Κριτική ταινίας: Spencer

 Ένα Σαββατοκύριακο από τη ζωή της πριγκίπισσας Νταϊάνας, λίγο πριν από τις γιορτές Χριστουγέννων. Κι ενώ ο γάμος της με τον Κάρολο έχει προ πολλού περιέλθει σε μια συνθήκη υποχρεωτικής συνύπαρξης, η καταπιεσμένη Νταϊάνα αποφασίζει να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού.

 Ο μύθος της πριγκίπισσας Νταϊάνας συντηρείται καλά, λόγω του τραγικού φινάλε της αλλά αυτό δεν δικαιολογεί απόλυτα την απόφαση του σπουδαίου κατά τα άλλα Πάμπλο Λαραΐν («Έμα», «Jackie») να φτιάξει ένα «ιμπρεσιονιστικό» πορτρέτο για τη γυναίκα που κρυβόταν πίσω από το σύμβολο της ποπ κουλτούρας. Εκτός της εντυπωσιακής μεταμόρφωσης της Στιούαρτ, που την οδήγησε στην πρώτη οσκαρική της υποψηφιότητα, η ταινία δεν έχει πολλά θετικά να επιδείξει. Είναι η στιλιζαρισμένη και αδύναμη αλληγορικά απόπειρα να ανιχνευτούν τα σημάδια μιας επικείμενης υπαρξιακής επανάστασης που απειλεί να σαρώσει τη γαλήνια τάξη του παλατιού και να οδηγήσει την ηρωίδα στα επιθυμητά κουράγια της. Το φιλμ αδυνατεί να δέσει ταιριαστά τα ονειρικά και τα ρεαλιστικά «χασίματα» της μπερδεμένης ηρωίδας του, ενώ επιδιώκει με αμηχανία να συντηρήσει ένα μύθο με λαϊκό έρεισμα αντλώντας δυναμική από τα κινηματογραφικά εργαλεία του: δίπλα στα ψυχρά, δαιδαλώδη δωμάτια του εξοχικού παλατιού του Σάντρινγκχαμ, η «αταίριαστη» με το σκηνικό εικόνα της ντροπαλής και εύθραυστης Σπένσερ (το πατρικό επώνυμο της Νταϊάνα), χρειαζόταν περαιτέρω ενίσχυση για να γίνει το μελαγχολικό παραμύθι του χιλιανού δημιουργού πραγματικά ταπεινό, ανθρώπινο και κυρίως πειστικό.