Κάθε εβδομάδα ζητάμε από τον καλεσμένο μας να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Στην πλειοψηφία των προηγούμενων 33 volumes, η στήλη αναλάμβανε να συστήσει νέους καλλιτέχνες βάζοντάς τους να θυμηθούν τις μουσικές που τους καθόρισαν σε διάφορα στάδια της ζωής τους.
Στην περίπτωση του Γιώργου Καρανικόλα, του κιθαρίστα των θρυλικώνLast Drive, οι συστάσεις είναι μάλλον περιττές. Αλλά, η εμπειρία να σε υποδέχεται στο σαλόνι του στην Αγία Παρασκευή, φορώντας φόρμα και αθλητικά και γκρινιάζοντας για την αθηναϊκή suburbia είναι ανεκτίμητη. Ακούγοντας Erykah Badou, τελικά δεν ανατρέξαμε στη δισκοθήκη του, αλλά στην ίδια του τη ζωή. Ένα εκρηκτικά ενδιαφέρον παραμύθι, συνυφασμένο σε απόλυτο βαθμό με τη «μουσική ως τρόπο ζωής» και πλήρες ιστοριών από την αθηναϊκή νεανική κουλτούρα εποχών τόσο κοντινών αλλά και τόσο μακρινών τελικά.
Λίγο πριν δώσει το παρθενικό αθηναϊκό live με το νέο του σχήμα, τους BLML (μετεξέλιξη των κάποτε Blackmail) ο Γιώργος Καρανικόλας ταίριαξε ένα τραγούδι…
Μεγάλωσα στην Πανόρμου, απέναντι από τον άγιο Δημήτριο. Και οι δύο γονείς μου άκουγαν πολλή μουσική. Ναι μεν ελληνόφωνα κυρίως, αλλά δυτικόφερτα και όχι λαϊκά. Η μάνα μου έπαιζε κιθάρα. Δεν με έσπρωξε καθόλου προς τα κει. Ίσα ίσα που μικρός γούσταρα περισσότερο τα τύμπανα. Είχα ένα μικρό φλιπεράκι, το γύριζα ανάποδα και το κοπάναγα με ότι "μπαγκέτα" έβρισκα κοντά μου. Μαζευόμαστε σπίτι και κάναμε αυτοσχέδιο percussion με φωνές. Χάος. Για κάποιο μυστήριο λόγο, ο Gershwin θυμάμαι να ακούγεται στο σπίτι πάντα απόγευμα.
Στα 10
T REX – Get It On (Bang A Gong)
Μου το έκανε δώρο η μητέρα μου, αγορασμένο από ένα ενημερωμένο, για τα δεδομένα της εποχής, δισκάδικο των Αμπελοκήπων που λεγόταν Ummagumma (από τον ομώνυμο δίσκο των Pink Floyd). Δε μου το δώρισε επειδή άκουγε η ίδια τέτοια μουσική, υποθέτω ότι πήγε στο μαγαζί και ζήτησε κάτι που να ήταν hot εκείνη την περίοδο. Έτσι ξεκίνησα μόνος μου να μπαίνω στην μουσική. Στην αρχή ήταν πολύ προσωπική φάση. Αργότερα άρχισα να συχνάζω στο μαγαζί και να συζητάω με άλλους, όπως γίνεται πάντα στα δισκάδικα.
Στα 15
JIMI HENDRIX – 3rd Stone From The Sun
Παθαίνω σοκ βλέποντας στον τότε κινηματογράφο «Άνεσις» (τώρα είναι θέατρο) το ιστορικό live του Hendrix στη Νήσο Wight. Πια, ο κόσμος μου δεν ήταν ίδιος. Στο «Άνεσις» και στο «Άστρον» κάνανε προβολές μεσημέρια από συναυλίες μεγάλων συγκροτημάτων, κι αμέσως μετά έπαιζαν ζωντανά αθηναϊκές μπάντες όπως οι Πελόμα Μποκιού. Από τα 12 μου πήγαινα εκεί.Ως έφηβος, επίσης, έφαγα μεγάλο κόλλημα με τον πρώτο δίσκο του Alice Cooper,σε παραγωγή Frank Zappa μάλιστα. Ακόμα μπήκα στους Sabbath και τους Led Zeppelin.
Η οικογένειά μου ήταν τρομερά ανοιχτόμυαλη για την εποχή. Δεν είχα ποτέ το στοιχείο της σύγκρουσης μαζί τους. Η μάνα μου, ως απόφοιτη Μοντεσσοριανού σχολείου, είχε διαφορετικές απόψεις σε σχέση με το μέσο όρο π.χ. δεν πίστευε ότι η γνώση παράγεται στο σχολείο. Είχε πλάκα γιατί ήμουν στα γκάζια κι εκείνη μου έλεγε «κάνε ότι θες». Και μου κληρονόμησε την παντελή απέχθεια για τη βία. Ήταν τροτσκίστρια και ο πατέρας μου δεξιός. Οικιακά και μάνατζερ ξενοδοχείου, αντίστοιχα.
Ξεκίνησα κιθάρα, πρώτη μου ήταν μια ιταλική Echo. Πήγα σε ωδείο, αλλά τα παράτησα. Δεν μπορούσα με τίποτα να συγχρονίσω αυτά που έπρεπε να μάθω εκεί κι αυτά που ήθελα να παίξω επειδή τα έλιωνα καθημερινά. Προβάραμε σε ένα ερείπιο που είχαμε νοικιάσει σε ερημικό σημείο στα Τουρκοβούνια, όπου λειτουργούσε κιόλας κάπως σαν κοινόβιο. Τα μισά βράδια κοιμόμασταν εκεί, αλλά σύντομα έπαιξαν κάτι προβλήματα με αστυνομία γιατί άραζαν μαζί μας κάτι Hell’s Angels, τσοπεράδες από τα Γλυκά Νερά.
Στην πρώτη μου συναυλία με συγκρότημα, σε ένα υπόγειο, γνώρισα και τον Αλέξη (σ.σ. Καλοφωλιά, ο Alex K των Last Drive). Δε θυμάμαι καν το όνομα του συγκροτήματος, αλλά παίζαμε primitive blues.
Αρχίσαμε τα ξύδια, αγοράζαμε κονιάκ χύμα και συχνάζαμε στο ‘Bedlam’ των Αμπελοκήπων όπου έσκαγαν και bikers. Ανακαλύπτω τους Velvet Underground, ακούω Lou Reed σόλο, Ted Nugent, Stones, ανοίγει το μυαλό μου και πια ξέρω ότι η μουσική καθορίζει τον τρόπο ζωής μου. Όμως, παράλληλα, λίγο μετά τα 15 είχα και μια «τυφλή περίοδο» δύο ετών περίπου, όταν αρρώστησε ο πατέρας μου.
Ποτέ δε με ενδιέφερε το σχολείο. Μόνο στην τελευταία τάξη του έφαγα φλας με τα μαθηματικά. Έδωσα πανελλήνιες για να πάρω αναβολή, διαβάζοντας ουσιαστικά τρεις μήνες, και μπήκα με υποτροφία στη Νομική Αθηνών. Μετά από έξι μήνες τα παράτησα. Ήξερα τι ακριβώς ήθελα να κάνω. Μουσική.
Στα 20
THE DAMNED – Smash It Up
Πέρασα τέσσερις μήνες στο Λονδίνο μόλις τελείωσα το σχολείο. Εκεί ήρθα σε επαφή με όλο αυτό το πράγμα που λεγόταν punk. Οι Damned ήταν οι αγαπημένοι μου.
Γυρνώντας από Αγγλία, έφτιαξα το πρώτο μου πραγματικό συγκρότημα. Τους Be Bop Jungle με τους οποίους κάναμε κυρίως noise διασκευές σε Velvets, Suicide κτλ. Λίγο μετά μπήκα στους Drive. Ακούγαμε διαφορετικά πράγματα: ο Νίκος Stooges και Velvets, ενώ ο Αλέξης με τον Χρήστο ήταν κυρίως στο rockabilly. Αλλά, το σημείο τομής ήταν οι Cramps και οι Gun Club. Που άρεσαν σε όλους.
Έκανα διάφορες δουλειές για να τη βγάζω. Ας πούμε πήγαινα κάτι τρίμηνα στο Ναύπλιο και μάζευα πορτοκάλια. Πολύ σκληρή δουλειά, Δεκέμβρη μήνα με κονιάκ και λουκούμι κάθε πρωί για να αντέξεις. Έρχονταν παιδιά απ’ όλη την Ευρώπη να δουλέψουν εκεί και τα βράδια περνάγαμε πολύ ωραία. Και τα λεφτά ήταν καλά για να περάσεις μερικούς μήνες.
Στην Αθήνα τότε, μιλάμε για τη χρυσή εποχή της Παραλίας των Αμπελοκήπων. Σίγουρα το ότι ήμασταν οι Last Drive μας έδινε σεβασμό. Αλλά μη νομίζεις, μια παρέα ήταν όλη η φάση. Από 20 άτομα που αράζαμε στην αρχή, κατέληξε να έρχεται κόσμος απ’ όλη την Αθήνα. 6-7 χρόνια ήταν η καλή φάση, μέχρι το 1985 – 86. Πηγαίναμε στις 8 το βράδυ και καθόμασταν μέχρι το πρωί. Κάθε μέρα και χωρίς να απομακρυνόμαστε και πολύ. Δεν είχαμε κόντρες με άλλες «φυλές», ήμασταν στον κόσμο μας, μόνο ένα θέμα με τους σκινάδες της εποχής υπήρχε. Αν κι ο καθένας σεβόταν τα σύνορα του άλλου, γιατί κι εμείς δεν ήμασταν φλώροι. Αν ήταν να γίνει τσαμπουκάς, μπαίναμε όλοι. Ούτε αισθανόμαστε φρικιά ή κάτι τέτοιο. Φυσικά, αν ήσουν σκληρός πάνκης – όπως κάποιοι από την παρέα – κι έμπαινες σε λεωφορείο στην Αθήνα του ’80… ε, σε κοίταζαν καλά καλά. Βαθιά πολιτικοποιημένοι οι περισσότεροι από μας, αλλά εκτός κομμάτων. Δεν ψηφίζαμε ούτε αριστερά και δεν είχαμε καμία επαφή με αυτό που συνέβαινε γύρω μας. Με την Ελλάδα της Αλλαγής.
Στα 25
GUN CLUB – Miami
Ήταν κάψιμο αυτός ο δίσκος. Μιλάμε για εποχές που ρολάρει πια το συγκρότημα και είμαστε πλήρως απορροφημένοι. Γράφουμε συνέχεια, πολλά live, βγαίνουμε πρώτη φορά στο εξωτερικό το 1987 σε τουρ Γερμανία – Ολλανδία – Γαλλία - Ιταλία.
Σε κάποια φάση όλοι παρατήσαμε καθετί παράλληλο. Ξέραμε ότι η Ελλάδα ήταν ο λάθος τόπος και προσπαθήσαμε να το κυνηγήσουμε παραπέρα με όλες τις δυνάμεις μας. Η πρώτη μας κυκλοφορία, το ‘Midnight Hop’ βγήκε από τον Κοντογούρη που είχε το δισκάδικο Art Nouveau και μετά βρέθηκε στο δρόμο μας η Hitch Hyke.
Όσον αφορά το “sex, drugs and rock and roll”, ότι μπορεί να υποθέσει ο καθένας, συνέβαινε. Σε μια κατάσταση ρευστότητας που ίσχυε ο νόμος της σιωπής (και της αποδοχής). Δεν είναι για να το κάνουμε και θέμα πάντως.Το καλό είναι ότι άρχιζαν κι έβγαιναν κάποια λεφτά από τα live. Όμως, πού και πού, έκανα και κανένα μεροκάματο σε οικοδομές. Αλλά, το attitude ήταν «όλα για όλα». Δεν υπήρχαν σχέδια.
Στα 30
CAPTAIN BEEFHEART & THE MAGIC BAND – Upon The My Oh My
Η εποχή που γράφουμε το ‘Blood Nirvana’. Κι ανακαλύπτω ξανά μερικά πράγματα του παρελθόντος. Ας πούμε το ‘Trout Mask Replica” του Captain Beefheart που το θεωρώ ριζοσπαστικό αριστούργημα. Ταξίδευα συχνά Αμερική, Νέα Υόρκη κυρίως, πήρα χαμπάρι τους Nirvana στην αρχή τους με το ‘Bleach’, το οποίο μάλιστα με είχε ενθουσιάσει. Είδα από κοντά τη γέννηση αυτού του πράγματος που ονομάστηκε grunge. Μου άρεσαν πολύ οι Mother Love Bone που μετεξελίχθηκαν, όταν πέθανε από OD ο τραγουδιστής τους, στους Pearl Jam.
Ορόσημο στην πορεία των Last Drive για εκείνη την εποχή ήταν η περιοδεία με τους Dead Moon το ‘91. Απίστευτη τύποι κι απίστευτη μπάντα. Στην Ελλάδα όντως συνέβη η έκρηξη του ελληνόφωνου ροκ, αλλά δεν το είδαμε στραβά. Είχαμε αυτογνωσία του ποιοι είμαστε και του που είμαστε - άσε που μερικοί, ας πούμε οι Τρύπες, ήταν φίλοι μας. Ποτέ δεν είχαμε κόλλημα με τη γλώσσα, να γράψουμε δηλαδή ελληνικό στίχο, αλλά πια είχαμε πέσει σε ένα πηγάδι από το οποίο δε γινόταν να βγούμε.
Στα 35
TOOL – Sober
Το άκουσα σε πρώτο χρόνο. ‘Ήμουν στο Λος Άντζελες με φιλοξενούσε ο Paul Β.Cutler (σ.σ. κιθαρίστας των Dream Syndicate και παραγωγός στα άλμπουμ ‘Blood Nirvana’ και ‘F***head Entropy’ των Last Drive) και μας το έφερε ένας φίλος σε κασέτα. Σπουδαία μπάντα.
Είχα πολλούς φίλους που ήταν μέσα στην έκρηξη της dance σκηνής και του rave στα ‘90s. Ας πούμε, ο Petros Floorfiller ήταν fan των Drive από το 1983. Κάποια ηλεκτρονικά πράγματα τα άκουγα κι εγώ π.χ. Amon Tobin που είναι ένα από τα κολλήματά μου, τον πρώτο δίσκο των U.N.K.L.E.. Είχα πάει κιόλας στην πρώτη αθηναϊκή των Prodigy. Στα clubs όμως δεν πολυβγαίναμε, μόνο σαν after.
Το 1996 γίνομαι πατέρας, ανοίγουμε το ‘Tilt’ (σ.σ. το υπόγειο κομιξάδικο στην οδό Ασκληπιού των Εξαρχείων) ενώ ήδη έχει βγει το δεύτερο άλμπουμ της νέας μου μπάντας. Blackmail και ‘Overexposed’. Είχα απογοητευθεί πολύ σε κάποιο σημείο από τη μουσική. Στο διάστημα μεταξύ του ντεμπούτο των Blackmail ‘Life After Death’ και του ‘Overxposed’. Είχα σκεφθεί να μην ξαναπαίξω ποτέ με συγκροτήματα, να το κρατήσω μόνο για τον εαυτό μου.
Η ζωή σου αναπροσαρμόζεται τελείως όταν κάνεις παιδί, είναι πολύ δυνατό το kick. Ξαναγυρίζεις κι εσύ πίσω. Ποτέ, ούτε και τώρα στα 50, δεν αισθάνθηκα ότι μεγάλωσα. Έχει γίνει μια τέτοια γενετική τροποποίηση που πια δεν παίζουν ρόλο ηλικίες, εποχές κτλ.
Στα 40
THE KINKS – Dead End Street
Είμαι πολύ ευτυχισμένος αυτήν την περίοδο. Είναι αδύνατο να περιγράψω το συναίσθημα των πρώτων συζητήσεων με το παιδί. Όταν με ρώτησε τι δουλειά κάνω, φυσικά απάντησα «μουσικός», τι άλλο να πω;
Επίσης, πρόκειται για εποχή που άκουγα και πάλι πάρα πολλή μουσική. Από τη μία καινούρια, όπως προσωπικές παραγωγές άσημων μουσικών και συγκροτημάτων, κι από την άλλη ξαναβούτηξα σε πράγματα του παρελθόντος. Amon Duul, Beatles πια και όχι Stones, και βέβαια Kinks που είναι από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα όλων των εποχών.
Στα 45
NIRVANA – Come As You Are
Αυτό δεν είναι δική μου επιλογή. Είναι της κόρης μου. Η Αριάννα έχει ήδη ξεκινήσει πιάνο, ασχολείται δηλαδή και η ίδια με τη μουσική, εγώ δεν προσπαθώ να την κατευθύνω κάπου. Της έβαζα πράγματα να παίζουν από όταν ήταν στην κοιλιά της μητέρας της, αργότερα απλά απαντούσα στις ερωτήσεις για όσα της έκαναν εντύπωση. Ε, το ‘Nevermind’ των Nirvana αρέσει πολύ και στους δύο μας. Το δικό της κόλλημα είναι οι Paramore, ενώ πολύ αστείο ήταν όταν σε πολύ μικρή ηλικία της άρεσαν – χωρίς φυσικά να συνειδητοποιεί πολλά – οι ισλανδοί Mum.
Είναι πολύ καλή στα μαθηματικά, βγαίνει για 6 συνεχόμενα χρόνια στους 30 καλύτερους της Ελλάδας κι έχει κερδίσει υποτροφία για το MIT. Θα πάει με τη μαμά της μάλλον για λίγο καιρό, εγώ – όσο και να φαίνεται περίεργο – δεν το κουνάω από την Ελλάδα. Δε θέλω να φύγω τώρα. Έχω ζήσει πολύ στο εξωτερικό και δεν μπορώ αυτή τη νέκρα όταν πέφτει το σκοτάδι. Και η κρίση είναι χειρότερη όταν βγεις έξω, δεν υπάρχει η οικογένεια να κρατηθείς.
Από τη γενιά της κόρης μου δε με ξενίζει κάτι. Αυτά τα παιδιά συμβολίζουν τη μετάβαση από τη βιομηχανική στην τεχνολογική εποχή. Η τεχνολογική τους εξάρτηση μου είναι κάτι ξένο, δεν την αποδέχομαι, θεωρώ ότι χάνεις πράγματα. Υπάρχει η υπερπληροφόρηση που σε κάνει περισσότερο αναλυτικό και λιγότερο συνθετικό, στοιχεία που πρέπει να υπάρχουν μέσα μας σε ισορροπία. Είναι εμπειρική η απορρόφηση όλου αυτού του όγκου πληροφορίας; Ή διαμορφώνει έναν τοίχο που πια δεν αφήνει τίποτα να περάσει;
Για το reunion των Last Drive τα έχω πει πολλά φορές. Πια επικοινωνούμε σε άλλο επίπεδο. Δεν κινούμαστε με την κεκτημένη ταχύτητα της πρώτης περιόδου του συγκροτήματος. Όταν μεγαλώνεις δέχεσαι και τη μαλακία του άλλου, μάλιστα σε ξενίζει όταν δεν την εμφανίζει. Έχουμε περάσει περισσότερο χρόνο μαζί απ’ ότι με τις οικογένειές μας. Φέτος που κλείνει 30 χρόνια το συγκρότημα, σχεδιάζουμε κάτι πολύ μεγάλο, κάτι πολύ ιδιαίτερο.
ΣΗΜΕΡΑ
BLML – Devil’s Toy
Είμαι παθιασμένος με τους BLML, το νέο μου σχήμα. Το ‘The Gift’ που κυκλοφορήσαμε πέρυσι είναι από τους λίγους δίσκους που έχω συμμετάσχει και ακούω στο σπίτι. Συνήθως, δεν αντέχω να το κάνω αυτό.
Οι BLML δίνουν το πρώτο τους αθηναϊκό live, σήμερα Σάββατο 23/2 στο AN club. Μαζί τους οι Rita Moss και οι Nasty Beach. Οι πόρτες ανοίγουν στις 21.30 και το εισιτήριο κοστίζει €10.
12°
