Kριτική για το 28 χρόνια μετά. Σκηνοθεσία: Ντάνι Μπόιλ. Πρωταγωνιστούν: Τζόντι Κόμερ, Άαρον Τέιλορ-Τζόνσον, Τζακ Ο’Κόνελ, Άλφι Γουίλιαμς, Ρέιφ Φάινς
Έχουν περάσει 28 χρόνια από τότε που μια θανατηφόρα πανδημία χτύπησε καμπανάκι συναγερμού για την ανθρωπότητα. Έκτοτε η Αγγλία βρίσκεται σε κατάσταση μόνιμης καραντίνας αλλά και επιτήρησης από τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Κάποιοι από τους κατοίκους της έχουν καταφέρει να ζουν άνετα και με σχετική ασφάλεια σε απομονωμένη νησίδα. Οι ελάχιστες εξορμήσεις τους προς την ενδοχώρα (που έχει κατακλυστεί από χιλιάδες ζόμπι) ώστε να βρίσκουν προμήθειες ή πρώτες ύλες για τις ανάγκες της κοινότητας γίνονται με προσοχή. Ένας πατέρας θα ζητήσει άδεια προκειμένου να πάει εκεί και να εκπαιδεύσει τον έφηβο γιο του στην εξόντωση των απέθαντων.
Το 2002, το φιλμ «28 μέρες μετά», σε σκηνοθεσία Ντάνι Μπόιλ και σενάριο Άλεξ Γκάρλαντ, ήταν μια νευρώδης και ψευδοντοκιμαντερίστικη (βλέπε Δόγμα 95) ανανέωση της μυθολογίας των ζόμπι, με εμφατικό πολιτικό λόγο γύρω από την ανεξέλεγκτη βία που κάλπαζε στις προηγμένες κοινωνίες της Δύσης. Ακολούθησε, πέντε χρόνια μετά, ένα άνισο σίκουελ («28 βδομάδες μετά») από τον ισπανό Χουάν Κάρλος Φρεσναντίγιο, που ουσιαστικά δεν πρόσφερε κάτι νέο στη μυθολογία. Τώρα όμως έρχεται το κλείσιμο της τριλογίας του βρετανικού τρόμου, με τους Ντάνι Μπόιλ και Άλεξ Γκάρλαντ να επιστρέφουν στις θέσεις τους και να πιάνουν το ίδιο στόρι αρκετά χρόνια μετά το ξέσπασμα της φονικής επιδημίας που μετέτρεψε τους Λονδρέζους σε λυσσασμένα ζόμπι. Το αποτέλεσμα είναι ένα άρτιο, καλοφτιαγμένο φιλμ αμείωτης έντασης και γεμάτο από σκηνοθετικά και σεναριακά ευρήματα που συνδέουν τον αρχικό μύθο των νεκροζώντανων με ένα δηκτικό αντιμιλιταριστικό σχόλιο (ανατριχιαστικό το σκετς με τα πολεμικά στιγμιότυπα που δίνονται στον ρυθμό ενός εμβατηρίου) αλλά και μια ειρωνική πολιτική ματιά.
Σε αυτή σαρκάζεται το αυτοκρατορικό παρελθόν της Μεγάλης Βρετανίας αλλά και η σημερινή συνθήκη απομόνωσής της, ενώ δεν λείπουν οι μπηχτές για τη βασιλική και θρησκευτική της παράδοση. Όμως το «28 χρόνια μετά» έχει πολλά επίπεδα ανάπτυξης και συμβολισμού, στα οποία η σύμπραξη Μπόιλ-Γκάρλαντ εντυπωσιάζει όχι μόνο με τον οίστρο αλλά και με την ακρίβεια και τη μεθοδικότητα με την οποία χρησιμοποιούν τα εργαλεία τους. Το άγχος της κάμερας όταν οι ήρωες βρίσκονται στα εδάφη των μολυσμένων νεκροζώντανων χτυπά κόκκινο, την ίδια ώρα που η δραματουργική αγωνία εντείνεται όχι μόνο για τον αγώνα επιβίωσης που δίνουν οι ήρωες όποτε καταδιώκονται από τους μολυσμένους, αλλά και από τη βαθιά ανάγκη του νεαρού πρωταγωνιστή να κατανοήσει τους λόγους που οι μεγάλοι «λένε μόνο ψέματα». Τα μυστικά, τα θαύματα αλλά και οι ευθύνες για τις φρικαλεότητες που έχουν μεταλλάξει όχι μόνο τους μολυσμένους αλλά και τους ελάχιστους επιζώντες σε πλάσματα ενός Νέου Κόσμου (αξεπέραστη η εμφάνιση του Ρέιφ Φάινς στο τελευταίο και απρόσμενα λυρικό μέρος), αποτελούν το ιδεολογικό καύσιμο ενός έργου που είναι πολύ περισσότερα από μια απλή ταινία με ζόμπι.
Η ετήσια διοργάνωση της Ταινιοθήκης της Ελλάδος επιστρέφει από 3 έως 18 Δεκεμβρίου - Μπείτε στην κλήρωση για να κερδίσετε εισιτήριο για όλο το φεστιβάλ
Μια κατασκότεινη αλληγορία για τη μητρότητα, τον γάμο και την εύθραυστη ψυχική υγεία που μόνο κατά διαστήματα γίνεται ουσιώδες ή αποτελεσματικό ως προς τους στόχους που θέτει.
