Κάθε εβδομάδα ζητάμε από κάποιον καλλιτέχνη να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Συνεχίζουμε με τον Egg Hell, δηλαδή τον Jef Maarawi. Έναν έκτακτο νέο που γεννήθηκε το 1990 και το γενεαλογικό του δέντρο μοιάζει με σύντομη έκδοση του παγκόσμιου άτλαντα. Μπαμπάς Σύριος, μαμά Βραζιαλιάνα, παππούς Έλληνας. Πριν λίγους μήνες, χτύπησε την πόρτα στο γραφείο με ένα καλαίσθητο κουτάκι που έγραφε Brownie Crumbs και περιείχε το δεύτερο του EP (μετά το ντεμπούτο του 2008 που έφερε το όνομά του) καθώς και τέσσερα λαχταριστά σοκολατένια brownies. Αυτήν την περίοδο δουλεύει το πρώτο του άλμπουμ, πάντα επεκτείνοντας την folk φόρμα, και την Κυριακή ανεβαίνει στην σκηνή του City Cocktail Bar (Χάρητος 43, Κολωνάκι) μαζί με τον Λεωνίδα των My Wet Calvin στο πλαίσιο των ωραίων βραδιών που διοργανώνει η Just Gazing Records. Αρχίζει γύρω στις 20.00, είναι free και ακολουθεί dj set των Lilis bros…
Στα 5
DJAVAN – Sina
«Επρόκειτο για πλύση εγκεφάλου. Η μόνη μέρα της εβδομάδας που ο πατέρας μου δεν δούλευε ήταν η Κυριακή, οπότε κάθε Κυριακή χειμώνα - καλοκαίρι, πήγαινα βόλτα με τους γονείς μου. Και το soundtrack κάθε Κυριακή, χειμώνα - καλοκαίρι, ήταν ο πιο επιτυχημένος δίσκος του Djavan με τίτλο "Luz". Δεν θυμάμαι να ακούμε κάτι άλλο στο αυτοκίνητο, ποτέ. Κάθε φορά που ακούω ή βλέπω τον Djavan με πιάνει μια νοσταλγία/αναγούλα και το πραγματικά εντυπωσιακό είναι πως έφτασα στο σημείο να τον εκτιμήσω όταν συνειδητοποίησα πως στο τραγούδι "Sina" η έκφραση "Caetanear o que ha de bom," είναι φόρος τιμής στον Caetano Veloso. Ο τύπος έφτιαξε μια λέξη από το όνομα του Caetano, το οποίο πρέπει να είναι το καλύτερο παράδειγμα γλειψίματος προς συνάδελφο στην ιστορία της κιτς βραζιλιάνικης ‘80λας».
«Είχα μετακομίσει στην Βραζιλία με τους γονείς μου οι οποίοι ζούσαν στο κέντρο του Σαο Πάολο, ενώ εγώ έμενα με την γιαγιά μου και τον θειο μου στα προάστια. Ο θειος είχε ένα Playstation, η πρώτη παιχνιδομηχανή που είχα στη διάθεση μου, την οποία έλιωνα μια βροχερή μέρα. Κάποια στιγμή, ενώ έλειπαν όλοι από το σπίτι και είχα δοκιμάσει όλα τα παιχνίδια, αποφάσισα να ψάξω στο συρτάρι με τα CD του μπας και είχε κανένα ξεχασμένο παιχνίδι. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά να αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν έβαζα μέσα στην κονσόλα εκείνο το CD με το μωράκι που κολυμπάει πίσω από ένα χαρτονόμισμα. Ίσως είχε κάποιο μυστικό που θα φαινόταν μόνο μέσω του playstation (αλήθεια το πίστευα). Αυτό που συνέβη είναι πως ο εγκέφαλος μου εξερράγη. Ένιωσα σαν να ανακάλυψα κάποια καινούργια χώρα. Η τεράστια αφίσα του Cobain που είχε ο θειος μου στην πόρτα του δωματίου του δεν με τρόμαζε πια. Μέχρι εκείνη την στιγμή για μένα Nirvana ήταν παγωτό και εκείνο το συγκρότημα του ναρκομανή που αυτοκτόνησε (έλεγε η μάνα μου). Και έκατσα και άκουσα το πρώτο κομμάτι εκείνου του δίσκου πάνω από 9000 φορές με το κούτελο στο παράθυρο ενώ έβρεχε. That's genuine emo shit right there for you».
«Θυμάμαι πως ήμουν διακοπές στην Βραζιλία και είχα ταξιδέψει με τον θειο και την θεια (χειμωνιάτικα) σε μια παραλία που λέγεται Pauba. Τότε είχα αρχίσει να ακούω φανατικά Radiohead και θυμάμαι πως έπρηζα τον θειο μου για τους στίχους του Yorke και πόσο τέλειοι είναι κλπ. κλπ. Κάποια στιγμή λοιπόν, ενώ περπατάγαμε μέσα στο camping ένα βράδυ κι ενώ είχε 35 βαθμούς (χειμωνιάτικα), ρωτώ τον θειο ποιος ήταν ο αγαπημένος του στίχος και αυτός μου απαντάει το "Deus lhe Pague" του Chico Buarqe. Φυσικά ήξερα ποιος ήταν ο Chico, γιατί αν ζεις στην Βραζιλία όλο και κάποιο κουτσομπολίστικο περιοδικό θα έβγαινε όπου θα τον είχε στο εξώφυλλο με το μπυρόκοιλο του να κάνει jogging στην Ipanema. Εκείνη όμως η συζήτηση ήταν που με έκανε να θέλω να ακούσω τη μουσική αυτού του καταπληκτικού μουσικού. Ενώ το "Deus lhe Pague" όντως έχει τρομερούς στίχους, το κομμάτι που κατά κάποιο τρόπο με ενέπνευσε να αρχίσω να γράφω κιόλας (πριν μάθω καν να παίζω κιθάρα) ήταν το ‘Construcao’. Το κομμάτι αυτό ήταν και νομίζω θα παραμείνει μια εμμονή για μένα όσο αφορά την στιχουργία. 'Έχοντας μια απλή ιστορία η οποία πραγματεύεται την ημέρα ενός οικοδόμου που πεθαίνει σε ένα ατύχημα στην δουλειά, ο Chico τραγουδάει το ίδιο κουπλέ τρεις φορές μπερδεύοντας την σειρά της τελευταίας λέξης του κάθε στίχου. Η τελευταία λέξη του κάθε στίχου τονίζεται στην προπαραλήγουσα και το κομμάτι αποκτάει τις διαστάσεις μιας απίστευτα ισχυρής κοινωνικής κριτικής της Βραζιλίας του ‘70»
Στα 20
BONNIE PRINCE BILLY & MATT SWEENEY – My Home Is The Sea
«Αν και όλο το Superwolf τα σπάει, αυτό το κομμάτι είναι σημαδιακό όχι τόσο για το πως το ανακάλυψα και που το άκουγα, αλλά κυρίως γιατί, πιο αβίαστα απ’ ότι θα τα κατάφερνα εγώ ποτέ, καταφέρνει να εκφράσει την ιδέα του να πεθάνεις στην θάλασσα. Επίσης έχει τον στίχο "my tummy is round and firm and funny". Το άκουγα σχεδόν κάθε μέρα για σχεδόν ένα χρόνο».
«Πολύ ωραίος δίσκος, απίστευτο τραγούδι. από τις βασικές επιρροές μου αυτήν την περίοδο. O Trevor Powers έχει κάτι παιδικό στην φωνή του και αυτό σε συνδυασμό με τα απλά synths και ρυθμικά του δίσκου, δημιουργούν μια υπέροχη ατμόσφαιρα».
16°
