Πάλι μας παίρνεις να μας πας, σε άλλη γη και σε άλλα μέρη, φύσα, θάλασσα πλατειά, φύσα, αγέρι, φύσα, αγέρι, και γεια σου, ρε Δασκάλου, Μεγάλε Τιμονιέρη! Σαββοπουλικός ο πρόλογος, μιας και είναι ένα από τα τραγούδια της παράστασης το «Να μας πάρεις μακριά», και καλώς ορίσατε στο υπερθέαμα-τελευταία γύρα των Monie & Monie Conniente, με τίτλο «Φτου, Σκόρδα». Και λόγω επετείου 25ης Μαρτίου, όπου μπακαλιάρος και Καραϊσκάκης, σκορδαλιά και Μπουμπουλίνα θα τιμηθούν δεόντως, μα και λόγω ματιάσματος, μιας και η μπάντα εμφανίζεται ανηλεώς και χωρίς σταματημό, από τον Οκτώβριο, το σκόρδο αποτελεί γευστικό αλλά και συστατικό στοιχείο των last round εμφανίσεων στη «Βεντέτα».
Γιατί οι Monie Conniente αποχαιρετούν την πιο επιτυχημένη καλλιτεχνικά και «συνωστισμός» σεζόν τους, προσκαλώντας τη Θεσσαλονίκη σε ένα σπέσιαλ γκαγκάν closing party. Θα γίνει κάτι σαν τα κόλπα που έκανε ο Βέγγος στους Βιετκόνγκ, χουουού και κάτω: η μιζέρια, η μίρλα και ο κακός κουρνιαχτός των ημερών.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή, ασχέτως αν είμαστε στο τέλος. Ο Διογένης Δασκάλου ως stand up comedy αρτίστας και πνευστός περφεξιονίστας έχει δυο χούγια, τα οποία άλλωστε και τον καθιέρωσαν και τον συγκρότησαν, τον σημάδεψαν και τον καθόρισαν στην έως τώρα πορεία του. Δεν παίζεται στην ατάκα, τον σχολιασμό, τη σάτιρα και τον δημιουργικό βανδαλισμό-αποδόμηση της επικαιρότητας, μα προσοχή. Αυτό που τον απογειώνει δεν είναι μόνο το τρυφερά βλάσφημο και μοναδικό του χιούμορ, αλλά και το «Συγκρότημα», αυτοί οι θεσπέσιοι μουσικόγατοι Ιμαλαΐων που νιαουρίζουν και παιανίζουν ύμνους ροκ ή λαϊκούς, σουινγκάροντας και ακομπανιάροντάς τον με ρυθμό και χάρη.
Από τα μαύρα μπλουζ του Screanin' Jay Hawkins και την Delilah του Tom Jones στο «Όσο καίνε ακόμα τα καντήλια μας» του Κραουνάκη και από το «Ορκίσου να μη χωρίσουμε» της Αλέξια στο «Φίδι» του σοουλιάρη Al Wilson, οι παίδες δεν αστειεύονται: κοπανάνε τα ντέφια και ξεσηκώνουν τα κορίτσια σε χορούς μεγάλους και γέλιο τρελό. Στο ψητό και σε μετάφραση: αυτό που ζούμε και βλέπουμε, από τον Μάρδα τον Τουρκοφάγο και τον Αλέξη τον Νταουλιέρη των διεθνών αγορών, μέχρι τον Κυριάκο τον Μητσοτάκη, των διεθνών από το Χάρβαρντ αγοριών, είναι μια επικαιρότητα και μια πραγματικότητα που δουλεύει για τον Δασκάλου, δεν εξηγείται αλλιώς. Τα θέλει ο κώλος τους, ρε παιδί μου, όχι να την ακούσουν, αυτό είναι εύκολο, γιατί ο καθείς έχει ένα facebook και ξεχαρμανιάζει. Μα να τη χαρούν, όπως κι όλοι οι θεατές, με σουράβλια και βιολιά, με τρομπόνια και μπλα μπλα, με Ποντιογιουροβίζιον και λα λα!
Αυτό ήταν, είναι και θα είναι οι Monie Conniente: ένα θεοπάλαβο καραβάνι πλανόδιων μουσικοπαικταράδων που, με αρχηγό τον Διογένη, τραβούν μπροστά, το καραβάνι προχωρά, όπως είπε ο Τσίπρας, και η Πάολα με τον Σφακιανάκη γαυγίζουν, ναι ρε Αλεξάρα, αυτό είναι το μόνο που έθεσες μέσα, γιατί κατά τα άλλα. δέσε μέσα.
Κοινώς, κάνε κράτηση κι έλα να γλεντήσεις με την ψυχή σου και το κορμί σου. Θεσσαλονίκη είσαι και από γούστα ξέρεις, θα σας πάρει μακριά, θα σας πάει σε άλλα μέρη, φύσα, θάλασσα πλατειά, φύσα, αγέρι, φύσα, αγέρι. Και άλλη μια, άλλο ένα σντρο και ζήτω: γεια σου, ρε Δασκάλου Μεγάλε Τιμονιέρη, καμηλιέρη, νταλικέρη, ντερμπεντέρη, λατρεία και στη σάτιρα ξεφτέρι. Και να σας εξομολογηθώ κάτι; Ακόμα κι αν δεν ήταν ο καλύτερός μου φίλος, ακόμα κι αν δεν με προσκαλούσε τα τελευταία δυο χρόνια στη σκηνή, παραχωρώντας μου τραγούδια και χαρά, ακόμα κι αν ήμασταν δυο ξένοι, πάλι αυτά θα έγραφα για τούτον τον αδέσποτο και έξοχο αλήτη, που επιμένει να το κρατά αληθινό και ανθρώπινο, σε μια πόλη και μια χώρα που έπηξε από κακό χιούμορ, κακή μουσική, ονόματα δεν λέω και υπολήψεις δεν θίγω. Σας φιλώ και σας προσμένουμε.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
