Cayetano - Once Sometime (***)
Συγκρινόμενο με το προ 2ετίας αριστουργηματικό «Back Home», το καινούργιο άλμπουμ ακούγεται περισσότερο ως «must to be».
Συγκρινόμενο με το προ 2ετίας αριστουργηματικό «Back Home», το καινούργιο άλμπουμ του Θεσσαλονικιού Cayetano (Γιώργος Μπρατάνης) ακούγεται περισσότερο ως «must to be». Τα χιπ-χοπ στοιχεία, η χορευτική διάθεση, οι λειτουργικές «απλοποιήσεις» που υπάρχουν διάσπαρτες στο δίσκο (με σκοπό την ευρύτερη αποδοχή και χρήση;) στερούν από το «Once Sometime» την απόλυτη κυριαρχία της σαγηνευτικής μελωδίας και της γοητευτικής ατμόσφαιρας (που εμφανίζονται αυτοδύναμες μόνο προς το τέλος) και που είναι το δυνατό του σημείο.
Σάρκα- Αφηγήσεις (***)
Κάτι από τη δική του οπτική γωνία βρίσκει ο Γιάννης Αγγελάκας στους Σάρκα και τους φιλοξενεί στη δική του ετικέτα. Το ιστορικό συγκρότημα από την Κρήτη, που επανέρχεται μετά από πολλά χρόνια σιωπής, κινείται στο ίδιο πλαίσιο με τις Τρύπες μόνο που... αφενός έχουν περάσει 15 χρόνια από τότε κι αφετέρου δεν έχουν το χάρισμα του Αγγελάκα στη στιχουργία, ούτε το ειδικό του βάρος. Η μεγάλη εμπειρία τους, όμως, είναι φανερή στο παίξιμο και στη γενική «κατασκευή» του δίσκου .
Η πείρα και η βαθιά γνώση του Γιώργου Κοντραφούρη συνδυάζονται με το νεανικό ενθουσιασμό και το πάθος των Στουραΐτη (κιθάρα) και Ποδαρά (τύμπανα) για ένα ευφρόσυνο groovy άλμπουμ. Οι guest μουσικοί παρεμβαίνουν ουσιαστικά, τα R&B φωνητικά του Dean Bowman ταιριάζουν απόλυτα, το hammond δίνει μια ρετρό νότα, οι αυτοσχεδιασμοί δεν λείπουν, τα σόλα είναι υποδειγματικά, όλα κλειδώνουν άψογα μεταξύ τους και ο δίσκος κυλάει σαν νεράκι.
Κάνουν τη «δουλειά» απολύτως αποτελεσματικά πια και είναι πράγματι ένα γκρουπ που μπορεί να σταθεί σε κάθε διεθνές ροκ φεστιβάλ. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που οι τελευταίοι τους δίσκοι κυκλοφορούν από αμερικάνικες ετικέτες. Με αναφορές στην εποχή που υπήρχε hard rock και δεν υπήρχε (ακόμη) heavy metal κι ένα καλοφτιαγμένο χαρμάνι από Black Sabbath, stoner rock, grunge και rock ’n’ roll, με τους Nightstalker δεν θα συναντηθείς για τις πρωτότυπες συνθέσεις τους (που κινούνται όλες σε ένα πολύ συγκεκριμένο και περιορισμένο «αυτονόητο» πλαίσιο), αλλά γιατί σε πωρώνουν χωρίς να σε υποτιμούν.
15°
