Ξένοι και Έλληνες κριτικοί κινηματογράφου έχουν αποφανθεί για την νέα ταινία του Ίστγουντ. «Είναι προπαγάνδα» λένε όλοι με ένα στόμα, αλλά οι εξηγήσεις τους δεν είναι επαρκείς. Πιθανόν να υπάρχει μια μικρή σύγχυση μεταξύ του μηνύματος που θα ήθελαν να περνάει η ταινία με τον πραγματικό χαρακτήρα του πρωταγωνιστή.
Ο Κρις Κάιλ (ο πραγματικός) προφανώς και δεν ήταν ο μέσος άνθρωπος. Ήταν ένας τύπος από το αμερικανικό νότο, μεγάλωσε με όπλα και πήρε την απόφαση να καταταγεί σε μεγάλη ηλικία. Ο Ίστγουντ κατηγορήθηκε για τη σκηνή στην αρχή της ταινίας, με τον πρωταγωνιστή να αποφασίζει να καταταγεί μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους, και του προσάπτουν ότι δεν είναι αυτός ο λόγος που οι ΗΠΑ πήγαν σε πόλεμο. Φυσικά και δεν είναι αλλά γιατί κατηγορούν το σκηνοθέτη; Ο Ίστγουντ δείχνει το λόγο που πήγε ο πρωταγωνιστής του στον πόλεμο, όχι η χώρα του.
Επίσης κατηγορείται ότι δείχνει τον Κάιλ να μην τον απασχολεί –και τόσο πολύ– ότι σκότωσε τουλάχιστον 200 ανθρώπους στο πεδίο της μάχης. Μα, αν τον απασχολούσε, δεν θα πήγαινε στους πεζοναύτες αλλά στη Διεθνή Αμνηστία ή σε ανάλογο οργανισμό.
Ο Κάιλ ήταν μια φονική μηχανή και αυτό δεν το κρύβει ο Ίστγουντ, που ξέρει από αντιήρωες καλύτερα από πολλούς σκηνοθέτες του παγκόσμιου κινηματογράφου. Είναι ακατανόητο γιατί η κριτική σχεδόν απαιτεί από τον Ίστγουντ να δείξει ανθρωπιστή έναν άνθρωπο που επέλεξε να παίρνει ζωές ή να τον τιμωρήσει με τον τρόπο του επί της οθόνης.
Ο Ταρκόφσκι είχε μιλήσει για την παγίδα των φτωχών συμβολισμών και ο Κλιντ Ίστγουντ δεν πέφτει στην παγίδα μόνο και μόνο για να αλλάξει την πραγματικότητα προς το πολιτικά ορθό. Αυτός ήταν ο Κρις Κάιλ, αυτές οι επιλογές του και αν στο τέλος της ταινίας δεν δείχνει το φόνο του από συνάδελφο βετεράνο, το έκανε απλά γιατί η γυναίκα του Κάιλ ζήτησε να μη δουν τα παιδιά της τον πατέρα τους να σκοτώνεται. Σε καμία περίπτωση δεν παίρνει θέση και το συμπέρασμα της ταινίας είναι στα όρια του αντιπολεμικού.
Ποιος νορμάλ άνθρωπος θα ήθελε να παίρνει τις ζωές των άλλων ανθρώπων (ενόχων ή μη); Ποιος θα ήθελε να μη βλέπει τα παιδιά του να μεγαλώνουν; Ποιος θα ήθελε να παρατήσει τη γυναίκα του μόνη με δύο παιδιά ενώ αυτή γνωρίζει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να χτυπήσει το τηλέφωνο και να μάθει ότι ο άντρας της είναι νεκρός; Ποιος θα ήθελε κοινή ζωή με έναν άνθρωπο που μπορεί να γίνει πρώτο θέμα στις ειδήσεις μόνο με το κεφάλι του; Ποιος θα ήθελε να τον σκοτώσει ένας παρανοϊκός βετεράνος συνάδελφος ενώ αυτός προσπαθεί να τον βοηθήσει;
«Προπαγάνδα» λοιπόν το «American Sniper», διότι αρεσκόμαστε να μπερδεύουμε την επεκτατική πολιτική των ΗΠΑ με την ιστορία ενός στρατιώτη-killer, που ένας σκηνοθέτης αποφάσισε να μη λογοκρίνει. Ίσως να φταίει ότι ο Ίστγουντ είναι Ρεπουμπλικανός. Ένας Ρεπουμπλικανός που έχει σκηνοθετήσει το αντιπολεμικό «Γράμματα από την Ιβοζίμα» και ίσως το κορυφαίο αντιρατσιστικό φιλμ των τελευταίων ετών «Gran Torino» και ξαφνικά αποφάσισε να προωθήσει την προπαγάνδα των ΗΠΑ.
13°
