Κριτική ταινίας: Νεκρό τηλέφωνο

Στο Ντένβερ του 1978, ο 13χρονος Φίνι απάγεται από έναν σαδιστή δολοφόνο και φυλακίζεται σε ένα απομονωμένο υπόγειο όπου οι κραυγές του δεν ακούγονται πουθενά. Στο βρόμικο δωμάτιο υπάρχουν μόνο ένα στρώμα, μια μικρή λεκάνη και ένα αποσυνδεδεμένο τηλέφωνο στον τοίχο. Κάποια στιγμή το τηλέφωνο αρχίζει να χτυπά, κι ο απελπισμένος Φίνι αποφασίζει να το σηκώσει.

Ο Σκοτ Ντέρικσον δεν είναι τυχαίος. Το άπαιχτο στην Ελλάδα θρίλερ του «Sinister» –παραγωγής 2012 και πάλι με τον Ίθαν Χοκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο– έχει αποκτήσει με τον καιρό ισχυρό στάτους στους κύκλους των φαν του θρίλερ, ενώ ο στιβαρός «Εξορκισμός της Έμιλι Ρόουζ» του 2005 ήταν η ταινία με την οποία μας πρωτοσυστήθηκε, δείχνοντας κάποια ψήγματα του ταλέντου του. Κι ενώ με το «Doctor strange» τo 2016 μερικοί πίστεψαν ότι ο Αμερικανός σκηνοθέτης θα άφηνε πίσω του το αιματοβαμμένο είδος για μια τακτοποιημένη χολιγουντιανή καριέρα, το «Νεκρό τηλέφωνο» έρχεται να τους διαψεύσει. Εδώ, η τεράστια μαγκιά του Ντέρικσον, στην κορυφαία ταινία του ως τώρα, είναι πως παίρνει το σύνηθες καλούπι του θρίλερ με τον σαλεμένο σίριαλ κίλερ της διπλανής πόρτας και του αλλάζει συνεχώς μορφή και χρώμα, χωρίς να στρέφεται στα προβλέψιμα κολπάκια με την κάμερα που σκοπό έχουν να τινάξουν τον θεατή από το κάθισμά του. Ο τρόμος που υπαινίσσεται είναι άμεσος και συναρπαστικός. Μπορεί να έχει ρεαλισμό και αναγνωρίσιμο πλαίσιο –μια τυπική αμερικανική κωμόπολη, με το γνώριμο γυμνάσιο όπου οι πιο ντροπαλοί μαθητές αντιμετωπίζουν προβλήματα είτε με τους νταήδες της τάξης είτε με τους γονείς τους– αλλά η απρόσμενη μεταφυσική πλευρά του και η αδιέξοδη νοσταλγία του (όλο το concept είναι ένας ύμνος στα 70s και τα εμβληματικά φιλμ τρόμου της δεκαετίας, όπως το «Σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι») είναι που προσδίδουν στο φιλμ μια ανησυχητική αγωνία που ανεβάζει σταδιακά ταχύτητα και στο τέλος σε καθηλώνει. Τα εύσημα και στον Ίθαν Χοκ, που αποδεικνύει ότι είναι ηθοποιός χωρίς όρια, καθώς πλάθει τον πιο τρομακτικό ρόλο της καριέρας του. Δεν είναι υπερβολή το ότι ο «grabber» του Χοκ είναι ένας ανατριχιαστικός –τολμώ να πω κλασικός– κακός που σίγουρα θα τον συναντάμε σε μελλοντικές λίστες με τους μνημειώδεις σίριαλ κίλερ της μεγάλης οθόνης. Ειδικά τα παιχνίδια που κάνει με τις φοβερές μάσκες του –σε καμία σκηνή δεν βλέπουμε ποτέ ολοκάθαρα το πρόσωπο του– είναι ένα πραγματικό επίτευγμα. Εξαιρετική η δουλειά και από το δίδυμο των πιτσιρικάδων: ο Μέισον Τέιμς δίνει άψογα το προφίλ του παγιδευμένου, ντροπαλού αλλά και πανέξυπνου αγοριού που πασχίζει κάθε φορά να μην κάνει τη λάθος κίνηση που θα «προκαλέσει» την οργή του απαγωγέα του, ενώ η απολαυστική Μαντλέν ΜακΓκρο στον ρόλο της αδελφής του με τα προφητικά όνειρα είναι το κατάλληλο πρόσωπο για να δώσει στην αποπνικτική ατμόσφαιρα την εκτόνωση (ακόμη και χιουμοριστική) που χρειάζεται καθώς και τη σεναριακή γέφυρα μεταξύ του μεταφυσικού τρόμου και του κοινωνικού δράματος.