Κάθε εβδομάδα ζητάμε από κάποιον καλλιτέχνη να γυρίσει πίσω στη «μουσική ζωή του». Να θυμηθεί τι μουσική άκουγε στα 5, στα 10 κ.ο.κ. μέχρι σήμερα και να μας διηγηθεί μια σχετική ιστορία/ ανάμνηση.
Δεύτερη εβδομάδα με τον Μάκη Παπασημακόπουλο, το ½ των νεοσύστατων cold wavers Rattler Proxy (μαζί με τον Δημήτρη Πίχλιαβα) που τρομοκρατούν κόσμο και κοσμάκη εκεί έξω. Συνεργάτης μας στο SOUL και σε καμία περίπτωση «καλλιτέχνης»…
Στα 5
ΝΤΕΝΕΚΕΔΟΥΠΟΛΗ
Ξερά και στο ρηπήτ το ακούγαμε με το αδέρφι μου, καθισμένοι καταχάμω και τρώγαμε φετίχ με τον Μελένιο, που ήταν σα να λέμε ο Τζέημς Ντην της φάσης. Εγώ δεν ξέρω γιατί τόνε γούσταρα τόσο αλλά δεν πειράζει. Στην πραγματικότητα βέβαια προτιμούσα το άλλο δισκίο αυτό το Ταρζάν - Γκαούρ, όπου ο Γκαούρ σε αντίθεση με τον Ταρζάν που είχε επική κραυγή, μα τους χίλιους πιθηκους, είχε ένα μακρόσυρτο όοοοοουου, λες και του έριχναν ράφι βιβλιοθήκης στο ποδάρι. Απλά δεν είχε πολύ μουζικά αυτό και επέλεξα Ντενεκεδούπολη.
Άκουγα μέσω αδερφής και κάτι τοπ οβ δε πόπς σε κασέτες που μας έστελνε το ξαδέρφι μας από την Αγγλία, αλλά στα δέκα μου εξακολουθούσα την μουζίκα να τήνε γράφω κάπως εκεί που δεν πιάνει ήλιος. Ως εκ τούτου ενθυμούμαι ταξίδια στο χωριό του πατέρα μου, με το στέρεο να πούμε το κασέτοφωνο να παίζει λούπα Ηλία Κλωναρίδη και Τζον Τίκη. Ο Λιάκουρας ήταν στα βέβαια πιο πονεμένος αλλά εμένανε πάντα με συγκλόνιζε ο Τζων, ο Έλβις του απόδημου ελληνισμού. Χρόνια αργότερα ανακάλυψα ότι το πρώτο του σχήμα λεγόσαντο John Tikis and the playboys quartet. Τι ήρωας.
Χωρίς ντροπές το ακούω ακόμα το επικοκόμματο να σας πω. Νομίζω ότι ήταν η πρώτη φορά που άκουγα κομμάτι και ένιωθα μέσα μου αυτό το χειμαρρώδες "πωπωμάγκαμουκάντεστηνμπάνταναχορέψωναμουξεβιδωθείηλεκάνη". Ήταν το κομμάτι που με έβανε στον δρόμο της ηλεκτρονικομπήτας, την οποία και εδόξασα στα απανταχού πάρτια στα οποία μπορούσα να μπω (λίγο αργότερα βέβαια) όσο και σε μια εκπομπή του ραδιοφώνου να που δεν θυμάμαι τώρα πως την λέγανε που έπαιρνα σαν χάνος κάθε μέρα και ζητούσα το ‘Open your mind’... Ο τελεμές.
Στα 20
AUTECHRE - Futher
Λίγο πριν φύγω εις τας αγγλίας αν ενθυμούμαι σωστά, πρέπει να ήμουν, σε κατάσταση γενικότερου βετζιφικασιόν απο την βαρεμάρα και την αίσθηση του "όχι εντάξει είμαι, απλά θα ήθελα να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου τανάσκελα". Και καταφτάνει αυτό εδώ χάμω, πρόταση από άνθρωπο άγιο και ανακάλυψα την αγαπημένη μου ασχολία. Να κοιτάω τα ταβάνια και να κοπανάω ελαφρά το κεφάλι μου στα πλακάκια που έχω ξαπλάρει. Είναι μια καθαρά δημιουργική διαδικασία σας διαβεβαιώ. Περίπου.
Στα 25
THE ‘80s MATCHBOX B-LINE DISASTER – Psychosis Safari
Βασικά είναι η μοναδική μπάντα στην ζωή μου για την οποία έχω ταξιδέψει οπουδήποτε, έτσι ώστε να τους δω δύο φορές μέσα στην ίδια μέρα. Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι την πρώτη φορά που τους είχα δει σε μια βρωμερή παμπ στο Σαουθάμπτον, είχανε παίξει σφαλιάρες με μέλη του κοινού και μετά τα βρήκαμε όλοι και κάναμε πόγκο απο κάτου ενώ ο Γκάι Μακνάητ ο τραγουδιάρης έκανε λες και τον χτύπαγαν με ρεύμα. Ενώ έβλεπε την μαμά του να κάνει άσεμνα πράγματα με τον γαλατά.
Στα 30
A.R.E. WEAPONS - Saigon Disco
"Εκτιμώ πάρα πολύ σε εσάς το γεγονός ότι όταν λέω σε κάποιον ότι είστε η καλύτερη μπάντα στον πλανήτη, αυτοί με κοιτάνε λες και τους μιλάω για τριγωνομετρία". Αυτό τους είχα πει από κοντά κάποτες. Αυτοί κοιτάχτηκαν αναμεταξύ των και με ρώτησαν αν είναι δική μου γύρα η επόμενη ή δική τους. Που σαν απάντηση μου έκαμε. Άσε που με ήταν και αυτοί περίπου στις αρχές των 30 όταν τους πρωτοάκουσα και αυτό όσο να πεις με έδωκε μια ελπίδα. Και δεν εννοάω την τραγουδιάρα. Αυτό βέβαια θα ήταν εξαιρετικό.
Τους πέτυχα στο γιουτούμπι σε μια από αυτές τις δίχως αύριο έρευνες που ξεκινάς με κρις σφέτα και καταλήγεις έξι ώρες αργότερα αγκαλιά με τους τζόνι μπερνέτ τρίο. Κάπου στην μέση έπεσα πάνω σε αυτούς τους τρεις τύπους και ένιωσα μια αγαλλίαση, έναν ντεμί οργασμό που είχα κανένα δίχρονο να νιώσω. Ενθυμούμαι πήρα τηλέφωνο έναν φίλο μου, "τζακούζι μπόιζ του λέω", "πήρα πρωτάθλημα με την μάλαγα" μου λέει. Δίχως άλλο ένα εξαιρετικό επίτευγμα.
ΣΗΜΕΡΑ
THE BUDOS BAND - Black Venom
Ομολογώ ότι αισθάνομαι μια κάποια ντροπή που δεν ανεκάλυψε αυτούς τους θέουλες λίγο πιο νωρίς, αλλά είχα και δουλειές, ενώ τώρα που δεν έχω τόσες, ξαναααααααανακαλύπτω τον κόσμο ολάκερο. Και βρήκα δαύτους που είναι και "ώριμο" άκουσμα σα να λέμε και πολύ περήφανος είμαι για αυτό, γιατί τα χρόνια περνάνε και δεν μπορεί να είμαστε μια ζωή στα μπαρζ να ακούμε τα μοσχοκίθαρα και τις ζβουγγανιές. Κατά τα λοιπά, ΑΕΚ είμαι, ομάδα δεν έχουμε. Δεν με ρωτήσατε αλλά με καίει και είπα να το πω... (σ.σ. επεσημανα στον Μάκη ότι ο Στιβ Λεο Μπελέκ είναι γεννημένος στις 10.02.93...και με ρώτησε "του 1893;)
Οι Rattler Proxy - λίγο πριν την πρώτη τους κυκλοφορία στην Just Gazing – εμφανίζονται την Κυρ. στο City (Χάρητος 43, Κολωνάκι, 20.00 – free). Πάρε μια γεύση…
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
