσει ολόκληρος. Πώς με τόσο ανορθόδοξο τρόπο κάποιος λέει σε κάποιον ότι βαριέται να τον αγαπά; Σοκάρομαι, ακριβώς όπως όταν άρχισα να το παίζω στα μπαρ. Χιλιάδες ελληνικά tracks και μόνο με αυτό όλη η προσοχή του κόσμου πάνω του. Εκατοντάδες άτομα ρώτησαν αφού δεν έβγαλαν άκρη με το shazam. Αυτός είναι και ο λόγος που το εν λόγω κομμάτι μπήκε στο μπλογκ μου και άγγιξε κάτι δεκάδες χιλιάδες plays και hits σε περίπου ένα μήνα. Rest is history. Για να μη σχολιάσω το ότι για κάποιο λόγο έγινε κατά κάποιο τρόπο χίπστερ, σύμφωνα με τα mainstream media. Ένα κομμάτι που γράφτηκε το 1963 και ίσως είναι στη δεκάδα των καλύτερων εγχώριων vocal jazz κυκλοφοριών.
Δεν θα σταματήσω ποτέ να είμαι κάθετος στα remixes και τα πειράγματα. Μερικές μουσικές δεν το χρειάζονται ρε φίλε, πώς το λένε; Όταν έμαθα ότι η Μυρτώ Ναούμ το διασκέυασε, ήμουν περίεργος να ακούσω το αποτέλεσμα. Αν αγαπάς κάτι πρέπει να βρεις τον τρόπο να το κάνεις δικό σου. Τον δικό σου τρόπο. Μόνο έτσι θα έχεις καταφέρει να το σεβαστείς. Μόνο έτσι θα έχεις καταφέρει να γίνεις μέρος το ταξιδιού που διάλεξες να κάνεις».
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
12°
