Η αληθινή ιστορία ενός πολυεκατομμυριούχου που θέλοντας να χτίσει μια ανίκητη ομάδα ελληνορωμαϊκής πάλης παίρνει υπό την προστασία του ένα νεαρό παλαιστή, με τραγικά αποτελέσματα.
Η ιστορία του Τζον ΝτιΠοντ, ενός ζάπλουτου, εκκεντρικού κληρονόμου με σαφή προβλήματα κοινωνικής προσαρμοστικότητας και της ιδιαίτερης σχέσης μέντορα/ιδιοκτήτη που ανέπτυξε με το νεαρό ταλαντούχο παλαιστή Μαρκ Σουλτς και τον επίσης παλαιστή και προπονητή του Ντέιβ, είναι από εκείνες που κάνουν τη μυθοπλασία να δείχνει ανέμπευστη. Μια ιστορία που τα γεγονότα και οι λεπτομέρειές της είναι από μόνα τους συναρπαστικά, μα που στο φιλμ του Μίλερ αποκτούν ένα πλήθος αποχρώσεων που την κάνουν ακόμη πιο διαπεραστική, έντονη, σχεδόν ανατριχιαστική. Στο κέντρο της βρίσκονται ασφαλώς οι δύο άντρες που ο καθένας κυνηγά τα δικά του θέλω, ή ίσως φαντάσματα, μα που η ύπαρξή τους καθορίζεται ουσιαστικά από τον περίγυρό τους, από όλα όσα δεν είναι, όλα όσα οι άλλοι προβάλλουν πάνω τους. Και η συνάντησή τους θα γίνει ο καταλύτης για μια χημική ένωση που θα αποβεί μεν καταστροφική, μα που μέσα από αυτή το φιλμ θα εξετάσει με τρόπο απρόβλεπτα αποτελεσματικό τη σκοτεινή σκιά που ρίχνει το αμερικάνικο όνειρο, τη βασανιστική λαβή της κοινωνικής κανονικότητας, την αγεφύρωτη διαφορά ανάμεσα στους έχοντες και τους μη έχοντες. Κι όλα αυτά με λεπτό και ευφυή τρόπο και με όχημα τρεις εξαιρετικές ανδρικές ερμηνείες που δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι θα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των βραβείων από εδώ και εμπρός. Μαζί με την εξαιρετική αυτή ταινία, που είναι με διαφορά από τις καλύτερες αμερικάνικες ταινίες της χρονιάς.
Λευκός Θεός (Feher Isten) ***
Σκηνοθεσία: Κόρνελ Μούντρουτσο
Παίζουν: Ζόφια Πσότα, Σάντορ Ζότερ
Ένα κορίτσι προσπαθεί να βρει το σκύλο της στους δρόμους της Βουδαπέστης. Ένας σκύλος προσπαθεί να μη γίνει κτήνος στα χέρια των ανθρώπων.
Η ταινία του Ούγγρου σκηνοθέτη που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ των Καννών κι άνοιξε το πρόσφατο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης είναι αναμφίβολα μια ταινία που αξίζει την προσοχή, αν όχι για οτιδήποτε άλλο (και υπάρχουν αρκετά) σίγουρα για τον τρόπο που ο Μούντρουτσο κατόρθωσε να αποσπάσει μια τόσο σπουδαία ερμηνεία από ένα σκύλο και ταυτόχρονα να σκηνοθετήσει μερικές από τις πιο εντυπωσιακές και αναμφίβολα δύσκολες σκηνές στην ιστορία του σινεμά, με μια αγέλη τετράποδα να σκορπούν τον πανικό στη Βουδαπέστη, δίχως τη βοήθεια ειδικών εφέ. Όμως, πέρα από αυτά, ο «Λευκός Θεός» λειτουργεί επίσης με αποτελεσματικό τρόπο σαν μια παραβολή για την κοινωνική ανισότητα, το φόβο του ξένου και την εκμετάλλευση του αδυνάτου, ειπωμένη με έναν τρόπο που θυμίζει ξεκάθαρα μια ταινία είδους. Ή, καλύτερα, ειδών: από μια ταινία της Disney μέχρι ένα καθαρόαιμο θρίλερ και φυσικά κλείνοντας το μάτι από τον τίτλο κι όλας στο πολιτικό φιλμ του Σάμιουελ Φούλερ «White Dog».
Ο επιφανής άγνωστος (Un Illustre Inconnu) ***
Σκηνοθεσία: Ματιέ Ντελαπόρτ, Αλεξάντρ Ντε Λα Πατελιέρ
Ένας άντρας περνά τη ζωή του αντιγράφοντας άλλους ανθρώπους. Μέχρι τη στιγμή που θα βρει κάποιον που θα τον κάνει να θελήσει να μπει βαθύτερα κάτω από το δέρμα του...
Αλλάζοντας εντελώς ύφος οι σκηνοθέτες του «Για όλα φταίει το όνομα σου» αφήνουν πίσω την κωμωδία και υπογράφουν ένα τεταμένο, γεμάτο ανατροπές θρίλερ δίνοντας στον Ματιέ Κασοβίτς την ευκαιρία να χτίσει δύο (και περισσότερους χαρακτήρες) μέσα από μια ερμηνεία που επιβεβαιώνει αυτό που ξέραμε ήδη: πως δηλαδή είναι καλύτερος ηθοποιός από σκηνοθέτης. Εδώ υποδύεται κάποιον που ζει τη ζωή του μέσα από τους άλλους, που τους αντιγράφει και ζει στη θέση τους σαν ένας ανθρώπινος χαμαιλέοντας. Μόνο που όταν γνωρίσει έναν αληθινά συναρπαστικό άντρα, με δύσκολο μα σαγηνευτικό χαρακτήρα και μια σειρά από μυστικά, θα εμπλακεί τόσο βαθιά στη ζωή του που θα κινδυνεύσει να χάσει (ή να βρει) τον εαυτό του. Με ένα σενάριο που δεν αποφεύγει τις υπερβολές, αλλά κρατά την ένταση αμείωτη ως το τέλος και κατορθώνει να αρθρώσει παράλληλα μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες για την ιδέα του εαυτού μας και τους ρόλους που όλοι παίζουμε στην καθημερινή μας ζωή.
Η έξοδος: Θεοί και Βασιλιάδες (Exodus: Gods and Kings) **
Η ιστορία της Εξόδου των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο των Φαραώ, ειπωμένη από τον Ρίντλεϊ Σκοτ σαν μια θεαματική περιπέτεια.
Το Χόλιγουντ δείχνει να ενδιαφέρεται στα σοβαρά για μεταφορές στο σινεμά ιστοριών από τη Βίβλο, αν όμως το «Νώε» του Ντάρεν Αρονόφσκι κι ακόμη περισσότερο «Η Έξοδος» τώρα αποτελούν ενδείξεις για τη συνέχεια, αυτό το ενδιαφέρον θα ήταν καλό να σταματήσει εδώ. Το όποιο ενδιαφέρον σε μια καινούργια αφήγηση αυτής της πολύ παλιάς ιστορίας βρίσκεται ασφαλώς στα ειδικά εφέ και στον τρόπο να απεικονίσεις πράγματα, όπως το χτίσιμο των πυραμίδων, τις εφτά πληγές του Φαραώ και το άνοιγμα της Ερυθράς Θάλασσας στην οθόνη, εντυπωσιακά και με αληθοφάνεια. Και φυσικά όλα τα παραπάνω είναι θεαματικά, αλλά δεν αρκούν για να στηρίξουν μια ταινία 150 λεπτών που στο μεγαλύτερο μέρος της διάρκειάς της είναι μάλλον βαρετή και παίρνει τον εαυτό της υπερβολικά στα σοβαρά. Και δυστυχώς, όπως και οι θεατές του, μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για το θέαμα από ό,τι για τους ανθρώπους, δίχως να ενδιαφέρεται να χτίσει στ’ αλήθεια χαρακτήρες μα μόνο εντυπωσιακά set pieces.
Ακόμη...
>>> Μία από τις καλύτερες παιδικές ταινίες της χρονιάς, το «Πάντινκγτον» (Paddington)***½ του Πολ Κινγκ, η ιστορία ενός αρκούδου που αγαπά τη μαρμελάδα και φτάνει στο Λονδίνο αναζητώντας καινούργιο σπίτι. Τρυφερό, έξυπνο, ακόμη και πολιτικό στον τρόπο που μιλά για τη μετανάστευση και την αποδοχή, υπέροχα σκηνοθετημένο και συναρπαστικό στις εικόνες του. Σινεμά για παιδιά που κάνει καλύτερους και τους μεγάλους. >>> Το ντοκιμαντέρ της Σαμπίν Γκίσιγκερ «Ο Κήπος του Γιάλομ: Η φιλοσοφία μιας ζωής» (Yalom’s Cure)** κοιτάζει από απόσταση αναπνοής τον ψυχοθεραπευτή και συγγραφέα, την οικογένειά του, τη φιλοσοφία του για τη ζωή. Όπως και τα βιβλία του έτσι και το φιλμ έχει κάτι επιφανειακό και προφανές, αλλά αυτό δεν του στέρησε φήμη και επιτυχία. >>> Το «Saint Laurent: Η Χρυσή Εποχή» (Saint Laurent)**½ του Μπερτράν Μπονελό εικονογραφεί τη ζωή του σχεδιαστή με τρόπο γοητευτικό αλλά επιφανειακό, ακόμη κι αν προσπαθεί να ξύσει κάτω από την επιφάνεια του μύθου του. >>> Στον «Xειμώνα» (The Winter) του Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα ένας συγγραφέας επιστρέφει στο πατρικό του στη Σιάτιστα προσπαθώντας να ξεδιαλύνει το μυστήριο που καλύπτει το θάνατο του πατέρα του. >>> Στο ντοκιμαντέρ «Καλάβρυτα - Άνθρωποι και Σκιές», ο Ηλίας Γιαννακάκης ανατρέχει στη σφαγή των Καλαβρύτων από τους Γερμανούς το 1943 μαζί με τους ηλικιωμένους πλέον επιζώντες.>>> Τέσσερις άντρες σε ένα καφενείο συζητούν, ενώ περιμένουν ο καθένας μια γυναίκα, στην κομεντί του Σωτήρη Τσαφούλια «Κοινός παρανομαστής»*½, που στήνεται με τη λογική θεατρικού έργου και με σενάριο - συλλογή αποφθεγμάτων (τα περισσότερα όχι ιδιαίτερα πρωτότυπα).
Τι μας είπε η πρωταγωνίστρια του βραβευμένου στις Κάννες «Grand Tour», λίγο πριν έρθει στην Αθήνα ως επίσημη καλεσμένη του 13ου Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου
9°
