Οι Red Hot Chili Peppers, επιτέλους έρχεται στην Αθήνα.
● ● ● Το συγκρότημα που παρέμενε στις λίστες του αυθεντικού ροκ ακόμα και όταν όλοι οι άλλοι το είχαν γυρίσει στις lycra χορογραφίες, επιτέλους έρχεται στην Αθήνα για να εκπληρώσει τον ανοιχτό λογαριασμό μαζί μας που κρατάει από τα 80s. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε, ο κόσμος καταρρέει, πολλοί βγάλατε τα σιδεράκια, άλλοι πέσατε με μηχανή, άλλοι ανεβάσατε άβαταρ σε πισίνα, οι περισσότεροι σταματήσατε να χορεύετε κλωτσώντας στον αέρα, κι εσύ δεν συγκινείσαι πια τόσο πολύ με τα σούπερ γκρουπ – ή μήπως όχι;
● ● ● Υπάρχει μία ειδοποιός διαφορά με τους Red Hot Chili Peppers που τους κάνει ακαταμάχητους στη μουσική τους, ακόμα και αν αυτή είναι απλώς να πετάνε κέρματα επάνω σε μεταλλικούς σκουπιδοτενεκέδες: είναι πάντα διασκεδαστικοί, δεν έχουν απολύτως καμία ενοχή με το fun, ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές τους χτυπάνε πεισμωμένα τις μπότες τους στο πάτωμα και ραπάρουν μία μαγική φράση, κάποιο καλιφορνέζικο ξόρκι της γλώσσας των δρόμων του LA ή κανένα μοϊκάνικο ρητό που αναδύεται από τις ρίζες του αίματος του Anthony Kiedis, ας πούμε «Real men don’t kill coyotes», το κομμάτι που ανοίγει συνταρακτικά το πρώτο τους άλμπουμ, του 1984.
● ● ● Το ’84 ήταν η εποχή που το punk είχε ψοφήσει με ένα μικρό, επιθανάτιο χάχανο γεμάτο κακία, κλωτσοπατημένο σε κάποιο αδιέξοδο στενό πίσω από κανένα ουκρανικό κωλόμπαρο. Άρχιζαν οι μέρες της electro-τοξικής utopia στους μεγάλους αχυρώνες της Ευρώπης, τα πάρτι με τα χαμογελαστά κίτρινα κουμπιά με τον smiley. Η Καλιφόρνια βέβαια, λίκνο του ήχου των Red Hot Chili Peppers, παρέμενε ένα κρατίδιο πιστό στην κολεγιακή του οργιώδη κραιπάλη με πιο ροκ ήχο αλλά εκ του ασφαλούς – κάτι σαν «εντάξει, θα γίνω χάλια, αλλά όταν δω τα σκούρα θα πέσω στην πισίνα και όλα θα τελειώσουν». Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, το «τυφλό fun» ήταν η κοινή γραμμή. Τι άλλο εκτός από στιγμιότυπο - πολαρόιντ από μεθυσμένο πάρτι κολεγιακής αδελφότητας είναι η περιβόητη φωτογραφία του συγκροτήματος (και παρωδία του εξωφύλλου του «Abbey Road» των Beatles), με τα μέλη του γκρουπ να διασχίζουν το δρόμο ολόγυμνοι, με μοναδικό αξεσουάρ μία κάλτσα φορεμένη με τον πιο ευρηματικό τρόπο που μπορεί να σκεφτεί ένα αγόρι – εκτός από το πόδι του; Οι γυμνές-με-κάλτσα εμφανίσεις των Red Hot Chili Peppers σε στριπτιτζάδικα παίζοντας το εξωφρενικό τους, σέξι ροκ εν ραπ, εκείνα τα πρώτα τους χρόνια, πέρασαν στο ανθολόγιο των «ωραίων φάσεων» της μυθολογίας του ροκ. Άλλωστε πρόσφατα καταχωρήθηκαν και οι ίδιοι επίσημα δίπλα στις παγκόσμιες θεότητες, στο πάνθεον του Rock and Roll Hall of Fame. Αυτό ισοδυναμεί με κάτι σαν να σε βάζουν πια, για πάντα, λήμμα στα σοβαρά λεξικά.
● ● ● Με την ευκαιρία αυτή, οι RHCP κυκλοφόρησαν τον περασμένο Μάιο, μόνο δικτυακά, και ένα μίνι άλμπουμ, το «Rock and Roll Hall of Fame Covers EP», με έξι live και στούντιο διασκευές κομματιών από ονόματα που τους έχουν επηρεάσει: το τροπικάνα-surf punk «Havana affair» των Ramones, το τόσο δικό τους σαν ήχος «Search and destroy» των Stooges, το «Everybody knows this is nowhere» του Neil Young που είναι η καλύτερη σχέση τους με το παν-αμερικάνικο παραδοσιακό ροκ, το über-cool, μεταλλικό «Suffragette City» του David Bowie, το «I get around» των Beach Boys που το αφήνουν σχεδόν ανέπαφο λόγω του καλιφορνέζικου ιδεώδους προφανώς και το ειρωνικά (ή μήπως όχι;) doo-wop «Teenager in love» των Dion and the Belmonts. Να παρακαλάτε να τα παίξουν και στο αθηναϊκό τους live, τουλάχιστον τα τρία από αυτά. Και αν έχετε δυνατή φωνή, απαιτήστε τα κιόλας, γιατί όχι.
● ● ● Έτσι κι αλλιώς, οι RHCP έχουν μία δυναμική με το κοινό τους που κάνει τα live τους μία συντονισμένη, αμφίδρομη επικοινωνία, να κοπανιούνται όλοι πάνω-κάτω, πάνω και κάτω από τη σκηνή, με τον πιο στακάτο, βολικό ρυθμό που μπορεί να απολαύσει το ανθρώπινο σώμα σε κατάσταση υπερέκκρισης αδρεναλίνης: ρυθμός αρκετά βαρύς για να νιώθεις ότι πηδώντας ομαδικά μετακινείτε ελαφρώς τον άξονα της Γης, αρκετά γρήγορος για να μη θυμίζετε το εκκρεμές του Φουκό, αρκετά εύκολος για να θυμίζετε σαν να κάνετε σεξ. Επίσης, με ωραίες δυνατότητες: τέλεια περάσματα για να κάνετε περιστροφές, απότομα κοψίματα για να ανεβάζετε επιτάχυνση και τόσο ηλεκτρική κιθάρα και μπάσο ώστε να τινάζετε το ροκ εν ρολ μαλλί σας και να χαρακώνει τον αέρα.
● ● ● Και το καλύτερο; Ο καταιγισμός δεν σταματάει ποτέ. Οι Peppers δεν έχουν καμία ανάγκη να σκεφτούν λίγο τη ρομαντική πλευρά της ζωής, δεν θέλουν να βλέπουν αγαπούληδες και αναμμένους αναπτήρες στις κερκίδες (άσχετο: πόσο 90s αυτό που μόλις ξεστόμισα…). Ο Kiedis και ο Flea, οι δύο μόνιμες και ιδρυτικές, κινητήριες δυνάμεις του γκρουπ έχουν στεγνό, σκληρό χιούμορ και αυτό χαρακτηρίζει το προφίλ των RHCP. Από το έξαλλο πάρτι μέχρι την εξάρτηση, την απώλεια, την παράνοια και ξανά πίσω στο καλιφορνέζικο fun, το γκρουπ κρατάει το πιο σφιχτό μουσικό στιλ. Κάτι που έχει κάνει πολλούς να τους έχουν κατηγορήσει για επανάληψη του ίδιου, επιτυχημένου τους εαυτού, τα πάντα όμως ξεχνιούνται μόλις σκάσουν οι πρώτες γρατζουνιές στην κιθάρα και μπει το γνωστό, αφοπλιστικό μπάσο, foreplay για να μπει η funky, αλήτικη φωνή του Kiedis. Είναι συγκρότημα συναρμολογημένο από τα υλικά του live, είναι κατασκευασμένοι για να παρασύρουν τα πλήθη σε ένα εκρηκτικό μιξ από καθαρόαιμο punk στακάτο και καυστικό σαν οξύ με τον τρόπο που οι Gang of Four το έδωσαν πρώτοι (άλλωστε ο κιθαρίστας των G.o.F., Andy Gill, ήταν ο πρώτος τους παραγωγός), μεταλλικό λευκό ραπ, hard rock στις καλύτερες στιγμές του και ένα καυτό funk που ο Prince θα σκότωνε για να το έχει γράψει.
● ● ● Νομίζω εκεί ακριβώς εντοπίζεται και το «τσίλι» που υπάρχει στο όνομά τους. Κόκκινο, καυτό, πικρό και δυνατό όπως το ροκ, καυτερό, γλυκό και σέξι όπως το τσίλι. Έρχονται ακριβώς την κατάλληλη στιγμή που η Αθήνα έχει ανάγκη από λίγο «californication» στη μαυρίλα της.
16°
