Κάθε εβδομάδα ζητάμε από κάποιον καλλιτέχνη να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Παναγιώτης Πανταζής: ένας από τους πιο ενδιαφέροντες εκπροσώπους της νέας γενιάς των ελλήνων κομιστών, lo-fi «παραγωγός κρεβατοκάμαρας», ½ των karavolida (υπήρξε επίσης ½ των jenny bocci, ενός γκρουπ που γεννήθηκε, έζησε κι αυτοκαταστράφηκε ακριβώς για να φιλοξενηθεί κάποτε σε μια στήλη με τίτλο ‘Unsung Heroes’), λαϊκό είδωλο του twitter, αφηρημένος εχθρός γυναικών αυτοκινητιστών, ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ, θρύλος των ανοιχτών γηπέδων μπάσκετ (έτσι λέει τουλάχιστον), vintage γκατζετάκιας, ενοχικός fan του Κώστα Νικολακόπουλου, αδερφός του Γιώργου Γούση. Ψιλονταβιντσικός τύπος, Ας δούμε τι μουσική άκουγε…
Στο σπίτι σίγουρα παίζει παρά πολύ ελληνική μουσική, απ' όσα συγκεχυμένα θυμάμαι κι έχω ξαναδημιουργήσει από αφηγήσεις των γονιών. O "Διόνυσος" του Θεοδωράκη σε ερμηνεία Θανάση Μωραΐτη με βρίσκει στο ρολό του παπαγάλου, όπως επίσης και το "Θα ρθω να σε βρω" του Άσιμου τραγουδισμένο απ τον Παπακωνσταντίνου, με πολλές απορίες απ' όσο θυμάμαι για τους στίχους. Η αγαπημένη μου όμως ανάμνηση (και ξεκάθαρα δική μου, χωρίς γονεϊκά συμπληρώματα) είναι αυτή που είμαι στο πάρτι του συμμαθητή μου του Κώστα που έχει το Bad του Michael Jackson κι όλη η παρέα παίρνει ψιλοαδιάφορα μπροστά απ’ τον καθρέφτη και κάνει πόζες.
Ο μπαμπάς μου δούλεψε 32 χρόνια στη Philips. Πρόλαβα τα 29 από αυτά, μέσα στα οποία πάντα στο σπίτι υπήρχε το πιο πρόσφατο πρωτοποριακό προϊόν της εταιρείας. Μεγαλώνοντας ανακάλυψα πως υπήρξε και δεύτερο αγόρι στην Ελλάδα που πέρασε από τα χέρια του η παιχνιδομηχανή - συνώνυμο της εμπορικής αποτυχίας CD-i, δεν ήταν τελικά προϊόν της φαντασίας μου. Ένα άλλο γκάτζετ που δε στέριωσε ποτέ ήταν το DCC, ένα υβρίδιο κασέτας και ψηφιακής τεχνολογίας, με νέο φορμάτ. Μαζί με το κασετοφωνάκι, στα χέρια μου έφτασαν και μερικές από τις ειδικά σχεδιασμένες κασέτες και αυτή που έμελλε να λιώσω για τουλάχιστον ολόκληρη την 5η δημοτικού (συμπεριλαμβανόμενων και των διακοπών προς 6η) ήταν το best of των Police.
Στα 15
TERROR X CREW – Επαναστάτες Της Υπόγειας Σκηνής
Η φάση ξεκίνησε το καλοκαίρι του 97 με το ο "Δίσκος Που Διαφημίζεται" από Ημισκούμπρια κι εμένα με τον ξάδερφο μου, τον Γαβριήλ, να μαθαίνουμε απ' έξω και το τελευταίο σκρατς του δίσκου (εκείνος το αγόρασε σε cd, εγώ σε διπλή κασέτα γιατί δεν είχα πεντοχίλιαρο), συνεχίστηκε με ένα συμμαθητή να μου αντιγράφει σε κασέτα το "Οχυρωμένη Αντίληψη" των FFC και όλο αυτό συνέχισε την πορεία του μέσα απ’ τους δίσκους των Cypress Hill και των Public Enemy και των υπόλοιπων ηρώων του hiphop των late 80s-early 90s. Η πραγματική ζημιά βέβαια είχε γίνει στο πρώτο CD που αγόρασα, το ομώνυμο ΕP των Τerror X Crew.
Στα 20
LO FIDELITY ALL STARS – Nightime Story
Έχοντας περάσει μερικά όμορφα χρόνια να τρέχω σε κάθε live των Αctive Member, αλλά κι έχοντας ψιλομπουχτίσει με την κατάσταση που ξέφευγε από την καθαρά μουσική υπόστασή της, πέρασα μια αδιάφορη (μουσικά) περίοδο, όπου προσπαθούσα να ακούσω κι άλλα πράγματα πέρα από hiphop δοκιμάζοντας τους Αrchive, γουστάροντας αρκετά με τους Μuse του Origin of Σymmetry, όντας ανώριμος ακόμη για να εκτιμήσω το Kid A που μόλις είχε βγει, αλλά εν τέλει αυτό που μου έμεινε είναι η ανακάλυψη του τελευταίου κομματιού από το πρώτο lp των Lo Fidelity All Stars.
Τελειώνοντας με τη σχολή στο Βόλο κι επιστρέφοντας στην Αθήνα, ήρθα φορτωμένος με όλα τα post rock ακούσματα των φίλων Accra Minoa που γυρίζανε τον ήχο τους από indie σε πιο post καταστασεις. Εκεί έμεινα για αρκετά χρόνια, δεν έχασα live οποίου μεγάλου ονόματος ήρθε στην Ελλάδα, όσες φορές κι αν ήρθε (Mogwai, Mono, Explosions In The Sky) κι έκανα το μοναδικό ταξίδι που έχω κάνει στο εξωτερικό για χάρη κάποιας συναυλίας (Sigur Ros στο Παρισι). Άσχετα με όλα αυτά, έμαθα να εκτιμώ τους Radiohead. Όλα αυτά τα χρόνια μουντζωνόμουν που δεν ήξερα τους Godspeed You! Black Emperor όταν είχαν έρθει στην Ελλάδα, οι όποιοι πλέον ήταν η αγαπημένη μου μπάντα. Κι ανενεργή. Η ισορροπία έμελλε να επέλθει το Δεκέμβριο του 2010, με τα 2 live στο Gagarin.
ΣΗΜΕΡΑ
RADIOHEAD – Staircase (live From The Basement)
Νομίζω ότι είναι πρώτη φορά που μου αρέσει μουσική που "συμβαίνει" εκείνη τη στιγμή, συνήθως μου παίρνει λίγο καιρό να φιλτράρω κάποια πράγματα, αλλά αυτή τη φορά εντελώς συγκυριακά έπεσα πάνω σε Kuedo, Zomby και Oneothrix Point Never και είναι ακριβώς ο,τι χρειάζομαι. Όμως όταν έχεις την τύχη να ζεις τον καιρό που παίζει μια τεράστια μπάντα, το μόνο που μένει είναι να είσαι ευγνώμων γι’ αυτό.
Η τελευταία μουσική δουλειά του pan pan είναι το That Pink Dot Up In The Sky με τις απόψεις να διίστανται αν πρόκειται για EP ή LP. Μπορείς να το τσεκάρεις και να το προμηθευθείς εδώ (η limited cd edition βγαίνει σε 111 αριθμημένα CDr με χειροποίητο εξώφυλλο από τον ίδιο).
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
13°
