Μετά από 23 χρόνια παρουσίας, χιλιάδες φαν (fanatics όμως) και έναν τεράστιο αριθμό τραγουδιών με στίχους που σου καρφώνονται στο μυαλό, οι ACTIVE MEMBER ανακοίνωσαν την αποχαιρετιστήρια τους περιοδεία που θα κλείσει στις 7 Νοεμβρίου με τη συναυλία τους στο ΟΑΚΑ.
Λίγο πριν κλείσει ο κύκλος, ο Μιχάλης Μυτακίδης aka BD FOXMOOR, εμπνευστής, ηθικός αυτουργός και ψυχή του group, αλλά και της Low Bap σκηνής, μιλάει για φίλους, εχθρούς, για μετανάστες, πρόσφυγες, για τις φωνές που χάνονται στη σιωπή και σε καλό να μας βγει...
Στις 7 /11θα δούμε την τελευταία συναυλία σας στο ΟΑΚΑ. Το ενδεχόμενο να σας απαγάγουν οι φαν και να σας επανεμφανίζουν σε τακτά χρονικά διαστήματα επί σκηνής το έχετε συνυπολογίσει;
Με τον καιρό το συνειδητοποιούμε κι εμείς ότι ο κύκλος κλείνει. Η αλήθεια είναι ότι εγώ σε όλα αυτά τα χρόνια και πάλι είχα νιώσει την επιθυμία να σταματήσουμε, η Γιολάντα με συνέφερε. Δεν ξέρω αν έκανε καλό ή κακό, αλλά φτάσαμε τα 23 χρόνια ACTIVE MEMBER χάρη στη Γιολάντα. Αυτή τη φορά ένιωσα ότι κλείνει ένας κύκλος –δεν τελειώνει τίποτα–, απλά κλείνει ένας κύκλος μετά από τον οποίο θα κάνουμε πιο λεύτεροι πράγματα που ήδη σκαρώνουμε.
Άρα, έτσι όπως το εξηγείς τώρα δεν αποσύρεται κανείς.
Δεν αποσύρεται κανείς. Ίσα-ίσα τα πιο δημιουργικά πράγματα θα γίνουν τώρα. Δεν τελειώνει κάτι, ολοκληρώνεται η ιστορία με τους ACTIVE MEMBER. Και λέω ολοκληρώνεται επειδή το «τελειώνει» καμιά φορά το λένε οι νεκρόφιλοι που ελπίζουν να τελειώσει κάτι. Δε θα έδινα τη χαρά σε κανέναν να τελειώσουμε. Από την αρχή με την πρώτη μορφή του συγκροτήματος, μετά με τοn Νικήτα και τέλος τα περισσότερα χρόνια με τη Γιολάντα, πάντα υποστηρίζαμε μια σύμβαση άτυπη ότι θα είμαστε ευγενείς μα επικίνδυνοι άρα πάντα κάποιος έκανε μια υπέρβαση για το concept. Όλο μας το μεράκι και η αγάπη ήταν συσσωρευμένα εκεί, με σεβασμό σε όλους αυτούς που το στήριξαν. Περάσαμε από σαράντα κύματα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το concept ήταν αποκλεισμένο, θα μπορούσε να είναι όπως αντίστοιχα γκρουπ στο εξωτερικό.
Κάποιος που σας έχει δει στα live σας δεν βγάζει το ίδιο συμπέρασμα με αυτό που περιγράφεις. Φαίνεται να εισπράττετε αστείρευτη αγάπη από το κοινό.
Η πικρία μου δεν έχει να κάνει με το κοινό, φυσικά. Το κοινό μας είναι «να τους πιεις στο ποτήρι». Ήμουν πιο εκτεθειμένος προς τον κόσμο και προς τη σχέση με το καλλιτεχνικό σινάφι και μαζί με την αγάπη πήρα και το μίσος. Καμιά φορά και τα δυο είναι ακατανόητα. Δεν με δυσκόλεψε ποτέ ότι κάποιοι μας μισούν ή μας αγαπούν τόσο πολύ, σαν άνθρωπος ήμουν εκπαιδευμένος για αυτό, στη Γιολάντα δεν άξιζε να εισπράξει κάτι τέτοιο. Αν έχω σύρει εγώ ανθρώπους στο να δεχθούν μίσος το φέρω βαρέως. Όπως κάθε άνθρωπος που εργάζεται, βάζω στόχους βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους με την ίδια ευκολία. Όλα αυτά τα χρόνια υπάρχει μέσα μου ένας κρυμμένος αλητάμπουρας που δε με αφήνει να ησυχάσω. Μακάρι να μου δοθεί η ευκαιρία να κάνω πράγματα πιο δραστικά, πιο επικίνδυνα…
Έχεις εχθρούς;
Σε όλη μου τη ζωή έψαχνα σπουδαίους εχθρούς και για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω. Κακώς ασχολήθηκα με αυτούς που πίστευα εχθρούς παλιότερα. Δεν ήταν για να ασχοληθώ. Τώρα υπάρχουν γίγαντες απέναντί μου κι έχω τη διάθεση να τους κάνω να σκουντουφλήσουν, αν όχι να πέσουν. Χρειάζομαι τον αλήτη που κρύβω μέσα μου. Δεν έχω το σύνδρομο καταδίωξης, δεν θεωρώ ότι όλοι ασχολούνται με εμένα και με κατατρέχουν, απλά σου λέω πως υπάρχουν εχθροί-γίγαντες που κι εγώ είμαι μέσα στις παράπλευρες απώλειες που θεωρούν ότι πρέπει να έχει μια κοινωνία για να είναι αυτοί ήσυχοι.
Θεωρείς ότι υπήρξες στάσιμος;
Είμαι άνθρωπος πολύ εργατικός. Παραμυθιάστηκα ότι ήμουν καλλιτέχνης και υπήρξαν στιγμές που θεώρησα τον εαυτό μου αδικημένο και θέλω να τα ξεπεράσω όλα αυτά μόνος μου. Θα το προσπαθήσω στον πρώτο δίσκο μου στη μετά ACTIVE MEMBER εποχή, ο οποίος θα είναι και η πρώτη μου συνεδρία.
Τι εννοείς όταν λες «παραμυθιάστηκα ότι είμαι καλλιτέχνης». Δεν είσαι καλλιτέχνης;
Δε θα έπρεπε να με ενδιαφέρει αυτό. Είναι αρκετό το να συμβαίνει κάτι όμορφο, να έχει εξέλιξη. Αυτό που συμβαίνει στο στούντιο δεν γίνεται να το μοιραστείς ατόφιο. Τα συναισθήματα μπαίνουν στο προσωπικό σεντούκι. Αν μπορούσα να τα μοιραστώ καλύτερα θα είχαν αγαπήσει περισσότεροι αυτό που κάναμε. Χαίρομαι διότι μέσα μου δούλευε όλο αυτό το συναίσθημα και μέσα από τα τραγούδια μου υπήρχαν στιγμές που ένιωθα άνθρωπος και αυτό είναι καλό, σου κάνει καλή παρέα να νιώθεις άνθρωπος.
Οι στίχοι σου δεν είναι απλές ρίμες. Είναι κραυγές διαμαρτυρίας, αναφορές σε παγκόσμιες κοινωνικές αδικίες κτλ. Πώς γράφονται αυτά; Είναι θέματα που σε απασχολούν, τα επεξεργάζεσαι και τα επικοινωνείς; Είναι θέματα που σε πνίγουν και πρέπει να εκφραστούν;
Ούτε αυτό είχα το χρόνο να το εξηγήσω ποτέ. Πως έξω από τις προδιαγραφές του κατασκευαστή, ένας αλητάμπουρας από το Πέραμα βρίσκει έναν άλλο κόσμο, βυθίζεται σε έναν άλλο κόσμο και μέσα από αυτή τη βύθιση βρίσκει έναν τρόπο να μοιραστεί αυτό που γίνεται. Δεν έχω μια εξήγηση να σου δώσω για το πώς γράφονται αυτά, το δύσκολο άλλωστε δεν είναι να γράφονται αλλά να μοιράζονται. Δεν έχω καταλάβει ακριβώς πώς έγινε, θα το κάνω όταν γεράσω γιατί δεν μου αρέσει ούτε η νοσταλγία ούτε τα πισωγυρίσματα. Τα θεωρούσα πάντα προτέρημα των άχρηστων. Δεν φαντάζομαι ένας χρήσιμος άνθρωπος να σπαταλάει το χρόνο του νοσταλγώντας.
Δεν έχεις λοιπόν παράπονο από το κοινό αλλά θεωρείς ότι θα μπορούσαν να εκτιμήσουν περισσότεροι αυτό το concept;
Ο κόσμος κρίνει εκ του αποτελέσματος και όταν κάτι έχει συνέπεια και άφθονη παραγωγή το συνηθίζει κιόλας και αρνείται να εκτιμήσει το πώς γίνεται. Βέβαια αυτό που περιγράφω δεν είναι δουλειά του κόσμου να το γνωρίζει. Κανονικά αυτό πρέπει να εκτιμηθεί από τους ανθρώπους του σιναφιού που ξέρουν πώς γίνονται αυτά τα πράγματα. Στην Ελλάδα αυτό δεν γίνεται. Κανείς δεν κάνει τον κόπο να καταλάβει τι συμβαίνει μέσα στη συντεχνία του.
Πώς νιώθεις για τη συντεχνία σου;
Γενικά, νομίζω, δώσαμε πολύ χώρο σε ανθρώπους να κάνουν κουμάντο, να πάρουν εξουσία, να γίνουν αφεντικά, να γίνουν μπάτσοι, να γίνουν καλλιτέχνες… Αυτές οι απίστευτες διαστροφές του κοινού στον καλλιτεχνικό χώρο που γεμίζουν στάδια είναι προς μελέτη κοινωνιολογική. Ελπίζω να ασχοληθεί κάποιος στο μέλλον και να δώσει μια εξήγηση στο φαινόμενο αυτό. Δεν γίνεται το «περίπου» και το «ατάλαντο» να είναι κυρίαρχο ρεύμα σε ένα λαό που ψάχνει να βρει τη σωτηρία του.
Τώρα πια έχω καταλάβει πως όλες αυτές οι φούσκες που έχουν αμοληθεί στον αέρα έχουν μια κοινή βάση, πέρα από τη διαστροφή του κοινού υπάρχουν και κάποιοι άλλοι διεστραμμένοι που γνωρίζουν πως από τον πολιτισμό ξεκινάει η ομογενοποίηση της κοινωνίας. Ένα θέμα με το οποίο είχαμε μια παραμυθένια αντίληψη. Πιστεύει ίσως ο κόσμος ότι ο καλλιτέχνης είναι κάτι πιο όμορφο, πιο παραμυθένιο. Οι πιο διεστραμμένοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει ήταν καλλιτέχνες, οι άνθρωποι με τις μεγαλύτερες εμμονές και σύνδρομα ήταν επίσης καλλιτέχνες. Γενικά δεν έχω μεγάλη εκτίμηση στο σινάφι.
Πριν πολλά χρόνια έγραψες «Τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει». Τι σημαίνει αυτή η φράση σήμερα.
Τώρα ζωντάνεψε αυτό. Οι μεγαλύτερες στιγμές αμηχανίας είναι όταν συναντάς τα λεγόμενά σου. Όταν αυτά που έχεις γράψει τα βλέπεις μπροστά σου. Αυτές οι στιγμές θέλουν καλή διαχείριση.Το έχω ζήσει αρκετές φορές. Όσο για το «Φυσάει Κόντρα» το παζλ τώρα ολοκληρώνεται, τώρα νιώσαμε την ανάγκη να το κάνουμε video clip. Ένα τραγούδι που έχει ήδη αγαπηθεί, που πάνω του έχουν ασελγήσει όλες οι πολιτικές νεολαίες. Μεγάλωσα σε προσφυγική συνοικία από πρόσφυγες, παρόλα αυτά πάντα ήθελα να έχω ένα τόπο. Τάζομαι πρόσφυγας γιατί η έννοια του πρόσφυγα πάντα ενοχλούσε τους ραγιάδες (υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στον Έλληνα και στο ραγιά). Έχω πλήρη επίγνωση της διαφοράς του πρόσφυγα και του οικονομικού μετανάστη, είμαι ένας άνθρωπος που δεν βάζω τίποτα στο ίδιο καζάνι. Εκεί που χάνω τον κόσμο από τα πόδια μου είναι όταν βλέπω παιδιά προσφύγων ή και οικονομικών μεταναστών. Σε έναν οικονομικό μετανάστη θεωρώ ότι μπορείς να σταθείς δίπλα του και να τον βοηθήσεις όπως θα βοηθούσες οποιονδήποτε. Σε έναν πρόσφυγα, όμως, υπάρχει το χρέος να του δώσεις ό,τι βίαια έχει χάσει.
Εδώ θέλω να πω πως η εικόνα του μικρού Αylan να τον έχει βγάλει το κύμα στην παραλία ήταν το τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού. Πέσανε να με φάνε επειδή πεθαίνουν τόσα παιδιά και σχολίασα αυτό. Αυτοί οι συσχετισμοί δε σε αφήνουν να δεις την πραγματικότητα όπως είναι, σου στερεί την ελευθερία να αναγνωρίσεις τα χρονικά σημεία που καθορίζουν το διάβα του ανθρώπου και τη θέση του στο σύμπαν. Έρχεται ένας συσχετισμός και λέει «πεθαίνουν κάθε μέρα παιδιά». Όσοι κάνουν συσχετισμούς ζουν σε μια πλάνη. H εικόνα λοιπόν του μικρού παιδιού που βρέθηκε πνιγμένο στα κύματα στο δικό μου το μυαλό έδειξε το τέλος του ανθρώπινου πολιτισμού. Σε ένα τέτοιο σημείο υπάρχει η ευκαιρία για μια καινούρια αρχή ή για ένα μόνιμο τέλος.
Έχεις ένα τραγούδι που περιγράφεις λεπτομερώς ένα πλήθος από μειονότητες (σφαγμένο θηλυκό απ’ τους γονείς του στην Κίνα, ορφανό σε φαβέλα, κυνηγημένος Τούρκος συγγραφέας κ.ά.) παγκοσμίως. Δημιουργήθηκαν πολλές νέες μειονότητες από τότε;
Πάρα πολλές. Εδώ πλέον απειλείται μια μάνα με το να της πάρουν το παιδί της επειδή αποφάσισε να το μορφώσει στο σπίτι. Μιλάμε για ένα νόμο που ισχύει στην Ευρώπη χρόνια για κάτι που ξεκίνησε από την Ελλάδα. Στην Αρχαία Ελλάδα κάθε άνθρωπος διάλεγε το δάσκαλο του παιδιού του και τώρα σου επιβάλλουν να το βάλεις στην κρεατομηχανή. Ονειρευόμουν κάτι τέτοιο για τα παιδιά μου. Με συγκλόνισε αυτή η ιστορία γιατί νομίζω ότι είναι ένα από τα ελάχιστα «θέλω» μου μπροστά στο οποίο δείλιασα. Μια μορφωμένη μάνα λοιπόν που πήρε τη συγκεκριμένη απόφαση κινδυνεύει να της πάρουν το παιδί στην Ελλάδα, σήμερα. Εκεί που αποφασίζει κάποιος να νιώσει πιο ελεύθερος επεμβαίνουν οι μηχανισμοί και οι αυτοματισμοί του κράτους να τον εμποδίσουν. Ανεξαρτήτου ιδεολογίας το κράτος λειτουργεί έτσι, το σύστημα απλά αλλάζει υπηρέτες. Είναι τόσο συντηριτικοί και παραδοσιακοί όλοι που αρνούνται την ελευθερία σε όποιον παρεκκλίνει. Μειονότητα επίσης είναι ο «αφρός» που φεύγει από αυτό τον τόπο για να δουλέψει έξω και κανείς δεν μιλάει για αυτούς. Τα χειρότερο πράγμα που μπορούσε να συμβεί αυτή την εποχή στο συγκεκριμένο τόπο είναι να τον εγκαταλείπει ο «αφρός» του, νέα και δυνατά μυαλά. Αν μια στατιστική έδειχνε ποιοι φεύγουν θα ήταν σοκαριστικό. Κανένας δεν το θίγει αυτό το θέμα στην κυβέρνηση, κάνουν πως δεν συμβαίνει τίποτα. Ελπίζω να γυρίσουν αυτά τα παιδιά να φτιάξουν τις συνθήκες και να είναι χρήσιμοι εδώ, στον τόπο τους όπως τώρα είναι στο εξωτερικό.
Θα κλείσω λέγοντας πως είμαι τυχερός και μπορώ να μιλάω, αλλού κάποιος πεθαίνει για αυτό. Θα πρέπει να εκμεταλλευτώ αυτή μου την τύχη και να μιλήσω και για αυτούς που δεν μπορούν. Από όπου δεν μας έρχεται φωνή δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Πρέπει να προσπαθήσουμε να ακούσουμε και προς τα εκεί που έχει ησυχία.
Ο B.D. Foxmoor είναι ένας πολύ αγαπημένος μας καλλιτέχνης και για αυτό στο παρελθόν έχουμε φιλοξενήσει και έργα του στο εξώφυλλό μας. Μπορείτε να τα δείτε εδώ και εδώ.
20°
