Tár: Η καλύτερη στιγμή της Cate Blanchett

Από τη στιγμή της προβολής της στη Βενετία τον περασμένο Σεπτέμβριο η ταινία «Tár» του Todd Field («Little Children») προκαλεί διαμάχες και έχει αναστατώσει τους woke: αν και η Cate Blanchett βραβεύτηκε το Volpi και τη Χρυσή Σφαίρα για την καλύτερη γυναικεία ερμηνεία και υμνήθηκε από πολλούς κριτικούς, οι woke επιτέθηκαν στον Field χαρακτηρίζοντας το «Tár» ομοφοβικό και σεξιστικό. Εξάλλου, τους έχει αναστατώσει το ότι η Blanchett, την οποία θεωρούσαν «δική τους», παίζει ένα ρόλο που ανατρέπει την εικόνα της ως politically correct σταρ.

Καθώς πρόκειται για την ιστορία μιας διάσημης μουσικού που υφίσταται τις συνέπειες της cancel culture, οι cancellers αντέδρασαν έντονα: ο Richard Brody από το περιοδικό New Yorker τη χαρακτήρισε την ταινία «οπισθοδρομική» προσθέτοντας ότι ο Field «έχει τον πικρόχολο στόχο να καταγγείλει τη λεγόμενη κουλτούρα ακυρώσεως και να αποδοκιμάσει τη πολιτική των ταυτοτήτων». Αν και ο Brody  επέκρινε τον Field για «συντηρητικό πάτημα κουμπιών» με στενόμυαλη αισθητική χωρίς δραματική ενότητα, το «Tár» κατατάχθηκε στις 10 κορυφαίες ταινίες του 2022 τόσο από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου όσο και από τον Κύκλο Κριτικών Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης, το Vanity Fair, το Atlantic, το Variety, το Entertainment Weekly και το IndieWire.

Σε συνέντευξή της στους Sunday Times, η μαέστρος Marin Alsop από την οποία είναι εν μέρει εμπνευσμένο το σενάριο, κατακεραύνωνε την ταινία ως μισογυνική, υπογραμμίζοντας ότι την προσέβαλε ως μαέστρο και ως λεσβία. H Βlanchett απάντησε ότι το «Tár» είναι «μια ταινία για την εξουσία, κι ότι η εξουσία δεν έχει φύλο: οι γυναίκες μπορούν να είναι το ίδιο κακοποιητικές με τους άνδρες.» Αυτό που ενόχλησε στην ταινία του Todd Field ήταν η έλλειψη σαφήνειας μεταξύ Καλών και Κακών, μεταξύ θυμάτων και δραστών, ένα διαχωρισμό που απαιτεί το κίνημα #MeToo και οι woke.

To «Tár» είναι υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και αν κερδίσει θα ενθαρρύνει κι άλλους κινηματογραφιστές να ασχοληθούν με παρόμοια ακανθώδη και, προς το παρόν, δυσεπίλυτα ζητήματα. Η υστερία της cancel culture, που τα τελευταία χρόνια καλλιεργεί την καλλιτεχνική δειλία, ίσως αποκαλυφθεί ως μια από τις πιο νοσηρές καταστάσεις του 21ου αιώνα.